ตอนที่ 268: เรียกร้องให้อยู่ โดย Ink Stone_Romance
ซินห้าวได้ยินซุนหม่านเซียงพูดแบบนี้ก็ขมวดคิ้ว
“เธอกลับมาก็กลับมา เกี่ยวอะไรกับผม? แม่ ผมกับเยี่ยนจื่อแต่งงานมากี่ปีแล้ว แม่ไม่ต้องมาพูดเรื่องนี้กับผมอีกได้หรือเปล่า แม่ไม่เหนื่อย แต่พวกเราฟังจนเหนื่อยแล้ว”
เรื่องแม่ตัวเองซินห้าวก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน ทุกครั้งจะเป็นแบบนี้ และไม่รู้ว่าพ่อทนได้ยังไง
“แต่งงานกี่ปีแล้ว เธอมีลูกแล้วบ้านซินสักคนหรือยัง? แม้แต่ลูกเธอยังมีไม่ได้เลย ทำไมฉันจะพูดไม่ได้”
เสียงตะคอกของซุนหม่านเซียงไม่เบาเลย เธอคิดว่าเธอมีเหตุผล เธอจับจุดอ่อนของเฉินเยี่ยนอยู่หมัด
“ไม่ต้องพูดแล้ว เดี๋ยวพ่อก็จะกลับมาแล้ว”
เฉินเยี่ยนส่ายหน้ากับซินห้าว รู้ว่าแม่สามีของตัวเองคนนี้เป็นยังไง ทะเลาะกับเธอนั้นไร้ประโยชน์ เสียดายน้ำลาย คอจะได้ไม่เจ็บด้วย
ซุนหม่านเซียงเห็นลูกชายหยุดพูดเพราะลูกสะใภ้ห้ามจริงด้วย เธอทำเสียงหึด้วยความเย็นชา ลูกชายคนนี้นี่เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ
“อยากกินอะไรคะ?”
เฉินเยี่ยนถามซินห้าว นี่ใกล้จะเวลาทานข้าวแล้ว ซุนหม่านเซียงนั่งอยู่ไม่ขยับ เห็นชัดว่าจะไม่เตรียมทำอาหาร เธอรู้แล้วว่าตัวเองทำอาหารเป็น งั้นตัวเองก็ไม่จำเป็นต้องซ่อน เธอ ซินห้าวและซินห้าวก็ต้องกินอยู่ดี
“ผมไปกับคุณด้วย”
ซินห้าวก็ไม่อยากนั่งอยู่ที่นี่ฟังแม่เขาพูดเรื่องนั้นเป็นพันๆ รอบ
“เธอไปทำกับข้าว แล้วแกทำอะไร มานั่งดีๆ”
ซุนหม่านเซียงตะโกนใส่ลูกชายอย่างไม่พอใจ ลูกชายคนนี้เป็นลูกไล่ของเฉินเยี่ยนหรือไง? ทำไมไปไหนต้องตามไปด้วยตลอด
ซินห้าวไม่สนใจ เขาตามเฉินเยี่ยนไปห้องครัว
จนเฉินเยี่ยนต้มโจ๊กธัญพืชเสร็จ ผัดผักเรียบร้อย ซินชานก็กลับมา
เขาเห็นซินห้าวกับเฉินเยี่ยนก็ดีใจมาก
“เยี่ยนจื่อมาถึงก็ยุ่งเลย นี่คิดดูแล้วไม่ได้กินอาหารที่เธอทำมาหลายเดือนแล้วนะ แค่ดมก็รู้ว่าอร่อยแล้ว”
ซินชานเมตตาเฉินเยี่ยนมาก
เฉินเยี่ยนหัวเราะ
“ปรนนิบัติคุณมาทั้งชีวิต ทำกับข้าวให้คุณมาทั้งชีวิต ไมเคยเห็นคุณจะชมฉันสักคำเลย เธอเป็นลูกสะใภ้ ไม่ควรทำกับข้าวสักมื้อเหรอ แล้วยังดมก็รู้ว่าอร่อย คุณไม่ใช่เทพ ถึงกับชมแบบนี้เลยหรือ!”
