มันรู้สึกว่าแปลกๆ เรนนี่เอียงตัวเล็กน้อย สายตามองไป เห็นผู้ชายที่ใส่กางเกงสูทสีดำพอดี
รอบๆทั้งโต๊ะ มีเพียงรัดเกล้าที่เป็นผู้ชายคนเดียว ขาของเขา ไม่พูดไม่ได้เลยว่ามันยืดยาวเกินไปหน่อยแล้ว
เมื่อสังเกตเห็นถึงท่าทีของเรนนี่ รัดเกล้าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้ายิ้มให้เธอเบาๆ รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยจุดประสงค์อื่น
เรนนี่ขมวดคิ้ว ไม่สนใจเขา แล้วทานโจ๊กต่อ หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ เธอยังต้องไปทำงานในบริษัท
พูดสรุปง่ายๆคือ วันนี้เป็นวันแรกที่เธอจะเข้าทำงานในภูษาธรกรุ๊ป
ในอีกด้านหนึ่ง
วันนี้นัดพบคุณท่านประเสริฐ ที่โรงแรม โดยที่ยู่ยี่ตื่น ตั้งแต่เช้าตรู่
เธอไปล้างหน้า แล้วเช็ดหน้า แต่ไม่ได้แต่งหน้า สวมเสื้อขนเป็ดสีแดง กางเกงขายาวสีดำ และรองเท้าบู๊ทส้นเตี้ย
อันที่จริง เธอเองก็อยากแต่งหน้าแต่งตัวเหมือนกัน แต่ตอนนี้เธอกำลังตั้งท้อง สถานการณ์มันเปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว
“ใส่แบบนี้ โอเคไหมคะ ปู่เขาจะคิดว่าฉันไม่มีมารยาทไหมคะ” ยู่ยี่กางมือออก พลางถามความคิดเห็นจากชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลัง
ฉันทัชเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวคอปกตั้งตรง คอเสื้อมีลายสีมืด โดยมีเสื้อโค้ทสีน้ำเงินเข้มคลุมไว้ด้านนอก ที่ยาวถึงเข่า ยาวถึงเข่า กางเกงสูทสีเทาที่มีความแวววาวเล็กน้อย และผ้าพันคอสีเทาพันอยู่รอบคอ สง่าและโดดเด่นอย่างชัดเจน
“ไม่หรอก สวยมาก……” เขาขยับริมฝีปาก อ้างปากพูด
ยู่ยี่นั่งอยู่ในรถ จิตใจล่องลอย ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
เขา เป็นคนรู้สึกไวอยู่เสมอ “กำลังตื่นเต้นเหรอ”
“นิดหน่อยค่ะ แต่ไม่มาก ฉันคิดว่าฉันต้องรีบกลับเมืองSก่อนพรุ่งนี้ เพราะพรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานแล้วค่ะ” เธอพูด “ฉันเป็นคนไม่คิดเยอะ จะตื่นเต้นมากได้ยังไงคะ”
“ดีมาก ตอนนี้ลงจะจากรถกัน มาถึงโรงแรมแล้วนะ……” ฉันทัชเผยรอยยิ้มออกมา เมื่อจอดรถ แล้ว ก็พูดกับเธอด้วยเสียงอ่อนโยน
ทันใดนั้น ยู่ยี่ก็เริ่มหายใจเข้าลึก ๆ เพราะต้องการเตรียมตัวเตรียมใจก่อน
ฉันทัชเอนตัว ไปจัดมุมเสื้อผ้าให้เธอ การหัวเราะอย่างไงก็ไม่สามารถซ่อนความอยากหยอกล้อนั้นไว้ได้ “ไม่ตื่นเต้นไม่ใช่เหรอ”
ทันใดนั้นก็เข้าใจขึ้นมาทันที ยู่ยี่อารมณ์เสียที่ถูกหัวเราะ “คุณโกหกฉันเหรอคะ ไม่คิดว่าคุณจะใช้เล่ห์เหลี่ยมแบบนี้เป็นด้วยนะคะ”
“ไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นหรอกนะ ปู่เขาก็เป็นคนธรรมดา กินคนไม่ได้ และกัดคนไม่ได้ด้วย ทำตัวเหมือนปกติก็พอแล้ว ผมก็อยู่ข้างคุณ……” เขาพูด ให้ความมั่นใจกับเธอ
ยู่ยี่มองที่เขา แล้วพยักหน้า กระตุกมุมปาก เผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง
เดินเข้าไปในโรงแรม โดยมือซ้ายของฉันทัชจับเธอมาโอบไว้ในอ้อมแขน และมือซ้ายผลักประตูห้องส่วนตัว ข้างในมีเพียงคุณท่านประเสริฐที่นั่งอยู่
