ความสามารถของทาคาโอะ อูโนะที่เป็นถึงลูกศิษย์ชั้นยอดของอิจิโร ยามาโมโตะ ปรมาจารย์แห่งดาบนั้นจะดูถูกไม่ได้ เขาได้พุ่งใส่เย่เทียนราวกับเสือชีตาร์
ไม่เพียงเท่านั้น ระหว่างที่พุ่งเข้าไปด้วยความเร็วอยู่นั้น เขาก็ได้ซิ่งชักดาบเล่มหนึ่งออกมาทันที คว่ำมือแล้วจับดาบเอาไว้ ในขณะที่เข้าโจมตี ก็ยังสามารถป้องกันได้อย่างดีเยี่ยม
แต่ว่า ทาคาโอะ อูโนะก็ไม่ได้เข้าโจมตีเย่เทียนอย่างตรงๆ เขาเริ่มวิ่งรอบเย่เทียนอย่างระมัดระวังขึ้นมา
ดวงตาสีดำของเย่เทียนเริ่มหรี่เล็กลง เพียงแค่นี้ ก็สามารถมองออกแล้วว่าทาคาโอะ อูโนะเป็นแค่คนธรรมดารึเปล่า
ทั้งที่ก่อนหน้านี้เย่เทียนพูดยุเขาไปขนาดนั้น เขาก็ยังสามารถใจเย็นไม่ปล่อยให้ตัวเองขาดสติ แสดงข้อได้เปรียบของร่างกายที่เตี้ยกว่าออกมาได้อย่างยอดเยี่ยม
ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่เย่เทียนก็ไม่ได้ใส่ใจขนาดนั้น พอเห็นทาคาโอะ อูโนะได้โจมตีเข้ามาจากทางด้านข้าง เขาจึงบิดขาทันทีเขาไม่ได้ถอยแต่กลับรุกเข้าไปแทน พยายามหลบออกจากใบดาบที่แหลมคม แล้วสวนหมัดกลับไปอย่างแรง
“รนหาที่ตาย!”
ทาคาโอะ อูโนะยิ้มเยาะออกมา เมื่อเอากำปั้นมาเทียบกับใบดาบ ต่อให้เป็นคนที่ไม่มีสมองก็ยังรู้เลยว่าใครได้เปรียบกว่ากัน!
เขาได้พลิกข้อมือ คมดาบได้ร่ายรำอยู่กลางอากาศได้อย่างสวยงาม และได้พุ่งลงไปหาข้อมือของเย่เทียน
แคร็ง!
ใบดาบไปฟันลงบนพื้นเวทีอย่างแรง เสียดสีกันจนเกิดประกายไฟที่แสบตาขึ้น
บังเอิญว่าพื้นเวทีนี้มันแตกต่างกับพื้นเวทีทั่วไป มันเป็นเวทีที่ถูกสร้างขึ้นจากหินแกรนิตโดยเฉพาะ ถ้าเป็นพื้นเวทีทั่วไปไม่แน่ก็อาจจะถูกการฟันที่รุนแรงของทาคาโอะ อูโนะในครั้งนี้ขาดเป็นสองเสี่ยงไปแล้วก็ได้
อย่างไรก็ตาม เย่เทียนก็สามารถหลบออกจากดาบทาชิของทาคาโอะ อูโนะได้อย่างมีสติ เขาได้บิดขาแล้วเข้าประชิดอีกครั้งและซัดกำปั้นใส่หน้าของทาคาโอะ อูโนะเหมือนเดิม
ทาคาโอะ อูโนะตอบสนองได้อย่างดีเยี่ยม เขารีบป้องกันการโจมตีของเย่เทียนเอาไว้ อาศัยแรงกระแทกนั้นกระโดดถอยหลังไปสองก้าว สร้างระยะห่างขึ้นสองเมตร
การประมือกันครั้งนี้ เหมือนทั้งคู่จะไม่มีใครด้อยกว่าใคร
แต่ทาคาโอะ อูโนะกลับรู้สึกตกใจ การปะทะกันเมื่อกี้ ทำให้มือของเขาถึงกับชา นึกไม่ถึงว่าเย่เทียนจะมีพละกำลังที่มากมายขนาดนี้
ทีนี้ เขาจึงไม่กล้าประมาทอีกแม้แต่น้อย สายตาที่มองไปยังเย่เทียนก็ยิ่งเคร่งขรึมมากกว่าเดิม
เขาได้ก้าวขาซ้ายออกไปข้างหน้าครึ่งก้าว แล้วชักดาบทาชิที่เงางามออกมาอีกเล่ม เล่มหนึ่งหันใบดาบออกอีกเล่มหันใบดาบเข้า เป็นการโจมตีและป้องกันในเวลาเดียวกัน
พอเย่เทียนได้เห็นอย่างนั้น ดวงตาสีดำคู่นั้นก็ค่อยๆ หรี่เล็กลง แอบปรากฏลำแสงที่เยือกเย็นออกมาแวบหนึ่ง
“ย้า!”
