ตอนที่ 220: ทำของปลอม โดย Ink Stone_Romance
การผลิตบุหรี่เป็นไปอย่างราบรื่น แต่สิ่งที่เฉินเยี่ยนคิดไม่ถึงคือ ผ่านไปครึ่งเดือน คนของคอมมูนเริ่มมา ครั้งแรกมาเอาบุหรี่ของหัวหน้า เอาบุหรี่ไปหนึ่งลัง
เฉินเยี่ยนบอกว่าช่วงนี้งานเยอะ ให้พวกเขารอก่อน พวกเขาไม่ยอม สุดท้ายทะเลาะกับเฉินเยี่ยน แล้วยังบอกว่าเฉินจงยังอยากเป็นหัวหน้าโรงงานอยู่ไหม ไม่อยากทำคอมมูนจะเปลี่ยนคน
เฉินเยี่ยนโกรธมาก แต่โรงงานบุหรี่นี้คอมมูนเป็นคนสร้าง เฉินเยี่ยนทำได้แค่ระงับความโกรธ ให้พวกเขาเอาบุหรี่ไปหนึ่งลัง
เรื่องนี้ยังไม่จบ วันต่อมามีคนมาอีก มาเอาบุหรี่ของหัวหน้า ครั้งนี้เอาไปสองลัง
วันที่สามก็เปลี่ยนคนมา เอาบุหรี่ไปหนึ่งลังเหมือนเคย
คนที่มาวันที่สี่เป็นคนเดียวกับที่มาวันแรก ในมือมีคำสั่งของหัวหน้า ครั้งนี้เอาไปสองลัง
เฉินเยี่ยนโมโหเป็นบ้า ถ้าทุกวันเป็นแบบนี้ ถึงเวลาต้องไม่มีบุหรี่ส่งมองแน่ แล้วโรงงานก็ต้องชดใช้เงินเป็นจำนวนมาก ไม่แน่โรงงานอาจจะขาดทุน
แต่คนพวกนี้ไม่สนใจเลย ขอแค่มีบุหรี่ ไม่ให้ก็จะโวยวาย พวกคนบัญชีก็เร่งให้เธอเอาให้ เฉินเยี่ยนคิดว่าคนพวกนี้เป็นเหมือนตั๊กแตน
เฉินเยี่ยนไม่ให้คนนั้นเอาบุหรี่ไป ดึงเขาไว้บอกว่าจะเจอหัวหน้า เธอถามกลับ นี่เพิ่งสี่วัน จะเอาบุหรี่ไปทำอะไรตั้งสามลัง แบบนี้จะยังทำโรงงานม้วนบุหรี่ต่อไปไหม!
คนนั้นไม่กลัวเลย ตามเฉินเยี่ยนไป ขี่รถพวกเขาไปคอมมูน
มาถึงคอมมูน เฉินเยี่ยนและคนวัยกลางคนนั้นเข้าไปหาหัวหน้าจ้าวด้วยกัน
หัวหน้าจ้าวยังพูดกับเฉินเยี่ยนด้วยภาษาราชการ บอกว่าโรงงานบุหรี่ก่อสร้างในนามคอมมูน คนในคอมมูนต้องการบุหรี่ถือเป็นเรื่องปกติ
จนเฉินเยี่ยนเอาออเดอร์มาวางไว้ตรงหน้าหัวหน้า ให้เขาดูจำนวน แล้วถามหัวหน้าอีกว่าถ้าถึงเวลาผลิตบุหรี่ไม่ทันต้องชดใช้เงิน ถ้าคอมมูนออก เธอก็ไม่สนแล้ว เธอมีหน้าที่แค่จดว่าแต่ละคนผลิตบุหรี่ได้เท่าไรต่อวัน ให้เงินคนงานเท่าไร เอากำไรที่เธอควรได้แบ่งให้ตัวเธอ งั้นหัวหน้าเอาบุหรี่ไปให้หมดเลยเธอก็ไม่สนใจ
หัวหน้าจ้าวไม่ได้พูดอะไร สีหน้าไม่สู้ดีนัก เขาคิดว่าเฉินเยี่ยนจะไม่ว่าอะไร แต่คิดไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนโกรธขนาดนี้
ดูจำนวนออเดอร์แล้ว บุหรี่ไม่น้อยเลย ถ้าขายพวกนี้ออกไปได้เงินมา คอมมูนจะมีรายรับเพิ่มอีกไม่น้อยเลย แต่ถึงแม้เขาจะเป็นหัวหน้า กลับทำอะไรไม่ได้
ถ้าทำแบบที่เฉินเยี่ยนบอก ให้พวกเขาเอาบุหรี่ไปตามใจชอบ แล้วเขาจะเอากำไรที่ไหนให้เฉินเยี่ยน?
