TQF:บทที่ 649 บรรลุ (3)
“ใครจะเลือกสามี”
เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ของหยูเฮงน้อยดังขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะปรากฏตัวขึ้นข้างกายย่าหลาน และถามอย่างยิ้มแย้ม “ฮูหยินฟาง ท่านจะเลือกสามีให้คุณหนู ไม่กลัวว่าท่านเขยกลับมาจะอาละวาดเหรอ”
“เจ้าเด็กซวนซุนเนี่ยนะ…”
จู่ๆฟางซูหยุนก็นึกถึงลูกเขยในใจ รอยยิ้มหยอกล้อบนใบหน้าของจึงหายไป “เขาน่าจะอยู่ที่ผืนดินฉางไห่นี่แหละ เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะหาเขาเจอได้ที่ไหน”
“ท่านย่า ไม่ต้องร้อนใจไปหรอก เขาไม่อยู่ก็ดี ข้าจะได้มีเวลาเที่ยวเล่น” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวตอบเสียงเบาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ดูท่าทางหัวรั้นของเจ้าซิ ยังจะเที่ยวเล่นอีก…”
ฟางซูหยุนส่ายหัวและยิ้ม “คนเหล่านี้คงต้องผิดหวังอย่างมาก แต่เสี่ยวเสี่ยว เจ้าต้องระวังเหล่าองค์ชายไว้นะ พวกเขาไม่เหมือนกับตระกูลอื่นๆ หากพวกเขาชอบเจ้าละก็แค่ออกคำสั่งเท่านั้น ถ้าเจ้าไม่ยอมก็ต้องเกิดปัญหาแน่ๆ”
“…..”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ มีความเยือกเย็นอยู่ในแววตา สิ่งที่นางไม่ชอบที่สุดก็คือให้คนอื่นมาบังคับตัวเอง ขอให้คนพวกนี้ไม่มายุ่งกับตัวเองแล้วกัน ไม่อย่างนั้นนางก็ยินดีจะเล่นด้วยสักหน่อย
“ฮูหยินฟาง จะกลัวไปทำไม ถ้าพวกเขาอยากจะแต่งงานกับผู้หญิงสักคนจริงๆละก็ พวกเราก็ยัดให้ไปสักคนก็จบ กลัวทำไม”
หยูเฮงน้อยตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจกลับทำให้เฉิงเสี่ยวเสี่ยวหัวเราะออกมาเบาๆ “พวกเขาอยากได้ผู้หญิงไปแต่งงานด้วยขนาดนั้น อย่างมากก็ให้พวกเขาได้ผู้หญิงกลับไปแต่งงานด้วยทุกคนเลยเป็นไง”
“ใช่แล้วๆ”
หยูเฮงน้อยแทบปรบมือร้องไชโย ยิ้มตาหยี “พวกเราไม่มีอะไรมากหรอก แต่ถ้าผู้หญิงสวยละก็พอสร้างให้ได้หลายพันหลายหมื่นคนอยู่”
“พวกเจ้านี่นะ….”