“ปู่ครับ” ฉันทัชเรียกเบาๆ และปิดประตูห้องส่วนตัว
“สวัสดีค่ะ” ยู่ยี่กล่าวด้วยความเคารพ โค้งตัวเล็กน้อย คำนับอย่างมีมารยาท
แม้ว่าอายุจะมากแล้ว แต่ชายชราก็ไม่ได้ตาพร่ามัว หูก็ไม่ได้หนวก แถมดูกระฉับกระเฉงมากด้วย เมื่อให้ทั้งสองนั่งลง ก็จ้องประเมินยู่ยี่
แก้มของเธอสีชมพูอ่อนๆ ท่าทีเธอไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่ง และไม่ถ่อมตัวจนดูต่ำต้อย ตาใสแวววาว และนั่งตัวตรง ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง เธอหันไปมองฉันทัช “ของขวัญของฉันยังอยู่ในรถ คุณช่วยไปเอาให้ฉันหน่อยนะคะ และฉันอยากที่จะดื่มนมแล้วค่ะ”
“ได้เลย” ฉันทัชยิ้มอ่อนๆ ตอบ แล้วเดินออกไป
ของขวัญ คุณท่านประเสริฐเลิกคิ้วเล็กน้อย รู้สึกว่า เป็นของขวัญที่มอบเขาเหรอ
ในห้องส่วนตัวเหลือเพียงทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง บรรยากาศน่าอึดอัดเล็กน้อย จากนิสัยของยู่ยี่แล้วไม่ใช่คนเริ่มสร้างบรรยากาศได้ จึงยิ้มจางๆ เธอเทน้ำอุ่นหนึ่งแก้วให้คุณท่านประเสริฐ
คุณท่านประเสริฐ ยกน้ำอุ่นขึ้นมาดื่มเล็กน้อย จากนั้นฉันทัชก็เปิดประตูห้องส่วนตัวเดินเข้ามา ผมของเขายุ่งเล็กน้อย
“คุณทำไมต้องรีบร้อนขนาดนี้ด้วย ฉันจะกินเธอเข้าไปหรือไง” คุณท่านประเสริฐฮึอย่างเย็นชาด้วยความหงุดหงิด ความคิดหลานชายจะหลบตาเขาได้อย่างไร
“ไม่แน่……” ฉันทัชเลิกคิ้วขึ้น ส่งของขวัญให้ยู่ยี่เขา สำหรับของขวัญที่เธอจะมอบให้ เขาอยากรู้มากนัก
“ไม่รู้ว่าปู่ชอบอะไร ของขวัญที่ฉันมอบให้เป็นของปู่ฉันชอบในสมัยนั้นค่ะ และหวังว่าปู่จะชอบมันนะคะ…” ยู่ยี่ยื่นของขวัญให้
คุณท่านประเสริฐรับไว้ และแกะของขวัญต่อหน้าทั้งสองคน ข้างในกลับเป็นไม้ปิงปองหนึ่งชุด
คุณท่านประเสริฐตกใจเล็กน้อย ส่วนฉันทัชก็หัวเราะเบา ๆ และเมื่ออดไม่ไหวแล้ว จึงโน้มตัวจูบเธอทันที “คุณทำให้ผมหลงใหลมากจริงๆ……”
แก้มยู่ยี่แดงขึ้นอย่างห้ามไว้ไม่ได้ พร้อมผลักหน้าอกของเขาเบาๆ เธอยังต้องการสร้างภาพลักษณ์ที่ดีนะ เขากำลังทำอะไรอยู่
คุณท่านประเสริฐขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้ห้ามทั้งสองคน แต่กลับมองไปที่ไม้ปิงปอง
“ปู่ เป็นไงบ้าง ชอบรึเปล่าครับ”ฉันทัชจัดคอเสื้อเล็กน้อย แล้วพูด “ถ้าหากคุณปูไม่ชอบสามารถให้ผมได้นะครับ รู้จักกันมานานขณะนี้แล้ว เธอไม่เคยให้ของขวัญผมเลยครับ มันเลยทำให้ตอนนี้ผมซาบซึ้งเป็นพิเศษ……”
คุณท่านประเสริฐจึงจ้องเขม็งใส่ไปทีหนึ่ง มือทั้งสองจับไม้ปิงปองไว้ทีละข้าง ตีจนเกิดเสียง“บอกฉันสิ ว่าเพราะอะไรถึงให้ไม้ปิงปอง”
“การตีปิงปองเป็นการออกกำลังกายที่สะดวกค่ะ ทั้งง่าย ฝึกได้ทุกส่วน เป็นปริมาณการออกกำลังกายที่เหมาะสม และสนุก เป็นการออกกำลังกายโดยรวมที่ได้ผลลัพธ์ดีค่ะ และยังสามารถต้านการบุกรุกของโรคที่เกิดจากการดำเนินชีวิตประจำวันได้ด้วยค่ะ แถมยังฝึกฝนแขนขา หัวใจปอด การตอบสนอง การไวต่อการรับรู้ ให้ประสานงานกับสมองได้เป็นอย่างดี และที่สำคัญคือฉันสามารถเล่นเป็นเพื่อนกับปู่ได้ด้วยค่ะ” เธอคิดครู่หนึ่ง…..
