ชูฮันเดินนำกลุ่มเจ้าหน้าที่ระดับสูงมาปรากฏตัวที่ลานจตุรัสบริเวณรอบๆที่ตอนแรกมีแค่เสียงพึมพำด้วยความสงสัยของผู้คนก็เปลี่ยนเป็นเดือดพล่านทันที เสียงตะโกนโวยวายราวกับคลื่นซัดดังไล่มาเป็นระลอก คลื่นเสียงเชียร์และเสียงตะโกนนั้นสนั่นจนหูแทบหนวก
ชูฮันมองฝูงชนตรงหน้าคนส่วนใหญ่มาจากค่ายขนาดเล็กๆในเขตเมืองอันลูหรือพวกชนเผ่าที่อาศํยอยู่กันเองตามพื้นที่ คนพวกนี้ผ่านเรื่องเลวร้ายและความยากลำบากในโลกาวินาศมาและก็เคยทำเรื่องแย่ๆที่ไร้จริยธรรม แต่เป็นเพราะสงครามที่เกิดขึ้น ค่ายเขี้ยวหมาป่าจึงไม่มีทางเลือกนอกจากรับคนพวกนี้เข้ามา
แม้ว่าคนพวกนี้จะจิตใตสกปรกและทำเรื่องเลวทรามมากแค่ไหนก็ตาม…
”หึ!”ชูฮันหัวเราะในลำคอ สายตาเปลี่ยนจากฝูงชนไปที่ทหารทั้งห้าสิบคนที่อยู่ใกล้ๆตรงหน้า จากนั้นก็แสยะยิ้มร้ายกาจพร้อมยกยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยเสียงกระซิบ “ปัญหาของพวกหน่อนบ่อนไส้และพวกผู้ลี้ภัยถูกจัดการได้พร้อมกัน”
คนบางกลุ่มที่เห็นชูฮันขยับปากก็รีบเงียบเสียงทว่าเพราะคนส่วนใหญ่ยังคงส่งเสียง อีกทั้งชูฮันก็พูดเสียงกระซิบเพราะไม่ได้จงใจจะให้ทุกคนได้ยินอยู่แล้ว แต่เมื่อทุกคนค่อยๆเห็นว่าบางคนเงียบลงและเห็นชูฮันขยับปาก ทุกคนจึงรีบปิดปากเพราะต่างอยากจะรู้ว่าชูฮันพูดอะไร
เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้าที่จู่ๆก็เงียบลงกระทันหันและการที่ชูฮันโผล่ออกมาพร้อมกับทหารระดับ1 โดยที่ไม่ได้เตียมเครื่องกระจายเสียงหรืออะไรมาข่มเสียงดังของฝูงชนเลย โดยปกติชูฮันจะทุบขวานยักษ์ลงพื้นเพื่อทำให้ทุกคนเงียบ การที่จู่ๆบรรยากาศก็เงียบสงบได้เองทั้งๆที่ทุกคนไม่ยินสิ่งที่ชูฮันพูดแม้แต่คำเดียวด้วยซ้ำแบบนี้มันจึงค่อนข้างแปลก
หัวหน้าชูฮันพึ่งจะพูดว่าอะไรนะ?
มีเพียงแค่เกาช้าวฮุ่ยที่มีการรับรู้สูงเทียบฟ้านั้นสามารถได้ยินเสียงกระซิบของชูฮันเขามองไปที่ชูฮันด้วยแววตาปริศนา…ชูฮันหมายความว่ายังไง อะไรคือแก้ปัญหาได้พร้อมกันทีเดียว หรือการฆ่าห้าสิบคนนี้ดีกว่าการต้องฆ่าคนผู้ลี้ภัยเป็นหมื่นในค่าย ดูสีหน้าของชูฮันตอนนี้สิ? เหมือนกับว่าชูฮันสามารถฆ่าผู้ลี้ภัยทั้งหมดตอนนี้ได้เลย?
ไม่มีทาง!
