ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
บทที่****177: บุคคลน่ารังเกียจ
เมื่อได้ยินเช่นนั้น น้ำตาของเจ้าอ้วนไหลออกมาอย่างอดไม่อยู่ อย่างไรก็ตามเขาพยายามหยุดน้ำตาของตนเองไว้พร้อมกับพิจารณาไปด้วย
ฮั่นกล่าวเสริม “มองดูจากบาดแผลของพวกเขา มันเหมือนกับถูกสังหารโดยอสูรกายระดับจินตัน นอกจากนี้ยังมีผู้ฝึกตนระดับจินตันอยู่ตรงนั้นสามคน ถ้าหากไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ แน่นอนว่าพวกเขาทั้งสองคงจะมีโอกาสได้หลบหนี”
“ใครเป็นคนทำเรื่องนี้?” เจ้าอ้วนกล่าวอย่างมีอารมณ์
“อืม หลังจากที่ดูบาดแผลของเขาแล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นคนจากสำนักพันปีศาจ!” ฮั่นรีบตอบกลับ
“สำนักพันปีศาจ!” แม้ว่าจะสงสัยเรื่องนี้อยู่แล้ว แต่พอได้รับการยืนยันความคิดตนเองเช่นนี้ทำให้เจ้าอ้วนยิ่งมั่นใจในคำตอบ เขาถามออกไปอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ “แล้วศพของครอบครัวข้าอยู่ที่ใด?”
ฮั่นรีบตอบ “ถึงแม้จะเป็นผู้ฝึกตนที่ชอบธรรม แต่ซากศพก็มีวันเน่าหรือสามารถกลายเป็นอาหารของอสูรกายได้ ดังนั้นข้าจึงฝังทั้งสองคนไว้! เพื่อเก็บไว้ให้กับลูกหลานของเขา ข้าหยิบมาเพียงสร้อยคอของนางมาเพื่อเป็นหลักฐานเท่านั้น ถ้าหากเจ้าไปยังสถานที่แห่งนั้นก็สามารถขุดขึ้นมาได้ทันที!”
เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น น้ำตาของเขาไหลออกมาอีกครั้ง เขากำหมัดแน่นพร้อมกับกล่าวออกมาว่า “ข้าขอขอบคุณศิษย์พี่ฮั่นมากสำหรับบุญคุณครั้งนี้ ซ่งจงจะไม่มีวันลืม!”
“เจ้าสุภาพเกินไปแล้ว!” ฮั่นกล่าวตอบเจ้าอ้วนและกล่าวว่า “มันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น! แต่ตอนนี้เรามาคุยกันเรื่องข้อตกลงของเราก่อนดีหรือไม่?”
ในขณะที่เขากล่าวเช่นนั้น เขาเหยียดมือออกมา แสดงให้เห็นว่าเขาต้องการแลกเปลี่ยนก่อนที่จะบอกว่าศพถูกฝังอยู่ที่ใด
เจ้าอ้วนตกใจพร้อมตอบกลับด้วยน้ำเสียงขออภัย “แน่นอน แน่นอนอยู่แล้ว แม้ว่าข้าจะไร้พรสวรรค์แต่ว่าข้าคือบุรุษที่ไม่มีวันคืนคำของตน!”
“ยอดเยี่ยม!” ฮั่นตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“แต่…” เจ้าอ้วนแสร้งทำเป็นลังเลและกล่าวว่า “ศิษย์พี่ฮั่น ท่านต้องรู้ก่อนว่าไม่มีผู้ใดเก็บหินจิตวิญญาณจำนวนมากไว้กับตัว!”
“ยังไงกัน?” ฮั่นรู้สึกกังวลใจพร้อมถามออกไปอย่างรวดเร็ว “แล้วน้องชายพอจะมีสิ่งใดอยู่บ้างในตอนนี้?”
