คำพูดของตู๋เถิงเป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้อูฐหลังหัก บดขยี้ความหวังเสี้ยวสุดท้ายในใจพวกเฉียวฉู่
จวินอู๋เสียไม่พูดอะไร แต่วิ่งเข้าไปในถ้ำของมังกรเพลิงด้วยความเร็วสูงสุดที่ทำได้ แล้วหยิบเหล็กหมาดที่พกติดตัวไว้ออกมาแกะสลักอักขระเสริมวิญญาณลงข้างๆน่าหลานเยว่ทันที
“เสี่ยวเสีย……เจ้ากำลังทำอะไร?” เฉียวฉู่หันไปมองจวินอู๋เสีย ไม่เข้าใจว่านางกำลังทำอะไรในช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้
“พวกเราหนีไม่ทันแล้ว จะให้น่าหลานเยว่ถูกจับตอนนี้ไม่ได้ ไม่งั้นเขาจะตาย” จวินอู๋เสียแกะสลักอักขระเสริมวิญญาณตัวสุดท้ายด้วยความเร็วสูงสุดที่ทำได้โดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ วงอักขระเสริมวิญญาณที่เพิ่มเข้าไปจะซ่อนออร่าของคนไว้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่นางเคยลองกับคนเท่านั้น ไม่รู้ว่ามันใช้ได้ผลกับวิญญาณหรือไม่ แต่เรื่องเป็นแบบนี้นางก็ได้แต่ลองเท่านั้น!
นางสัญญากับจงจงไว้แล้วว่านางจะดูแลน่าหลานเยว่ให้ดี นางจะไม่ผิดคำพูดเด็ดขาด!
“แล้วทีนี้พวกเราจะทำยังไงกันดี?” ฮัวเหยาขมวดคิ้ว เรื่องมันเกินกว่าที่พวกเขาคาดการณ์เอาไว้แล้ว
พวกเขารอให้จ้าววิญญาณลงโทษอูจิ่ว แต่กลับได้ผลลัพธ์เช่นนี้แทน
จวินอู๋เสียสูดหายใจเข้าลึก นางมองรัศมีแสงที่ค่อยๆใกล้เข้ามา และพยายามเค้นสมองหาวิธีแก้ไขปัญหา
โชคร้าย……
นางไม่คุ้นเคยกับโลกวิญญาณ และไม่รู้อะไรเกี่ยวกับจ้าววิญญาณเลย คู่ต่อสู้ที่นางไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยทำให้นางไม่มีปัจจัยในการตัดสินใจมากนัก
รัศมีแสงสีฟ้าหยุดอยู่หน้าถ้ำของมังกรเพลิง และค่อยๆร่อนลงมา วิญญาณสัตว์อสูรที่อยู่รอบๆทั้งหมดคุกเข่าลงทำความเคารพรัศมีแสงนั้น
ผู้สร้างโลกวิญญาณ จ้าววิญญาณ
สีหน้าของตู๋เถิงดูไม่ค่อยดีนัก.novel-lucky.
ร่างสูงโปร่งเดินออกมาช้าๆจากภายในแสงนั้น ชายผู้มีใบหน้าหล่อเหลาคนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าพวกจวินอู๋เสีย ชายคนนั้นร่างสูง สวมเสื้อคลุมยาวสีฟ้าอ่อน ผมยาวสีขาวเงินของเขาดูสะดุดตามาก แต่สิ่งที่ทำให้ผู้คนประหลาดใจมากที่สุดคือดวงตาสีเทาอ่อนคู่นั้น
คนที่ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาคือจ้าววิญญาณ ผู้สร้างโลกวิญญาณ ผู้ปกครองสูงสุดเหนือวิญญาณทั้งหมด!
จ้าววิญญาณยังไม่ได้เอ่ยปากพูด พลังกดดันอันมหาศาลก็ครอบคลุมลงมารอบๆตัวพวกจวินอู๋เสียแล้ว พลังกดดันที่รุนแรงนั้นเหมือนจะทำให้ร่างกายของพวกเขาหมดกำลังลงในทันที เหล่าสหายต้องกัดฟันฝืนไว้อย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้ตัวเองล้มลง
สถานการณ์ของตู๋เถิงนั้นเลวร้ายที่สุด ใบหน้าของเขาซีดขาว ร่างสูงของเขาค่อยๆงอตัวลงจากพลังกดดันอันมหาศาลนั้น
“ตู๋เถิง เจ้าเห็นข้าแล้วทำไมไม่คุกเข่า?” ดวงตาสีเทาอ่อนของจ้าววิญญาณที่มองตู๋เถิงเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง
ตู๋เถิงสั่นสะท้านไปทั้งร่างภายใต้สายตานั้น รู้สึกเหมือนกับว่าพลังอันไร้ที่สิ้นสุดพุ่งเข้าโจมตีเขาไม่หยุดจนไม่สามารถยืนได้ เขาทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นเสียงดังตุบ
“ตู๋เถิง คารวะ……ท่านจ้าววิญญาณ……” ตู๋เถิงต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการพูดออกมาแต่ละคำ
จ้าววิญญาณเบนสายตาออกจากตู๋เถิงด้วยความพอใจ เขาหรี่ตามองพวกจวินอู๋เสียที่ยังคงฝืนยืนอยู่
“เก่งพอตัวเลยนี่ มิน่าล่ะวิญญาจารย์อูจิ่วถึงได้แพ้” จ้าววิญญาณพูด
มันเป็นแค่คำพูดธรรมดาๆ แต่กลับทำให้พวกจวินอู๋เสียรู้สึกว่าพลังกดดันที่กดทับร่างพวกเขาอยู่ยิ่งเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า ขาของพวกเขารู้สึกเหมือนจะหักได้ทุกเมื่อ
“เจ้าคือจ้าววิญญาณหรือ?” จวินอู๋เสียฝืนทนต่อพลังกดดันที่รุนแรง สายตานางที่มองไปยังชายผู้ปกครองโลกวิญญาณทั้งหมดนั้นไม่ถ่อมตัวและไม่เย่อหยิ่ง
“ข้าเอง” จ้าววิญญาณพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าทำอะไรลงไป?”