แม้จะเป็นคนร้ายกาจขนาดไหนชูฮันก็จะต้องพิจารณาจริยธรรมพื้นฐานของการเป็นผู้นำและการมีอยู่ของค่ายตัวเองก่อน ถ้าผู้นำทำตัวป่าเถื่อนแบบนั้นแล้วจะรักษาชาวบ้านให้อยู่ที่ค่ายต่อไปได้ยังไง
เมื่อได้เห็นบรรยากาศตรงหน้าเงียบสงบลงชูฮันก็มองไปที่คนอื่นๆที่ไม่ได้เตรียมการอะไรมาให้เขาเลย แม้แต่เครื่องกระจายเสียงก็ไม่มี ชูฮันจึงคว้าขวานซิ่วโหลที่ฟาดไว้ที่หลังขึ้นมาและก้าวเท้าไปข้างหน้า จนมาหยุดห่างจากทหารที่ถูกจับมาห้าสิบคนแค่สิบเก้า
ใบหน้าเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นในมือกำด้ามจับของตัวขวานแน่น น้ำเสียงที่ใช้ทั้งสอบสวนและแข็งกระด้าง “พวกแก รู้จักบาปมั้ย?”
ตกใจร้อนตัว กระสับกระส่าย หวาดกลัวอารมณ์หลากหลายจู่ๆก็ก่อตัวขึ้นในใจของทั้งห้าสิบคน บางคนนั้นหวาดกลัวจนขาอ่อนแทบยืนไม่ไหว และยิ่งได้เห็นขวานซิ่วโหลตรงหน้าใกล้ๆหลายคนก็ยิ่งตัวสั่นระริกด้วยความกลัว
ขวานซิ่วโหล…ใครจะไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของมัน?
ฆ่าคนมามากมายฆ่าลูกผสม ฆ่าคน กี่ชีวิตที่ขวานนี้พรากไป มันนับไม่ถ้วน และชูฮันคือยมทูตที่บังคับอาวุธสังหารนั้น
อย่างนั้นสิบคนจากห้าสิบคนนิ่งอึ้งไปเมื่อระลึกถึงความผิดที่ตัวเองก่อไว้เพราะรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปทันทีที่ได้ยินชูฮันพูดออกมาแบบนี้ พวกเขาก็ทั้งช็อคและหวาดระแวง หลายคนรู้ดีถึงเรื่องของหนอนบ่อนไส้ที่แฝงตัวอยู่ในค่ายเขี้ยวหมาป่ามันมีการตรวจสอบและสิบสวนอยู่ตลอดทว่าก็ยังไม่สามารถจับพวกเขาได้จนกระทั่งวันนี้ที่ชูฮันกลับมา
แม้จะหวาดกลัวจนหัวหดแต่ทุกคนก็ยังไม่ยอมจำนน
ยังขาดสิ่งสำคัญไป…หลักฐานละ?
ชูฮันเอาอะไรมามั่นใจ!
”บาปอะไร?!”แน่นอนว่าทันทีหลังจากนั้น หนึ่งในห้าสิบคนก็โพล่งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงต่อต้านอย่างชัดเจน “ทำไมต้องจับพวกเรามาด้วย? มาคาดคั้นอะไรพวกเรา? พวกเราทำอะไรผิด?”
”ใช่!”
”ถึงนี้จะเป็นค่ายของนายแต่นายไม่มีสิทธิจะมาฆ่าคนบริสุทธิ์ได้ตามใจชอบ!”
เมื่อคนแรกส่งเสียงคนอื่นที่เหลือก็เริ่มกล้าแย้งตาม ทุกคนเถียงและยืนกรานว่าตัวเองบริสุทธิ์หลังชนฝา ”บริสุทธิ์?”ชูฮันแสยะยิ้มและในตอนที่ทุกคนคิดว่าชูฮันจะเอาหลักฐานออกมาแสดงความผิดของคนพวกนี้—–
พั้วะ!
ขวานซิ่วโหลฟัดกลางอากาศทันทีอย่างไร้สัญญาณเตือนจนเกิดเป็นเส้นลำแสงสีดำในอากาศ ให้ความรู้สึกราวกับน้ำหมึกที่ถูกสาดในฟ้า
”พัฟ!”
และในท่ามกลางน้ำหมึกนั้นมันมีสีแดงสดสะท้อนออกมาให้เห็นและทันทีที่สีแดงเริ่มทยอยตกลงสู่พื้น สายตาของผู้คนนับไม่ถ้วนที่มองเหตุการณ์อยู่ก็ตะลึงงั้นกันหมด
”กึก!”
ศีรษะตกลงพื้นและกลิ้งหลุนๆไปตามพื้นจนมีเลือดไหลเป็นทาง
และในเวลาเดียวกันชูฮันก็ไม่แสดงท่าทีอะไรเลยสักนิดหลังจากฆ่าคนไปหยกๆ!
