เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 714
เสียงร้องอย่างน่าเวทนาเหมือนฆ่าหมูอย่างนั้น ทำให้ทุกคนที่อยู่ในงานตกใจหวาดกลัว！
“นี่……”
“นี่ นี่……”
ทุกคนที่อยู่ในงานก็หวาดกลัว
คนที่เข้าใจต่างก็ถูกพลังที่แข็งแกร่งของหยางเฟิงทำให้หวาดกลัว
ผู้ที่ไม่เข้าใจก็ถูกพลังที่ยิ่งใหญ่หนึ่งตีสิบนี้ทำให้สั่นไหวแล้ว！
ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหยุนเฟยฉางแล้ว
เขาได้ตะลึงงันอย่างสิ้นเชิงแล้ว
ต้องรู้ว่าบอดี้การ์ดเหล่านี้ต่างก็เป็นปรมาจารย์ของตระกูลหยุน
พลังต่ำสุดก็คือแดนปรมาจารย์！
คุ้มครองประจำกายของคุณชาย คุณหนูตระกูลหยุนของพวกเขาเหล่านี้
พลังที่แข็งแกร่งอย่างนี้เพียงพอที่ทำให้พวกเขาสามารถทำตามใจได้ในจงโจวแล้ว！
แต่คิดไม่ถึง
คนเหล่านี้อยู่ต่อหน้าหยางเฟิงเหมือนเด็กน้อยอย่างนั้น ไม่มีแรงเอาคืนแม้แต่นิด
“ต่อมาควรจะมาถึงตาคุณแล้ว！”
หยางเฟิงเงยหน้ามองหยุนเฟยฉางอยู่ยิ้มกว้าง
รอยยิ้มนี้
ในความคิดของหยุนเฟยฉางก็คือรอยยิ้มของปีศาจอย่างนั้น
ส่วนลึกในใจของเขา
ความทรงจำที่น่ากลัวบางอย่างมาถึงนาทีนี้ถึงค่อย ๆ ถูกปลุกให้ตื่นอย่างเลือนราง
น่าจะไม่ใช่เขา น่าจะไม่ใช่เขา！
“นาย ๆ ๆ ……”
หยุนเฟยฉางใช้นิ้วมือชี้ที่หยางเฟิงอยู่ พูดด้วยใบหน้าที่หวาดกลัวว่า“นายจะเอายังไง？ นายรู้ไหมว่าฉันคือคุณชายของตระกูลหยุน？ ถ้าหากนายกล้าตีฉัน นายตายแน่นอนแล้ว！”
“ฮึ ๆ ！”
หยางเฟิงส่ายหน้าแล้ว พูดด้วยใบหน้าที่ผิดหวัง“ประโยคนี้ คุณได้เคยพูดแล้ว คุณเปลี่ยนคำใหม่หน่อยได้ไหม？”
“ฉัน……”
หยุนเฟยฉางทันใดนั้นก็พูดไม่ออกพักหนึ่ง
ประโยคนี้เขาเคยพูดแล้วจริง ๆ
แต่เขายังจะสามารถพูดอะไรได้？
ผัวะ！
ไม่ได้รอให้หยุนเฟยฉางมีปฏิกิริยามา
ฝ่ามือหนึ่งอีก
แต่ฝ่ามือนี้พลังมาก
ทำให้หยุนเฟยฉางทั้งคนต่างก็ตบลอยออกไปเลยทันที
พอดีกับเวลานี้หนิงชิงเฉิงกับสวีโหย่วหรงสองคนเดินออกมาแล้ว
เพียงเห็นหยุนเฟยฉางทั้งคนเหมือนเส้นตรงเส้นหนึ่งกระแทกลงด้านหน้าของพวกหล่อนอย่างรุนแรงแล้ว
ตึ้ง！
เสียงดังสนั่นเสียงหนึ่ง
หยุนเฟยฉางเจ็บจนฉีกยิ้มกว้าง
ฟันสองสามซีกกระเด็นลอยออกไปแล้ว
เขารู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองต่างก็ถูกหยางเฟิงตีจนบิดเบี้ยวแล้ว
การเปลี่ยนแปลงที่กระทันหันนี้
ทำให้หนิงชิงเฉิงกับสวีโหย่วหรงสองคนตกใจแล้ว
“หยุนเฟยฉาง？ คุณเป็นอะไรไปแล้ว？”
หนิงชิงเฉิงก้มหน้ามองหยุนเฟยฉางอยู่ ด้วยสีหน้าที่สงสัย
หยุนเฟยฉางเงยหน้ามองเห็นหนิงชิงเฉิง สีหน้าแดง
เขาในเวลานี้อดไม่ได้ที่จะหาที่มุดเข้าไปแล้ว！
ขายหน้าต่อหน้านางฟ้าของตัวเอง
ยังมีอะไรที่ยิ่งกว่าขายหน้านี้อีกไหม？
“คุณชายหยุนคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”
สวีโหย่วหรงกลับตกใจมาก รีบขึ้นไปประคองหยุนเฟยฉางขึ้นมาแล้ว
หยุนเฟยฉางส่ายหน้าพูด“ผมไม่เป็นอะไร！”
“คุณชายหยุนสรุปแล้วใครกล้าตีคุณ？”
สวีโหย่วหรงตะลึงงันแล้ว
เขาคิดไม่ถึงในงานเลี้ยงจะมีคนกล้าตีหยุนเฟยฉาง？
ในเวลาเดียวกันนี่ก็เหมือนกับตบหน้าตระกูลหนิง ตระกูลหยุน สองตระกูลมหาเศรษฐีนะ！
หยุนเฟยฉางใช้นิ้วมือชี้หยางเฟิงอยู่ พูดอย่างกัดฟันว่า“ก็เป็นไอ้เด็กนี่！”
หนิงชิงเฉิงกับสวีโหย่วหรงมองไปตามทิศทางนิ้วมือของหยุนเฟยฉางแล้ว
พอมองนี้
หนิงชิงเฉิงยิ้มแล้ว ผู้หญิงที่มีใบหน้าสวยงามมาก
สวีโหย่วหรงตะลึงแล้ว สมองเชื่องช้าเหมือนสมองมีปัญหา
เหมือนผ่านไปนานมาก
หล่อนถึงพูดออกมาเสียงดังอย่างควบคุมไม่ได้“หยางเฟิง！”
“อะไร？ หยางเฟิง！”
ได้ยินชื่อนี้
สมองของหยุนเฟยฉางอื้ออึงเสียงหนึ่ง！
เงาร่างที่เลือนรางนั่นในก้นบึ้งของหัวใจก็เป็นเงาร่างนั้นที่ตัวเองฝันร้ายมาตั้งแต่เด็ก นาทีนี้ค่อย ๆ ผสมเข้าด้วยกันกับหยางเฟิงกระทั่งสองเป็นหนึ่งเดียว！
คิดไม่ถึงเป็นเขา！
ตีหยุนเฟยฉางให้ตายเขาก็คิดไม่ถึง
คนนี้ที่ตีเขาก็คือหยางเฟิง！
ก็คือคุณชายที่ถูกทอดทิ้งคนนั้น ที่ถูกตระกูลหยางไล่ออกไป！