“ภายในหุบเขาแห่งการล่าผลไม้วิญญาณ ข้าได้รับสมบัติวิเศษ แม้ว่าจะไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก แต่มันก็มีค่าเทียบเท่าหินจิตวิญญาณสองล้านห้าแสนก้อนอย่างแน่นอน! ข้าอยากถามว่าท่านจะสามารถรับสมบัติวิเศษชิ้นนี้ไว้เพื่อทดแทนหินจิตวิญญาณได้หรือไม่?”
“แน่นอน แน่นอนอยู่แล้ว!” เมื่อฮั่นได้ยินเช่นนั้น เขาตอบตกลงทันที ก่อนอื่นที่ต้องรู้คือมันง่ายที่จะรวบรวมหินจิตวิญญาณแต่ยากที่จะค้นหาสมบัติวิเศษ! แม้แต่อุปกรณ์วิเศษขั้นเก้ายังสามารถขายได้มากกว่าหนึ่งล้านก้อน แล้วสมบัติวิเศษระดับต่ำเช่นนี้แน่นอนว่ามันจะต้องขายได้สองถึงสามล้านหินจิตวิญญาณอย่างแน่นอน! ไม่ว่าอย่างไรก็คงจะมากกว่าสองล้านห้าแสนก้อน! ดังนั้นข้อเสนอเช่นนี้แน่นอนว่ามันหอมหวานสำหรับเขาอย่างมาก
ฮั่นตอบทันทีด้วยความประหลาดใจ “ตั้งแต่ที่ศิษย์น้องได้กล่าวออกมา แล้วพี่ชายคนนี้จะปฏิเสธได้อย่างไรกัน แม้ว่าจะเป็นอุปกรณ์วิเศษข้าก็ยินดีที่จะรับไว้เช่นกัน!”
“ถ้าหากเป็นเช่นนั้น ท่านคิดเช่นไรกับของสิ่งนี้?” เมื่อเขากล่าวเช่นนั้น เจ้าอ้วนหยิบเอาพัดออกมา
ในขณะที่ฮั่นมองเห็นเช่นนั้น ดวงตาของเขาส่องประกายพร้อมกับรับรู้คลื่นปราณจิตวิญญาณที่แข็งแกร่ง เขาจะคิดว่าสิ่งนี้จะกลายเป็นของที่ไม่ดีได้อย่างไรกัน? ดังนั้นเขาจึงคว้ามันไว้อย่างตื่นเต้นพร้อมกับชื่นชมหญิงงามทั้งห้าที่อยู่บนพัด
มีผู้ฝึกตนทั้งหมดห้าคน จนถึงสุดที่ฮั่นรู้สึกว่าหญิงงามเหล่านี้กำลังยิ้มให้กับเขา!
“อืม รอสักครู่!”
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ รูปลักษณ์ของภาพวาดแห่งหญิงงามทั้งเก้านั้นงดงามตามธรรมชาติอยู่แล้ว แน่นอนว่าฮั่นจะหลงใหลมัน
ขณะที่เขาเปิดพัดออก เขาไม่ได้คิดว่ามันเป็นสมบัติวิญญาณ หลังจากนั้นเขาได้เห็นรอยยิ้มของผู้ฝึกตนทั้งห้าบนพัด
ใครกันที่อยู่ในความสงบได้ถ้าหากสมบัติวิญญาณขั้นเก้าอยู่ในมือของพวกเขา? ฮั่นก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน ร่างกายของเขาสั่นสะท้านพร้อมตะโกนออกมา “ภาพวาดแห่งหญิงงามทั้งเก้า!”
