ตอนที่ 219: ออเดอร์ โดย Ink Stone_Romance
เฉินเยี่ยนลูบศีรษะเขา เรื่องครั้งนี้สำหรับเฉินหู่แล้วถือว่ามีผลกระทบรุนแรงมาก
“พี่ใหญ่ ผมไม่อยากไปเรียนแล้ว ยังไงผมก็เรียนไม่ดี พี่ให้ผมไปทำงานที่โรงงานดีกว่า ทำอะไรก็ได้ ผมอยากหาเงิน ผมจะได้เป็นคนมีความสามารถ”
อยู่ๆ เฉินหู่ก็บอกเฉินเยี่ยนว่าเขาไม่อยากเรียนแล้ว
“เพราะเรื่องครั้งนี้เลยไม่อยากเรียน หรือก่อนหน้านี้ก็ไม่อยากไปเรียนอยู่แล้ว?”
เฉินเยี่ยนถาม เธอดูเข้มงวด
“เมื่อก่อนผมก็ไม่อยากเรียนแล้ว ผมไม่ใช่พวกชอบเรียน”
เฉินเยี่ยนไม่อยากเรียนมานานแล้ว
“แล้วเธอเป็นพวกไหน? พวกชอบทะเลาะ?”
สีหน้าเฉินเยี่ยนเคร่งขรึม เฉินหู่อึ้งไป เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นพี่ใหญ่พูดแบบนี้กับเขา
“พี่ไม่ให้เธอไปที่โรงงานหรอก เรื่องหาเงินตอนนี้ไม่ใช่เรื่องที่เธอควรจะคิด ถ้าอยากจะทะเลาะ พี่จะเตือนเธอให้เพลาลงหน่อย อย่าคิดว่าไม่กลัวอะไร นี่อายุเท่าไรแล้ว? คนที่เก่งกว่าเธอมีตั้งเยอะ เธอจะทำอะไรได้? พูดอะไรไม่ใช่พวกเด็กเรียน นั่นเพราะเธอไม่ตั้งใจ ถ้าเธอเอาใจใส่การเรียน พี่ไม่เชื่อว่าเธอเรียนไม่ได้!”
“ถ้าเธอเรียนช้าจริง คนอื่นอ่านหนึ่งรอบเธอก็อ่านสองรอบ อ่านสามรอบ ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะทำไม่ได้ เธอแค่หาข้ออ้าง เป็นคนมีความสามารถ เป็นแบบนี้ เธอยังคิดจะเป็นคนมีความสามารถอยู่อีก?”
เฉินเยี่ยนพูดแรงมาก เธอจำเป็นต้องขจัดความคิดไม่เรียนของเฉินหู่ออกไป แต่เธอรู้ว่าน้องชายคนนี้มีความคิด ถ้าเธอไม่พูดแรง ไม่แน่เฉินหู่อาจจะทำตามความคิดตัวเองก็ได้
เฉินหู่เข้าใจความหมายของเฉินเยี่ยน แต่เรื่องเรียนนี้ เขาไม่สนใจเลย
“พี่ใหญ่ยังไม่เคยอ่านหนังสือสองวัน พี่เก่ง มันไม่เหมือนกัน”
เฉินหู่ยังโต้เถียงแบบไม่ยอม
“พี่ไม่ได้บอกว่าเธอจำเป็นต้องเรียนถึงจะเก่ง พี่หมายถึงอายุเธอตอนนี้ เป็นวัยเรียนหนังสือ เธอบอกว่าพี่ไม่เคยอ่านหนังสือสองวัน ตอนนั้นที่บ้านส่งเสียไม่ไหว แม้แต่พี่ชายยังไม่อ่านสองวันเลย เธอรู้ได้ไงว่าในใจพี่ไม่อยากเรียน? พี่หวังอยากจะเรียนหนังสือ เพียงแต่เงื่อนไขไม่ได้ ตอนนี้เธอได้เรียนแล้ว มีปัญญาเรียน ขอแค่เธอเรียน พี่จะส่งเสียเธอ”
“พี่ไม่ได้ให้เธอจะต้องเรียนถึงมหาวิทยาลัย เป็นนักศึกษา แต่เธอในวัยนี้ มีความรู้มากก็ไม่ได้เสียประโยชน์ อย่างน้อยเจอเรื่องอะไร คนอื่นจะมาหลอกเธอไม่ได้”
“เธอบอกว่าอยากจะไปโรงงาน แต่เธอทำอะไรเป็น? ถึงแม้เดือนหนึ่งเธอจะหาเงินได้ แต่ตอนนี้เธอจะเอาเงินไปทำอะไร? ตอนนี้ครอบครัวพวกเราจำเป็นต้องให้เธอเลี้ยงหรือ? ตอนนี้จิตใจแม่ก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว เธอมาเป็นแบบนี้อีก แม่จะยิ่งเสียใจ เธอยังเด็ก ถ้าถึงวัยแบบพี่แล้ว เธอบอกว่าจะไม่เรียนแล้ว พี่จะไม่พูดอะไรสักคำเลย แต่ตอนนี้ไม่ได้”
“ตอนนี้บอกพี่มา เธอยังตัดสินใจไม่เรียนอยู่อีกหรือเปล่า?”