วินาทีต่อมา ทาคาโอะ อูโนะก็ได้ส่งเสียงออกมา แล้วพุ่งเข้าใส่เย่เทียนอีกครั้ง ดาบทั้งสองเล่มได้โจมตีใส่เย่เทียนอย่างกับห่าฝนที่บ้าคลั่ง ทำเหมือนกับถ้าไม่เห็นเลือดก็ไม่ยอมหยุด
เย่เทียนขมวดคิ้วอย่างแรง เมื่อต้องเผชิญหน้ากับดาบสองเล่ม เขาก็จำเป็นต้องหลบหลีกอย่างต่อเนื่อง เหมือนกำลังหนีไปรอบเวทีอย่างน่าอนาถ
“ไอ้หนู แกเก่งนักไม่ใช่รึไง? ทำไมถึงเอาแต่หลบล่ะ?”
ทาคาโอะ อูโนะหัวเราะออกมาเสียงดัง แล้วพูดเยาะเย้ยใส่เย่เทียนอย่างสะใจ “กับแกยังกล้าพูดจาใหญ่โตว่าจะท้าดวลกับอาจารย์ มันก็เป็นได้แค่ฝันเท่านั้นแหละ!”
“โง่เง่า!”
เย่เทียนเหลือบมองทาคาโอะ อูโนะ จังหวะที่หลบออกจากคมดาบได้อย่างน่าประหลาด จึงได้พูดสวนไปว่า “ดูไม่ออกรึไงว่าผมกำลังออมมือให้คุณอยู่น่ะ? ถ้าทำให้คุณต้องลงจากเวทีเร็วขนาดนั้นละก็ ผมกลัวคุณจะอับอายจนคิดฆ่าตัวตายนะสิ!”
“แกไอ้สารเลว คอยดู ฉันจะสับแกแล้วเอาไปให้หมากิน!”
พอเห็นเย่เทียนใกล้ตายเต็มทียังกล้ากวนประสาทตน ทาคาโอะ อูโนะก็เดือดดาลอย่างหนัก ระหว่างที่คำรามออกมา การโจมตีจากมือก็รุนแรงยิ่งกว่าเดิม
ดวงตาสีดำคู่นั้นของเย่เทียนได้แสดงอารมณ์ขบขันออกมาแวบหนึ่ง ไม่ว่าทาคาโอะ อูโนะจะโจมตีเข้ามายังไง เขาก็สามารถหลบได้อย่างฉิวเฉียดตลอด และไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว!
“สมแล้วที่ทาคาโอะ อูโนะเป็นถึงศิษย์รักของปรมาจารย์ยามาโมโตะ ฝีมือช่างร้ายกาจจริงๆ!”
“ยังต้องพูดอีกเหรอ? ยังไงปรมาจารย์ยามาโมโตะก็เป็นปรมาจารย์แห่งดาบ แล้วลูกศิษย์ที่สอนออกมาจะธรรมดาได้ยังไงล่ะ?”
เหล่าผู้ชมที่ดูการต่อสู้อยู่ใต้เวทีมองทักษะอะไรไม่ค่อยออก พอเห็นว่าเย่เทียนถูกทาคาโอะ อูโนะไล่โจมตีจนต้องหลบอย่างน่าอนาจ ก็พากันตะโกนโห่ร้องขึ้นมา
อย่างไรก็ตาม การต่อสู้ของสองคนบนเวทีก็ค่อยๆ เข้าสู่จุดไคลแมกซ์มากขึ้นเรื่อยๆ พอเห็นเย่เทียนที่กำลังกระโดดหลบขึ้นลงไม่ต่างกับลิง ทาคาโอะ อูโนะก็ทำหน้าได้ใจ ราวกับสามารถมองเห็นภาพที่เย่เทียนพ่ายแพ้ให้กับตนเเล้ว
นี่เขาเพิ่งใช้แค่สองดาบ ยังไม่ทันได้ใช้ความสามารถทั้งหมดเลย เย่เทียนก็ตกอยู่ในสภาพที่กันไม่อยู่แล้ว แล้วจะไม่ให้เขาได้ใจได้ยังไง?
“ไปตายซะ!”
ทันใดนั้น ทาคาโอะ อูโนะก็กะจังหวะ แทงดาบในมือทั้งสองออกไป ในตอนที่ดาบเล่มหนึ่งโจมตีไปที่เย่เทียน ดาบอีกเล่มก็ปิดทางหนีของเย่เทียนเอาไว้ หวังที่จะจัดการเย่เทียนให้ได้ในท่านี้!
