องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 772 หากไม่ไหวจะฆ่าเจ้าก่อน
“ข้าจะไม่ยอมแพ้ ข้าจะไปหาอวิ๋นอวิ๋น” หนานกงเย่ผลักฉีเฟยอวิ๋นออก แววตาของเขาไม่เคยดุร้ายขนาดนี้มาก่อน：“ข้าจะฆ่าเขาเสียก่อน และเขาก็จะกลับไปไม่ได้อีก”
“ท่านอ๋อง พระองค์เคยคิดหรือไม่ว่าหากหม่อมฉันตาย หม่อมฉันก็จะกลับไปไม่ได้แล้ว！
ส่วนเขาเมื่อตายแล้วก็จะกลับไปไม่ได้เช่นกัน เขารักษาร่างทั้งสองไว้เป็นอย่างดี และยังหาคนมาเฝ้าไว้ เขากับหม่อมฉันล้วนแต่เป็นจิตวิญญาณที่อยู่ที่นี่ หากร่างของเขาเป็นเพียงร่างกายที่เก็บไว้ เมื่อเขาจากไปแล้วก็จะกลับไป หม่อมฉันก็เช่นกัน เขาจึงคิดหาวิธีที่จะฆ่าหม่อมฉัน หลังจากนั้นก็ฆ่าตัวตาย และจะสามารถกลับไปได้”
ทันใดนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จุดประสงค์ที่ซูมู่หรงมาที่นี่ก็เพื่อที่จะพานางกลับไป เพราะซูมู่หรงรู้ดีว่าไม่ว่านางจะกลับไปได้อย่างไร ขอเพียงแค่ที่นี่ยังมีร่างไว้รองรับจิตวิญญาณของนาง นางก็จะกลับไปได้ และในที่สุดก็จะกลับมาที่นี่
แต่หากซูมู่หรงฆ่าร่างของนางที่อยู่ที่นี่ ทุกอย่างก็จะจบสิ้น และนางก็จะกลับมาไม่ได้อีก！
หนานกงเย่ไม่แสดงสีหน้าใด ๆ：“……”
ฉีเฟยอวิ๋นออกมาจากหนานกงเย่ แล้วหันหลังเดินไปด้านข้าง หนานกงเย่เดินตามนางไป
“ยีนคืออะไร？” หนานกงเย่ถาม
“เป็นเศษส่วนของร่างกายหม่อมฉันที่หลงเหลืออยู่ เล็บ ผม หรือแม้แต่ขนตา เมื่อมีสิ่งเหล่านี้ เขาก็จะใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์ เพื่อสร้างหม่อมฉันขึ้นมา
ตอนที่หม่อมฉันมา ในเวลานั้นยังไม่สามารถสร้างคนที่ไร้จิตวิญญาณได้ แต่ตอนที่หม่อมฉันมา ซูมู่หรงอายุประมาณสามสิบ และตอนที่เขามาก็ผมหงอกแล้ว ในเวลานั้นที่หม่อมฉันจากมา น่าจะอย่างน้อยสามสิบปี และมนุษย์ก็ก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องพูดถึงการเปลี่ยนแปลงในทุกปี เพราะมันเป็นการเปลี่ยนแปลงทุกวินาที
สามสิบปีนี้ทำให้คนตกตะลึงเป็นอย่างมาก หากวิทยาศาสตร์พัฒนาไปถึงระดับหนึ่ง หม่อมฉันก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ตอนที่หม่อมฉันมา วิทยาศาสตร์ได้ค้นพบแล้วว่ายีนของมนุษย์และหนูเข้ากันได้”
“มนุษย์กับหนู？” สีหน้าของงหนานกงเย่ดูประหลาดใจ
ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไป นางรู้สึกว่านี่เป็นหัวข้อวิจัยที่น่ารังเกียจและยากที่จะหลีกเลี่ยง ดังนั้นนางจึงไม่พูดอะไรมาก แต่เมื่อเผชิญหน้ากับหนานกงเย่ที่เหมือนเด็กขี้สงสัย นางก็ไม่อาจปฏิเสธ
“ท่านอ๋อง เจ้าห้าและลูกคนอื่น ๆ เกิดมาจากพระองค์กับหม่อมฉัน เป็นผลผลิตจากมนุษย์กับมนุษย์ แล้วพระองค์ทรงคิดว่าหากเป็นมนุษย์กับหนูจะเป็นอย่างไร？”
