“…” ยู่ยี่รู้สึกว่าเขานิสัยเสียขึ้น และเธอเป็นคนทำให้เขานิสัยเสียเอง
ลมหายใจที่เขาพ่นออกมารดลงบนริมฝีปาก ยู่ยี่รู้สึกไร้เรี่ยวแรง ราวกับกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน
“อย่าลืมนะว่าฉันคือพระถังซัมจั๋ง บนหัวคุณมีมนต์ที่รัดหัวอยู่ หากฉันสวดมนต์ คุณก็จะเชื่อฟัง!” เธอพูดอย่างภูมิใจ
เขาสมควรได้รับความอบอุ่นและจูบที่ร้อนแรง “อื้ม มีเพียงคุณเท่านั้นที่จับผมได้อยู่หมัด…”
ในตอนบ่ายทั้งสองไปเดินเล่นซื้อพวกของใช้ประจำวัน ขณะเดินผ่านแผงขายริมถนน ยู่ยี่ก็หยุดฝีเท้าไม่เดินต่อ
ฉันทัชที่กำลังเดินคุยโทรศัพท์อยู่ข้างหน้า พอกดวางสายกลับไม่เห็นคนข้างๆ เขาหรี่ตารีบหันหลังกลับทันที
แก้มของเธอแดงก่ำ ยืนอยู่หน้าร้านมันเผา เลียริมฝีปากเล็กน้อย ราวกับว่าอยากกินสุดๆ
ฉันทัชเผลอหัวเราะเดินไปจับมือเธอ “ไปกันเถอะ”
“ฉันอยากกิน” ยู่ยี่มองดูมันเผาด้วยสายตาที่กระตือรือร้นและคาดหวัง
“แต่คุณกินไม่ได้…” ฉันทัชบอกกับเธออย่างอบอุ่น “ช่วงนี้คุณท้องเสียไม่เหมาะที่จะกินมันเทศ…”
“ฉันอยากกิน ขอกินหัวเดียว!” ยู่ยี่เงยหน้ามองอย่างอัดอั้นและประณาม “มันเผาต้องกินตอนนี้ถึงจะอร่อย อากาศเริ่มอุ่นขึ้นเรื่อยๆแล้ว มันเผาก็เริ่มไม่อร่อยแล้ว ทั้งฤดูหนาวปีนี้ฉันยังไม่ได้กินสักครั้งเลย!”
หลังจากที่เธอตั้งครรภ์ เธอมักจะทำตัวเป็นเด็กบ้างเป็นครั้งคราว มักจะโมโห บางครั้งก็หมกมุ่นอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งหนักมาก
ฉันทัชมีความสุขกับการเปลี่ยนแปลงนี้มาก ความปรารถนาของเธอในเวลานี้ทำให้เขาไม่สามารถใจแข็งได้ เขาควักเงิน เลือกมันเทศหัวที่ทั้งใหญ่และเผาได้ดีมาหนึ่งหัว
ยู่ยี่ยิ้มยาหยี เอื้อมมือออกไปรับอย่างใจร้อน
เขายื่นแขนยาวแกว่งไปมาแล้วพูดว่า “รอแป๊บนึง”
นิ้วเรียวยาวเห็นข้อต่อชัดเจนปอกผิวมันเทศออก พอปอกได้ครึ่งหนึ่งแล้วถึงจะยื่นให้เธอ มือใหญ่เปื้อนขี้เถ้าสีดำ แต่เขาไม่สนใจ กำชับแค่ว่า “มันร้อนนะ ระวังด้วย…”
เธอตอบรับ กัดกินอย่างพอใจ มันทั้งร้อนและหวาน “ฉันคิดถึงมันมานานมากๆแล้ว ในที่สุดวันนี้ก็ได้กินมันแล้ว!”
ตอนยังเป็นเด็กมักจะได้กินมันที่เผาเตาตามข้างทาง แต่ทุกวันนี้กลับหายากขึ้นเรื่อยๆ
เธอก็ไม่ได้ลืมเขาเช่นกัน เธอเลียริมฝีปาก ยกมือขึ้น จ่อมันไปที่ริมฝีปากของเขา ฉันทัชโน้มตัวไปกัดมันเผาในมือเธอหนึ่งคำอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้และความรู้สึกรัก ความหวานไหลทะลักเข้าสู่หัวใจ
ทั้งสองค่อยๆเดินจากไปไกล ที่หัวมุมหัสดินเดินออกมา ดวงตาเรียวยาวทรงดอกท้อหรี่ตามองด้านหลังของทั้งสองอย่างใจลอย
เมื่อก่อนตอนที่เขาเคยอยู่กับเธอก็อบอุ่นและสวยงามเช่นนี้
แต่ตอนนี้…
สมัยก่อนเขามักไม่เชื่อว่าถ้าไม่มีเขา เธอจะสามารถตกหลุมรักคนอื่นได้
ภาพตรงหน้าเมื่อกี้ เขากลับมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า เธอไม่ได้รักเขาแล้วจริงๆ เธอตกหลุมรักฉันทัช เธอได้มอบความรู้สึกและความอ่อนโยนให้กับผู้ชายคนอื่นแล้ว
เขาอิจฉาที่สุด แต่เขาจะทำอะไรได้นอกจากอิจฉา?
