“ฟังดูสิ ได้ยินไหม เธอไม่ยอมแม้แต่จะปรนนิบัติแม่ แม้แต่คำพูดแม่ยังไม่ฟัง ลูกยังอยากจะแต่งเธอเข้าบ้านอีก?”
ซุนหม่านเซียงชี้เฉินเยี่ยน แล้วว่าซินห้าว
“ทำไมจะต้องเชื่อฟังคุณป้า? ทำไมจะต้องปรนนิบัติคุณป้า? คุณไม่ได้ดีกับฉัน แต่เพราะคุณเลี้ยงซินห้าวมา? แต่คุณไม่ได้เลี้ยงดูฉัน ฉันจะไม่ยอมทำเรื่องฝืนใจเพื่อให้ได้รับการยอมรับจากคุณ! ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่ทำงาน ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่ตื่นตีห้าทุกวันมาปรนนิบัติครอบครัว คุณไม่ชอบฉัน แต่งงานแล้ว พวกเราไม่ต้องอยู่ด้วยกัน ฉันไม่คัดค้านที่ซินห้าวจะมาเยี่ยมคุณ แสดงความกตัญญู ฉันก็จะเคารพ แต่ก่อนอื่นเพราะคุณคือแม่ของซินห้าว ไม่ใช่เพราะคุณเก่งกาจมากมาย”
“ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่ไปเยี่ยมพ่อแม่ เพราะพวกเขาเลี้ยงดูฉันมา ฉันรักพวกเขา ดังนั้นฉันเลยทุ่มเททั้งจิตใจ ฉันจะกลับไปกับซินห้าว ฉันกับซินห้าวต่างชอบหมู่บ้านเกษตร พวกเราเป็นเกษตรกร พวกเราจะกลับไปบ่อยๆ ไปเยี่ยมพ่อแม่ฉัน และไปเยี่ยมคุณปู่คุณย่าซินห้าว พวกเขาควรค่าที่จะให้พวกเรากลับไป”
“ฉันจะไม่สูญเสียความเป็นตัวเองเพราะได้แต่งงาน ฉันรักซินห้าว แต่ไม่ใช่เพราะเขา ก็จะไม่เป็นตัวเอง นี่เป็นสิ่งที่ฉันอยากจะพูด ถ้าคุณเห็นด้วยเรื่องฉันกับซินห้าว พวกเราก็ตื้นตันใจ เพราะซินห้าวอยากจะได้คำอวยพรจากพวกคุณ ถ้าคุณไม่เห็นด้วย ฉันกับซินห้าวก็จะแต่งงานกันอยู่ดี พวกเรามีปัญญาหาเลี้ยงตัวเอง พวกเราก็จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข”
เฉินเยี่ยนพูดมาถึงตรงนี้ก็กุมมือซินห้าว ถ้าไม่สามารถได้รับคำยินยอมจากซุนหม่านเซียงได้ เธอและซินห้าวก็จะอยู่กันสองคน พวกเขาจะไม่ล้มเลิก เธอก็จะไม่ทำร้ายตัวเองเพราะอยากจะแต่งงานกับซินห้าว
“ใช่ ที่เฉินเยี่ยนพูดก็คือสิ่งที่ผมอยากจะพูด แม่ แม่ยินยอมก็ดี ไม่ยินยอมก็ช่าง ยังไงผมก็จะแต่งงานกับเฉินเยี่ยน บ้านข้างนอกผมซื้อไว้แล้ว ครึ่งปีหลังผมจะแต่งงานกับเฉินเยี่ยน ถ้าแม่ยอม ผมกับเฉินเยี่ยนก็จะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ ถึงแม่ไม่ยอม ผมก็จะกลับมา เหมือนที่เฉินเยี่ยนพูด เธอมีความเคารพให้เท่าที่เธอทำได้ ส่วนเรื่องอื่น ผมจะไม่ทำให้เธอลำบาก เธอก็จะไม่ทำร้ายตัวเองเหมือนกัน”
ซินห้าวกุมมือเฉินเยี่ยนแน่น แสดงจุดยืน คำพูดพวกนี้ที่จริงเขาเคยพูดกับพ่อแม่มาก่อนแล้ว เพียงแต่แม่เขาไม่เคยสนใจ
“พอแล้ว พอแล้ว พวกเธอจะทำให้ฉันโมโหตายหรือไง! ซินชาน คุณดูสิ นี่ลูกชายคุณ เขามีเมียก็ไม่ต้องการแม่แล้ว เขาจะทำให้ฉันโมโหตาย คุณสนใจหรือเปล่า สนใจหรือเปล่า!”
