แดนนิรมิตเทพ บทที่ 980
“ดูเหมือนที่นี่ไม่มีของมีค่าอะไรเลย!”
ทุกคนแอบถอนหายใจ
“ไปกันเถอะ!”
พวกนักบู๊เดินตามกันออกไป เฉินโม่กลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
หลี่เจ๋อกับหยางหมิงหยู่แอบสังเกตเฉินโม่ พบว่าเขาไม่มีท่าทีจะออกไป ทั้งสองคนที่เตรียมจะออกไป จึงอดชะงักฝีเท้าลงไม่ได้
“เหมือนหมอนั่นไม่มีท่าทีจะกลับ!” หลี่เจ๋อพูดเสียงเบา
แววตาหยางหมิงหยู่มีความคิดลึกซึ้ง “เหมือนมีความลับมากมายอยู่บนตัวหมอนี่ ในเมื่อเขาไม่กลับ ต้องเจออะไรแน่นอน เราอย่าเพิ่งรีบไป อยู่รอดูก่อน”
“อืม!”
เซี่ยฉิงก็แอบมองเฉินโม่เหมือนกัน ในใจมีความคิดเหมือนพวกหลี่เจ๋อ ยืนอยู่ที่เดิมมองนักบู๊พวกนั้นกลับไป
แน่นอนว่ามีคนคิดแบบนี้เยอะมาก อย่างเช่น ผู้อาวุโสที่อยากทำความรู้จักกับเฉินโม่มาตลอด
คนพวกนี้ยืนรออยู่ที่เดิมเงียบๆ มองนักบู๊พวกนั้นกลับไป
เฉินโม่สังเกตเห็นคนพวกนี้ แต่เขาไม่สนใจ เห็นพวกนักบู๊กลับไปพอสมควรแล้ว จึงพูดกับเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนว่า “เราก็ไปกันเถอะ!”
“อืม!” เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนพยักหน้า ขณะกำลังจะเดินกลับ จู่ๆ เฉินโม่เปลี่ยนทาง เดินไปทางตำหนัก
“.…..” เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนพูดอะไรไม่ออก แต่ต่อมาก็รู้สึกดีใจมาก เฉินโม่ต้องเจออะไรแน่ๆ
“มีอะไรแปลกๆ จริงด้วย!” หยางหมิงหยู่ใบหน้ายิ้มเยาะ มองหน้าหลี่เจ๋อ แล้วก็เดินไปทางตำหนัก
เซี่ยฉิงและพวกนักบู๊ที่อยู่ต่อ ก็มีสีหน้ายินดีเหมือนกัน รีบกรูกันเข้าไปในตำหนัก
เฉินโม่เข้ามาในตำหนัก เดินมาข้างหน้าเก้าอี้ไม้โบราณขนาดใหญ่ ที่นักพรตชางซงเคยนั่ง แล้วนั่งขัดสมาธิลงบนเก้าอี้
“เธอนั่งตรงนี้ เก้าอี้นี้ใหญ่มาก พอให้เราสองคนนั่ง!” เฉินโม่เอ่ยขึ้น
“หา!” เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนส่งเสียงประหลาดใจออกมา ดูลำบากใจเล็กน้อย แต่เพราะความเชื่อใจเฉินโม่ เธอจึงนั่งลงบนเก้าอี้
“โอเค เริ่มฝึกฝนเถอะ! พวกเขาเคยได้ยินแค่เมื่อเข้าไปในเขาซูคง ต้องได้เป็นปรมาจารย์ แต่พวกเขาไม่รู้ว่าสมบัติล้ำค่าที่สุดของเขาซูคงคืออะไร” เฉินโม่พูดยิ้มเยาะ
“หา งั้นนายรู้เหรอ” เมื่อเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนถามประโยคนี้ออกมา ก็รู้สึกเสียใจที่ถาม ถ้าเฉินโม่ไม่รู้ คงไม่มานั่งพูดเรื่องพวกนี้กับเธออยู่ตรงนี้หรอก
เฉินโม่ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “แท้จริงแล้วสมบัติล้ำค่าที่สุดของเขาซูคง คือชี่ทิพย์ที่รุนแรงกว่าโลกภายนอกเยอะมาก ถ้าได้ฝึกฝนในเขาซูคงหนึ่งวัน เทียบได้กับฝึกฝนข้างนอกสามปี!”
“อะไรนะ!” ใบหน้าเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนเต็มไปด้วยความตกตะลึง “หนึ่งวันเทียบได้กับสามปี งั้นถ้าสิบวันก็เท่ากับสามสิบปีน่ะสิ!”
“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง!” เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง
อันที่จริงเฉินโม่คิดเป็นตัวเลขโดยประมาณ ที่ประเมินจากเหตุผลบางประการ ชี่ทิพย์ที่เขาซูคงเป็นพันเท่าของภายนอก ส่วนที่เฉินโม่คิดให้เนี่ยเสี่ยวเชี่ยน ก็คิดจากพันเท่าเท่านั้น
หนึ่งวันของเขาซูคง เท่ากับหนึ่งพันวันของโลกภายนอก ถ้าเป็นสองพันเท่า ก็เท่ากับสองพันวัน
ดังนั้นสมบัติล้ำค่าที่แท้จริงของเขาซูคง ก็คือชี่ทิพย์ฟ้าดินรุนแรงของที่นี่
จากการสันนิษฐานของเฉินโม่ ที่นี่ไม่ได้เกิดขึ้นตามธรรมชาติ แต่เป็นมิติที่โดนโจมตีเป็นชิ้นส่วน โดนนักพรตชางซงเจอเข้าพอดี จึงยึดมาเป็นของตัวเอง
รู้เลยว่าสงครามใหญ่ตอนนั้น น่าสังเวชใจถึงขั้นไหน
“ผู้บำเพ็ญที่สามารถทำลายมิติได้ อย่างน้อยต้องอยู่ในระดับแดนจิตปฐมขึ้นไป รู้เลยว่าบนดาวไอกา ต้องมีช่วงที่อารยธรรมบำเพ็ญรุ่งเรืองอย่างยิ่ง” เฉินโม่ยืนยันในใจอีกครั้ง
คนที่เดินตามเข้ามาในตำหนัก ไม่ได้ยินบทสนทนาของเฉินโม่กับเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน พวกเขาเห็นเฉินโม่กับเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนนั่งด้วยกัน เริ่มฝึกฝน ต่างมีสีหน้าสงสัยปรากฏออกมา