ซุนหม่านเซียงไม่พอใจมาก ลูกชายกับสามีนี่โดนอะไรบังตา เธอยังไม่เห็นว่าเฉินเยี่ยนดีตรงไหนเลย
ซินชานเหลือบมองเธอ แต่เขาไม่ได้พูดอะไร ซุนหม่านเซียงเลยเก็บอาการลงหน่อย
ทั้งห้าคนกินข้าว เป็นครั้งแรกที่ซินเหลยกินอาหารที่เฉินเยี่ยนทำ
“พ่อ แม่ ไม่อย่างนั้นให้พี่ชายกับพี่สะใภ้กลับมาอยู่นี่เถอะ”
อยู่ๆ ซินเหลยก็พูดขึ้นมา
ซินชานและซุนหม่านเซียงมองซินเหลยอย่างไม่เข้าใจ
ซินห้าวยิ้มเยาะในใจ เฉินเยี่ยนก็เช่นกัน ซินเหลยนี่น่าจะคิดว่าตัวเองทำกับข้าวอร่อยกว่าซุนหม่านเซียง เลยอยากจะให้ตัวเองมาอยู่เป็นแม่นมฟรีๆ สิ เขานี่ช่างคิดไปเองคนเดียวจริงๆ คิดว่าใครต่างก็อยากจะมาอยู่ที่นี่ ซินห้าวซื้อบ้านในเมือง พวกเขายังไม่มีเวลาไปอยู่เลย ให้มาอยู่ที่นี่ เธอไม่ได้มีเรื่องอัดอั้นในใจเสียหน่อย
“พี่ชาย ทุกวันพี่ต้องมาในเมือง ไปกลับไม่สะดวก พี่กับพี่สะใภ้ก็อยู่บ้านนี้แหละ”
เห็นไม่มีใครตอบเขา ซินเหลยเลยพูดขึ้นมาอีก
ซุนหม่านเซียงรู้สึกพอใจมาก คิดว่าลูกชายคนเล็กรู้จักเห็นอกเห็นใจคนอื่น
“พี่สะใภ้เจ้าไปกลับไม่สะดวก พวกเราอยู่ที่นั่นชินแล้ว”
ซินห้าวรู้ว่าน้องชายตัวเองมีแผนอะไรอยู่ ดังนั้นเขาไม่มีทางเห็นด้วย
“ใช่แล้ว โรงงานม้วนบุหรี่อยู่ไกลจากที่นี่มาก ให้ซินห้าวกับเยี่ยนจื่ออยู่ที่หมู่บ้านไปแหละ”
ซินชานก็เห็นด้วย
“พี่สะใภ้ไม่ไปโรงงานม้วนบุหรี่ก็ไม่เป็นไร ยังไงพี่ชายก็เลี้ยงเธอได้ ทำไมจะต้องลำบากขนาดนั้นอีก อีกอย่างถ้าพี่สะใภ้จะไป ผมสามารถขี่จักรยานไปส่งพี่สะใภ้ได้ แบบนี้พี่สะใภ้จะได้ไม่เหนื่อย”
ซินเหลยคิดหาข้ออ้าง ตอนนี้เขาหวังจะให้เฉินเยี่ยนอยู่ที่บ้านจริงๆ ส่วนซินห้าวอยู่หรือไม่อยู่ เขาไม่สนใจ
พี่สะใภ้คนนี้สวย หน้าตามีเสน่ห์ อาหารก็ทำอร่อย ซินเหลยเริ่มรู้สึกอิจฉาซินห้าวแล้ว
อันที่จริงเขาก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรเฉินเยี่ยน แต่เขาคิดอยากจะกินอาหารที่เฉินเยี่ยนทำทุกวัน และสามารถขี่รถพาเฉินเยี่ยนออกไปข้าวนอก แล้วถ้าเป็นไปได้ นานๆ ทีอาจจะแต๊ะอั๋งเล็กน้อย อย่างเช่นจับมือพี่สะใภ้ โอบเอวอะไรเช่นนี้ มากกว่านี้เขาไม่ได้คิด
“ไม่ต้องหรอก พี่สะใภ้มีฉันอยู่ พวกเราไม่ชอบอยู่ในเมือง”
เสียงซินห้าวเย็นชาขึ้นมา น้องชายตัวเองคนนี้ยังคิดจะไปส่งเฉินเยี่ยนอีก สมองเขาเสียหรือไง ถ้าเขาคิดเรื่องที่ไม่สมควรกับเฉินเยี่ยนขึ้นมา ทำเรื่องที่ไม่ควรทำ อย่าว่าแต่เป็นน้องชายเขาเลย เขาก็ไม่เกรงใจ!
“คนเขาไม่รับน้ำใจ ช่างเถอะ พวกเขาอยากไปอยู่ที่ไหนก็ไป ให้พวกเขากลับมา แม่ยังกลัวว่าพวกเขาจะมาหาเรื่องให้แม่มากกว่า”
ซุนหม่านเซียงไม่เข้าใจความต้องการของลูกชาย
เฉินเยี่ยนไม่พูดต่อ พวกเขาอยากจะพูดอะไรก็พูดไป ยังไงเธอก็ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ ดังนั้นพูดอะไรไปก็ไม่เกี่ยวกับเธอ
กินข้าวเสร็จ ซินห้าวกับซินชานพูดคุยกัน เฉินเยี่ยนนั่งดื่มชาอยู่บนโซฟา
“เดี๋ยวพ่อเธอก็จะได้ขึ้นเป็นหัวหน้าแล้ว อีกหน่อยโรงงานม้วนบุหรี่ของพวกเธอก็เป็นพ่อที่เข้ามาดูแล ฉันจะบอกกับเธอให้ หาเรื่องให้พ่อน้อยๆ หน่อย ให้ความร่วมมือในการทำงานกับพ่อ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันพูดจาไม่น่าฟัง”
สีหน้าซุนหม่านเซียงมองเฉินเยี่ยนเหมือนกำลังสั่งสอน
ตอนไหนคุณก็ไม่เคยพูดจาน่าฟังมาก่อน
เฉินเยี่ยนคิดในใจ แต่ฟังจากคำพูดแม่สามีแล้ว ดูเหมือนเรื่องของพ่อสามีน่าจะมีความเป็นไปได้สูง
เห็นซุนหม่านเซียงยังคงบ่นอยู่อย่างนั้น เฉินเยี่ยนไม่อยากจะฟังต่อ และไม่ได้เอาหูไปตั้งใจฟัง เพราะนั่นมีแต่คำไร้สาระ
จนซินชานและซินห้าวคุยกันเสร็จ เฉินเยี่ยนและซินห้าวออกมาจากบ้านซิน
ซินเหลยพะเน้าพะนอซุนหม่านเซียงให้รั้งพวกเขาไว้ ถ้าไม่เจอความกระตือรือร้นของซินเหลย เฉินเยี่ยนละซินห้าวก็อาจคิดอยู่สักคืน แต่มีซินเหลย แม้แต่นาทีเดียวพวกเขาก็ไม่อยากจะอยู่ต่อ
แต่ทั้งสองคนไม่ได้กลับหมู่บ้าน ตอนที่ไปตกลงกันแล้วว่าพวกเขาไม่กลับตอนกลางคืน พวกเขาไปบ้านในเมือง
บ้านในเมืองที่ซินห้าวซื้อใหญ่กว่าบ้านซินเยอะเลย ตอนแรกซินเหลยบอกว่าอยากจะย้ายเข้ามา แต่ซินห้าวไม่เห็นด้วย ซุนหม่านเซียงยังโวยวายตั้งสองรอบ ท่าทีซินห้าวแข็งกร้าว บอกว่าขายให้พวกเขาซื้อได้ แต่นี่คือบ้านใหม่ของเขาและเฉินเยี่ยน เขาไม่สามารถให้ได้ สุดท้ายซินชานเลยว่าซุนหม่านเซียงกับซินเหลย เรื่องนี้เลยถือว่าจบ
ถึงแม้เฉินเยี่ยนจะมาอยู่ที่นี่น้อยมาก แต่ที่นี่ไม่ขาดอะไรเลย บางครั้งตอนกลางวันซินห้าวจะมาที่นี่ ดังนั้นเลยอาศัยอยู่ได้
ซินห้าวบอกเฉินเยี่ยน ซินชานโดนเรียกไปคุยแล้ว อีกสิบวันจะมารับตำแหน่งต่อจากหัวหน้าจ้าว กลายเป็นหัวหน้าคนใหม่ของคอมมูน
ส่วนหัวหน้าจ้าวโดนย้ายไปอยู่ในเมือง ส่วนที่หัวหน้าจ้าวได้ย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองนั้น หลักๆ เลยคือผลงานของโรงงานม้วนบุหรี่
ถึงแม้ว่าเฉินเยี่ยนจะไม่ค่อยชอบนิสัยของหัวหน้าจ้าว แต่เรื่องที่ซินชานจะมาแทนที่ตำแหน่งเขา เฉินเยี่ยนดีใจมาก ถึงแม้ซินชานจะไม่ใช่พ่อสามีเธอ ซินชานคนนี้นิสัยดีกว่าหัวหน้าจ้าวเยอะเลย โดยเฉพาะซินชานไม่มีนิสัยเห็นแก่ตัวขนาดนั้น
จนซินชานมารับตำแหน่งหัวหน้า โรงงานม้วนบุหรี่ก็ไม่มีเรื่องมากมายแล้ว เธอก็ไม่ต้องเป็นห่วงมากขนาดนั้นแล้ว
ส่วนปีหน้าเรื่องปฏิวัติเศรษฐกิจ เฉินเยี่ยนไม่ได้พูดถึง เรื่องนี้เธอไม่ใช่เรื่องที่เธอตัดสินใจได้ คิดว่าถึงเวลาก็คงให้จัดหาตำแหน่งที่เหมาะสมให้ซินชาน ตำแหน่งหัวหน้านี้มีความเป็นไปได้มากที่สุดคือได้เป็นหัวหน้าอำเภอ