เมื่อก่อนตอนที่มีไม่เคยคิดเลยว่ามันดีแค่ไหน แต่เมื่อเสียมันไปแล้วหันกลับมามองถึงได้รู้ว่าตอนแรกนั้นมันมีความสุขและอบอุ่นแค่ไหน
หัวใจรู้สึกเจ็บปวด ความเจ็บปวดเป็นพักๆแผ่ขยายล้นออกมา หัสดินสูดหายใจเข้าลึก ใจแปรปรวนอย่างรุนแรง เขาถอดเสื้อสูทออก แล้วค่อยดึงเนกไทที่คอให้คลายลงไม่ให้มันรัดแน่น ถึงจะหายใจได้สะดวก…
เขากำลังคิดว่าทำไมเขาถึงละทิ้งชีวิตที่มีความสุขในตอนนั้นไป? ทำไมคุณถึงตัดใจโยนมันทิ้งไปได้ลง?
เขาหัวเราะ หัวเราะอย่างเย้ยหยันปนเศร้า หัสดินไม่สามารถบอกได้ว่ในตอนนี้เขารู้สึกอย่างไร เขากำมือแน่นแล้วชกที่เสาข้างๆอย่างแรง แม้ว่าหลังมือจะมีเลือดไหลออกมา แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บ
ในตอนนี้เองเขาเพิ่งเข้าใจสิ่งที่ออกัสบอกกับเขา ความผิดพลาดบางอย่างสามารถเกิดขึ้นได้เพราะยังมีโอกาสที่จะแก้ไขได้ แต่ความผิดพลาดบางอย่างกลับไม่สามารถให้มันเกิดขึ้นได้ อาจถึงตาย!
เหมือนกับความเด็ดขาดของยู่ยี่ คนที่มีนิสัยไม่ยอมมองย้อนกลับเลือกที่จะให้อภัยเขาหลังจากนอกใจในครั้งแรก แน่นอนว่าเธอย่อมใช้ความพยายามและความกดดันอย่างมาก
เธอมักจะประชดเขา ในขณะที่ประชดเขาจนหงุดหงิดเกลียดชัง ขณะเดียวกันเธอเองก็เจ็บปวดด้วย ทำไมเขาถึงไม่อดทนตั้งแต่แรก? หากเธอประชด เขาก็เกลี้ยกล่อม ทำเรื่องที่ทำให้เธอมีความสุข ขจัดอุปสรรคเหล่านั้นทิ้ง
เขาไม่ได้ทำเช่นนั้น เขาทำได้เพียงเดือนเดียวเท่านั้น การกระทำซ้ำๆของเธอทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเกลียดชัง ในที่สุดเขาก็ไม่สามารถต้านทานสิ่งล่อใจได้…
หัสดินรู้สึกอยากจะร้องไห้ แต่ร้องไห้แล้วยังไงล่ะ? ก็ไม่สามารถอดีตแก้ไขได้ และไม่มีใครสงสาร
…
ขณะที่ทั้งสองกลับไปที่คอนโดก็เห็นอาคิระที่รออยู่ที่ประตูคอนโด
คิ้วของยู่ยี่เริ่มกระตุก เธอรู้สึกทึ่งกับความสามารถของอาคิระ
สายตาของอาคิระมองไปที่ท้องนูนของเธอ แล้วพูดคำพูดที่เต็มไปด้วยความถากถางว่า “ดูสุขภาพดีนี่”
ยู่ยี่จงใจหัวเราะ มองมือที่ว่างเปล่าทั้งสองข้างของเขาแล้วพูดว่า “ไม่เอาของขวัญหรืออาหารเสริมมาด้วยเหรอ? ฉันเชื่อว่าหลังจากได้ดื่มอาหารเสริมที่คุณนำมา สุขภาพของฉันจะดีขึ้นกว่านี้อีก แต่คุณไม่ได้เอามา ฉันผิดหวังนิดหน่อย”
อาคิระถูกยั่วให้โกรธ
ฉันทัชหันหลังให้กับอาคิระ รอยยิ้มบางๆเปล่งประกายในดวงตาลึกของเขา เขาลูบปอยผมของเธอ “อย่าซน”
ยู่ยี่รู้สึกว่าเขาเสแสร้งได้เก่งมาก หันหลังให้อาคิระ หันหน้าเข้าหาเธอด้วยรอยยิ้มเป็นประกาย เธอยักไหล่แล้วพูดต่อ “มาบ้านคนอื่นก็ต้องเอาของขวัญมาด้วยทั้งนั้น มันเป็นมารยาท”
ขณะที่เลือดของอาคิระกำลังพลุ่งพล่าน เธอถามอย่างกระตือรือร้นว่า “คุณอยากดื่มอะไร? กาแฟหรือชา?”