“สหายเฉินเยี่ยนอย่าเพิ่งใจร้อนสิ คุณดูพวกเราในคอมมูนมีกันไม่กี่คนเอง พวกเขาก็ต้องการบุหรี่แค่ไม่กี่ลัง ทำไมจำต้องโกรธขนาดนี้ด้วย เดี๋ยวให้บัญชีจัดการก็ได้แล้ว คนงานพวกนั้นไม่พูดอะไรหรอก”
หัวหน้าจ้าวไม่ได้ตอบตกลงเฉินเยี่ยน
“คนงานว่าอะไรฉันไม่สน แต่พวกเราเซ็นสัญญาแล้ว ฉันมีส่วนในการผลิตบุหรี่ บุหรี่ลังนี้ถ้าจะเอาไป ก็ได้ แบ่งกำไรให้ฉันตามราคาตลาดสามเท่า หัวหน้าตกลงกับพวกเขา พวกเขาไม่ออกได้ แต่ฉันจะหักจากส่วนแบ่ง เงินพวกนี้ฉันให้เป็นค่าแรงคนงาน ฉันไม่สามารถให้พวกเขาเหนื่อยฟรีได้”
เฉินเยี่ยนไม่ถอย เธอไม่สามารถยอมทำตามกระแสได้ ไม่งั้นก็จบกัน
“เด็กน้อยโมโหใหญ่โตมาจากไหน ดื่มชาให้ใจเย็นลงก่อน สหายเฉินเยี่ยน คุณพูดแบบนี้ไม่ถูก ยังไม่ได้ขายเลย จะเอากำไรของคอมมูนมาโป๊ะให้ตัวเองได้ยังไง? สหายผู้หญิงความรู้น้อยไม่รู้เรื่อง ทำไมพ่อเธอไม่มา? ผมว่าเรื่องนี้ก็แล้วกันไป อีกหน่อยผมจะให้เขาไปเอาน้อยหน่อย คุณก็ไม่ต้องโกรธขนาดนี้ ต้องคิดถึงส่วนรวมก่อน ค่อยคิดถึงตัวเอง”
หัวหน้าจ้าวรีบสรุปให้เฉินเยี่ยน
“ฉันความรู้น้อย แต่คอมมูนก็ต้องดูแลประชาชนหรือเปล่า? คนคอมมูนไม่กี่คน น้อยกว่าคนโรงงานหรือ? ดังนั้นเห็นแก่คนงานก่อน เหล่าพี่น้องคนงานลำบากมานาน ถ้าให้พวกเขาลำบากฟรีๆ อีก นั่นไม่ถูกต้อง อีกหน่อยใครจะอยากทำงาน”
เฉินเยี่ยนโต้แย้ง
“พูดแบบนี้ไม่ได้ โรงงานม้วนบุหรี่เป็นของคอมมูนดูแล อำเภอเป็นคนตัดสินใจ เรื่องนี้คุณอย่าเข้ามายุ่งเลย”
หัวหน้าข้าวสีหน้าเคร่งขรึม
“ได้ ในเมื่อหัวหน้าจ้าวพูดแบบนี้ งั้นฉันก็ไม่ยุ่งแล้ว ในสัญญาเขียนไว้ชัดเจน เงินที่ได้ฉันก็คำนวณไว้ ฉันจะเอาในส่วนของฉันไป ในเมื่อหัวหน้าคิดว่าฉันไม่ควรยุ่ง งั้นหัวหน้าก็หาคนเก่งมา ฉันจะเอายาเว้นไป ตอนแรกในสัญญาบอกชัดเจน ยกเว้นนี้ไม่ใช่ของส่วนรวม และไม่ได้เป็นของคอมมูน เป็นของฉัน ฉันมีสิทธิ์เอาไป”
เฉินเยี่ยนไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียว
สีหน้าหัวหน้าจ้าวดูย่ำแย่มาก เฉินเยี่ยนทำแบบนี้กับเขา แต่เฉินเยี่ยนจับจุดอ่อนเขาได้จริง
ตอนนี้โรงงานม้วนบุหรี่ทำเงินได้มาก เขาหวั่นใจ เขาไม่อยากแบ่งกำไรสามเท่านี้ให้เฉินเยี่ยน แต่เขาไม่มีทักษะ เขาไม่มียาเส้น เขาให้คนไปเรียน แต่บ้านเฉินดูแลยาเส้นเข้มงวดมาก ไม่ให้คนบอกดูเลย ดังนั้นนอกจากคนบ้านเฉินแล้ว ไม่มีคนอื่นที่รู้ส่วนผสมของยาเส้นเลย
