จวินอู๋เสียเลิกคิ้วมองเจียงอวิ๋นหลง ดวงตาทอประกายเย็นเยียบ
“ไม่ใช่เพราะข้าซ่อนเก่ง แต่เพราะเจ้าโง่ต่างหาก ข้ารออยู่ในป่าโยวเมิ่งตั้งครึ่งปี ไม่เคยเห็นเจ้าโผล่มาเลยสักครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะความโง่ของเจ้า แล้วจะเพราะอะไร?”
คำพูดของจวินอู๋เสียทำให้เจียงอวิ๋นหลงโกรธจนแทบกระอักเลือด เขามองจวินอู๋เสียอย่างไม่อยากจะเชื่อและยกนิ้วขึ้นชี้มือสั่นด้วยความโกรธพร้อมกับพูดว่า “เจ้าบอกว่าเจ้าอยู่ที่ป่าโยวเมิ่งงั้นเรอะ? เป็นไปไม่ได้! ข้าเคยไปหาที่ป่าโยวเมิ่งแล้ว เจ้าไม่ได้อยู่ที่นั่น!”
“ข้าอยู่ที่นั่น เพราะงั้นข้าถึงได้บอกว่าเจ้าโง่ไง” จวินอู๋เสียมองเจียงอวิ๋นหลงที่โกรธจนควันออกหูอย่างเฉยเมย
เจียงอวิ๋นหลงกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ คำพูดของจวินอู๋เสียทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองโง่อย่างไม่น่าเชื่อ เขาพลิกทั้งโลกวิญญาณเพื่อค้นหาจวินอู๋เสียแต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงาของนาง ตีเขาให้ตายเขาก็ไม่คิดว่าจวินอู๋เสียจะอยู่ในป่าโยวเมิ่งซึ่งเป็นสถานที่แรกที่เขาค้นหามาตั้งนานแล้ว
ความจริงนั้นทำให้เจียงอวิ๋นหลงไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการได้บีบคอจวินอู๋เสียให้ตายคามือ เขารู้สึกว่าตัวเองถูกจวินอู๋เสียเล่นงานซะหัวปั่น!
เจียงอวิ๋นหลงโกรธจนหน้าเขียว จวินอู๋เสียรู้สึกพอใจกับสีหน้าของเขามาก
อูจิ่วหรี่ตามองตู๋เถิงและจวินอู๋เสียที่ปรากฏตัวขึ้นติดๆกัน เขาคิดว่าหมีวิญญาณอยู่ในกำมือของเขาแล้วในวันนี้ และทุกอย่างกำลังจะจบ คาดไม่ถึงว่าสองคนนี้จะโผล่ออกมาทำให้แผนของเขาวุ่นวาย
“พวกเจ้าสองคน ข้าไม่สนใจว่าพวกเจ้าจะมาทำไม แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่พวกเจ้าควรจะเข้ามายุ่ง สำหรับทุกอย่างที่พวกเจ้าทำลงไป ข้าจะไม่เอาเรื่อง แต่หวังว่าพวกเจ้าจะไม่ทำเกินเลยไปกว่านี้ ไปจากที่นี่ซะ อย่าก่อปัญหาอีก แล้ววิญญาณมนุษย์จะยังคงเป็นเพื่อนของพวกเจ้า” อูจิ่วไม่อยากให้เกิดปัญหาขึ้นอีก ดาบตัดวิญญาณกำลังรออยู่ด้วยความหงุดหงิด และไม่คิดจะลากเรื่องให้ยืดยาวไปกว่านี้ สร้างหอคอยโยวหลิงแห่งที่สี่ให้เสร็จเร็วๆ หลังจากนั้นเขาจะได้เอาเวลาไปจัดการตู๋เถิงกับจวินอู๋เสีย.ไอลีนโนเวล.
“ไม่เอาเรื่องหรือ? ช่างใจกว้างเหลือเกิน! ทำข้าซึ้งจนน้ำตาไหลเลย” จวินอู๋เสียยิ้มหยัน นางเชิดหน้ามองอูจิ่วที่กำลังอดกลั้นอย่างเต็มที่ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่อยากเอาเรื่อง แต่ข้าไม่ได้ต้องการเช่นนั้น ขอโทษนะ ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อขอให้เจ้าอภัยให้ แต่มาเพื่อคิดบัญชีกับเจ้าต่างหาก!”
“คิดบัญชีกับข้า? เจ้าเนี่ยนะ?” อูจิ่วหัวเราะออกมาทันที ที่เขาไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป ไม่ได้หมายความว่าเขากลัวจวินอู๋เสีย ไม่ว่าวิญญาณมนุษย์จะแข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
“ในเมื่อไม่ยอมรับสุราคารวะ เช่นนั้นก็ดื่มสุราลงทัณฑ์แล้วกัน! ข้าไม่รังเกียจที่จะเล่นกับเจ้าหรอก ข้าก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าเจ้าจะมีสามเศียรหกกรรึเปล่า จะเก่งกาจสามารถขนาดเอาชนะกองทัพนับพันได้ไหม!” ดวงตาของอูจิ่วฉายแววมุ่งร้าย เขาโบกมือเป็นสัญญาณ แล้วเหล่าวิญญาณมนุษย์ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาก็เข้าร่วมการต่อสู้ทันที วิญญาณมนุษย์หลายร้อยตนล้อมพวกจวินอู๋เสียเอาไว้ ท่าทางตั้งใจที่จะกำจัดพวกเขาให้หมดสิ้น
จวินอู๋เสียมองวิญญาณมนุษย์ที่ล้อมพวกนางอย่างเย็นชา สายตาของนางมองผ่านพวกเขาไปยังวิญญาณสัตว์อสูรที่กำลังเฝ้าดูอยู่ ก่อนจะละสายตากลับมาด้วยท่าทีสงบนิ่ง
เจียงอวิ๋นหลงส่งเสียงคำรามออกมาและนำเหล่าวิญญาณมนุษย์พุ่งเข้าใส่จวินอู๋เสีย
ทันใดนั้น!
เงาสีดำขนาดมหึมาก็ตกลงมาจากท้องฟ้า หางของงูกระดูกสีขาวกวาดเป็นแนวกว้างไปทั่วบริเวณ เสียงคำรามของหมีและลิงดังขึ้นกลบเสียงร้องของพวกวิญญาณมนุษย์!
คนหน้าตาดีห้าคนพุ่งทะยานเข้าสู่สนามรบและลงยืนข้างๆจวินอู๋เสีย
“คิดจะแตะเสี่ยวเสีย ก็ต้องดูก่อนว่าพวกเจ้ามีปัญญาทำได้รึเปล่า” เฉียวฉู่ยิ้มกว้าง หมีหยินหยางยืนตรงอยู่ข้างหลังเขา อุ้งเท้าหมีที่หนาและแข็งแรงกางออกกว้าง มันแยกเขี้ยวส่งเสียงคำรามดังก้องเข้าใส่วิญญาณมนุษย์!