ความรู้สึกนี้จะขึ้นก็ขึ้นไม่ได้ จะลงก็ลงไม่ได้ ติดค้างอยู่ตรงกลาง มันช่างอึดอัดมาก
เดิมอาคิระอยากจะพูดว่าคนอย่างเธอเนี่ยนะคู่ควรให้ฉันเอาของขวัญมาให้ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดเช่นนั้น เธอก็ชิงถามอย่างกระตือรือร้นก่อนว่าจะดื่มอะไรไหม ดังนั้นจึงพูดประโยคที่หยาบคายนั้นไม่ออก เขารู้สึกไม่พอใจ รู้สึกอึดอัด รู้สึกว่าความโกรธเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่ดื่ม!” เขาโกรธและโมโหมาก ยิ่งมองท้องที่นูนของเธอก็ยิ่งรู้สึกขัดตา อึดอัดมากขึ้นเท่านั้น
“พอดีเลย เพราะฉันยังไม่ได้ต้มน้ำ จะได้ไม่ต้องยุ่งยาก ฉันเริ่มง่วงแล้ว ขอไปนอนก่อนนะ” เธอไม่ง่วง แต่ก็แค่ไม่อยากเจออาคิระ
คราวนี้เธอผล็อยหลับไปจริงๆ พอตื่นขึ้นมาก็เย็นแล้ว เธอเปิดประตูห้องนอนออกไปอย่างสะลึมสะลือ อาคิระยังไม่ไป ยังคงนั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับแก้วน้ำในมือ
ยู่ยี่ขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าวันนี้อาคิระเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก…
หลังจากไปห้องน้ำออกมา เธอหรี่ตา เดินไปข้างๆฉันทัช วางหัวบนไหล่ของเขาอย่างเกียจคร้านต่อหน้าอาคิระ
เธอได้กลิ่นแรงชายหนุ่มผสมกับกลิ่นหอมของส้มอ่อน ยู่ยี่ยิ้มตาหยี “คุณใช้สบู่อาบน้ำของฉัน”
ขณะที่พูดนั้น จมูกเล็กๆของเธอก็ย่น เธอโน้มตัวเข้าไปใกล้เขา สูดดมเข้าลึกๆอยู่นาน “หอมจัง!”
“อืม สายตาคุณดีมาก…” ฉันทัชชมพร้อมกับหัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า “นอนอิ่มแล้วเหรอครับ นอนต่ออีกหน่อยไหม?”
