เมื่อเห็นหยางซิงไห่ที่อยู่ในอันตรายภายใต้การโจมตีของงูพิษเหล่านี้ เขาจึงปล่อยผู้หญิงคนนั้นไว้และรีบวิ่งไปช่วยหยางซิงไห่ทันที
แน่นอนว่างูพิษพวกนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เทียนอยู่แล้ว ดังนั้นใช้เวลาไม่นาน งูพิษก็ถูกเย่เทียนจัดการจนหมด
แต่ทว่า งูพิษพวกนี้ทั้ง ๆ ที่กลัวจนตัวสั่น แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้ง ๆ ที่แพ้ไปแล้ว แต่ก็ยังจ้องมาที่เย่เทียนอย่างไม่คลาดสายตา
ฟ่อ ฟ่อ!!
และในขณะนั้นเอง เย่เทียนก็ได้ยินเสียงแปลกๆ บางอย่างดังมาจากด้านหลัง เขาจึงรีบหันไปมอง
“บ้าเอ๊ย!”
เมื่อชำเลืองมองไป สีหน้าของเย่เทียนก็เปลี่ยนไปทันทีและถึงกับอุทานออกมา
เมื่อกี้ งูหลามยักษ์ยังดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวดอยู่เลย แต่ตอนนี้มันกลับฟื้นตัวกลับมาแล้วใช้หางที่หนายาวของมันพันตัวผู้หญิงและเตรียมจะเลื้อยหนีออกไป!
ผู้หญิงคนนั้นเป็นเบาะแสเดียวที่เย่เทียนจะตามหาเซ่เจียได้ แล้วเย่เทียนจะปล่อยมันหนีไปได้อย่างไร เขาจึงรีบตามไป
ฟ่อ!
แต่ทว่า ในตอนที่เย่เทียนเห็นงูหลามยักษ์กำลังจะหนี งูหลามยักษ์ก็รู้ตัวและรีบหนีให้ไวที่สุด
ไม่เพียงแค่นั้น งูพิษฝูงที่ถูกเย่เทียนจัดการไปก่อนหน้านี้ก็กระโดดเข้ามาตรงกลางระหว่างเย่เทียนกับงูหลามยักษ์ตัวนั้น เพื่อขัดขวางไม่ให้เย่เทียนตามทัน!
“ไอ้เวรเอ๊ย……”
เย่เทียนถึงกับตากระตุก เขาไม่คิดเลยว่างูพิษพวกนี้จะฉลาดขนาดนี้ เมื่อเห็นเจ้านายตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย พวกมันก็แบ่งหน้าที่กันเพื่อจะพาหญิงสาวหนีไป
“ไอ้สัตว์เลื้อยคลานทั้งหลาย รีบหลบให้พ้นทางนะ กล้าขวางทางอีก ข้าจะฆ่าให้หมดทุกตัวเลย!”
เมื่อเห็นเจ้างูหลามยักษ์กำลังจะหนีไปได้ เย่เทียนรีบร้อนจนไม่สนใจว่างูพิษพวกนั้นจะฟังเข้าใจหรือไม่ ได้แต่ตะโกนใส่พวกมันอย่างเย็นชา
ก่อนหน้านี้เขายังสงสัยว่าผู้หญิงคนนั้นต้องเสียเงินและแรงไปมากเท่าไหร่ กว่าจะเลี้ยงงูจนเชื่องขนาดนี้ แต่ตอนนี้เมื่อหญิงสาวกำลังจะหนีไปได้ เขาก็ไม่มีเวลามาคิดอะไรมากอีก
ฟ่อ ฟ่อ!!
จู่ๆ สายตาของงูพิษพวกนี้ก็เหมือนมีวิญญาณ จากนั้นพวกมันอ้าปากกว้างแล้วส่งเสียงแปลกประหลาดออกมาพร้อมกัน
“ตาย! ไปตายซะ!”
