“ไม่หนีหรอก พวกเราไม่หนีแน่ ยังไม่ได้เห็นเจ้าตายไร้ที่ฝัง พวกเราจะยอมหนีไปได้ยังไง” จวินอู๋เสียโต้กลับอย่างเจ็บแสบ
อูจิ่วขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเกลียดชัง สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าหญิงสาวคนนี้โผล่ออกมาจากไหน นางต่อต้านเขาไปซะทุกอย่างเลย!
“เช่นนั้นเจ้าก็ลงนรกไปพร้อมกับเจ้าสัตว์เดรัจฉานนี่ซะ!”
“สัตว์เดรัจฉาน? เจ้าด่าหมีวิญญาณของเหล่าวิญญาณสัตว์อสูรเช่นนี้หรือ? เกรงว่ามันจะไม่เหมาะเอานะ” จวินอู๋เสียยิ้มออกมาทันที ดวงตาฉายแววเจ้าเล่ห์
“หมีวิญญาณ? เฮอะ หมีวิญญาณอะไร เจ้าก็โง่เหมือนน่าหลานเยว่ เห็นเจ้าสัตว์ชั้นต่ำนี่เป็นวิญญาณชั้นสู……” อูจิ่วยังพูดไม่จบก็ชะงักค้างไปทันที เขาอ้าปากค้างจ้องมองหมีวิญญาณอย่างตกตะลึง ดวงตาของเขาจ้องร่างหมีวิญญาณจนแทบทะลุเป็นรู!
ร่างกายของจงจงค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นทีละนิด ขาที่หนาและแข็งแรงทั้งสี่ข้างของมันขยายใหญ่ขึ้นอย่างต่อเนื่อง วิญญาณมนุษย์ที่ล้อมมันอยู่พากันตื่นตระหนกกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ขนาดตัวที่ใหญ่ขึ้นอย่างต่อเนื่องของจงจงทำให้พวกเขาต้องถอยหลังไปทีละก้าว ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้าเลยแม้แต่คนเดียว!
“เป็นแบบนี้ได้ยังไง……” อูจิ่วจ้องมองขนของจงจงที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีทองเข้มแวววาวอย่างไม่อยากจะเชื่อ แววตายินดีปรีดาของเขาถูกแทนที่ด้วยความตกใจสุดขีด
ขณะเดียวกันวิญญาณสัตว์อสูรทุกตัวก็จ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้างและตกตะลึงกับการเปลี่ยนแปลงของจงจง สัตว์อสูรที่เคยเป็นแค่หมีสีน้ำตาลธรรมดาตัวหนึ่ง ค่อยๆเปลี่ยนเป็นหมีวิญญาณที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดของพวกมันและห้ามล่วงละเมิดใดๆทั้งสิ้น!
เป็นไปได้ยังไง?!
เหล่าวิญญาณสัตว์อสูรต่างตะลึงตาค้าง คำพูดของน่าหลานเยว่ดังก้องอยู่ในหัวของพวกมันไม่หยุด
หมีสีน้ำตาลคือหมีวิญญาณ……
หมีสีน้ำตาลคือหมีวิญญาณ……
หมีสีน้ำตาล…….ไอลีนโนเวล.
นั่นคือหมีวิญญาณของพวกมัน!!
ทันทีที่เห็นหมีวิญญาณ ทุกตัวก็คุกเข่าลงหมอบลงกับพื้นพร้อมส่งเสียงคำรามออกมาอย่างตื้นตัน
เสียงคำรามของสัตว์อสูรดังก้องที่ด้านนอกหอคอยโยวหลิงแห่งแรก ประสานเสียงกันราวกับเป็นเพลงสรรเสริญ!
นี่คือความนับถือที่วิญญาณสัตว์อสูรมีต่อหมีวิญญาณ เป็นการบูชาด้วยความศรัทธา!
คำโกหกที่อูจิ่วพูดไว้ก็พังทลายลงทันที
การปรากฏตัวของหมีวิญญาณได้เผยให้เห็นความอัปลักษณ์และชั่วร้ายของอูจิ่ว!
อักขระสีทองอ่อนเริ่มปกคลุมร่างที่มีขนสีทองเข้มของจงจงแถวแล้วแถวเล่า กลายเป็นร่างที่บริสุทธิ์และศักดิ์สิทธิ์ซึ่งวิญญาณสัตว์อสูรนับไม่ถ้วนได้แต่ฝันถึง!
“อูจิ่ว ข้ากลับมาแล้ว!” จงจงก้มหน้าลงมองอูจิ่วที่ตกใจสุดขีดด้วยสายตาพยาบาท ตลอดวันและคืนนับไม่ถ้วนในคุกใต้ดินที่มองไม่เห็นแสงตะวัน มันถูกล่ามด้วยโซ่ตรึงวิญญาณจนไม่สามารถขยับได้ ต้องติดอยู่ในความเศร้าและความมืดมิด ทนทุกข์ทรมานที่อูจิ่วเป็นผู้กระทำ มันต้องทนความเจ็บปวดขณะที่พลังวิญญาณถูกสูบออกจากร่างทีละนิด
หลังออกจากสถานการณ์สิ้นหวังนั้นได้ มันไม่เพียงปรารถนาอิสรภาพเท่านั้น แต่ยังแบกความเกลียดชังที่มีต่ออูจิ่วเอาไว้ด้วย!
ไฟแค้นลุกโชนอยู่ในอกของจงจง มันอดทนผ่านความสิ้นหวังและความอัปยศอดสูเพียงเพื่อจะได้แก้แค้นในวันนี้!
มันกลับมาแล้ว!
กลับมายืนตรงหน้าศัตรูของมันด้วยพลังที่ไม่มีใครเทียบได้! มันจะใช้กรงเล็บฉีกวิญญาณที่น่าเกลียดและชั่วร้ายของอูจิ่ว และส่งเขาไปลงนรก!
เมื่อได้เห็นการกลับมาของหมีวิญญาณกับตาตัวเอง วิญญาณสัตว์อสูรนับไม่ถ้วนแหงนหน้าส่งเสียงคำรามออกมา เสียงคำรามที่เต็มไปด้วยอารมณ์ตื่นเต้นตื้นตันดังก้องสะเทือนแก้วหูของทุกคนที่อยู่ที่นั่น!