แต่เย่เทียนกลับไม่ได้หวาดหวั่นกับอันตรายที่อยู่ตรงหน้าเลย ดวงตาสีดำคู่นั้นเกิดประกายขึ้นอย่างไม่ปกติ พอเห็นว่าในที่สุดทาคาโอะ อูโนะแทงดาบทั้งสองออกมาแล้ว เขาจึงรีบขยับขา และได้แสดงสเต็ปขาที่ยากจะคาดเดาออกมา
ตุบ!
เย่เทียนหลบออกจากดาบคู่ของทาคาโอะ อูโนะได้อย่างน่าเหลือเชื่อ แล้วพุ่งมาอยู่ข้างๆ ทาคาโอะ อูโนะราวกับภูตผี พร้อมกับซัดกำปั้นที่ใหญ่เท่ากระทะออกไปอย่างแรง
ชิ่งชิ่ง!
ทาคาโอะ อูโนะที่ไม่ทันได้ตั้งตัว หลังถูกชกเข้าไปที่สะบัก ร่างกายก็ได้ถอยหลังไปอย่างควบคุมไม่ได้ ดาบในมือก็กริดพื้นจนเกิดรอยขึ้นสองรอย
“อึก?!”
หลังจากที่เขาพยายามทรงตัวได้สำเร็จ สีหน้าก็แดงก่ำขึ้นมาทันที และสามารถอดกลั้นเลือดที่จะพุ่งออกจากปากได้
“เชี่ย! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”
“ไอ้หมอนั่นมันหลบดาบคู่ของทาคาโอะ อูโนะได้ยังไง? เมื่อกี้ฉันแค่กะพริบตาไปทีเดียว เลยมองไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น!’
สิ่งที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ทำให้ผู้ชมที่อยู่ข้างล่างต้องขยี้ตากันเลยทีเดียว พอรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นความจริง ก็อดไม่ได้ที่จะหันมาพูดคุยกัน
“แกเองก็พอมีฝีมืออยู่ ดูท่าฉันคงจำเป็นต้องงัดไม้เด็ดออกมาแล้ว!”
ทาคาโอะ อูโนะสีหน้าจริงจัง “แกควรภูมิใจนะ เพราะในสองปีมานี้แกเป็นคนเดียวเลยที่ทำให้ฉันต้องเอาดาบเล่มที่สามออกมา!”
พูดจบ ทาคาโอะ อูโนะก็ใช้ปากคาบด้ามดาบที่อยู่มือซ้ายเอาไว้ แล้วชักดาบเล่มที่สามตรงเอวออกมา
“งั้นก็แสดงว่าคุณไม่เคยได้เจอกับยอดฝีมือจริงๆ ด้วยฝีมือระดับสมัครเล่นของคุณ คิดว่าคงเอาไปรังแกได้แค่เด็กๆ เท่านั้นแหละ”
กับการล้อเลียนของเย่เทียน การตอบสนองของทาคาโอะ อูโนะก็แค่ย่อตัวลง และไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากพูด แต่เป็นเพราะปากกำลังคาบด้ามดาบเอาไว้ ต่อให้อยากพูดก็พูดไม่ได้
“ดูจากท่าทางของคุณแล้วเหมือนจะไม่เชื่อสินะ?”
เย่เทียนเบ้ปาก “คุณลองไปหาข้อมูลดู ผมเป็นคนที่ซื่อสัตย์มากเลยนะ!”
ทาคาโอะ อูโนะด่าว่าบัดซบอยู่ในใจ ที่เย่เทียนทำตัวน่ารำคาญแบบนี้ก็เพื่อต้องการหลอกล่อให้เขาพูด จะได้คลายดาบทาชิในปากออกมา
“ทำไมคุณต้องมองผมด้วยสายตาที่เคียดแค้นแบบนั้นด้วย?”
เย่เทียนแอบขำในใจ “มันก็แค่การแข่งไม่ใช่รึไง? ทำไมทำเหมือนจะเป็นจะตายเลยล่ะ? ไม่อย่างนั้นคุณช่วยพูดมุกตลกให้ผมฟังหน่อยได้มั้ย?”
ทาคาโอะ อูโนะโกรธจนแทบบ้าแล้ว เขาไม่เคยเจอคู่ต่อสู้ที่พูดมากขนาดนี้มาก่อนเลย แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้โจมตี เสียงบ่นของเย่เทียนก็ดังเข้ามาในหูอีกครั้ง
“เล่นกับคุณไม่สนุกเลย ผมขอไปเล่นกับอาจารย์ของคุณดีกว่า!”
วินาทีต่อมา ทาคาโอะ อูโนะก็รู้สึกตาลาย ตอนที่กลับมาเห็นชัดอีกครั้งกำปั้นที่ใหญ่เท่ากระทะข้างหนึ่งก็กระแทกเข้าที่ท้องน้อยของเขาอย่างแรงแล้ว….