แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1027
คนที่มาอวยพรเฉินเข่อซิน มีมาอย่างต่อเนื่องไม่หยุด ของขวัญกองจนเป็นเนินเขาเล็กๆ
แต่หันมาดูฝั่งเฉินเข่อเอ๋อร์ นอกจากเพื่อนนักเรียนที่สนิทกัน ก็ไม่ค่อยมีใครมาเลย
เพื่อนนักเรียนส่วนใหญ่ก็ฐานะไม่ค่อยดี ของขวัญที่ให้ก็เทียบไม่ได้กับของขวัญที่เฉินเข่อซินได้รับ
จนทำให้งานวันเกิดของเฉินเข่อเอ๋อร์ ดำเนินต่อไปไม่ได้อีก
เฉินเข่อเอ๋อร์และเพื่อนนักเรียนที่มาอวยพรวันเกิดเธอ กลายเป็นผู้ชมของเฉินเข่อซินทั้งหมด
พวกคนรุ่นหลังของตระกูลเฉิน เริ่มซุบซิบเสียงเบา ใบหน้าที่มองเฉินเข่อเอ๋อร์เต็มไปด้วยความสะใจ
วัยรุ่นหญิงชายสองสามคนเดินเงียบๆ มาทางเฉินเข่อเอ๋อร์
“น้องเข่อเอ๋อร์ เธอเกิดวันเดียวกับพี่สาวเธอไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ไปเปิดงานวันเกิดวันล่ะ” สายเลือดพี่ใหญ่ตระกูลเฉิน เฉินเสี่ยวหยู่ ผู้หญิงที่เป็นลูกพี่ลูกน้องซึ่งอายุมากกว่า ยิ้มแล้วถามขึ้น
เฉินเข่อเอ๋อร์รู้ว่าพี่สาวคนนี้นิสัยเป็นยังไง ชอบโจมตีพวกคนที่ด้อยกว่าเธอเป็นประจำ ถ้าเจอคนที่เหนือกว่าเธอ ก็จะประจบสอพลอ เป็นคนที่ขึ้นชื่อเรื่องนกสองหัวของตระกูลเฉิน
ดังนั้นเฉินเข่อเอ๋อร์จึงไม่สนใจเธอสักนิด
เฉินเข่อเอ๋อร์ไม่สนใจเฉินเสี่ยวหยู่ แต่เฉินเสี่ยวหยู่ไม่มีท่าทีจะปล่อยเฉินเข่อเอ๋อร์ ถามเองตอบเองว่า “อ๋อ ฉันรู้แล้ว คงไม่มีใครมาฉลองวันเกิดน้องเข่อเอ๋อร์สินะ เหอะๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ฉลองวันเกิดกับเธอเอง!”
เพื่อนสองสามคนของเฉินเข่อเอ๋อร์ เห็นภาพนี้แล้วมองเฉินเข่อเอ๋อร์อย่างเห็นใจ
“คิดไม่ถึงว่าคนตระกูลเฉิน ไม่เป็นมิตรกับเข่อเอ๋อร์เลย!”
แต่ถึงนักเรียกพวกนี้โมโห ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เฉินเสี่ยวหยู่รังแกเฉินเข่อเอ๋อร์ได้ เพราะเป็นคนตระกูลเฉินเหมือนกัน ถึงพวกผู้อาวุโสรู้ อย่างมากก็แค่พูดอะไรสองสามประโยคเท่านั้น
แต่ถ้าพวกเขาขัดแย้งกับเฉินเสี่ยวหยู่ เพราะช่วยเฉินเข่อเอ๋อร์ งั้นตระกูลเฉินคงไม่พูดดีๆ แล้ว
เฉินเข่อเอ๋อร์มองเฉินเสี่ยวหยู่ สีหน้าเย็นชาเล็กน้อย “งั้นเข่อเอ๋อร์ขอบคุณพี่สาวล่วงหน้าเลยแล้วกัน”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ใครใช้ให้ฉันเป็นพี่สาวเธอล่ะ” เฉินเสี่ยวหยู่ยิ้มบางๆ ด้วยใบหน้าเป็นมิตร
เฉินเสี่ยวหยู่หันไปตะโกนพูดกับคนรุ่นหลังของตระกูลเฉิน ที่อยู่ด้านหลังสองสามคน “พวกนายก็อย่าเอาแต่ดูสิ มานั่งนี่ ไม่มีใครฉลองวันเกิดน้องเข่อเอ๋อร์ พวกเรามาช่วยเธอละกัน!”
“ได้เลย จะเมินน้องเข่อเอ๋อร์ไม่ได้นะ!” คนรุ่นหลังของตระกูลเฉินสองสามคน เดินหัวเราะคิกคักเข้ามานั่งที่โต๊ะ
“มาสิน้องเข่อเอ๋อร์ เธอก็มานั่งด้วยกัน!” เฉินเสี่ยวหยู่พูดด้วยรอยยิ้ม
“ทุกคนอย่ามัวแต่มอง กินของบนโต๊ะนี้ได้เลย เพราะยังไงก็ไม่มีคนมาแล้ว” เฉินเสี่ยวหยู่พูดจบ ก็หยิบขนมขึ้นมากินอย่างไม่เกรงใจ
คนตระกูลเฉินสองสามคนก็หัวเราะขึ้นมา หยิบของกินบนโต๊ะขึ้นมากิน
เฉินเข่อเอ๋อร์โมโหจนหน้าแดง สองโต๊ะนี้เธอเตรียมไว้ต้อนรับเพื่อนของตัวเอง คิดไม่ถึงว่าจะโดนพวกเฉินเสี่ยวหยู่มาสร้างความวุ่นวาย
เพื่อนของเฉินเข่อเอ๋อร์คนหนึ่ง พูดเสียงเบาว่า “เข่อเอ๋อร์ พวกเขาทำเกินไปหน่อยไหม”
เฉินเข่อเอ๋อร์ตะโกนอย่างโมโหว่า “เฉินเสี่ยวหยู่ สองโต๊ะนี้เตรียมไว้ต้อนรับเพื่อนฉัน พวกเธอทำเกินไปแล้ว!”
แต่เฉินเสี่ยวหยู่กลับพูดด้วยใบหน้าไม่แคร์ว่า “โอ๊ย น้องเข่อเอ๋อร์อย่าโกรธสิ ยังไงก็ไม่มีใครมาอวยพรเธอแล้ว เป็นแบบนี้มาหลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ ของอร่อยเต็มโต๊ะแบบนี้ จะปล่อยให้เสียของไม่ได้นะ อีกอย่างฝั่งนั้นยังมีอีกโต๊ะไม่ใช่เหรอ เพียงพอให้เธอใช้ต้อนรับเพื่อนแล้วนิ”
“พวกนายว่าไหม” เฉินเสี่ยวหยู่ยิ้มแล้วถามคนที่เหลือ
เฉินหลิน คนรุ่นหลังสายเลือดเดียวกับปู่ของเฉินโม่ ยิ้มแล้วพูดว่า “พี่พูดถูก ยังไงก็ไม่มีใครมาอวยพรน้องเข่อเอ๋อร์แล้ว หลายปีมานี้ทุกคนรู้กันหมดแล้ว ของอร่อยเยอะขนาดนี้ ถ้าเสียของก็น่าเสียดายแย่!”