ลู่ฝานเครียดอยู่ในใจเหมือนกัน ก็นี่คือการพนันครั้งหนึ่งของเขา
ถ้าคนพวกนี้เอาแต่จะยึดกฎดึงดันจะฆ่าเขา เขาคงทำได้เพียงให้ไอ้เก้าเอาค่ายกลที่เก็บมาจากเขาอวี่ฮั่วออกมาสู้
แต่ลู่ฝานคิดว่าค่ายกลที่ไม่มีพลังสนับสนุน จะแสดงพลานุภาพออกมาได้แค่ไหน จะเอาชนะพวกคนข้างหน้าได้ไหม ยังพูดได้ไม่ชัดเจน
เงียบเหมือนตาย จู่ๆ เฮียสงพูดออกมาเป็นคนแรก “ขอโทษด้วย ฉันคิดว่าคงไม่มีใครยอมรับการพนันแบบนี้”
เพิ่งพูดจบ ผู้หญิงข้างๆ กำลังจะพูด แต่โดนเฮียสงกวาดตามอง
เฮียสงพูดว่า “เว้นเสียแต่จะมีใครรับการโจมตีของทุกคน”
เพียงประโยคเดียว ทำให้ความฮึกเหิมของคนรอบๆ หายไปทันที
ลู่ฝานหนักใจ เรื่องที่กังวลที่สุดเกิดขึ้นจนได้
ลู่ฝานเรียกไอ้เก้าให้เตรียมค่ายกล
เฮียสงมองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ไอ้หนุ่ม นายฉลาดและมีฝีมือมาก คนอย่างนายอยู่ข้างนอกคงเป็นอัจฉริยะ ไม่แน่ต่อไปอาจกลายเป็นบุคคลมีชื่อเสียง แต่น่าเสียดายที่นายมาที่นี่ ไม่ว่าข้างนอกนายจะเก่งแค่ไหน เมื่อนายมาที่นี่ มีเพียงทางเดียวคือการทำตามกฎ ในเมื่อนายไม่ยอม งั้นนายก็ตายซะเถอะ”
พูดจบ มีดาบที่ก่อตัวจากแสงสีฟ้า ปรากฏขึ้นในมือเฮียสง
แสงสีฟ้าเข้ม เหมือนแสงของป้ายศิลาเทพฝนมาก
ด้านล่างตัวลู่ฝานมีค่ายกลปรากฏขึ้นมา ไอ้เก้าทำสุดความสามารถแล้ว พลังน้อยนิดที่กว่าจะสะสมได้ วันนี้ใช้ไปจนหมดอีกแล้ว
คนอื่นก็ยกอาวุธขึ้นมามองลู่ฝานอย่างเย็นชา
ในแววตาไม่มีความสงสาร มีเพียงความเกลียด
เหมือนกำลังพูดว่าทำไมเด็กอย่างนาย ถึงไม่ยอมทำตามกฎ
ใบหน้าลั่วหยู่มีรอยยิ้มชั่วร้าย จ้าวซวี่ก็หัวเราะออกมา
“นายไปตายได้แล้ว!”
เฮียสงพูดอย่างเย็นชา
หลังจากนั้น แสงสีฟ้าในมือเขาฟันลงมา
แต่ขณะนั้น เสียงไพเราะดังมาจากไกลๆ
“เดี๋ยวก่อน!”
ทุกคนหยุดการกระทำทันที
แสงค่ายกลด้านล่างตัวลู่ฝานที่เพิ่งสว่างขึ้น ตอนนี้หยุดลงอย่างรวดเร็ว
“เสียงนี้คุ้นหูมาก”
ลู่ฝานแอบพึมพำ แต่คิดไม่ออกว่าเป็นใคร
สีหน้าพวกเฮียสงเปลี่ยนไปทันที ตัวสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้
“เธอเป็นคนพูดเหรอ”
เฮียสงเอ่ยขึ้น
คนรอบๆ พยักหน้าเบาๆ เหงื่อไหลออกมาบนหน้าเฮียสงโดยอัตโนมัติ
“เธอเป็นใคร”
ลู่ฝานถามขึ้น
ไม่มีใครตอบเขา ทุกคนหันไปทำความเคารพทางที่เสียงดังขึ้น
เห็นท่าทางหวาดกลัวของพวกเขา เหมือนหนูเจอแมว ลู่ฝานก็อยากรู้เหมือนกัน อย่าบอกนะว่าเป็นเจ้าของคุกน้ำแห่งนี้
รออยู่นาน ก็ไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นมา
เฮียสงก็โค้งตัวลง ไม่รู้จะทำอย่างไร
รอไปรอมา เฮียสงทำท่าทางใหญ่โตไปทางท้องฟ้าสีดำ เหมือนกำลังถามว่า “จะฆ่าหรือปล่อยคนนี้”
ยังคงไม่มีการตอบกลับ เสียงที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน ราวกับความชั่วคราว
จ้าวซวี่ถามเบาๆ ว่า “เฮียสง นายว่าจะทำยังไง ฆ่าไอ้หมอนี่ไหม”
เฮียสงกัดฟันพูดว่า “ฆ่าบ้านนายสิ เธอพูดออกมาแล้ว ใครยังกล้าฆ่าอีก นายอยากตายใช่ไหม งั้นนายก็ไปฆ่าไอ้หมอนั่นซะ”
จ้าวซวี่ไม่พูดอะไร เขาไม่มีความกล้าพังพินาศไปพร้อมกันกับลู่ฝานหรอก
แม้ลู่ฝานสงสัยมาก แต่จู่ๆ เขารู้สึกว่าตัวเองไม่มีอันตรายแล้ว อดโล่งใจไม่ได้
รออยู่นาน ก็ยังไม่มีการตอบกลับ