“เฮอะ” น่าหลานเยว่ส่งเสียงเยาะอย่างดูถูก
อูจิ่วกลับมองว่ามันเป็นการดิ้นรนเฮือกสุดท้าย เขายินดีที่ได้เห็นความพ่ายแพ้ของน่าหลานเยว่ ถึงขั้นมองเป็นเรื่องสนุก
“น่าหลานเยว่ เจ้าช่างเป็นศิษย์น้องที่ดีจริงๆ ทำให้ข้าสมปรารถนาได้อย่างรวดเร็ว ในเมื่อเจ้าหมีสีน้ำตาลตัวนี้เอาตัวเองมาส่งถึงหน้าประตูบ้านข้าแล้ว และเจ้าก็ยังเป็นศิษย์น้องที่ดีของข้า รอจนข้าจับหมีสีน้ำตาลนี่ได้ก่อน แล้วข้าจะปล่อยเจ้าให้เป็นอิสระ ไม่ต้องให้เจ้ามาเล่นเป็นแขกที่บ้านข้าอีกต่อไป” อูจิ่วพยักหน้าส่งสัญญาณ แล้วศิษย์ของเขาก็พุ่งเข้าไปล้อมพวกจงจงทันที โดยล้อมเป็นวงในสามชั้นวงนอกสามชั้น
จงจงส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ เสือชีตาห์แยกเขี้ยวเตรียมพร้อมกระโจนเข้าต่อสู้ได้ทุกเมื่อ
น่าหลานเยว่ยังคงมองอูจิ่วที่มองเขาอย่างยินดีปรีดา
“อูจิ่ว เจ้าจะต้องชดใช้ทุกอย่างที่เจ้าทำในวันนี้”
“โอ้? ข้าอยากเห็นจริงๆว่าเจ้าจะทำให้ข้าชดใช้ได้ยังไง จับเจ้าหมีนั่นเดี๋ยวนี้!” อูจิ่วตะโกนอย่างเย็นชา
เจียงอวิ๋นหลงและวิญญาณมนุษย์กลุ่มหนึ่งพุ่งเข้าใส่พวกจงจง แต่ทันใดนั้นเอง เถาวัลย์ขนาดใหญ่จำนวนหนึ่งก็พุ่งออกมาจากด้านหลังพวกเขา ส่งวิญญาณมนุษย์ที่ล้อมพวกจงจงลอยกระเด็นออกไปในพริบตา!
อูจิ่วตกใจ เขารีบหันไปมองที่มาของเถาวัลย์พวกนั้น
ตู๋เถิงเดินเข้ามาในสายตาของอูจิ่วอย่างช้าๆ เถาวัลย์ที่หมุนวนอยู่รอบตัวเขาแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าใครเป็นคนลงมือเมื่อครู่นี้ เขานั่นเอง!
“ตู๋เถิง!” อูจิ่วหรี่ตามองตู๋เถิงที่จู่ๆก็พุ่งเข้าร่วมการต่อสู้ ดวงตาฉายแววมุ่งร้าย เขาได้ยินจากเจียงอวิ๋นหลงว่าตู๋เถิงมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากเป็นปฏิปักษ์กับเหล่าวิญญาณพืชในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ อูจิ่วคงจัดการตู๋เถิงไปนานแล้ว
แม้ว่าเขาจะปล่อยตู๋เถิงไปในครั้งนี้ เมื่อถึงคราวสร้างหอคอยโยวหลิงแห่งที่ห้า ตู๋เถิงจะเป็นเป้าหมายต่อไปของเขา
“เจ้ามาที่นี่ทำไม? คิดจะแส่เรื่องของวิญญาณมนุษย์งั้นหรือ?” อูจิ่วจ้องตู๋เถิงอย่างคุกคาม
ตู๋เถิงเงยหน้าขึ้นอย่างไม่สนใจ และมองไปที่อูจิ่วที่มีสีหน้ามุ่งร้าย
“เรื่องของวิญญาณมนุษย์? ข้าไม่คิดว่านี่เป็นแค่เรื่องของวิญญาณมนุษย์เท่านั้นหรอก” ตู๋เถิงกล่าวอย่างเย็นชา
อูจิ่วสูดหายใจเข้าลึก
“หมีสีน้ำตาลทำร้ายวิญญาณมนุษย์ ผิดกฎโลกวิญญาณ ในฐานะวิญญาจารย์ ข้ามีสิทธิจับมันไปตัดสินโทษ”.novel-lucky.
ตู๋เถิงเลิกคิ้วแต่ไม่ตอบ
กลับมีเสียงใสเย็นชาเสียงหนึ่งดังขึ้นแทน
“เจ้ามีสิทธิ? เจ้ามีสิทธิอะไรไปจับหมีวิญญาณของเหล่าวิญญาณสัตว์อสูร?” พร้อมกับเสียงนั้น หญิงสาวที่งดงามไร้ที่ติก็เดินเยื้องกรายอย่างสง่างามออกมาจากหมู่วิญญาณ โดยมีเสือดำตัวมหึมาเดินตามนางทุกย่างก้าวขณะที่นางเดินเข้ามาตรงหน้ากลุ่มวิญญาณมนุษย์
อูจิ่วมองจวินอู๋เสียที่เดินเข้ามาด้วยความประหลาดใจ แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นหน้านางด้วยตาตัวเอง แต่ภาพเหมือนที่เมิ่งอีเหลียงวาดขึ้นทำให้เขาจำเจ้าของใบหน้านั้นได้ทันที
จวินอู๋เสีย
อูจิ่วเคยพยายามจับหญิงสาวคนนี้มาก่อน เพราะต้องการสอบสวนนางเรื่องที่อยู่ของน่าหลานเยว่
เจียงอวิ๋นหลงจ้องมองหญิงสาวที่เขาค้นหาอย่างหนักมาตลอดครึ่งปีด้วยดวงตาเบิกกว้าง เขาไม่ได้เลิกตามจับจวินอู๋เสีย แต่ก็หานางไม่เจอ ราวกับว่าจวินอู๋เสียระเหยไปในอากาศ ไม่มีวี่แววของนางอยู่ที่ไหนเลย
เจียงอวิ๋นหลงคิดไม่ถึงว่าเขาจะเจอจวินอู๋เสียที่นี่วันนี้
“จวินอู๋เสีย! เจ้าซ่อนตัวเก่งนักนะ!” เจียงอวิ๋นหลงหรี่ตามองจวินอู๋เสีย เขาค้นหานางอย่างยากลำบากมาตลอดครึ่งปีที่ผ่านมาโดยไม่ประสบผลใดๆ ทำให้โดนอูจิ่วดุด่าไปมากมาย ตอนนี้เมื่อได้เห็นจวินอู๋เสีย ความคับข้องใจทั้งหมดจึงผุดขึ้นสู่ผิวน้ำทันที!