ทันใดนั้น หยางซิงไห่ที่สูญเสียการควบคุมตัวและตกอยู่ในห้วงจินตนาการก็ลุกขึ้นมาแล้วตัดต้นไม้ข้างทางอย่างบ้าคลั่ง
“ให้ตายสิ……”
เย่เทียนอุทานออกมาอีกครั้ง เขาคิดไม่ถึงเลยว่าสัตว์เลื้อยคลานพวกนี้จะทำเรื่องแบบนี้ได้ เขาจึงคิดจะทำอะไรบางอย่าง
แต่มันก็สายไปแล้ว จู่ ๆเย่เทียนก็รู้สึกเวียนหัวอย่างกะทันหัน และสายตาก็เริ่มพร่ามัวจนมองอะไรไม่ค่อยชัด มันเหมือนเห็นภาพของเฉินหวั่นชิง จี้เยียนหรันและเซ่เจียอย่างเลือนราง
เย่เทียนถึงกับตะลึง เพราะภาพลวงตาที่งูพิษพวกนี้สร้างขึ้นมันร้ายแรงกว่าภาพลวงตาที่ผู้หญิงคนนั้นสร้างขึ้นมาตั้งหลายเท่า เขาจึงรีบตั้งสติโดยการกัดริมฝีปากตัวเองอีกครั้ง!
ทันทีที่เย่เทียนได้สติกลับมา และเมื่อมองไปข้างหน้าอีกครั้ง งูพิษพวกนั้นก็ไม่อยู่แล้ว!
ไม่เพียงแค่นั้น งูหลามยักษ์ที่พาตัวผู้หญิงคนนั้นหนีไปก็หายไปแล้วเหมือนกัน!
“ต้องเสียเงินไปเท่าไรกับงูพิษพวกนี้กันนะ กว่าจะฝึกมันมาได้ขนาดนี้!”
เย่เทียนถอนหายใจยาวๆ และรีบตรงไปในจุดที่งูหลามยักษ์หายตัวไปตามสัญชาตญาณของเขา เพื่อหาร่องรอยการหายไปของงูหลามยักษ์
แต่น่าเสียดายที่งูหลามยักษ์นั้นฉลาดเกินไป เพราะมันไม่ได้หนีเข้าไปในป่าแต่กลับหนีไปตามถนนคอนกรีต จึงไม่ได้ทิ้งร่องรอยใดๆ ก่อนหายตัวไปเลย!
“ให้ตายสิ! ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่? งูพิษพวกนี้ก็ไวเหมือนผีเลย!”
เย่เทียนถอนหายใจอย่างไม่หยุดและส่ายหัวอย่างจนใจ
“ตาย! ตาย! ตาย!”
ต่อมาเย่เทียนก็ได้ยินเสียงของหยางซิงไห่ที่ตะโกนด้วยความโมโห เขาจึงล้มเลิกความตั้งใจในการตามหาร่องรอยของงูหลามยักษ์ก่อน และรีบกลับไปหาหยางซิงไห่
แต๊ก!
เย่เทียนรวบรวมพลังชี่ทิพย์ไว้ในมือแล้วดีดนิ้วแรงๆ และทำให้หยางซิงไห่ที่ตกอยู่ในวังวนของภาพลวงตาฟื้นคืนสติกลับมาทันที
“คุณ คุณชายเย่ นี่ผมเป็นอะไรไปครับ?”
“จะเป็นอะไรไปได้อีกล่ะ เมื่อกี้คุณถูกงูพิษร่ายมนตร์ใส่น่ะสิ คงจะเห็นภาพลวงตาเป็นศัตรูสินะ?”
เย่เทียนแสยะยิ้มและชี้ไปที่ต้นไม้ที่ถูกทำลายแล้วส่ายหัวพูดต่อ “ต้นไม้! ต้นไม้! นี่คุณทำอะไรลงไป อยู่ดีไม่ว่าดี ไปตัดต้นไม้ทิ้งหมด”
หยางซิงไห่ถึงกับหน้าแดงขึ้นมาทันทีพร้อมกับถูจมูกตัวเองและยิ้มพูดอย่างขมขื่น “คุณ คุณชายเย่ครับ อย่าล้อผมเลยนะครับ”
“ซิงไห่ ถึงแม้ว่าตานเถียนของคุณยังไม่ได้เสื่อม แต่คุณรับมือกับการร่ายมนตร์ไม่ได้เลยนะ แล้ว……”
เย่เทียนส่ายหัวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง “คุณตื่นจากการถูกร่ายมนตร์ไม่ได้ มันช่างน่าผิดหวังจริงๆ”
“ผมคิดว่าคุณผ่านเรื่องอะไรมาตั้งเยอะตั้งแยะ คุณน่าจะแข็งแกร่งมากกว่านี้ถึงจะถูก แต่เห็นนายแบบนี้แล้ว……”
“คุณชายเย่ เป็นความผิดของผมเองครับ ผมไม่ควรไปหมกมุ่นกับเรื่องแก้แค้นมากขนาดนี้เลยครับ”
เย่เทียนยังไม่ทันได้พูดจบ หยางซิงไห่ก็ยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง เพราะเขากลัวว่าเย่เทียนนั้นจะไล่เขาออก
“ผมไม่ได้จะโทษคุณหรอกนะ”
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหยางซิงไห่ เย่เทียนก็ตะลึงไปสักพัก จากนั้นยิ้มอย่างขมขื่นและยื่นมือออกไปตบไหล่ของหยางซิงไห่แล้วเตือนว่า “ผมแค่อยากเตือนคุณไว้ว่า อย่าปล่อยให้ความเกลียดชังมาบดบังสายตาของคุณ เพราะศัตรูของคุณสามารถทำลายตานเถียนได้ แสดงว่าเขาต้องมีความสามารถในระดับหนึ่งแล้ว”
“ก่อนที่คุณจะไปแก้แค้นใคร ผมหวังว่าคุณจะเก็บความเกลียดชังในใจไว้ให้ดี ไม่อย่างงั้นในอนาคตมันอาจจะสร้างปัญหาใหญ่ให้คุณได้!”
