แดนนิรมิตเทพ บทที่ 965
วังใหญ่ให้กลิ่นอายของความอ้างว้างเหน็บหนาว เหมือนทุกคนไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม จ้องวังสีดำอย่างเหม่อลอย
เฉินโม่ฉุกคิดขึ้นในใจ เขาสัมผัสได้ถึงพลังทิพย์แข็งแกร่งที่เคลื่อนไหวอยู่ในวัง
“ดูเหมือนที่นี่เป็นวิมานของผู้บำเพ็ญจริงๆ!” เฉินโม่แอบดีใจ
สีหน้าของเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนไม่สู้ดี เธอพูดเบาๆ ว่า “เฉินโม่ ฉันรู้สึกว่าวังนี้น่ากลัวนิดหน่อยนะ เราไม่ต้องเข้าไปดีไหม”
กว่าจะหาวิมานของผู้บำเพ็ญเจอ เฉินโม่จะกลับไปมือเปล่าได้ยังไงล่ะ
“วางใจเถอะ มีฉันอยู่ ไม่เป็นอะไรแน่นอน!” เฉินโม่ส่งสายตาให้เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนวางใจ
“อืม!” เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนพยักหน้า แต่ในใจก็ยังกลัวอยู่
เฉินโม่รู้ ไม่ใช่เพราะเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนขี้ขลาด แต่เพราะออร่าแข็งแกร่งของผู้บำเพ็ญ ทำให้เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนที่เป็นนักบู๊ธรรมดา รู้สึกถึงความน่ากลัวที่มาจากในใจ นั่นเป็นพลานุภาพที่มาจากจิตวิญญาณ ปลาใหญ่กินปลาเล็กที่อยู่ในกฎสากล ความเคารพหวาดกลัวโดยกำเนิดของชีวิตระดับต่ำมีต่อชีวิตระดับสูง
ตอนนี้ผู้อาวุโสประหลาดคนนั้น ก็ยืนอยู่ในลานกว้างข้างหน้า เฉินโม่เดินเข้าไป เขาเห็นเฉินโม่ทันที
“น้องชายก็เข้ามาแล้วเหรอ!” ผู้อาวุโสใบหน้าอบอุ่น ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น
เฉินโม่พยักหน้า มองวังสีดำข้างหน้า แล้วถามอย่างราบเรียบว่า “ทำไมไม่เข้าไปล่ะ”
ผู้อาวุโสยิ้มแหย “พวกเราอยากเข้าไปอยู่แล้ว แต่ทำลายค่ายกลไม่ได้ ใครก็เข้าไปไม่ได้ทั้งนั้น!”
ค่ายกลเหรอ
เมื่อผ่านคำเตือนของผู้อาวุโส เฉินโม่รู้สึกเหมือนมีฉากบางๆ กั้นอยู่หน้าประตูวังจริงๆ
นี่เรียกว่าค่ายกลด้วยเหรอ
ถ้ายึดตามระดับของค่ายกลนี้ พละกำลังของผู้บำเพ็ญคนนี้ก็ไม่เท่าไร
เฉินโม่ค่อยๆ เดินไปข้างหน้า โจมตีพลังทิพย์ออกไป จู่ๆ ด้านหน้าวังมีฉากใสปรากฏออกมา แรงกระเพื่อมที่มองไม่เห็น กระเพื่อมออกไปเหมือนน้ำกระเพื่อม
“ตามฉันมา” เฉินโม่พูดอย่างราบเรียบ หลังจากนั้นเดินไปทางวัง
นักบู๊ทุกคนที่อยู่ในลานกว้าง ตกตะลึงเล็กน้อย
“ไอ้หมอนี่จะทำอะไร อย่าบอกนะว่าเขาคิดว่าตัวเองทำลายค่ายกลได้”
“หึ ไม่เจียมตัว! พวกเราเยอะขนาดนี้ยังทำลายค่ายกลนี้ไม่ได้ เขาคนเดียวจะทำลายได้ยังไง!”
ไม่รู้หลี่เจ๋อไปยืนกับหยางหมิงหยู่ตั้งแต่เมื่อไร
ใบหน้าหยางหมิงหยู่มีความดูหมิ่นเบาๆ “เขาคิดว่าฉันกำลังของเขาคนเดียว จะสามารถทำลายค่ายกลได้เหรอ”
หลี่เจ๋อแสยะยิ้มเย็นชา แล้วพูดว่า “เขาจองหองมาตลอดจนเคยตัว มีอะไรน่าแปลกล่ะ”
“ฉันจะรอดูว่าเขาจะทำลายค่ายกลยังไง” หยางหมิงหยู่แสยะยิ้มเย็นชา
ด้านหลังทั้งสองคน ผู้อาวุโสทั้งสองคนก็แสยะยิ้มบนใบหน้าเหมือนกัน สายตาที่มองเฉินโม่มีความดูหมิ่นออกมา
เฉินโม่ไม่สนใจสายตาของคนอื่น เดินหน้านิ่งเข้าไป ยื่นมือไปสัมผัสฉากที่มองไม่เห็น
ครืนนน!
แสงบางๆ หนึ่งชั้นกะพริบผ่านไป ฉากนั้นกระเพื่อมออกไปเหมือนน้ำ หลังจากนั้นก็หายวับไป
พวกนักบู๊ที่สงสัยเฉินโม่เมื่อกี้ อับอายจนหน้าแดง แทบอยากมุดดินหนีเข้าไป
“เขาทำลายค่ายกลได้จริงๆ!” ใบหน้าหยางหมิงหยู่ มีความตกตะลึงแบบไม่สามารถปิดบังเอาไว้ได้ ต้องรู้ว่าเมื่อกี้พวกเขาเยอะแยะขนาดนั้น โจมตีค่ายกลพร้อมกัน แต่ไม่สามารถทำอะไรค่ายกลได้เลย
แต่เฉินโม่เพียงคนเดียว กลับทำลายค่ายกลได้อย่างสบายๆ!
ถ้าอย่างนั้นพละกำลังของเฉินโม่เพียงคนเดียว เหนือกว่าทุกคนในที่นี้งั้นสิ!
“เข้าไปสิ!” เฉินโม่พูดกับเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนอย่างราบเรียบ
หลังจากนั้น ทั้งสองคนเข้าไปในวัง
ผู้อาวุโสด้านหลังหัวเราะเสียงดังสองครั้ง แล้วเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วเข้าไปในวัง
เหมือนนักบู๊ที่เหลือเพิ่งตั้งสติได้ รีบพากันแย่งเข้าไปในวัง
เมื่อเข้ามาในวัง จู่ๆ ด้านหน้าทุกคนสว่างขึ้น