เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 715
จู่ ๆ
หยุนเฟยฉางนึกถึงที่เมื่อกี้หยางเฟิงพูดกับเขาประโยคหนึ่งขึ้นมาได้
หยางเฟิงพูด เมื่อก่อนตอนเด็กตีเขา เรียกพ่อ！
เออ！
พอคิดถึงที่นี่
ก็สูดลมหายใจเย็นนับไม่ถ้วนทันที
ความรู้สึกหวาดกลัวที่ไม่ได้เจอมานานมากก็ผุดออกมาจากในใจของเขา
ตอนเด็ก
หยางเฟิงก็คือฝันร้ายของเขา
ทุก ๆ ครั้งที่เขาหยอกล้อหนิงชิงเฉิงต่างก็จะถูกหยางเฟิงตีอย่างรุนแรง
อีกทั้งหยางเฟิงคนนี้ลงมือโหดร้ายมาก ตีเขาจนใบหน้าบวมช้ำบ่อย ๆ
ถ้าหากเปลี่ยนเป็นคนอื่นกล้าตีเขาอย่างนี้ เกรงว่าก็จะตายไปนานแล้ว
แต่กลับเป็นหยางเฟิงที่เป็นคุณชายของตระกูลหยาง
ถึงแม้เป็นตระกูลหยุนก็ไม่มีวิธีอะไรที่จะจัดการตระกูลหยางได้
เดิมทีเขาคิดว่าตัวเองต่างก็ต้องมีชีวิตในเงามืดของหยางเฟิงตลอดชีวิต
แต่สวรรค์มีตา
สองสามปีก่อน
หยางเฟิงแม่ลูกจู่ ๆ ก็ถูกตระกูลหยางไล่ออกไป พเนจรอยู่บนถนนไม่มีที่อยู่！
ตามช่วงเวลาที่ล่วงเลยไป
เงาของหยางเฟิงก็ค่อย ๆ กระจายหายไปจากในใจของหยุนเฟยฉาง
ในความคิดของเขาหยางเฟิงเกรงว่าจะหิวตายไปนานแล้ว เป็นธรรมชาติก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ
แม้ว่าภายหลังสวีโหย่วหรงบอกเขา หยางเฟิงยังมีชีวิตอยู่ก็อาจจะปรากฏตัวในงานเลี้ยง
เขาก็ไม่ค่อยใส่ใจ
ลูกตระกูลมหาเศรษฐีที่ถูกทิ้งคนหนึ่งยังไม่ใช่มดที่อยู่ใต้นิ้วมือ ขยี้เบา ๆ ก็ตายแล้ว！
แต่ทำให้เขาคิดไม่ถึงคือ
วันนี้！
คนที่ตบหน้าตัวเองสามทีที่หน้าประตู！
ใช้คนหนึ่งต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งของปรมาจารย์สิบกว่าคนในงานเลี้ยง！
คิดไม่ถึงว่าเป็นปีศาจนั่นที่อยู่ในก้นบึ้งหัวใจของเขา……
เป็นคนเดียวกัน！
หลังความหวาดกลัวที่รุนแรงผ่านไปแล้วก็คือความโกรธที่เข้มข้น！
ความแค้นใหม่บวกกับความเกลียดชังเก่า
พุ่งขึ้นในใจของหยุนเฟยฉางพร้อมกัน！
สายตาที่หยุนเฟยฉางมองไปทางหยางเฟิงเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
ตอนเด็กหยางเฟิงก็ตีเขา
ตอนนี้โตแล้วยังตีเขาอีก
แกแม่งเป็นดาวร้ายที่เกิดมาพร้อมกับตัวเองเหรอไง？
“แกคือหยางเฟิง？ แกไม่ได้ตาย？”
หยุนเฟยฉางมองหยางเฟิงอยู่พูดด้วยเสียงที่สั่นเทา
“ทำไมนาย นึกออกแล้วเหรอ？”
หยางเฟิงยิ้มพูดอย่างเย้ยหยัน“สงสัยยังต้องตีอีกหนึ่งรอบถึงจะได้ผล ถึงสามารถปลุกความทรงจำในตอนเด็กของนายให้ตื่นขึ้นมา！”
พูดถึงที่นี่
หยางเฟิงอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าแล้ว
ไม่รู้จะทำยังไงบางคนก็คืออยากโดนตี
ไม่ตีสักรอบก็รู้สึกไม่สบาย
หาเรื่องให้ตัวเองจริง ๆ ！
“แก……”
ได้ยิน
หยุนเฟยฉางจู่ ๆ ก็โมโหมาก
เขารู้สึกว่าตัวเองได้รับการเหยียดหยามมาก
แต่เขาในเวลานี้ไม่กล้าพูด
เขารู้เดิมทีตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฟิง
กล้าท้าทายเขาอีก
ใครจะรู้หยางเฟิงยังจะเหมือนกับตอนเด็กหรือเปล่า จับตัวเองตีให้ตาย！
หยุนเฟยฉางทำได้เพียงเอาความโกรธแค้นนี้กลืนเข้าในท้องแล้ว
ถึงยังไงหยางเฟิงตอนนี้ก็เป็นแค่คุณชายที่ถูกทอดทิ้งของตระกูลหยางคนหนึ่ง
รอเขากลับถึงจงโจว ที่มีก็คือโอกาสแก้แค้นหยางเฟิง
ในพริบตา
แผนการแก้แค้นนับไม่ถ้วนได้ลอยขึ้นมาในสมองของหยุนเฟยฉาง
สำหรับมดที่ไม่มีตระกูลให้ความช่วยเหลือชนิดนี้ เขามีวิธีเป็นหมื่นชนิดที่จะทำให้หยางเฟิงตาย！
คริ ๆ ！
เวลานี้
หนิงชิงเฉิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาแล้วเสียงหนึ่ง
หล่อนพบว่าหยางเฟิงยังคงเหมือนกับตอนเด็ก
ไม่เพียงทักษะการต่อสู้เก่งกาจ ปากยิ่งเก่งมาก
ปากนั่นก็คือทำให้คนโมโหตายก็ไม่ต้องชดใช้ชีวิต！
สมแล้วที่เป็นผู้ชายของตัวเอง！
ไม่ว่าเป็นการต่อสู้หรือพูดจาต่างก็ไม่มีใครสู้ได้！
ได้ยินเสียงหัวเราะที่ไพเราะของหนิงชิงเฉิงที่เหมือนกับนกขมิ้น ทุกคนที่อยู่ในงานต่างก็ฮือเล็กน้อย ทันใดนั้นก็ครึกครื้นขึ้นมา！
“รีบดู！”
“คุณหนูตระกูลหนิง！”
“เป็นผู้หญิงที่มีรูปโฉมงดงามจริง ๆ ！”
เสียงวิจารณ์ในงานทำให้เย่เมิ่งเหยียนมีสายตาที่อิจฉาริษยา แก่งแย่งแข่งขัน……กระทั่งหดหู่เล็กน้อย