เฮียสงหันมามองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ ทิ้งเขาไว้ที่นี่ตามยถากรรม ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา”
คนส่วนใหญ่เห็นด้วยกับข้อเสนอของเฮียสง คนพวกนี้แยกย้ายกันอย่างรวดเร็ว
มีเพียงลั่วหยู่กับจ้าวซวี่ที่มีสีหน้าไม่เต็มใจ แต่พวกเขาก็หวาดกลัวเสียงที่ล่องลอยนั่น สุดท้ายก็เลือกเดินออกไป
บนหินโสโครกกว้างและเรียบ เหลือลู่ฝานเพียงคนเดียว
มีลมพัดบนผิวน้ำสีดำ พร้อมกับความหนาวเย็นจับใจ
แสงของหญ้าเรืองแสง ส่องจนหน้าลู่ฝานดูซีด ลู่ฝานยิ้มบางๆ และนอนอยู่บนพื้นอย่างนั้น
“ถือว่าผ่านความยากลำบากมาได้หนึ่งอย่าง ที่บ้าๆ แบบนี้วุ่นวายจริงๆ! ท่านผอ. ถ้าผมตายที่นี่จริง ถึงผมเป็นผีผมก็ไม่ปล่อยท่านไปแน่นอน”
ลู่ฝานพูดพึมพำ มีเพียงเจดีย์เสวียนเก้ามังกรที่ได้ยินคำพูดของเขา
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรหัวเราะแล้วตอบว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ฟ้าย่อมมีทางออกให้คนเราเสมอ ไม่ต้องกลัว ในเมื่อไม่ตาย ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง ตอนนี้เจ้านายต้องรีบฟื้นฟูพลังกลับมาให้เร็วที่สุด”
ลู่ฝานพูดเห็นด้วย “ใช่ ฟื้นฟูพลังคือสิ่งสำคัญ”
ลู่ฝานหลับตาลงทั้งสองข้าง เริ่มตรวจสอบในร่างกายตัวเอง
จู่ๆ ลู่ฝานตกใจกับสภาวะในร่างกายตัวเอง เห็นเพียงแสงสีฟ้าทั่วแขนขาและกระดูกของเขา เหมือนผนึกขนาดใหญ่ ผนึกทุกส่วนของร่างกายเอาไว้
โดยเฉพาะตันเถียนของเขาโดนผนึกเอาไว้ ปราณชี่ที่เหลือเพียงเล็กน้อย โดนกดอยู่ในตันเถียน ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
เหมือนสถานการณ์จะไม่สู้ดีเท่าไร!
……
ที่ลึกลงไปอันมืดมิด บนเกาะหินโสโครก ด้านหน้าบ้านเล็กที่มีหญ้าเรืองแสงขึ้นเต็มไปหมด ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังดูกระจกจำภาพที่อยู่ข้างหน้า
กระจกจำภาพบานนี้ใหญ่มาก สูงประมาณสามสิบกว่าเมตร มีภาพมากมายสะท้อนอยู่ในนั้น ไม่ว่าจะเป็นภาพในคุกน้ำ หรือภาพนอกคุกน้ำ รวมไปถึงภาพโถงหลักสถาบันสอนวิชาบู๊ด้วย
นิ้วมือวักบึงน้ำใส ผมยาวของหญิงสาวยาวถึงพื้น เป็นผมสีฟ้าเหมือนท้องฟ้า ภายใต้การสะท้อนของหญ้าเรืองแสง ดูงดงามมาก
มุมปากยกขึ้นเป็นมุมสวย ผู้หญิงยิ้มแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน ในที่สุดนายก็มาแล้ว ฮ่าๆ ถ้าฉันพูดช้าไปสักนิด นายคงโดนพวกโง่นั่นฆ่าตายไปแล้ว เฮ้อ น่าเสียดาย ทำไมนายถึงไม่ยอมทำตามกฎล่ะ ฉันจะได้เห็นภาพสุดกระอักกระอ่วนของนาย นายจะโดนเปลื้องผ้าจนหมดไหม ฮ่าๆ”
ใบหน้ามีรอยยิ้มร้ายกาจ ผู้หญิงลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้อง เมื่อสะบัดมือ หน้ากากที่ทำจากหินโสโครกปรากฏในมือเธอ
ผู้หญิงลองเอาหน้ากากใส่ไว้บนหน้าตัวเอง
“แบบนี้นายคงจำฉันไม่ได้แล้ว อืม ฉันจะเล่นกับนายให้เต็มที่ ฮ่าๆ”
ผู้หญิงยืนอยู่หน้าบึงน้ำใส มองเงาสะท้อนในน้ำ
“แม้ใส่หน้ากาก แต่ฉันก็ยังสวยขนาดนี้”
ผู้หญิงพูดแบบหลงตัวเองมาก ทำท่าทำทางสองสามที สุดท้ายสะบัดมือ น้ำในบึงก่อตัวเป็นรูปร่างของลู่ฝานอย่างรวดเร็ว
“นายมาแล้ว ฉันจะได้ไม่รู้สึกเหงา หวังว่าสมองนายจะใช้การได้สักหน่อย อย่าทำให้ฉันผิดหวัง ถ้าเป็นแบบนั้น เราจะได้อยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตจริงๆ”