บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 941
“เจเรมี่” เมเดลีนพูดด้วยความดีใจ “คุณมาหาลูกของเราใช่ไหม?”
เจเรมี่มองเมเดลีนที่กำลังยิ้มและตรงไปที่บานกระจกอย่างเฉยเมย เขาจ้องพวกทารกแรกเกิดในเครื่องอบของห้องพยาบาล ริมฝีปากบางเฉียบแยกออกเพียงเล็กน้อยขณะถาม “คนไหนคือลูกของคุณ?”
น้ำเสียงของเขาแผ่วมากเสียจนไม่อาจบอกอารมณ์ใดได้
เมเดลีนยิ้มแล้วบอกเขา “คนที่สองจากแถวสุดท้ายที่ตัวเล็กที่สุด”
มีประกายแห่งความสุขในดวงตาคู่งามของเธอขณะที่วาดนิ้วเรียวไปยังทารกน้อยซึ่งหลับสนิท “เป็นเด็กผู้ชาย เขาคงจะดูเหมือนคุณในอนาคต”
“ลูกชายของคุณจะดูเหมือนผมไปได้ยังไง?” คำพูดของชายหนุ่มเหมือนกับการสาดน้ำเย็นจัดใส่เมเดลีน
เธอมองผู้ชายเย็นชาคนนั้นอย่างแปลกใจ “เจเรมี่?”
“คุณยังเพ้อฝันเรื่องนั้นอยู่อีกเหรอ? เจเรมี่สามีของคุณตายแล้ว” เขาโพล่งออกมาโดยไร้ความเมตตา คำพูดอันรุนแรงแทงทะลุหัวใจของเมเดลีนราวกับลิ่มน้ำแข็งที่มองไม่เห็น
เมื่อเมเดลีนได้ยินดังนั้น เธอก็ค่อย ๆ กำหมัดแน่นและข่มตัวเองให้สงบลงก่อนจะยิ้มตอบอย่างไม่มีอะไร “ถ้าอย่างนั้นฉันขอถามหน่อยว่า มีเหตุผลอะไรกันที่นำพาคุณซิมเมอร์แมนมาที่นี่? ไม่ใช่มาเพื่อพบลูกชายของฉันใช่ไหม?”
เจเรมี่หัวเราะในลำคอ “แน่นอน ผมไม่ได้มาเพื่อพบลูกชายของคุณ ผมมาเพื่อยืนยันบางอย่าง”
“อะไรนะ?” ความสงบของเมเดลีนกำลังแตกเป็นเสี่ยง ๆ อีกครั้ง “คุณหมายความว่าอะไร?”
เจเรมี่ไม่ได้ตอบเธอ ริมฝีปากบางอันเย้ายวนบิดเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะที่เดินตรงไปยังห้องพยาบาลเด็กแรกเกิด หลักจากไขประตูด้วยกุญแจปลอมเขาก็ตรงดิ่งไปยังเด็กคนที่เมเดลีนเพิ่งจะชี้ให้ดู
“เจเรมี่? เจเรมี่? คุณกำลังพยายามจะทำอะไรน่ะ?”
เมเดลีนรีบวิ่งตามไปหยุดเขา เมื่อเห็นว่าเขาเปิดตู้อบเพื่อนำเด็กออกไปเธอก็รีบดึงเขาไปให้พ้นและอุ้มเด็กน้อยซึ่งกำลังหลับสนิทไว้อย่างหวงแหนในวงแขน
เจเรมี่เผชิญหน้ากับเมเดลีนที่แสดงอาการต่อต้านอย่างเต็มที่ เขายื่นมืออกมา “ส่งมาให้ผม”
เมเดลีนมองอย่างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ “เจเรมี่คุณจะลืมฉันก็ได้ แต่ถามตัวเองเถอะว่าตอนนี้คุณกำลังทำอะไรอยู่?”
“ไม่ต้องให้คุณมาตัดสินว่าผมทำอะไร ส่งเด็กนั่นมา” ท่าทีของเจเรมี่ดูแข็งกร้าว
เมเดลีนมองชายหนุ่มด้วยดวงตาหม่นแสงและเศร้าสร้อย “เจเรมี่คุณเป็นอะไร? นี่คือเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณ ลาน่าบอกให้คุณมาเหรอ? ทำไมคุณถึงได้กลายเป็นคนแบบนี้?”
“คุณทำร้ายผู้หญิงของผม คิดจริงหรือว่าจะสามารถอยู่อย่างสงบสุขได้หลังจากทำเรื่องแบบนั้นลงไปแล้ว?”
“ผู้หญิงของคุณ?” เมเดลีนพบว่ามันช่างเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดีจึงได้แต่ประชดประชัน “งั้นคุณก็อยู่กับลาน่าทุกคืน? แล้วนอกจากนั้นทำอะไรกับเธออีกล่ะ?”
“ผมไม่มีหน้าที่ต้องเล่าให้คุณฟัง” เขาดูเหมือนจะหมดความอดทนขณะที่คว้าตัวเด็กไปจากอ้อมแขนของเมเดลีน
ขณะนั้นนางพยาบาลคนหนึ่งเข้ากะมาพอดี เมื่อเธอเห็นเหตุการณ์ เขาจึงรีบหลบ “คุณนายวิทแมนนั่นคุณเหรอคะ? ทำไมคุณเข้ามาอุ้มเด็กโดยพลการล่ะ? รีบวางเขาคืนในตู้อบเถอะค่ะ ไม่อย่างนั้นเขาจะป่วย แบบนั้นต้องแย่แน่นอน”
เมเดลีนรีบวางเด็กทารกไว้คืน เธออยากจะคอยดูเขาให้นานกว่านี้อีกสักหน่อย แต่เจเรมี่กลับโผล่มาดึงมือของเธอแล้วบังคับให้เดินตามเขาออกไปจากโรงพยาบาลด้วยกัน
เมเดลีนรู้สึกหนาวยามที่สายลมเย็น ๆ ของฤดูร้อนพัดผ่าน
เธอดิ้นหลุดจากมือของเจเรมี่และสายตาของเธอก็ยังคมกล้า “เจเรมี่ ถึงแม้ว่าคุณจะความจำเสื่อมและจำทุกเรื่องราวที่เราเคยผ่านมาร่วมกันไม่ได้ แต่คุณเสียจิตสำนึกพื้นฐานไปด้วยเหรอไง? รู้ตัวไหมว่าคุณกำลังทำอะไรให้ลาน่า?”
ขณะจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาเป็นเอกลักษณ์ของเขา ความผิดหวังก็ค่อย ๆ ปรากฏในแววตาของเธอ
“บางทีคุณคงไม่ใช่เจเรมี่ตัวจริง เจเรมี่ของฉันไม่มีวันทำแบบนี้”