หนานกงเย่ครุ่นคิดอยู่นานและพูดอะไรไม่ออก แต่ในสมองของเขามีภาพมนุษย์กับหนู แต่ภาพนั้นน่าขยะแขยงและน่าขนลุกไปหน่อย ใบหน้าของเขาซีดขาว นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่หนานกงเย่รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างจนปัญญาว่า：“มนุษย์กำลังก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์อย่างต่อเนื่อง สิบปีก่อนที่หม่อมฉันจะมาที่นี่ การเริ่มมีการโคลนนิ่งของสัตว์บางชนิดแล้ว การโคลนนิ่งโดยการใช้เลือดของแกะ แกะที่ถูกโคลนนิ่งออกมาแตกต่างกับแกะในปัจจุบัน”
“เช่นนั้นมนุษย์กับหนูจะเป็นอย่างไร？” หนานกงเย่รู้สึกหนาวไปทั้งตัวและหลังเย็นเฉียบ เขาคิดว่ามนุษย์กับหนูกำลังจะนอนหลับ
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“รวบรวมยีนของมนุษย์และยีนของหนู ผสมยีนทั้งสองเข้าด้วยกัน ใช้ตัวอสุจิของมนุษย์ นั่นก็คือเสบียงของท่านอ๋อง จากนั้นก็ใช้วิธีการบางอย่างของมนุษย์นำไปผสมให้กับแม่หนู หลังจากนั้นแม่หนูก็จะตั้งครรภ์ และหนูภายในท้องของแม่หนูก็จะมียีนบางตัวที่เป็นมนุษย์
ตอนที่หม่อมฉันมา ร้อยละสี่ของยีนมนุษย์อยู่ในหนูที่อยู่ในท้องแล้ว
กล่าวคือในตัวของหนูจะมียีนของมนุษย์อยู่ร้อยละสี่ หมายความว่าหลังจากที่หนูเกิดออกมา อาจจะมีบางอย่างที่เหมือนกันกับมนุษย์
ยีนเป็นสิ่งที่คาดเดาได้ยาก นี่เป็นการดูถูกมนุษย์หรือว่าชมเชย？”
สีหน้าของหนานกงเย่ดูน่าเกลียดมาก：“นี่เป็นการฝืนธรรมชาติ และไม่ยอมรับกฎแห่งธรรมชาติ”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หนานกงเย่：“ท่านอ๋อง พระองค์ยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจมนุษย์ในอนาคต หลายพันปีนับจากนี้ พฤติกรรมบางอย่างที่ผิดปกติก็จะไร้เหตุผล
ยังมีหลายอย่างที่ท่านอ๋องทรงไม่รู้ อันที่จริงแล้วที่นั่นสกปรกมาก
ผู้ชายบางคนในวัยเจ็ดแปดสิบนั้นร่ำรวยมาก แต่วิปริตไปซื้อเด็กผู้หญิงอายุเจ็ดแปดขวบ มาทำเรื่องอย่างว่า และฆ่าเด็กจำนวนไม่น้อย
นอกจากนี้ยังมีคนที่ไม่มีลูกด้วยตนเอง หลังจากนั้นก็หาผู้หญิงมาตั้งครรภ์แทน โดยใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์ นำเสบียงของท่านอ๋องไปใส่ไว้ในท้องของหญิงอื่นที่ไม่รู้จัก และให้นางคลอดลูก เมื่อถึงเวลานั้นท่านอ๋องก็พาลูกไป โดยที่ทั้งสองฝ่ายต่างไม่รู้จักกัน
มีประโยชน์เพียงแค่ตั้งครรภ์เท่านั้น
อันที่จริงการอบรมสั่งสอนลูกในท้องก็มีความสำคัญมาก ตัวอย่างเช่นตอนที่หม่อมฉันตั้งครรภ์ หม่อมฉันได้รับอิทธิพลจากได้เห็นท่านอ๋องทุกวัน ดังนั้นเมื่อลูกคลอดออกมา ส่วนใหญ่ก็จะเหมือนท่านอ๋อง แม้ว่าจะอยู่ในท้องของหม่อมฉันก็ตาม
หากท่านอ๋องชอบร้องเล่นเต้นรำ ลูกก็จะชอบร้องเล่นเต้นรำ ก็เป็นเช่นนี้เพคะ
ยีนของท่านอ๋องจะช่วยเสริมการอบรมสั่งสอนลูกในท้อง และเป็นหนึ่งในลักษณะของลูกในวันข้างหน้า
แต่บางคนก็ไม่รู้ และให้ผู้อื่นตั้งครรภ์แทน ส่วนผู้ที่ตั้งครรภ์แทนเหล่านั้น ไม่รู้ว่าอยู่ในสภาพแวดล้อมอย่างไร ผู้หญิงคลอดลูกเพื่อสร้างรายได้ สภาพแวดล้อมของนางจะดีได้อย่างไร？
