“จนถึงวันนี้ เจ้าก็ยังพยายามใช้ท่านจ้าววิญญาณมาหลอกข้างั้นรึ? ท่านจ้าววิญญาณเป็นคนมีเมตตา ไม่มีทางที่ท่านจะยอมให้สังเวยหมีวิญญาณเพื่อสร้างหอคอยโยวหลิงเด็ดขาด!” มังกรเพลิงกล่าวอย่างเย้ยหยัน
ศิษย์รองรวบรวมความกล้าพูดขึ้นว่า “ข้าไม่สนว่าเจ้าจะเชื่อข้าหรือไม่ นี่เป็นการดำเนินการภายใต้คำสั่งของท่านจ้าววิญญาณ การที่เจ้าซ่อนหมีวิญญาณและทำร้ายอาจารย์ข้าในวันนี้ ถ้าท่านจ้าววิญญาณรู้เข้า เจ้าตายแน่!”
“ข้าจะรอแล้วกัน!” มังกรเพลิงไม่ยอมแม้แต่น้อย เหล่าวิญญาณสัตว์อสูรตั้งท่าพร้อมสู้แล้ว ศิษย์รองไม่สามารถต้านทานมังกรเพลิงได้อีกต่อไป ได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันและกวาดตามองวิญญาณทั้งหมดที่อยู่ที่นั่น
“ก็ได้เจ้าชนะ! รอก่อนเถอะ! ข้าจะรายงานท่านจ้าววิญญาณแน่ ถึงตอนนั้นเจ้าอย่าเสียใจแล้วกัน! ฮึ่ม!” ศิษย์รองกล่าวอย่างฉุนเฉียว แล้วตะโกนออกมาอย่างไม่เต็มใจ “พวกเราไป!”
วิญญาณมนุษย์ตามศิษย์รองถอยกลับกันอย่างลนลาน สายตาพร้อมตะครุบเหยื่อของเหล่าวิญญาณสัตว์อสูรที่อยู่ด้านข้างทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวจากก้นบึ้งของหัวใจ และไม่กล้าอยู่ที่นั่นต่ออีกแม้แต่นาทีเดียว พวกเขารีบหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในเวลาชั่วพริบตา.novel-lucky.
จนกระทั่งวิญญาณมนุษย์ทั้งหมดหายไปจากสายตา มังกรเพลิงจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกได้ในที่สุด
วิญญาณสัตว์อสูรจำนวนมากยังคงไม่เข้าใจชัดเจนนักว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อมองไปที่หมีวิญญาณ พวกมันก็หมอบราบบูชาด้วยความปลาบปลื้มยินดีจากใจ
“ช่วยน่าหลานเยว่ด้วย!” จงจงไม่สนมารยาทอะไรในตอนนี้ มันอุ้มน่าหลานเยว่เอาไว้ ดวงตาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล
จวินอู๋เสียพยักหน้าและขอยืมถ้ำของมังกรเพลิงเพื่อที่จะทำการรักษาน่าหลานเยว่อย่างรวดเร็ว
มังกรเพลิงรับผิดชอบจัดการงานที่เหลือ มันแบ่งงานให้วิญญาณสัตว์อสูรแต่ละตัวอย่างเหมาะสม และสั่งให้วิญญาณสัตว์อสูรระวังตัวตลอดเวลาเผื่อว่าวิญญาณมนุษย์และวิญญาณอาวุธจะแอบลอบเข้ามาโจมตี
อาการบาดเจ็บของน่าหลานเยว่สาหัสมาก ถ้าจวินอู๋เสียไม่ให้จงจงใช้อักขระเสริมวิญญาณเพื่อทำให้วิญญาณของน่าหลานเยว่เสถียรไว้ก่อน วิญญาณของน่าหลานเยว่อาจจะแตกสลายไปแล้วก็ได้
จวินอู๋เสียแกะสลักอักขระเสริมวิญญาณด้วยมือตัวเอง และวางน่าหลานเยว่ไว้ในวงอักขระเพื่อดูดซับพลังวิญญาณมาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไป
วิญญาณพืชหลายตนที่เข้ามาช่วยพวกเขาเดินมาทักทายพวกบัวเมาก่อนจะจากไปโดยไม่ขอความดีความชอบใดๆ แค่เตือนให้พวกเขาระวังตัว
จงจงยืนเฝ้าอยู่ข้างๆน่าหลานเยว่โดยไม่ยอมออกห่างจากเขาเลย ตัวมันเองก็บาดเจ็บไม่น้อย แต่มันก็ดื้อดึงไม่ยอมขยับเขยื้อน แม้แต่จวินอู๋เสียก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้จงจงทำในสิ่งที่มันต้องการ
“ฮู่ว! วันนี้สะใจชะมัด!” เฉียวฉู่นั่งลงบนพื้นด้วยสีหน้าสดชื่น แม้ว่าสภาพจะดูย่ำแย่นิดหน่อย แต่ก็ไม่สามารถปกปิดความตื่นเต้นในใจเขาได้
“จะว่าไป……จะจัดการยังไงกับเจ้าหมอนี่ดี?” เฟยเหยียนใช้เท้าเตะอูจิ่วที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น แม้ว่าเขาจะอยากฆ่าไอ้ชั่วนี่ แต่ยังไงซะที่นี่คือโลกวิญญาณ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่พวกเขาไม่สามารถทำตามใจได้
“ส่งเขามาให้ข้า” มังกรเพลิงเดินเข้ามาหลังจากเสร็จธุระ สายตาที่มองอูจิ่วเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“เจ้าตั้งใจจะไปถามท่านจ้าววิญญาณหรือ?” ตู๋เถิงที่ยืนอยู่ด้านข้างขมวดคิ้วถาม ดูเหมือนจะไม่เห็นด้วยกับความตั้งใจของมังกรเพลิง
“เรื่องนี้อยู่นอกเหนือที่ข้าจะตัดสินใจได้ เราต้องขอให้ท่านจ้าววิญญาณตัดสินลงโทษ พรุ่งนี้ข้ากับหมีวิญญาณจะพาตัวอูจิ่วไปยังที่พำนักของท่านจ้าววิญญาณ แล้วรายงานการกระทำของอูจิ่วทั้งหมดต่อท่านจ้าววิญญาณ และจะปฏิบัติตามคำสั่งของท่านจ้าววิญญาณ ข้าเชื่อว่าท่านจ้าววิญญาณจะให้ความยุติธรรมกับวิญญาณสัตว์อสูร!” มังกรเพลิงโกรธแค้นมาก ไม่ใช่ว่ามันไม่อยากฆ่าอูจิ่ว แต่ถึงอูจิ่วจะต่ำช้าน่ารังเกียจ เขาก็ยังเป็นผู้นำของวิญญาณมนุษย์ การบุ่มบ่ามฆ่าเขามีแต่จะก่อให้เกิดความขัดแย้งระหว่างเผ่าพันธุ์จนถึงขั้นไม่สามารถประนีประนอมได้ ไม่ว่าอย่างไร อูจิ่วก็ได้กระทำเรื่องชั่วร้ายลงไป แม้ว่าท่านจ้าวจะไม่อยากเอาชีวิตเขา แต่ก็คงไม่ให้เขาอยู่ในตำแหน่งวิญญาจารย์ต่อไปอย่างแน่นอน
ตู๋เถิงขมวดคิ้ว ท่าทางเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถเอ่ยปากออกมาได้