ไม่มีใครในที่นี้ไม่กลัวเลยสักคนทุกคนช็อคค้างกับที่ สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้บรรยากาศเงียบสนิททันที
ฆ่าง่ายๆแบบนี้?
จู่ๆก็ฆ่า!
คนที่ตายไปคือคนแรกที่สงสัยและแย้งในการกระทำของชูฮันแค่เพราะเขากล้านำคนแย้งชูฮัน ชูฮันก็ไม่คิดจะไว้ชีวิตแล้ว
ทุกอย่างดำเนินไปอย่างรวดเร็วเหลือทิ้งไว้เพียงร่างไร้วิญญาณที่นอนจมกองเลือดชูฮันทำทุกอย่างง่ายดายราวกับเขาตัดผักปลา
”ฉันอยากจะฆ่าต้องมีเหตุผลด้วยรึไง?” ชูฮันพูดขึ้นต่อหน้ากลุ่มทหารที่ต้องสงสัยด้วยน้ำเสียงอึมครึม
”อึก!อึก!”
เมื่อได้ยินคำพูดที่ให้ความรู้สึกกลัวของชูฮันทุกคนในที่นี้ก็รู้สึกหวาดกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง รวมถึงซางติ่วตี้ที่รู้สึกกลัวกับชูฮันในตอนนี้เหมือนกัน
จังหวะการเดินแบบนี้?ถึงไม่มีหลักฐานอะไรก็จะฆ่าเลย?
หรือว่ามันจะกลายเป็น…
”ฉันจะให้โอกาสพวกแกเป็นครั้งสุดท้าย”ในขณะที่ทุกคนกำลังช็อคตาค้าง ชูฮันก็เอ่ยบางอย่างที่ทุกคนไม่เข้าใจขึ้นมา “คลานไปที่สนามรบเลยตอนนี้สิ เพื่อเป็นการชดเชย” ชดเชยให้กับการสูญเสียของกองทัพเขี้ยวหมาป่า ชดเชยให้กับเพื่อนพ้องนักรบหลายร้อยชีวิตที่ต้องจากไปจากการต่อสู้ในครั้งนี้…
กองทัพเขี้ยวหมาป่าที่มีทั้งหมดหนึ่งพันห้าร้อยคนแต่ตอนนี้เหลือเพียงแปดร้อยเท่านั้น เพื่อนพ้องที่ตายไปเจ็ดร้อยคน ข้อมูลที่ได้รับรู้นั้นทำให้หัวใจของชูฮันเจ็บปวดและรู้ดีถึงสาเหตุมากกว่าใครทั้งนั้น
ไม่ใช่ว่าเพราะกองทัพเขี้ยวหมาป่าไม่แข็งแกร่งพอไม่ใช่เพราะเหอเฟิงมีความสามารถไม่พอ ไม่ใช่เพราะทีมลาดตระเวนทำงานไม่ดีพอ
สาเหตุที่แท้จริงก็เพราะกลุ่มหนอนบ่อนไส้พวกนี้!
ใครคือคนที่เปิดเผยข้อมูล?ใครที่นำศัตรูเข้ามาในค่ายของเราและได้เห็นความแข็งแกร่งที่สุดของเรา? ใครทำให้กลยุทธ์ของพวกเขาต้องถูกลูกผสมวางแผนนตลบหลัง?
มันเป็นเพราะกลุ่มคนทรยศพวกนี้!
สำหรับการชดใช้นั้นชูฮันที่มีระบบล่มสลายสามารถมองเห็นความจงรักภักดีของคนพวกนี้ได้ตั้งแต่ตอนที่เขากวาดตามองรายชื่อแล้ว เขาเห็นว่าคนพวกนี้มีความจงรักภักดีต่อเขาเป็นศูนย์ บางคนถึงกระทั่งติดลบ
ไม่แน่มันอาจจะเกิดขึ้นตั้งแต่แรกไม่แน่มันอาจจะมาเกิดขึ้นตอนหลัง แต่มันไม่ได้กระทบต่อการตัดสินใจของชูฮันในตอนนี้เลย
อะไรคือเหตุผลในการจะฆ่าคนพวกนี้?
ก่อนจะฆ่าเขาต้องเอาคืนก่อน!