ฟางซูหยุนเข้าใจความหมายของพวกนาง ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ได้แต่ส่ายหัว “พวกเจ้าอย่าทำอะไรวู่วามล่ะ คิดว่าตอนนี้ปัญหายังไม่เยอะพอใช่มั้ย”
“กลัวทำไม ยิ่งเยอะยิ่งดี ไม่อย่างนั้นน่าเบื่อแย่” หยูเฮงน้อยเล่นนิ้วตัวเองไปพลางพูดอย่างร่าเริง
ฟางซูหยุนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับหยูเฮงน้อยที่ชอบความโกลาหลดี ได้แต่เปลี่ยนเรื่องคุย “เสี่ยวเสี่ยว วันนี้ได้ยินเส้าจิ่งบอกว่ามีข่าวจากบ้านรอง 2 วันนี้ฟางซูเสวี่ยจะกลับมา”
“หืม ฟางซูเสวี่ย ลูกพี่ลูกน้องของท่านย่าคนนั้นน่ะเหรอ” เฉิงเสี่ยวเส่ยวยังจำคนที่ทำร้ายท่านย่าได้
ฟางซูหยุนพยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ใช่ นางนั่นแหละ ได้ข่าวว่าตอนนี้นางเป็นภรรยาของนายน้อยสำนักมาร วิทยายุทธก็ไม่ต่ำ”
“เฮ่ะๆ บอกตามตรง พวกเรากับเจ้าพวกสำนักมารนี่มีวาสนาต่อกันจริงๆนะ ในหุบเขานั้นก็ฆ่าตายไปหลายคน จากนั้นพวกเขายังหมายตาธุรกิจของครอบครัวพวกเราด้วย ตอนนี้ภรรยาของฮูหยินน้อยก็จะมาสนุกด้วย น่าสนุกจริงๆ”
หยูเฮงน้อยหรี่ตาลง รอยยิ้มที่น่ารักก็เปลี่ยนไปเป็นน่ากลัว ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าเจ้าตัวเล็กนี้อยากจะฆ่าคนอีกแล้ว
“จริงสิ ฮูหยินฟาง คุณหนู ไอหนุ่มที่เราฆ่าไปเมื่อครั้งที่แล้วก็บอกว่าเป็นนายน้อยของสำนักมารไม่ใช่เหรอ หรือว่าจะเป็นลูกชายของฟางซูเสวี่ยอะไรนั่น”
“เป็นไปได้” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวนึกไปถึงเจ้าคนที่หยิ่งยโสและบ้ากามอย่างรวดเร็ว ก็เป็นนายน้อยของสำนักมารไม่ใช่เหรอ อย่างไรซะก็ต้องเป็นลูกชายของเจ้าสำนึกถึงจะถูกเรียกขานแบบนี้ได้
ฟางซูหยุนขมวดคิ้วและคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งก็พูดขึ้น “จะว่าไปแล้วเจ้าเด็กนั่นก็คล้ายกับฟางซูเสวี่ยอยู่บ้างนะ หรือว่านี่ก็คือเวรกรรม”
“ฮูหยินฟาง นี่ไม่ใชเวรกรรมหรอก เวรกรรมที่แท้จริงน่ะยังไม่เริ่มเลย”
นัยน์ตาของหยูเฮงน้อยมีประกายเย็นยะเยือกทิ่มแทงออกมา นางเกลียดคนที่มีจิตใจอำมหิตที่ลงมือกับครอบครัวตัวเองได้ ด้วยทัศนคติของนาง เจอคนหนึ่งก็ต้องฆ่าคนหนึ่ง เจอ 2 คนก็ต้องฆ่า 2 คน ไม่มีทางปล่อยไปเด็ดขาด
ในเวลานี้มีเสียงฝีเท้าเบาๆดังขึ้นข้างนอก สายตาของเฉิงเสี่ยวเสี่ยวทอดไปยังสวนด้านนอก
หยูเฮงน้อยและฟางซูหยุนก็รู้สึกตัวว่ามีคนกำลังมา จึงหยุดบทสนทนาลง
“คุณหนู คุณหนูเล็ก…..”
เสียงของอาเสียงดังมาจากข้างนอก หยูเฮงน้อยโบกมือเปิดเขตแดนออก
ฟางซูหยุนบอกกับคนข้างนอก อาเสียง มีอะไรก็เข้ามาพูดเถอะ”
“คุณหนู คุณหนูเล็ก คุณหนูหยูเฮง…”
อาเสียงที่เดินเข้ามาทักทายทั้ง 3 คนด้วยความเคารพ เดิมทีเขาเป็นผู้จัดการในโรงเตี๊ยมได้มอบหมายเรื่องต่างๆให้คนอื่นไปทำ ส่วนเขากลับมาเป็นพ่อบ้านให้กับบ้านใหญ่อีกครั้ง
ฟางซูหยุนมองเขาที่อายุเยอะ น้ำเสียงนิ่มลงมาก “อาเสียง คนกันเองทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจนักหรอก มีอะไรรึเปล่า”
“คุณหนู คืออย่างนี้ เมื่อกี้โอรสขององค์ชาย 3 ส่งคนมาแจกบัตรเชิญ ให้คุณหนูเล็กและคุณหนูหยูเฮงไปเข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำชา”
“มีอะไรอร่อยมั้ย” หยูเฮงน้อยคิดถึงของกินเป็นอย่างแรก
————————–