ซุนหม่านเซียงหอบหายใจไม่หยุด เธอโมโหมาก เวลานี้เธอนึกถึงซินชาน ให้ซินชานสั่งสอนซินห้าว
ซินชานถอนหายใจ เขาคิดไม่ถึงคำพูดพวกนี้ของเฉินเยี่ยน แต่เขาคิดว่ามีเหตุผล ครอบครัวพวกเขาไม่ได้เลี้ยงดูเฉินเยี่ยน ไม่ได้มีบุญคุณกับเฉินเยี่ยนเลยสักนิด ภรรยายังทำแบบนั้นกับเฉินเยี่ยน อาศัยอะไรไปเรียกร้องเฉินเยี่ยน?
เขาคิดถึงตัวเอง เพราะตอนแรกที่บ้านคัดค้านเรื่องเขากับซุนหม่านเซียง อีกทั้งบ้านเขาเป็นเกษตรกร ดังนั้นซุนหม่านเซียงเลยมีอคติกับพ่อแม่เขามาก
หลังพวกเขาย้ายเข้ามาในเมือง ขอแค่เธอเอ่ยขอ เขาก็จะกลับไปบ้านพ่อแม่เธอกับเธอ
ทุกครั้งที่พ่อแม่เธอมาที่บ้าน เขาก็ต้องรับอย่างกระตือรือร้น
สองปีก่อนแม่ยายป่วย เธอรับแม่ยายมาที่บ้าน ในเดือนกว่านั้น เขาแบกแม่ยายขึ้นลงบันได กลางคืนก็ต้องแบกเธอไปหาหมอ เขาและเธอดูแลอย่างดี กว่าจะรักษาอาการป่วยของแม่ยายดีขึ้นมา แต่แม่ยายออกจากบ้านเขาไป กลับไปบอกกับคนข้างนอกว่าลูกสาวกับลูกชายดี ไม่ได้พูดถึงชื่อเขาเลย
เขาไม่ว่าเรื่องนี้ กตัญญูต่อผู้ใหญ่เป็นเรื่องที่สมควร เขาไม่คิดอะไร แต่ภรรยาล่ะ?
เธอไม่กลับหมู่บ้านไปกับเขา ตัวเองกลับไปครั้งหนึ่ง เธอก็บ่นตั้งครึ่งค่อนวัน ทุกครั้งยังถามว่าตัวเขามีเหาติดมาหรือเปล่า แล้วยังพูดว่าบ้านนอกมีอะไรให้กลับไป คราวหลังไม่ต้องกลับแล้ว อย่าให้พูดถึงท่าทีที่รังเกียจเลย
เธอกลับไปกับตัวเอง เธอไม่เคยแสดงสีหน้าดีกับพ่อแม่เขาเลย เหมือนทั้งบ้านเขาติดหนี้เธออย่างนั้น
เพราะซินห้าวกลับไป เธอยังเคยตีซินห้าวด้วย
หลายปีนี้เขากลับไปน้อยครั้งมาก เพราะไม่อยากจะทะเลาะกับเธอ เป็นซินห้าวที่กลับไปบ่อย ไปแสดงความกตัญญูแทนเขา
พ่อแม่อายุมากขนาดนั้นแล้ว แต่พวกเขาเคยมาที่บ้านครั้งหนึ่ง กลับโดนเธอทำท่ารังเกียจ กินข้าวมื้อหนึ่งก็กลับ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาพ่อแม่ก็ไม่เคยมาอีกเลย
เขาไม่กตัญญูเลย พ่อแม่เลี้ยงเขามา แล้วเขาล่ะ?
เขาไม่เหมือนเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนพูดความในใจเธออย่างเปิดเผย เขาเปล่า!
เขาไม่สามารถขอร้องภรรยาให้กตัญญูต่อพ่อแม่ได้ เหมือนที่เฉินเยี่ยนพูด พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงภรรยา แต่ตัวเขาเองไม่ควรทำแบบนี้ เขาไม่ได้ทำหน้าที่ที่ลูกชายควรทำ!
“เป็นลูกชายที่ดี”
ซินชานพูดแล้ว แต่กลับพูดชมซินห้าว
“คุณพูดอะไร?”
ซุนหม่านเซียงไม่อยากจะเชื่อ เธอให้สามีสั่งสอนลูกชาย แต่สามีทำแบบนี้ คือต้องการสนับสนุนให้ลูกชายอยู่ตรงข้ามกับตัวเองใช่ไหม?