เฉินเยี่ยนถามเฉินหู่อย่างเข้มงวด
เห็นใบหน้าที่เคยเห็นชอบกับการตัดสินใจของเขามาตลอดกลับนิ่งขรึมลง เฉินหู่ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกว่าเฉินเยี่ยนน่าเกลียดในใจกลับรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมา
“ผมเรียน! ผมไม่พูดแล้วว่าจะเก่งแค่ไหน แต่วัยนี้ผมจะเรียนหนังสือ เรื่องอื่นรอผมโตค่อยว่ากัน ผมไม่เชื่อ ว่าสมองผมจะเป็นท่อนไม้จริง จะเรียนไม่ได้ดี!”
เฉินหู่พูดอย่างอาจหาญ เขารู้ว่าพี่สาวหวังดีกับเขา แต่หวังดีไม่จำเป็นต้องทำตาม ต้องโอนเอียง แต่คนแบบพี่สาว ว่าเขา เรียกให้เขาวัยอะไรควรทำอะไร
“นี่สิถูกต้อง”
เห็นเฉินหู่แบบนี้แล้ว เฉินเยี่ยนพยักหน้ายิ้ม ถ้าเฉินหู่เด็กคนนี้จะหัวแข็งไม่ยอมไปโรงเรียนให้ได้ เธอก็ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเขาดี
เฉินเยี่ยนนอนอยู่บนเตียงคิดถึงซินห้าว วันนี้ซินห้าวไม่ได้มา เขาน่าจะยุ่งเรื่องอื่น หรือรู้ว่าที่นี่คนเยอะแล้ว เลยไม่ได้มา แต่เฉินเยี่ยนไม่เป็นห่วงเขา เขารู้เพียงแค่ว่ามีเรื่องอะไรซินห้าวก็จะยืนอยู่ข้างเธอแค่นี้ก็พอแล้ว
มาถึงวันที่สามหวางนิวดีขึ้นมาก คอไม่เจ็บมากแล้ว นอกจากกินยาที่ปู่หกให้ต้มแล้ว ก็เริ่มกินข้าวได้แล้ว
เธอก็คิดได้แล้ว ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้แล้ว เธอไม่กินอีก ก็จะยิ่งทำให้ตัวเองลำบากอีก เฉินเวยก็ไม่กลับมา
อีกอย่างหลัวเหมยท้องแล้ว เธอต้องรีบฟื้นฟูร่างกายตัวเอง ไม่สามารถให้ลูกสะใภ้มาคอยปรนนิบัติเธอทั้งวัน รอลูกสะใภ้คลอดแล้ว เธอยังต้องอยู่เดือนอีก
มีกำลังใจกำลังกายแบบนี้ ร่างกายหวางนิวฟื้นฟูได้ดีเลย
ซินห้าวมาตอนเย็น มาเยี่ยมหวางนิว แล้วก็ออกไปคุยกับเฉินเยี่ยน
เขาบอกว่าเขาไปสืบเรื่องเฉินเวยมา เฉินเวยรับสารภาพผิดแล้ว เธอกลับมาไม่ได้ แต่กว่าจะตัดสินโทษเฉินเวย อย่างน้อยต้องใช้เวลาประมาณครึ่งปีกว่าจะออกมา ดังนั้นเฉินเวยจะติดคุกกี่ปี ตอนนี้พวกเขายังไม่รู้ แต่เพราะหวางนิวไม่เป็นไรแล้ว อีกอย่างคนบ้านเฉินร้องขอไว้ ดังนั้นโทษของเฉินเวยจะไม่รุนแรงมาก แต่เธอตั้งใจฆ่าคน โทษเลยไม่เบา
เรื่องพวกนี้เฉินเยี่ยนรู้ ถึงแม้ว่าเธอหวังจะให้เฉินเวยติดคุกตลอดชีวิต แต่เธอก็รู้ว่าไม่สามารถเป็นจริงได้
