เฉินเยี่ยนก็คิดไม่ถึงว่าซุนหม่านเซียงกับซินชานจะทะเลาะกัน ดูเหมือนระหว่างทั้งสองคนมีความแค้นสะสมกันมานานแล้ว คำพูดตัวเองเมื่อกี้กลายเป็นชนวนจุดไฟ
“พ่อ พี่ ทำไมทำแบบนี้กับแม่? ตั้งแต่พี่ใหญ่กลับมา บ้านเราก็ไม่เคยสงบสุขเลย พี่ชอบทำยั่วโมโหแม่ ทำไมต้องกลับมาด้วย? ถ้าพี่ไม่กลับมาบ้านนี้ก็ยังมีความสุขอยู่! ในเมื่อชอบหมู่บ้านเกษตรกรขนาดนี้ ก็ไปอยู่บ้านนอกเลย อีกหน่อยไม่ต้องกลับมาบ้านนี้อีก!”
ซินเหล่ยชี้หน้า เขาไม่พอใจซินห้าวเป็นอย่างมาก
“เขาเป็นพี่ชายเจ้านะ!”
ซินชานมองลูกชายคนเล็ก รู้สึกเจ็บปวดในใจ ซินห้าวและซินเหล่ยเป็นพี่น้องกันแท้ๆ แต่ซินเหล่ยกลับพูดแบบนี้กับซินห้าว
“พี่ชายอะไรกัน ผมไม่รู้จักเขา! เป็นเพราะเขา แม่ถึงไม่สบาย เขากลับมาก็ทำให้แม่โกรธ ผมไม่ต้องการพี่ชายแบบเขา ใครจะรู้ว่าเขาจะเป็นตัวโชคร้ายของคนอื่นอีกหรือเปล่า? ถ้าเขาทำให้แม่กับผมโชคร้ายแล้ว พวกเราเกิดเรื่องขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ? เขาไม่อยากจะดีกับแม่ ผมไม่สน ให้เขาไปเลย เขาอยากจะอยู่กับหญิงหมู่บ้านเกษตรกร ก็ให้เขาไปอยู่บ้านนอกด้วยกันทั้งชีวิตเลย”
คำพูดซินเหล่ยมีแต่ความรังเกียจซินห้าว
เฉินเยี่ยนกุมมือซินห้าวแน่น เธอรู้สึกได้ว่ามือซินห้าวกำลังสั่น เธอคิดไม่ถึงว่าแท้จริงแล้วซินห้าวก็ไม่เป็นที่ต้อนรับในบ้านซิน มาพูดว่าซินห้าวเป็นตัวโชคร้ายแบบนี้ ซินห้าวจะเสียใจเพียงไหน
“เหลวไหล ไปฟังคำพูดเลวๆ แบบนี้มาจากที่ไหน ใครบอกเจ้า!”
ซินชานดุเสียงดังใส่ซินเหล่ย เขาก็โกรธไม่ไหวแล้ว
“เขาพูดผิดเหรอ? ตอนแรกเขาดวงกินฉันจริง เกือบทำให้ฉันตาย ถ้าไม่ส่งเขาออกไป ไม่แน่ตอนนี้แม้แต่กระดูกฉันยังไม่เหลือเลย พวกคุณมาโกรธฉัน มีแค่ซินเหล่ยที่อยู่ข้างฉัน คุณมาว่าเขาได้ยังไง เขาไม่ได้พูดอะไรผิด!”
ซุนหม่านเซียงปกป้องซินเหล่ย เหมือนแม่ไก่ เท่ากับเธอเห็นด้วยกับคำพูดของซินเหล่ย
ซินเหล่ยเชิดหน้าขึ้น บ้านนี้เป็นของเขา พี่ใหญ่ไม่สามารถแย่งของที่เป็นของเขาไปได้
สีหน้าซินห้าวดูไม่ได้เลย เสียใจที่ครอบครัวทำแบบนี้ แต่เขากลับตอบโต้อะไรไม่ได้
“ได้ เขาพูดไม่ผิด พวกคุณรังเกียจที่ซินห้าวเป็นตัวโชคร้าย พวกคุณไม่สงสารเขา ฉันสงสาร! พวกคุณรังเกียจ ฉันไม่รังเกียจ! พวกคุณไม่รักซินห้าวได้ ฉันรัก! ฉันกับซินห้าวจะสร้างครอบครัว ฉันจะให้ความอบอุ่นกับเขา ให้ความรักแบบครอบครัว ขอร้องหลังจากนี้พวกคุณอย่าใช้คำว่ารักมาทำร้ายเขา”
เฉินเยี่ยนทนต่อไปไม่ไหวแล้ว คนเป็นแม่ ซุนหม่านเซียงทำไมถึงได้ลำเอียงเช่นนี้ เธอไม่รู้ว่าเธอทำแบบนี้ ในใจซินห้าวจะเจ็บปวดแค่ไหน? เป็นลูกชายเหมือนกัน ทำไมเธอถึงปฏิบัติต่อเขาแบบนี้!