ในเวลานั้นเขาแทบจะรู้สึกหมดสติไปพร้อมกับสมบัติในมือ ในเวลานั้นเองหญิงงามที่อยู่ในภาพวาดได้เข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว
หญิงงามทั้งเก้าที่เป็นปีศาจเทวะอยู่ในระดับปฐมภูมิขั้นสุดท้ายจึงไม่มีปัญหาที่จะซุ่มโจมตีบุคคลที่อยู่ในระดับปฐมภูมิ ในระยะเวลาสั้น ๆ ฮั่นกลายเป็นหุ่นเชิดของปีศาจเทวะอย่างง่ายดาย
เมื่อเห็นว่าการซุ่มโจมตีครั้งนี้สำเร็จ เจ้าอ้วนหยุดร้องไห้และเช็ดคราบน้ำตา เขามองไปที่ฮั่นพร้อมกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็น “บิดาของเจ้าผู้นี้ได้เล่นสนุกกับเหล่าสำนักปีศาจในการล่าผลไม้วิญญาณ ส่วนเจ้าซึ่งมีความสามารถเพียงน้อยนิดยังกล้ามาหลอกลวงข้างั้นหรือ? หรือความจริงแล้วเจ้าไม่รู้ว่าความตายมันเป็นอย่างไร!”
หลังจากที่ตำหนิจนพอใจแล้ว เขาเก็บภาพวาดแห่งหญิงงามทั้งเก้าและเริ่มรับประทานอาหารต่อ เขาจิบไวน์หนึ่งครั้งพร้อมยืนขึ้นและกล่าวว่า “ฮั่นถึงเวลาที่เราจะต้องไปแล้ว!”
“ไปกันเถิดศิษย์น้องซ่ง!” ปีศาจเทวะในร่างของฮั่นตอบกลับ
ทั้งคู่กอดคอเดินออกจากร้านไปพร้อมกันราวกับว่าเป็นเพื่อนสนิท ภายในห้องส่วนตัวนั้นมีการเก็บเสียงที่ดีมาก บรรยากาศด้านในจะไม่มีบุคคลภายนอกรับรู้ ตราบใดที่ไม่มีผู้ใดมาสนใจว่าห้องนั้นว่ากำลังทำสิ่งใดกันอยู่
ดังนั้นคนภายในร้านไม่มีทางรู้เลยว่าเกิดสิ่งใดขึ้นบ้าง พวกเขาจึงไม่สงสัยสิ่งใดเลยในขณะที่ทั้งสองคนเดินออกมา
หลังจากที่ออกมาจากร้านอาหารเจ้าอ้วนตั้งใจที่จะเก็บฮั่นไว้ในมิติลึกลับ เขาจึงคิดจะเดินไปยังพื้นที่รกร้างใกล้เมือง จากนั้นจึงเข้าประตูเคลื่อนย้ายและเข้าสู่ความมืดมิดทันที
เพียงเวลาไม่นานเขากลับมายังลานของเขาเองในสำนักเสวียนเทียน เขาเดินเข้าสู่ห้องมืดของตนเองเพื่อเข้าสู่การเก็บตัวฝึกฝนและเรียกการใช้งานมิติลึกลับภายในนั้น
หลังจากที่เจ้าอ้วนเข้ามาแล้ว เขาเรียกปีศาจเทวะที่อยู่ในร่างกายของฮั่นออกมาพร้อมถามว่า “เจ้ามองเห็นความทรงจำของคนผู้นี้หรือไม่?”
เมื่อเห็นถึงความกังวลใจของเจ้าอ้วนปีศาจเทวะตอบกลับอย่างรวดเร็ว “นายท่าน ข้ามองเห็นทุกอย่าง!”
“ยอดเยี่ยม!” เจ้าอ้วนรู้สึกดีขึ้นมาพร้อมถามต่อ “รีบกล่าวออกมาว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เจ้าบัดซบนี่มันรู้อะไรเกี่ยวกับครอบครัวของข้าบ้าง?”
แม้ว่าเจ้าอ้วนจะไม่เชื่อว่าทั้งหมดคือความจริง แต่เขายังคงหวังว่ามันจะเป็นความจริง ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาจะได้รับซากศพของพ่อแม่เขาและนำกลับมาทำพิธีให้ถูกต้อง ถ้าหากเป็นเช่นนั้นเขาจะมอบหินจิตวิญญาณสองล้านห้าแสนก้อนให้กับฮั่นอีกด้วย!