เมื่อรู้ว่าเย่เทียนไม่ไล่ออก หยางซิงไห่ก็โล่งใจอย่างมาก จากนั้นสองมือประสานกันพร้อมกับโค้งคำนับและพูดว่า “ขอบคุณคุณชายเย่ที่สั่งสอนครับ”
“ในเมื่อคุณทำงานให้ผม อนาคตยังต้องเจออะไรอีกมากมาย ฉะนั้นคุณไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอก”
เย่เทียนถูจมูกพร้อมกับยิ้มพูดอย่างขมขื่นว่า “ก็อย่างที่ว่า ตอนนี้มันสมัยไหนกันแล้ว เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า คงคิดว่าเรากำลังเล่นละครเวทีอยู่แน่!”
“ครับ คุณชายเย่”
หยางซิงไห่พยักหน้าเบาๆ แต่ยังคงแสดงท่าทีที่ให้เกียรติเย่เทียน
เย่เทียนส่ายหัวอย่างจนใจ ในเมื่อเขาเคยบอกไปแล้ว ต่อให้จะคิดต่างกัน เขาเองก็ไม่อยากบังคับใครเช่นกัน เพราะแววตาของเขานั้น คนที่คิดต่างกันจะดูออกทันที!
“ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว เราควรกลับกันก่อน ไม่อย่างนั้นคงมีคนเป็นห่วงแน่”
เย่เทียนเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับชี้นิ้วไปที่บ้านร้างหลังเก่านั้น “พวกกระจอกในบ้านนั้นฝากคุณจัดการแทนละกันนะ หาวิธีให้พวกมันพูดออกมาว่าใครส่งพวกมันมา”
หลังจากผ่านการทดสอบมามากมาย ถ้าเรื่องเล็กๆ แค่นี้หยางซิงไห่ยังทำไม่ได้ เย่เทียนก็คงไม่เก็บเขาไว้จนถึงทุกวันนี้หรอก!
“ครับ คุณชายเย่!”
หยางซิงไห่รีบเดินตรงเข้าไปที่บ้านร้างหลังนั้น แต่ไม่นานก็วิ่งออกมาและขมวดคิ้วพูดว่า “ข้างในไม่มีใครอยู่เลยนะครับ!”
“ไม่มีใคร?!”
เย่เทียนที่กำลังจะเดินออกไปก็ตกใจและสีหน้าก็ดูเคร่งขรึมทันที
สาเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ได้ก็อาจมีแค่สองอย่างเท่านั้น หนึ่งคือคนในนั้นต้องเป็นพวกเดียวกันกับหญิงสาวคนนั้น และถูกงูพิษเหล่านั้นพาตัวไปด้วย สองคือมีคนฉวยโอกาสในขณะที่เขากำลังสู้กับผู้หญิงคนนั้นแล้วพาคนในนั้นหนีไป
ถ้าเป็นอย่างที่หนึ่งก็พอเข้าใจ แต่ถ้าเป็นอย่างที่สอง เรื่องมันอาจจะใหญ่ไปกว่าที่คิดแน่!
เพราะว่าเมื่อกี้เขาระเบิดพลังทั้งหมดออกมา แต่กลับสัมผัสถึงความผิดปกติไม่ได้เลย ในเมื่อมีคนแอบเข้าในพาตัวชายร่างใหญ่กลุ่มนั้นไปได้โดยที่เขายังไม่รู้ตัว แสดงว่าฝีมือของพวกมันคงไม่ธรรมดาแน่นอน……