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้ ฉันเป็นแม่เขา!”
ซุนหม่านเซียงระเบิดอารมณ์ นัยน์ตาแดงตะคอกใส่เฉินเยี่ยน
“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้? ตอนแรกฉันไม่โกรธ เพราะพวกคุณไม่ใช่พ่อแม่ฉัน ฉันไม่สนใจได้ แต่นี่คุณเป็นแม่ของซินห้าว เขาอายุเพิ่งสิบขวบก็โดนคุณส่งไปข้างนอกแล้ว ฉันคิดว่าคุณทำเพื่อเขาจริงๆ กลัวว่าเขาจะไม่เติบโต ตอนนี้เพิ่งรู้ว่าคุณกลัวเขาทำคุณตาย คุณส่งเขาไปสิบปี คุณไม่เคยไปเยี่ยมเขาเลย คุณคิดว่าสิบปีนั้นเขาผ่านมาได้ยังไงไหม? ช่วงเวลานั้นเขายังเป็นเด็กอยู่ เขาต้องการความใส่ใจและความรักของครอบครัว แต่คุณเคยให้เขาไหม? เขากลับมา ถึงแม้จะโตแล้ว แต่เขาก็คาดหวังกับที่บ้าน เขาคาดหวังให้พ่อแม่ยอมรับเขา รักเขา แต่คุณให้เขาไหม? เขาเอาแต่เรียกร้องจากเขา ให้เขาเชื่อฟังคุณทุกอย่าง เขาเป็นคน เขาไม่ของสมบัติของคุณ! ต่อจากนี้ฉันจะไม่ให้คุณมาทำร้ายเขาแบบนี้อีกแล้ว เพราะฉันสงสาร!”
เฉินเยี่ยนจูงมือซินห้าว ยืนอยู่ตรงหน้าซุนหม่านเซียง พูดอย่างไม่แสดงอาการอ่อนข้อ
เธอสงสารด้วยใจจริง เดิมทีเธอคิดว่าซินห้าวเป็นที่รักของทุกคน แต่ตอนนี้เธอเพิ่งรู้ ในใจที่อ่อนล้าขาดแคลนความรักยังไง ต่อจากนี้เธอจะยิ่งรักซินห้าว ไม่เพียงแต่ให้ความรักแบบสามีภรรยากับเขา แต่เป็นความรักแบบครอบครัวด้วย
ซินห้าวมองเฉินเยี่ยน ในใจเต็มไปด้วยความตื้นตัน เฉินเยี่ยนเข้าใจเขา เขาหวังจะได้ความรักจริงๆ ออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่มีใครรู้ความกลัวของเขา ไม่มีใครคิดถึงความเหงาของเขา ไม่มีใครรู้ในใจเขาหวังอยากจะกลับบ้านเพียงไหน
พ่อไปเยี่ยมเขา ทุกครั้งเขาถามถึงแม่ พ่อบอกว่าสุขภาพแม่ไม่ดี นั่งรถทางไกลไม่ได้ ไปกลับรอบหนึ่งลำบากมาก
แต่ลำบากขนาดนี้ทำไมถึงยังส่งเขาไป? เขาคิดถึงบ้าน
แต่เขาพูดไม่ได้ เขาได้แต่อดทน ทำได้แค่นอนหลับคิดถึงบ้านท่ามกลางความเหนื่อยล้าทุกคืน
หลังเขากลับมา เขากลายเป็นคนเย็นชา อันที่จริงเขาแค่ไม่ค่อยชอบสัมผัสกับคนอื่น แต่ในใจเขายังหวังได้ความรัก หวังความอบอุ่นจากที่บ้าน
แต่ทั้งหมดไม่เหมือนที่เขาคิดไว้เลย เขาห่างเหินกับคนที่บ้าน เขาไม่เข้าพวก
ทุกครั้งที่เห็นแม่ยิ้มกับซินเหล่ย เอ็นดูซินเหล่ย เขามักจะคิดว่า ถ้าแม่แบ่งความรักให้เขาบ้างก็ดี
แต่เปล่าเลย แม่มักจะร้องเรียกให้เขาทำโน่น ทำนี่ ไม่ถามว่าเขาอยากหรือไม่ ต้องการหรือเปล่า
เขาไม่ทำตามที่แม่พูด แม่ก็จะว่าเขาไม่ดี บอกเมื่อก่อนเป็นยังไง เขาเสียใจมาก เขาคิดอยากจะให้แม่ยอมรับเขา เขาพยายาม แต่ก็ไม่มีประโยชน์
เขาหวังความรักจากแม่ เขาอยากได้เหลือเกิน วันนี้เฉินเยี่ยนบอกเขา เธอจะให้ความรักแบบครอบครัวกับเขา
เขาเชื่อเฉินเยี่ยน แม่ไม่ให้เขา รังเกียจเขา เขาก็ไม่เรียกร้องแล้ว มีเฉินเยี่ยน เขาไม่ใช่คนเดียวอีกต่อไป เขาจะไม่กลัว ไม่เดียวดายแล้ว เขาจะมีครอบครัวกับเฉินเยี่ยน เขามีคนรัก มีครอบครัว สมบูรณ์แล้ว
“หน้าไม่อาย เธอเป็นหญิงสาวมาพูดว่ารักว่าชอบอะไรกัน เป็นสาวเป็นแส้ขนาดนี้แล้ว ไม่อายหรือไง!”