“ผมคิดว่าเฉินเยี่ยนดีมาก เป็นคนจริงใจ มีอะไรก็พูด ไม่ใช่คนเสแสร้ง ซินห้าวก็ไม่ได้พูดผิด เขากตัญญูกับพวกเรา เขาไม่สามารถเรียกร้องให้เฉินเยี่ยนทำแบบเขาได้ ผมเห็นด้วยกับเรื่องของพวกเขา ถ้าคุณไม่ยอม ก็เหมือนที่พวกเขาว่า แยกกันอยู่ก็ดีแล้ว ยังไงซินห้าวก็ซื้อบ้านแล้ว เขาเลี้ยงดูภรรยาได้”
ซินชานแสดงให้เห็นว่าเขาสนับสนุน
“คุณบ้าแล้วหรือ? คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง? มีที่ไหนสะใภ้เข้าบ้านไม่ปรนนิบัติแม่สามี ไม่เชื่อฟังแม่สามี?”
สายตาซุนหม่านเซียงมองซินชานเหมือนคนแปลกหน้า
ซินชานชี้นิ้วไปที่เธอ แสดงให้เห็นว่าเธอก็เป็นอย่างนี้
ซุนหม่านเซียงถอยหลังไปหนึ่งก้าว เธอคิดไม่ถึงว่าซินชานจะว่าเธอ
“นี่คุณโทษฉัน? แต่ตอนแรกพ่อแม่คุณพวกเขาคัดค้านไม่ให้คุณแต่งงานกับฉัน พวกเขาเป็นแบบนั้น ฉัน ฉันถึง… ตอนนี้คุณมาโทษฉัน เธอเทียบกับฉันได้หรือ?”
ซุนหม่านเซียงไม่คิดว่าปมในใจของสามีอยู่ตรงนี้
“มีอะไรเทียบไม่ได้? เป็นคนเหมือนกัน ใครสูงส่งกว่าใคร? พ่อแม่ผมก็คือพ่อแม่ พ่อแม่เธอก็เป็นพ่อแม่เหมือนกัน ผมไม่ได้ขอร้องให้คุณกตัญญูต่อพ่อแม่ผม ตอนนี้ทำไมคุณถึงขอร้องเธอ? คุณเคยเชื่อฟังแม่ผมสักครั้งไหม? แม่ผมแก่แล้ว คุณจะปรนนิบัติแม่ผมไหม?”
ซินชานพูด สีหน้ามีแววประชด
“คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง! ทำไมคุณถึงทำแบบนี้กับฉัน? ฉันดีกับคุณขนาดนี้ ครอบครัวฉันดีกับคุณขนาดนี้ ไม่มีฉัน คุณจะมีวันนี้ไหม! ตอนนี้คุณรังเกียจฉัน คุณว่าฉันเพราะคนนอกคนเดียว ลูกชายคุณก็ไม่ดูแล พวกคุณต่างต่อต้านฉัน ทำไมชีวิตฉันถึงลำบากขนาดนี้”
ซุนหม่านเซียงตอบโต้คำพูดซินชานไม่ได้ เธอจึงเอาแต่ร้องไห้ มีแต่แบบนี้ซินชานถึงจะสงสารเธอ เธอถึงจะเอาซินชานอยู่
นัยน์ตาซูเหม่ยลี่เป็นประกาย คิดไม่ถึงว่าบ้านซินไม่เหมือนที่เธอคิดไว้เลย คุณป้ามักจะบอกว่าคุณลุงเชื่อฟังเธอ ครอบครัวนี้เธอเป็นใหญ่ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น ก็ใช่ คุณป้าเป็นคนแบบนี้ ความอดทนของทุกคนที่มีต่อเธอต้องมีจำกัดอยู่แล้ว เหมือนตัวเอง ถ้าอยู่กับซินห้าวแล้ว เธอก็จะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกกับซินห้าวเหมือนกัน ไม่อยู่ที่บ้าน เธอไม่ปรนนิบัติคนในบ้านนี้หรอกนะ
รอพ่อแม่ซินห้าวแก่แล้ว อย่างมากก็ออกเงินจ้างคนมาดูแลก็พอแล้ว เธอแค่ต้องการแต่งงานกับซินห้าว ไม่สนว่าพ่อแม่ซินห้าวเป็นใครหรอก ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลยสักนิด