ตอนที่ 215: ไม่ให้อภัย โดย Ink Stone_Romance
เฉินเวยบ้าไปแล้ว คนบ้านเฉินมองเฉินเวย ทุกคนคิดว่าเธอสติวิปลาสไปแล้ว
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เธอทำร้ายหวางนิว เรื่องนี้คนบ้านเฉินให้อภัยเธอไม่ได้
สุดท้ายซินห้าวต่อแขนให้เฉินเวย เฉินจงให้เฉินเวยกลับไป ส่วนจะจัดการกับเฉินเวยยังไง รอให้ร่างกายหวางนิวดีก่อนแล้วค่อยว่ากัน
เฉินเวยไม่รู้ว่าเธอออกมาจากที่นี่ยังไง เธอรู้เพียงแต่ว่าสายตาที่ทุกคนมองเธอเต็มไปด้วยความรังเกียจ
เธออยากจะพุ่งเข้าไปข้างในขอร้องหวางนิว แต่กลับโดนเฉินเยี่ยนเหวี่ยงออกไปข้างนอก พ่อเธอ พี่ชายเธอ น้องชายเธอไม่มีใครสนใจเธอเลย เหมือนเธอเป็นผ้าขี้ริ้ว โยนทิ้งก็ทิ้งไป
แล้วซินห้าวทำแบบนั้นกับเธอ แค่คิดเฉินเวยก็เจ็บปวดใจมากมาย แต่ตอนนี้เธอทำได้แค่กลับไปรอ รอหวางนิวดีขึ้นหน่อย คนที่บ้านจะจัดการเธอ
เธอไม่ได้กลัวมากเท่าไร เพราะเธอรู้ รู้ว่ายังไงที่บ้านก็ไม่ไล่เธอออกไปหรอก หวางนิวใจอ่อน แค่เธอร้องไห้หนักหน่อย อ้อนวอนมากหน่อย จะต้องให้อภัยเธอแน่ เธอแค่ก้มหน้าแกล้งไปสักพักก็ได้แล้ว
เย็นวันนี้คนบ้านเฉินไม่ได้กินข้าวเย็น รวมถึงซินห้าวด้วย วันนี้ช่างเกิดเรื่องมากมายเหลือเกิน ทุกคนไม่มีความอยากอาหารเลย
ตอนที่เฉินเยี่ยนไปส่งซินห้าว ท้องฟ้าด้านนอกมืดแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า รู้สึกว่าฟ้าดำมืดสนิท เหมือนสัตว์ประหลาดที่กินคน รู้สึกน่ากลัว เย็นไปถึงขั้วหัวใจ
“คุณอย่าคิดมาก นอนหลับพักผ่อน ไม่ว่าเรื่องอะไรที่เกิดขึ้น มันสามารถแก้ปัญหาได้หมด ผมจะยืนอยู่ข้างคุณ”
ซินห้าวรู้ว่าในใจเฉินเยี่ยนทรมาน ถ้าลองเปลี่ยนกัน ถ้าเป็นซินเหล่ยลงมือกับแม่เขา เขากลัวว่าก็ทำเหมือนเฉินเยี่ยนเช่นกัน
“ฉันรู้ ซินห้าว พรุ่งนี้ฉันจะไปแจ้งความที่อำเภอ”
เฉินเยี่ยนบอกความคิดเธอ
ซินห้าวอึ้งไป
“ที่บ้านคุณ…”
ซินห้าวยังพูดไม่จบ แต่เฉินเยี่ยนรู้ว่าเขาหมายความว่าอะไร
ในหมู่บ้านเกษตรกร น้อยคนมากที่ชอบไปติดต่อสถานีตำรวจ เหมือนเรื่องที่เกิดกับหวางจวน ถ้าไม่ใช่ลุงเธอยืนยันจะไป ครอบครัวพวกเขาก็คงไม่ไปแจ้งความ เรื่องราวมากมายต่างต้องยอมรับกันเอง
เหมือนเรื่องของเฉินเวยวันนี้ เธอลอบวางยาฆ่าคนอื่น เรื่องนี้มีโทษ แต่ถ้าเฉินเยี่ยนไม่เสนอ คนบ้านเฉินจะไม่มีวันไปแจ้งความ อย่างมากก็ตีเฉินเวยรอบหนึ่ง แล้วรีบหาคนมาแต่งงานกับเฉินเวย
เฉินเยี่ยนรู้จักคนที่บ้าน เพียงแค่เฉินเวยขอร้อง พวกเขาก็ใจแข็งไม่พอที่จะไล่เฉินเวยออกไป หรือทำอะไรรุนแรงกับเฉินเวย
แบบนั้นเฉินเวยก็ไม่ได้รับบทลงโทษ ยังคงทำเรื่องร้ายแรงต่อไป ดังนั้นเฉินเยี่ยนเลยจะไปแจ้งความ เธอต้องการให้เฉินเวยติดคุก เธอต้องการให้เฉินเวยได้รับบทลงโทษในสิ่งที่เธอควรได้รับ
“ฉันดูท่าทีแม่ฉันแล้ว แม่ต้องไม่ยอมแน่นอน ฉันจะยังไม่บอกคนที่บ้าน ฉันคิดว่าถ้าเฉินเวยโดนปล่อยไปง่ายๆ แบบนี้ ไม่รู้ว่าอีกหน่อยจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก ดังนั้นฉันเลยไม่คิดจะปล่อยให้เธอได้ทำเรื่องเลวๆ อีก”
เฉินเยี่ยนตัดสินใจ
“พรุ่งนี้ผมจะกลับไปอำเภอ ผมช่วยคุณแจ้งความได้ คุณไม่ต้องไปหรอก อยู่บ้านดูแลคุณป้าดีๆ เถอะ”
ซินห้าวสนับสนุนเฉินเยี่ยน เฉินเวยทำแบบนี้ จำเป็นต้องได้รับโทษ ไม่อย่างนั้นเกิดก่อเรื่องขึ้นมาอีก จะเสียใจก็สายเกินไปแล้ว
ซินห้าวเข็นรถเดินไปหนึ่งก้าว แล้วพูดขึ้นมาอีก “ถ้าวันนี้ผมไม่กลับไป เฉินเวยจะไม่หนีใช่ไหม?”
ซินห้าวรู้สึกกังวล
“ไม่ นอกจากเรื่องผู้ชายแล้ว เธอทำอะไรอย่างอื่นไม่เป็น เธอไม่มีอะไรเลย หนีไปไหนเธอก็ไม่รอด เธอไม่หนีหรอก เพราะเธอรู้ แค่เธอขอร้อง สุดท้ายคนที่บ้านก็จะยอมปล่อยเธอ”
เฉินเยี่ยนรู้ความคิดของเฉินเวย เฉินเวยก็นึกไม่ถึงว่าเธอจะแจ้งความ
“ได้ งั้นผมไปหาคุณปู่คุณย่าก่อน ถ้ามีเวลาจะมาหาใหม่”
ซินห้าวเห็นเฉินเยี่ยนพูดแบบนี้ เขาก็วางใจแล้ว
ซินห้าวไปแล้ว
เฉินเยี่ยนยืนอยู่คนเดียวที่หน้าประตูอยู่นาน
“พี่”
ในความมืดจู่ๆ มีคนโผล่มา เฉินเยี่ยนตกใจ พอฟังเสียงอีกครั้ง เป็นเฉินหู่
“ทำไมมาอยู่ตรงนี้?”
เฉินเยี่ยนดึงเฉินหู่มา วันนี้เฉินหู่รับรู้เรื่องมามากพอแล้ว
“พี่ว่าทำไมพี่รองถึงทำแบบนี้? ตอนเราเป็นเด็ก พี่เขาอยากกินอะไร ถึงแม้แม่จะไม่ให้ผมกิน แม่ก็ยังให้พี่เขากิน แม่ให้ผมทำงาน แต่ไม่ให้พี่เขาทำ แม่ดีกับพี่มาก ทำไมพี่เขาถึงต้องทำร้ายแม่!”
เฉินหู่ยืนข้างเฉินเยี่ยน ในเสียงพูดมีเสียงร้องไห้มาด้วย วันนี้เขาก็ใจเสียมาก เขาคิดไม่ตกจริงๆ ว่าทำไมเฉินเวยเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ได้ ถึงแม้เฉินเวยจะไม่ดีกับเขา แต่ยังไงหวางนิวก็เป็นแม่พวกเขานะ
คนปกติจะไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ แต่เฉินเวยไม่ใช่คนปกติ ตัวเองทำไม่ดีกับเธอตั้งแต่แรกหรือ?
อีกอย่างวิญญาณของเฉินเวยไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม ในใจเธอไม่ได้ยอมรับหวางนิว ไม่ได้ยอมรับครอบครัวนี้ ดังนั้นเธอถึงได้โหดเหี้ยมแบบนี้
เฉินเยี่ยนลูบหัวเฉินหู่ ถอนหายใจ
“ผมจะไม่เรียกเธอว่าพี่รองอีกแล้ว ผมจะไม่ญาติดีด้วยทั้งชีวิตเลย อย่าได้คิด”
เฉินหู่เหมือนกำลังสาบาน เฉินเวยทำเรื่องแบบนี้ เขาจะไม่ให้อภัยเฉินเวย
“อืม พวกเราจะไม่ให้อภัยเธอ ถือว่าบ้านเราไม่มีเธอคนนี้”
เฉินเยี่ยนพยักหน้า เฉินหู่คิดแบบนี้ เธอจะไม่สอนให้เฉินหู่ให้อภัยเฉินเวย เพราะเฉินเวยไม่คู่ควร
“ไปเถอะ พวกเราเข้าไปข้างใน หลับพักผ่อน ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้แม่เห็นจะเป็นห่วงเอา”
เฉินเยี่ยนจูงเฉินหู่ไป
“เรื่องของพี่รองเธอไม่ต้องยุ่ง ถ้าเขาทำเรื่องเลวอะไรก็จะมีคนมาจัดการเอง แต่ถ้าเธอทำอะไรลงไป ถึงเวลานั่นคือความผิดของเธอ ถ้าเธอเกิดเรื่องอะไรขึ้น ที่บ้านคนรับไม่ได้ หู่จื่อ พี่รู้ว่าเธอเห็นแม่เป็นแบบนี้แล้วเสียใจมาก โกรธแทนแม่ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้มีกำลังขนาดนั้น ถ้าเธอทำอะไรไป ก็จะกลายเป็นขี้ปากคนอื่นเขาเปล่าๆ ถ้าเธอคิดจะทำอะไร ต้องรอจนเธอมีกำลังก่อน”
เฉินเยี่ยนกำชับเฉินหู่อย่างจริงจัง เธอรู้ กลัวว่าเฉินหู่จะไปหาเรื่องหม่าเหลียน แต่สิ่งที่เขาทำ ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาได้เลย อีกทั้งเฉินหู่ยังเด็ก ถ้าหม่าเหลียนวางแผนเฉินหู่ เฉินหู่เกิดเรื่องขึ้นมา นั่นได้ไม่คุ้มเสียเลย
เฉินหู่ไม่พูดอะไร จนเฉินเยี่ยนคิดจะพูดโน้มน้าวอีกรอบ เฉินหู่ดันพูดขึ้นมา “ผมรุ้แล้วพี่ พวกพี่รอผมโตก่อน ผมจะไม่ให้ใครมาแกล้งพวกพี่ได้”
“ดี”
เฉินเยี่ยนตบเฉินหู่เบาๆ สองพี่น้องเดินกลับเข้าไป
เฉินเยี่ยนเข้าไปดูอาการของหวางนิวอีกรอบ ร่างกายหวางนิวสูญเสียน้ำและของเหลว เธอกำลังนอนหลับ เฉินจงนั่งอยู่ตรงนั้นเฝ้าเธออยู่
เฉินหู่เห็นสภาพหวางนิวแล้วหันหน้ากลับ ภายใต้แสงไฟ เฉินเยี่ยนเห็นเฉินหู่พยายามฝืนใบหน้าตัวเอง
เฉินเยี่ยนและเฉินจงคุยกันไม่กี่ประโยค แล้วให้เฉินกุ้ยกับหลัวเหมยกลับไป ยังไงก็ต้องนอน
เฉินเยี่ยนบอกว่าจะเฝ้าหวางนิว เฉินจงไม่ให้ เขาบอกว่าเขานอนไม่หลับ เขาไม่วางใจ เขาจะเฝ้า
คืนนี้เฉินเยี่ยนนอนไม่หลับ นอกจากเกลียดเฉินเวยแล้ว เธอยังโทษตัวเองด้วย ตอนแรกถ้าเธอจัดการเฉินเวยโดยไม่สนใจอะไร เรื่องวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
แต่ว่า ไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เฉินจงและหวางนิวที่เป็นพ่อเป็นแม่จะยอมให้เธอจัดการเฉินเวยได้ยังไง?
เรื่องราวไปๆ มาๆ ก็ขัดแย้งกันอยู่อย่างนี้
ถึงแม้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ เธอแจ้งความ ถ้าตำรวจส่งคนมาจับเฉินเวย เฉินจงและหวางนิวที่ยังไม่รู้เรื่องจะเป็นอย่างไรนะ
เฉินเยี่ยนถอนหายใจ
ไม่ว่าจะยังไง ครั้งนี้เธอจำเป็นต้องไล่เฉินเวยออกไป ให้เธอได้รับโทษที่ควรได้!