บทที่ 565 เส้นทางใหม่ (6)
“…คิมฮาจิน”
“…หา?”
ดวงตาผมเบิกกว้างผมมองไปที่ใต้เสื้อคลุมนักฆ่าผู้หญิงที่อยู่ใต้เสื้อคลุมซึ่งมีดวงตาที่เปล่งประกายราวกับอัญมณีเธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากบอส
“บอส?”
“ชะ-ใช่! ฉันเอง!”
เธอพยักหน้าอย่างเร่งรีบและ 1 ก้าว 2 ก้าว 3 ก้าว เธอเดิน…เข้าหาผมอย่างช้าๆ นักฆ่าคนอื่นๆดูสับสน แน่นอนพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อบอสเข้ามาใกล้พอผมก็กระซิบข้างหูเธอ
– คุณมาทำอะไรที่นี่?
– …ฉันไม่รู้ ฉันอยู่กับพวกเขาเมื่อฉันตื่นขึ้นมา
– จริงเหรอ?
บอสอาจกลายเป็นนักฆ่าเหมือนที่ผมเป็นนักแม่นปืนระดับ F ผมมองไปที่มือสังหารผ่านไหล่ของบอส พวกเขายังคงรู้สึกสับสน
“เกิดอะไรขึ้น? นายทำงานกับพวกเขามาตลอดเลยงั้นเหรอ?” ฮารินตะโกนด้วยความตกใจ
“ฮะ? ไม่แน่นอนฉันอยู่เคียงข้างเธอ”
ผมส่ายหัวและดึงบอสเข้าหาผม การต่อสู้เริ่มขึ้นจาก 2-6 เป็น 3-5 ทำให้ตอนนี้ทุกอย่างรู้สึกสมดุลมากขึ้น
“… บอส?”
“อืม?”
ผมกระซิบ “คุณช่วยจัดการพวกเขาหน่อยได้ไหม”
บอสพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม
“ได้แน่นอน.”
“ความสามารถของคุณพื้นฟูมาได้มากแค่ไหนแล้ว?”
“ฉันยังมีหนทางอื่นอีกน่า แต่….”
ทันใดนั้นเงาดำก็ลุกขึ้นจากด้านหลังบอส เงาเปลี่ยนเป็นใบมีดที่มีลักษณะคล้ายกับขาของแมงมุม
“ฉันสามารถจัดการพวกเขาได้อย่างแน่นอน”
ดาบเงาพุ่งไปทางนักฆ่าคนอื่นๆพวกมันก้าวกลับมาด้วยความสับสน
มีเพียงหัวหน้าของมือสังหารเท่านั้นที่ออกมา
“…แก ไอเคน! แกกำลังทำอะไรอยู่”
“ฉันไม่ได้ชื่อไอเคน”
อย่างไรก็ตามบอสไม่มีความตั้งใจที่จะฟังเขา
ฉับ! เธอใช้เงาของเธอพุ่งทะลุนักฆ่าอย่างรวดเร็ว
ฉับ!… เลือดสีแดงสาดบนหิมะ
ฮาริน ลดดาบของเธอลงโดยไม่ได้ตั้งใจ
*************************************************************************
ที่ตั้งแคมป์บน โปลรีอุน ซึ่งสูงจากระดับน้ำทะเล 1300 เมตร พวกเราตัดสินใจหยุดพักก่อนที่จะไปยังภูเขาลูกที่ 2 ‘โลกิโอะ’ เต็นท์ถูกเก็บไว้ในกระเป๋าอวกาศของ ฮาริน และผมต้องรับผิดชอบในการติดตั้ง
“…พวกนาย 2 คนรู้จักกันได้ยังไง นายเรียกเธอว่า ‘บอส’ นายเป็นสมาชิกของทีมเดียวกันงั้นเหรอ?”
ในเต็นท์ที่แสนสบาย ฮาริน มองมาที่ผมและบอสตามลำดับ ผมทำได้แค่ยักไหล่กับคำถามของเธอ
“เธอเป็นเพื่อนของฉันที่มาจากบ้าน ไม่ต้องกังวลเธอจะเป็นกำลังเสริมที่ยอดเยี่ยมให้กับทีมของพวกเรา”
แม้คำพูดของฉันดูดีแต่ ฮาริน ก็ยังดูไม่สบายใจ ผมเหลือบไปมองบอสและเธอวางมือบนไหล่ของ ฮาริน
“ไม่ต้องกังวล ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”
“…”
ทำไมเธอพูดอย่างนั้น? ผมระงับเสียงหัวเราะของผมเอาไว้ ฮารินยังคงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แต่ก็พยักหน้าด้วยการถอนหายใจ
“ฉันไม่มีทางเลือกนี้นะ….ฉันเหนื่อยมากแล้ว. มาพักผ่อนกันเถอะ”
ฮาริน พูดอย่างขมขื่นและนอนลงบนพื้นเต็นท์
บอสชี้ไปที่ฮารินและถามคำถามเงียบ ๆ
– ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร
ผมตอบ.
– ลูกค้าคนสำคัญ เธอเป็นนักล่ามาร
– นักล่ามาร?
– ใช่. ผมจะอธิบายรายละเอียดในภายหลัง
“พูดกันพอแล้ว” ผมพูดพร้อมกับรอยยิ้ม “พวกเราควรนอนได้แล้ว”
ผมเหนื่อยมากซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาเมื่อพิจารณาว่าผมปีนภูเขาสูง 5,000 เมตรในเวลาเพียง 3 วัน
“… โอเค.”
บอสพยักหน้าและผมก็นอนลงบนพื้นเต็นท์
“ห้าวววววววววววว~”
ผมอ้าปากค้างขนาดใหญ่ขณะที่ผมหลับตา
ซ่าาาาาาาา
หลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้ยินเสียง ผมลืมตาขึ้นและเห็นว่าบอสกำลังแผ่ผ้าห่มของเธอและเตรียมพร้อมที่จะนอนลงข้างๆผม
“… อ่า.”
“…”
ดวงตาของพวกเราสบกันและพวกเราก็จ้องมองซึ่งกันและกันอย่างเงียบๆ บอสเป็นคนแรกที่ปล่อยเสียงไอแห้งๆออกมาแล้วพูดว่า
“ที่นี่…ไม่มีพื้นที่มากพอ”
ฟี้ๆๆๆๆๆๆ ในตอนนั้นพวกเราได้ยินฮารินนอนกรน ผมเหลือบมองไปที่ ฮาริน เพื่อให้แน่ใจว่าเธอหลับและพยักหน้า
“งั้นก็ไม่เป็นไร นอนลงเถอะ ผมจะเลื่อนออกไป”
“เลื่อน… ?…ก็ดีละถ้าอย่างนั้น.”
เธอใส่ใจในคำพูดของผม บอสนอนลงข้างๆผมอย่างขุ่นเคืองอย่างที่บอสบอกเต็นท์นั้นเล็กมากและไหล่ของผมแตะเธอขณะที่พวกเรานอนชิดกัน
… ผ่านไป 10 นาทีอย่างเงียบๆ
ผมเหนื่อยมาก แต่ก็นอนไม่หลับด้วยเหตุผลบางอย่าง เพราะผมนอนไม่หลับผมเลยหันไปด้านข้าง บอสนอนตรงเหมือนแวมไพร์ในโลงศพดวงตาของเธอหลับสนิท
“บอส คุณนอนแล้วเหรอ?”
ไม่มีคำตอบ. ดูเหมือนว่าเธอจะผล็อยหลับไปทันทีที่เธอล้มตัวลงนอน
รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของผมขณะที่ผมจ้องมองไปที่บอส
“อืม … .”
เป็นเพราะผมไม่ได้เห็นเธอมานานเหรอ หรืออาจเป็นเพราะผมได้พบเธอในสถานที่ที่ไม่คาดคิดซึ่งทำให้ผมรู้สึกดีใจเป็นพิเศษที่ได้พบเธอ
เธอดูดีกว่าปกติ ผมเอื้อมไปหาผมของเธออย่างช้าๆ ผมเอาแปรงเส้นที่อ่อนนุ่มมาไว้บนมือของผม
“…”
ผมไม่รอบให้ได้คำตอบจากบอส ผมบีบแก้มของเธอทันที
ยืดดดดดดดดดดดดด แก้มของเธอยืนได้ง่ายมาก มันนุ่มและอ่อนโยนจนผมรู้สึกราวกับว่าได้สัมผัส เมฆ ผมชอบเล่นแก้มของบอส….
“…”
บอสลืมตาของเธอ เธอหันหัวของเธอไปที่ด้านข้างและมองมาที่ผมและนิ้วของผมสลับกัน ผมค่อยๆปล่อยแก้มของเธอออกไป
“นายกำลังทำอะไรอยู่” บอสถาม
“อืม? โอ้ ไม่มีอะไร. มันก็แค่….นั้นไง”
ผมยิ้มให้บอสและเหยียดมือไปที่หัวเธอ จากนั้นผมก็หยิบใบไม้ที่ติดอยู่ในเส้นผมของเธอ
“หัวคุณมีอะไรบางอย่างน่ะ”
“…”
เธอยังคงเป็นบอสที่มองมาที่ผมโดยไม่พูดและผมก็ได้แต่มองตาของเธอเหมือนกัน
สายตาของพวกเราสบกันเป็นเวลานาน – นานพอที่ผมจะสังเกตเห็นว่าผมและเสื้อผ้าของเธอไม่เรียบร้อย
…ก่อนอื่น
กลิ่นของเธอแทรกซึมฉันจากระยะใกล้ ผมรู้สึกถึงลมหายใจของเธอที่จมูกของฉัน ริมฝีปากสีแดงของเธอเข้ามาในมุมมองของผมทันใดนั้นผมก็หมดแรงด้วยความปรารถนาบางอย่าง
-อึก.
ผมกลืนน้ำลายอย่างหนัก หัวใจของผมเริ่มวิ่งเล่นอย่างรวดเร็วและผมก็เคลื่อนไหวโดยไม่ได้คิดอะไรตามสัญชาตญาณ