บุหรี่รสชาติดี เปิดตลาดได้ เขาดีใจมาก แต่เขาไม่พอใจ เขาอยากไล่คนบ้านเฉินไป ส่งคนของตัวเองมา แต่ความลำบากอยู่ที่การทำยาเส้น คนบ้านเฉินไม่มีสักคนที่ยอมปริปากบอก ดังนั้นเขาเลยจำเป็นต้องใช้อยู่
“สหายเฉินเยี่ยนจริงจังเกินไปแล้ว ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น พวกคุณทำงานให้คอมมูน พวกเราเอาบุหรี่ไปเป็นเรื่องปกติ ถ้าส่งของให้คนอื่นไม่ได้ พวกคุณก็ไม่ต้องเคร่งครัดขนาดนั้น พวกของที่ไม่ดี ทำไมต้องทิ้งไปให้เปลือง หรือหาคนมาผลิตเพิ่ม บรรจุลงกล่องแล้ว ใครจะรู้ว่าบุหรี่ข้างในเป็นยังไง พวกเขาไม่สามารถแกะแต่ละห่อมาตรวจสอบหรอก ถึงตอนนั้นส่งของให้พวกเขา เงินก็ไม่คืนกลับไปแล้ว”
หัวหน้าจ้าวออกความเห็นกับเฉินเยี่ยน
เฉินเยี่ยนมองหัวหน้าจ้าวด้วยความตกใจ
“คุณจะให้ฉันทำของปลอม? ส่งบุหรี่ที่มีปัญหาให้พวกเขาหรือ?”
เฉินเยี่ยนถามอย่างไม่อยากเชื่อ
“ก็อย่าพูดแบบนั้น เป็นบุหรี่เหมือนกัน มีของจริงของปลอมที่ไหน ขนาดไม่เท่ากัน ก็สูบได้เหมือนกันไม่ใช่หรือ? ไม่ใช่ว่าสูบออกมาเป็นดอกไม้ คุณว่าจริงไหม?”
หัวหน้าเจ้าขำ คิดว่าสมองเฉินเยี่ยนดูตีบตัน
“แล้วถ้าเกิดปัญหาขึ้นมาล่ะ?”
เฉินเยี่ยนถามกลับ
“จะเกิดปัญหาอะไร? ถ้าเกิดปัญหาจริง คอมมูนรับผิดชอบ!”
หัวหน้าจ้าวพูดอย่างเด็ดเดี่ยว
เฉินเยี่ยนมองหัวหน้าจ้าวเงียบๆ ไม่พูดอะไรอยู่นาน
“ได้ ในเมื่อหัวหน้าจ้าวพูดแบบนี้แล้ว งั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ฉันขอกลับก่อน”
เฉินเยี่ยนลุกขึ้นกลับออกมา
หัวหน้าจ้าวมองประตูที่ว่างเปล่า ก่อนหน้านี้คนที่ไปเอาบุหรี่ที่โรงงานยื่นหน้ามาที่ประตู หัวหน้าจ้าวโบกมือให้เขา เขาออกไปแล้ว
ระหว่างทางกลับถึงแม้ว่าเฉินเยี่ยนจะโกรธ แต่เธอคิดมากมาย เธอคิดว่าในนี้ต้องมีเรื่องอะไรที่เธอไม่รู้ เธอไม่สามารถไม่คิดเรื่องที่เลวร้ายที่สุดได้
ต่อมาเฉินเยี่ยนให้คนผลิตบุหรี่ ถึงแม้คุณภาพจะไม่ได้ ถึงแม้จะมีของเสียอยู่ เฉินเยี่ยนก็ไม่ว่าอะไร ในคนบรรจุลงกล่อง ห่อขึ้นมา แต่เฉินเยี่ยนแอบทำสัญลักษณ์ไว้ รู้ว่ากล่องไหนเป็นบุหรี่คุณภาพไม่ดี
มีคนเอาเรื่องนี้ไปแจ้ง คนที่รู้ข่าวก็ยิ้มอย่างเย็นชา ครั้งนี้เฉินเยี่ยนทำผิดใหญ่หลวงแล้ว ถึงเวลาเกิดเรื่องไม่ต้องกลัวว่าเฉินเยี่ยนจะต้องเสียหน้า ถึงเวลานั้นก็สามารถบีบให้เฉินเยี่ยนและคนบ้านเฉินบอกเคล็ดลับยาเส้นได้ แบบนี้โรงงานม้วนบุหรี่ก็จะเป็นของคอมมูนโดยสมบูรณ์แล้ว