แต่แล้วความหวังของเขาทั้งหมดได้พังทลายลงอีกครั้ง ปีศาจเทวะตอบกลับมา “รายงานต่อนายท่าน เรื่องราวทั้งหมดนั้นเขาเป็นผู้ที่สร้างมันขึ้นมาเองไม่มีสิ่งใดเป็นเรื่องจริง!”
เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น เขาโกรธจัดพร้อมถามออกไปทันที “แล้วเหตุใดมันจึงมีสร้อยคอของแม่ข้า?”
“นายท่าน สร้อยคอนี้เขาได้รับมาจากผู้ฝึกตนลึกลับคนหนึ่ง แม้กระทั่งเรื่องโกหกเช่นนั้นเขาก็ถูกสั่งให้กล่าวออกมาโดยบุคคลผู้นั้น!” ปีศาจเทวะอธิบาย
“อะไรกัน?” เจ้าอ้วนไม่ได้คาดหวังว่าคำตอบจะเป็นเช่นนี้ เขาตกใจทันที “ใครคือคนลึกลับคนนั้น?”
“นายท่าน ฮั่นก็ไม่ได้รู้จักบุคคลนั้น ดูเหมือนกับว่าเขาอยู่ในระดับจินตัน ร่างกายของเขาปกคลุมด้วยลำแสงสีดำและไม่สามารถมองเห็นได้เลย เขาบอกว่าให้มอบสร้อยคอนี้ให้กับนายท่านเพื่อให้ได้รับความไว้วางใจและนำพานายท่านไปยังสถานที่ที่เขาจัดเตรียมไว้!” ปีศาจเทวะอธิบาย
“บัดซบ!” เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น เขาเข้าใจทันทีว่าอะไรกำลังเกิดขึ้น เขาหัวเราะออกมาพร้อมกล่าวว่า “มันเป็นกับดักสินะ เห็นได้ชัดว่ามันต้องการจะสังหารข้า!”
“ข้าเกรงว่าจะเป็นเช่นนั้นนายท่าน!” ปีศาจเทวะพยักหน้าในขณะที่กล่าว
“นับตั้งแต่พวกมันมีสร้อยคอของแม่ข้า แสดงว่าแม่ของข้าตายตกไปด้วยมือของพวกมัน!” เจ้าอ้วนบ่นพึมพำกับตัวเอง “นอกจากนี้สำนักพันปีศาจยังซุ่มโจมตีครอบครัวของข้า แน่นอนว่าคนที่นำสร้อยนี้มาจะต้องมาจากสำนักพันปีศาจ! ก่อนที่ข้าจะค้นหาพวกเขาพบ ข้าคิดว่าเขาได้เจอตัวข้าแล้วแหละ!”
ปีศาจเทวะรู้สึกโกรธจัด แต่พวกนางเป็นเพียงทาสรับใช้และไม่อาจกล่าวสิ่งใดนอกจากนี้ได้ พวกนางจึงทำได้แค่ยืนเคียงข้างเจ้าอ้วนอย่างสงบเสงี่ยมเท่านั้น
หลังจากที่คิดเรื่องราวทั้งหมด เจ้าอ้วนโกรธจัดแม้ว่าจะอยู่ในใบหน้าที่สงบ เขารู้ได้ทันทีว่าตนเองในตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะต่อสู้กับบุคคลเหล่านั้น ผู้ฝึกตนจากสำนักพันปีศาจล้วนแต่อยู่ในระดับหยวนหยิน เจ้าอ้วนอยู่ในระดับปฐมภูมิขั้นต้นเท่านั้น แน่นอนว่าเขาไม่มีโอกาสที่จะต่อกรกับบุคคลเหล่านั้นได้เลย สิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้คือระงับความโกรธของตนเอง
ในขณะที่เจ้าอ้วนกำลังระงับความโกรธแค้นที่มีแต่สำนักพันปีศาจ เขาไม่สามารถอดทนที่จะไม่โกรธแค้นต่อฮั่นได้ ภายในท้องของเขาตอนนี้สุมแน่นด้วยความโกรธ แน่นอนว่าฮั่นจะกลายเป็นเหยื่อความเกรี้ยวกราดนี้!