ซุนหม่านเซียงพูดเรื่องอื่นไม่ออกแล้ว เธอไม่กล้าคิดถึงคำพูดพวกนั้นของเฉินเยี่ยน เธอไม่คิดว่าเธอยุติธรรมกับลูกชายคนโตหรือไม่ เธอจับเฉินเยี่ยนมาว่าว่าหน้าไม่อาย
“ฉันหน้าไม่อายหรือไม่ ซินห้าวชอบก็พอแล้ว คุณจะคิดยังไง ก็ไม่สำคัญ”
เวลานี้เฉินเยี่ยนดูถูกซุนหม่านเซียงแล้วจริงๆ ไม่ใช่เพราะเธอทำกับตัวเอง แต่เธอทำกับซินห้าว ทำให้เธอโกรธมาก
“พอได้แล้ว หยุดโวยวายได้แล้ว!”
ซินชานเสียงดังขึ้นมา
ฝั่งซุนหม่านเซียงก็เริ่มร้องไห้อีก ต่อว่าซินห้าว ต่อว่าซินขาน พวกเขาทำไม่ดีต่อเธอ
ใบหน้าซินห้าวดูละเ**่ยใจ
ซินห้าวจับมือเฉินเยี่ยนแน่น แววตาทำอะไรไม่ได้
ซูเหม่ยลี่คิดว่ามือของซินห้าวและเฉินเยี่ยนขัดหูขัดตา ซินห้าวไม่ยอมให้คนอื่นแตะต้องไม่ใช่เหรอ? เขาสะบัดตัวเอง แต่ทำไมตอนนี้เฉินเยี่ยนแตะต้องเขา เขากลับยินดี? โกหกหลอกลวงทั้งนั้น ซินห้าวแค่ไม่อยากให้ตัวเองแตะต้อง
แต่ไม่รีบร้อน ต้องมีสักวัน เธอจะต้องครอบครองซินห้าว
“ไปกันเถอะ พ่อไปส่งลูก”
ซินชานตบบ่าซินห้าว กับภรรยานั้น เขาหมดแรงแล้ว ทำได้แค่หลีกหนี
“หยุดนะ! พวกเธอกล้าออกไปหรือ ยังพูดไม่จบเลย”
ซุนหม่านเซียงไม่ยอม ยืนมือไปดึงซินชาน
“แม่ เขาอยากไปก็ให้เขาไปสิ ยังไงเขาอยู่บ้านก็มีแต่จะทำให้แม่โมโห พวกเราไม่เสียดายเขาหรอก”
ซินเหล่ยกลับไม่เสียดายที่ซินห้าวไป
“ผมส่งพวกเขากลับแล้ว ผมจะกลับอำเภอ ช่วงนี้ค่อนข้างยุ่ง คงไม่กลับมานอนแล้ว”
ซินชานก็ตัดสินใจจะสงบสติเช่นกัน เขาไม่อยากกลับมาบ้านนี้
“คุณพูดอะไรนะ? จะไม่กลับมา? คุณ คุณมีคนอื่นข้างนอกใช่ไหม? ฉันว่านะ ตอนนี้คุณไม่ชอบหน้าฉัน เลยนอกใจมีคนอื่นข้างนอก คุณ คุณมันหน้าไม่อาย!”
ซุนหม่านเซียงไม่อยากเชื่อว่าสามีจะทำกับตัวเองแบบนี้