“นอนต่อไม่ไหวแล้ว ถ้านอนต่ออีก คืนนี้ฉันคงนอนไม่หลับ คุณไม่ได้อยู่คุยเป็นเพื่อนฉันสักหน่อย” เธอบ่นอุบอิบแล้วพูดว่า “ฉันหิวแล้ว”
“แม่บ้านกำลังทำอาหารเย็นอยู่ อีกสิบนาทีก็เสร็จแล้ว” เขาเหลือบมองไปที่ห้องครัว
“งั้นฉันจะกินขนมปังชิ้นหนึ่งรองท้องก่อน” เธอพูดพลางยืนขึ้น ยังไม่ทันขยับก็ถูกฉันทัชดึงไว้ เขาขมวดคิ้วพูดว่า “รออีกสิบนาทีเอง ไม่กินอะไรไปเรื่อยก่อนกินข้าว”
ช่วยไม่ได้ ยู่ยี่จึงต้องนั่งลงแล้วรอคอย
ฉันทัชพูดต่ออีกว่า “ในเมื่อหิวง่ายขนาดนี้ ต่อไปจะให้แม่บ้านทำอาหารเย็นก่อนครึ่งชั่วโมง…”
ยู่ยี่ส่ายหัว เอาตามเวลาเดิมดีกว่า บางครั้งเธอจะหิวประมาณครั้งหรือสองครั้งเท่านั้น ไม่ได้หิวแบบนี้บ่อยนัก
สิบนาทีต่อมาอาหารเย็นพร้อมแล้ว อาคิระยังไม่กลับ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องทานอาหารเย็นด้วยกัน
ช่วงนี้ยู่ยี่ชอบกินอาหารรสเปรี้ยว ดังนั้นฉันทัชจึงขอให้แม่บ้านทำอาหารตามรสปากของเธอ อาคิระกินไปสองคำ คิ้วก็ย่นทันที
บนโต๊ะมีอาหารทั้งหมดสี่จาน แต่ละจานไม่มีข้อยกเว้น ทุกจานล้วนมีรสเปรี้ยว แม้แต่ซุปกระเพาะตรงกลางเพียงอย่างเดียว ยังมีรสเปรี้ยวยิ่งกว่าอาหารอื่น
อาคิระไม่ชอบน้ำส้มสายชูมาแต่ไหนแต่ไร แต่ข้างในอาหารที่เขากินทั้งหมดไม่มีน้ำส้มสายชูอยู่ในนั้น
ตอนนี้เขารู้สึกว่ายู่ยี่เป็นศัตรูกับเขาตั้งแต่เกิด สามารถพูดได้ว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาต
ยู่ยี่กลับกินอย่างมีความสุขและเบิกบาน อาคิระกลับมองแล้วขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อยๆ
สุดท้ายอาคิระหยิบกองภาพถ่ายและกล่องของขวัญกล่องหนึ่งวางลงบนโต๊ะส่งให้ฉันทัช ราวกับคิดอะไรได้
ฉันทัชมองไปอย่างงงงวย
“ของขวัญวันเกิดที่ดาหวันเตรียมไว้ให้ก่อนจะคลอด แต่ยังไม่ทันให้ เธอกลับตายเสียก่อน” น้ำเสียงของอาคิระแย่มาก
สีหน้าของฉันทัชแข็งทื่อ นิ้วยาวแตะกล่องของขวัญโดยไม่พูดอะไร
มือยู่ยี่หยุดเคลื่อนไหวครู่หนึ่ง เธอเหลือบมองสองครั้ง จากนั้นมองไปที่ฉันทัชที่เดินออกไป แล้วดื่มซุปในถ้วย
หลังทานอาหารเย็นเสร็จอาคิระกลับไปไม่อยู่ต่อ ยู่ยี่ไม่ไปส่งเขา ฉันทัชส่งเขาไปที่ชั้นล่าง
“ไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่เธอจะเสียชีวิตเธอยังคิดถึงคุณ เตรียมของขวัญวันเกิดให้คุณ แต่คุณปฏิบัติต่อเธอยังไง?” อาคิระพูดอย่างเย็นชา
ฉันทัชไม่พูดอะไร สุดท้ายริมฝีปากบางก็ยิ้มออกมา “รถจอดอยู่ที่ไหนครับ?”
“วันนี้คุณอย่าได้พยายามเปลี่ยนเรื่องเลย เธอเสียสละชีวิตเพื่อคุณ แต่คุณลืมเธอได้ในพริบตา คุณและเธอไม่มีทางได้อยู่อย่างมีความสุขแน่!” อาคิระพูดสาปแช่ง
สีหน้าฉันทัชสงบ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ รอยยิ้มจางๆยังคงอยู่ เขาพูดว่า “ส่งแค่นี้นะครับ เดินทางปลอดภัย”
ท่าทีที่ไม่สนใจและสงบเช่นนี้ทำให้ใจอาคิระรุ่มร้อนด้วยความโกรธ เขารู้สึกได้ถึงเปลวเพลิงที่ลุกโชน กระโดดและกลืนกินอยู่ในอก
ฉันทัชกลับหันหลัง เสื้อเชิ้ตสีขาวบนตัวถูกลมพัดปลิว จากนั้นแผ่นหลังเขาก็เล็กลงเรื่อยๆจนหายลับสายตา
อะคิระกัดฟัน ความเย็นกระจายทั่วมุมปาก เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรออก
คนที่รับสายเป็นผู้หญิง เสียงของเธอนุ่มนวล ทั้งสองก็คุยกันอยู่ครู่หนึ่ง
หลังจากวางสายอะคิระก็หันหน้าเข้าหาท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิดและพึมพำกับตัวเองว่า “ดาหวัน ฉันจะไม่ให้เธอต้องทุกข์แบบนี้แน่ และจะไม่ปล่อยให้มันเป็นอิสระแน่…”