เฉินเวยติดคุกหลายปีก็ยังดี รอเธอออกมา เธอกับซินห้าวก็ลงตัวแล้ว ที่บ้านก็มั่นคงแล้ว ความรู้สึกของพ่อแม่ต่อเธอก็จืดจางลง
ยังมีฝั่งอวี๋เหวยหมินอีก เฉินเยี่ยนเชื่อว่าอวี๋เหวยหมินไม่รอเฉินเวยหลายปีหรอก ไม่รอเฉินเวยออกมา อวี๋เหวยหมินต้องแต่งงานแน่นอน รอเฉินเวยออกมา เธอต้องไปหาเรื่องอวี๋เหวยหมินแน่ ถึงตอนนั้นก็ให้พวกเขาทะเลาะกันไป
ถ้าเฉินเวยมาหาเรื่องตัวเองอีก ตัวเองแต่งงานแล้ว ไม่จำเป็นต้องกังวล ถึงตอนนั้นเธอจะไม่ให้เฉินเวยได้ดี
เฉินเยี่ยนคุยกับซินห้าวสักพัก ซินห้าวขี่จักรยานออกไป ช่วงนี้ตอนกลางวันเขายุ่งเรื่องที่โรงงาน เลิกงานแล้วมาหาเฉินเยี่ยน แล้วยังต้องรีบกลับไป ลำบากมาก แต่ซินห้าวไม่คิดเช่นนั้น เขาคิดว่าแค่ได้เจอหน้าเฉินเยี่ยน ในใจเขาก็หวานชื่นแล้ว
คนในหมู่บ้านมากมายทยอยกันมาเยี่ยมหวางนิว ร่างกายหวางนิวก็ค่อยๆ ดีขึ้น
เห็นหวางนิวไม่เป็นไรแล้ว เฉินเยี่ยนเริ่มทำงานที่โรงงานม้วนบุหรี่ต่อ
ออเดอร์ครั้งที่แล้วที่รับมาพวกเขาส่งมอบหมดแล้ว เดิมทีคิดว่าโล่งใจได้ แต่คิดไม่ถึงว่ามีคนจากในเมืองมา สั่งบุหรี่ห้าสิบลัง พวกเขาจ่ายเงินสด ให้เฉินเยี่ยนรีบผลิตให้เขา บอกว่าด่วน
อีกอย่างพวกเขายังสัญญากับเฉินเยี่ยน ถ้าถึงวันสามารถผลิตบุหรี่ออกมาได้ แล้วไม่มีปัญหาเรื่องคุณภาพ พวกเขาจะจ่ายเงินและตั๋วในครั้งเดียวเลย ถ้าบุหรี่ไม่สามารถผลิตได้ทัน หรือมีปัญหา ทำพวกเขาเสียเวลา เฉินเยี่ยนจะต้องโดนปรับเงิน อีกทั้งต้องชดใช้หลายเท่าด้วย
เฉินเยี่ยนคำนวณวัน คิดว่าน่าจะผลิตได้ทัน ออเดอร์มากขนาดนี้เธอไม่อยากจะไม่รับ งวดนี้ได้เงินไม่น้อยเลย ดังนั้นเธอเลยตกลง
คนงานย่อมไม่มีความเห็นอยู่แล้ว มีออเดอร์ คนเยอะ พวกเขาทำเยอะ เงินที่ได้ก็เยอะเช่นกัน ลำบากแบบนี้หนึ่งเดือนแต่ได้เงินมากกว่าโรงงานอื่นหลายเท่า โรงงานอื่นตอนยุ่งก็ทำไม่รู้กลางวันกลางคืนเลย อย่างพวกเขาไม่ถือว่าเท่าไร
เห็นคนงานต่างทุ่มเท เฉินเยี่ยนดีใจมาก ตอนว่างตัวเธอก็มาห่อบุหรี่เหมือนกัน อีกอย่างเธอยังให้หวางจวนและหวางตงฮวาม้วนบุหรี่ที่บ้านพวกเธอตอนที่พวกเธอไม่ยุ่งด้วย ถึงเวลาได้เงิน แบบนี้ถึงแม้ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก็น่าจะส่งมอบบุหรี่ได้ทันเวลา