ทันใดนั้น ตาของคุณท่านเป็นประกาย ดีใจออกนอกหน้า “ของขวัญชิ้นนี้ไม่เลว ฉันชอบ มาๆๆตอนนี้เราคุยกันสิว่าเมื่อไหร่เธอจะมาเล่นกับฉันได้”
ขาของเขาสามารถเดินและกระโดดได้ ดวงตาของเขาก็ไม่เบลอ ถ้าจะเล่นขึ้นมาก็น่าจะได้อยู่นะ
ยู่ยี่ไม่ลังเล ตอบกลับทันที ว่าตอนนี้เลย
ภายในโรงแรมมีห้องเล่นปิงปองอยู่ ทั้งสองยืนอยู่คนละฝั่ง ยู่ยี่รู้ดีว่าเป็นคนแก่นั้น ขาและตาจะตามไม่ค่อยทันอยู่แล้ว
ดังนั้น การเคลื่อนไหวของเธอจึงค่อยๆและช้ามาก และเบามากด้วยเช่นกัน แทบไม่ออกแรงเลย ด้วยซ้ำ เพื่อให้ชายชรามีเวลามากพอที่จะตอบสนองได้
เพราะความเร็วที่มันช้าเกินไป จึงทำให้ชายชรามองเห็นอย่างชัดเจน มือสามารถตามทันได้ ตีได้อย่างราบรื่น ใบหน้ามักเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
เป็นสิ่งที่ถูกอกถูกใจเขาเป็นอย่างมาก เขารู้สึกชอบมาก เมื่อก่อนก็เคยพบผู้คนมากมาย แต่ก็ไม่เคยปฏิบัติกับเขาแบบสบายๆเหมือนเธอเลย
ฉันทัชยืนอยู่ข้างๆ โดยกอดอกไว้ เส้นลึกบนใบหน้าของเขานั้นอ่อนโยนมาก เธอ สามารถทำให้เขาหลงใหลได้ทุกช่วงเวลาจริงๆ
ก่อนที่พวกเขาแยกจากไปกัน คุณท่านประเสริฐยังนัดเวลาเล่นปิงปองครั้งต่อไปกับยู่ยี่ ยู่ยี่ยิ้ม เล็กน้อยรับปาก และตอบตกลง
อันที่จริง เธอกับชายชราเล่นปิงปองเข้ากันได้เป็นอย่างดี เพราะเธอคือคนท้อง จึงไม่สามารถเล่นรุนแรงเกินไปได้ และคุณท่าน ก็อายุมากแล้วจึงไม่สามารถแรงเล่นรุนแรงมากเกินไปได้เช่นกัน
ระหว่างทางที่กลับโรงแรม ฉัตรบรรณโทรมา บอกว่าพบของหายไปทั้งหมดแล้ว หลังจากสิบนาที เขาจะนำไปส่งถึงที่โรงแรม
ยู่ยี่ต้องการจองตั๋วเครื่องบิน อยู่ที่ฮ่องกงมาหลายวันแล้ว มากสุดก็สามารถอยู่ได้ไม่เกินเจ็ดวันเท่านั้น และพรุ่งนี้เธอจะต้องไปทำงาน
ใบหน้าฉันทัชหมองลงเล็กน้อย กอดเธอไว้ ไม่ยอม ถ้าจะกลับ ก็ต้องกลับพรุ่งนี้ นั่งเครื่องบินในตอนกลางคืน เขาไม่วางใจ
เขายังไม่สามารถกลับไปพร้อมกับเธอได้ เรื่องทางนี้ยังไม่ได้รับการแก้ไข เขาต้องอยู่ต่ออีกสักสองสามวัน
เรื่องในบริษัทต้องได้รับการมอบหมาย นอกจากนี้คือเรื่องของเอวาต้องได้รับคำตอบที่แน่ชัดจากนั้นเขาถึงจะกลับไปที่เมืองSได้ แบบนี้ถึงจะทำให้อยู่กับเธอได้นานขึ้น