แม้ว่าสภาพแวดล้อมของนางจะดูทีวีทุกวัน กินอะไร ดื่มอะไร และในขณะที่นอนได้เล่นกับเท้าน้อย ๆ บ้างหรือไม่ พระองค์ก็ไม่รู้？
คนเหล่านั้นถูกมองผ่านกล้อง แต่คนเหล่านั้นก็ยังสามารถหลบหลีกบางสิ่งบางอย่างได้
แน่นอนว่าเด็กได้รับผลกระทบ และส่วนใหญ่จะไม่ค่อยฉลาด
พวกเขาไม่ยอมที่จะให้กำเนิดด้วยตนเอง และหาคนมาให้กำเนิดแทน”
หนานกงเย่ขมวดคิ้ว：“สถานที่แห่งนั้นไม่ดี และอวิ๋นอวิ๋นก็ไม่ชอบ”
“เดิมทีหม่อมฉันก็ไม่ชอบที่นี่ ที่นี่ค่อนข้างล้าหลัง แต่หม่อมฉันคิดว่าสามารถปรับตัวเข้ากับที่นี่ได้ อย่างน้อยก็ไม่ฝ่าฝืนวิวัฒนาการของมนุษย์ หม่อมฉันไม่สามารถทนดูสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างมนุษย์กับหนูได้จริง ๆ ”
ต่างฝ่ายต่างพยายามหลอกลวงซึ่งกันและกันของที่นี่ เป็นเพียงเรื่องของการเอาตัวรอดของมนุษย์เท่านั้น ไม่ว่าจะสกปรกแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้ที่จะฝ่าฝืนวิวัฒนาการของมนุษย์”
หนานกงเย่ไม่พูดอะไร เขานึกภาพไม่ออกว่าคนในโลกนั้นบ้าคลั่งขนาดไหน
ถึงได้ริเริ่มที่จะให้มนุษย์กับหนูมีลูก？
สมองของหนานกงเย่ยังคงตกตะลึงเล็กน้อย
ฉีเฟยอวิ๋นตบไหล่หนานกงเย่：“ท่านอ๋อง ยังมีชายชราบางคนที่ชอบกินนมคน จึงหาผู้หญิงที่เพิ่งคลอดลูกและกินนมทุกวัน”
หนานกงเย่ขมวดคิ้วและส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา：“หากอยู่ที่นี่ อยู่ที่ต้าเหลียง ข้าจะจับพวกเขาทั้งหมดมาสับเป็นชิ้น ๆ และทำให้พวกเขาไร้ยางอาย”
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันชอบที่ท่านอ๋องทรงห้าวหาญ หากที่ที่หม่อมฉันอยู่มีคนที่ห้าวหาญเช่นท่านอ๋อง จะต้องพูดอะไรอีก？แม้ว่าที่นี่จะล้าหลัง แต่ที่นี่เป็นท่านอ๋องที่สามารถพูดได้ ท่านอ๋องบอกไม่ให้พวกเขาทำ พวกเขาก็ไม่ทำ และไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำ
แตกต่างจากที่นั่น คนเหล่านั้นไร้ยางอาย ทำเรื่องชั่วช้ามากมาย แล้วยังหาทนายไปฟ้องศาล ให้เป็นผู้เจรจายกโทษให้เขา
หากสุดท้ายแล้วไม่พ้นผิดจริง ๆ เขาก็จะใช้เงินจ้างคนไปข่มขู่ครอบครัวของผู้เสียหาย คนเหล่านั้นก็กลัวจนไม่กล้าฟ้องร้อง และเขาก็ไม่ต้องรับโทษ หรือไม่ก็นำเงินมาให้คนเหล่านั้น คนเหล่านั้นยากจน เมื่อพวกเขาเห็นเงินจำนวนมากก็เปลี่ยนใจ และสุดท้ายก็รับเงินไป
และนี่คือโลกนั้น เช่นเดียวกับครอบครัวของอ๋องกั๋วจวิ้น ทั้งหมดเป็นเพราะคนวิปริตอย่างอ๋องกั๋วจวิ้น”
“เช่นนั้นทำไมอวิ๋นอวิ๋นถึงไม่วิปริต？” ดวงตาของหนานกงเย่เต็มไปด้วยความทุกข์ใจ สถานที่เช่นนั้นจะอยู่รอดได้อย่างไร？
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขัน：“อันที่จริงแล้วไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ยังมีคนดี ๆ อยู่มากมาย แต่หากมีคนดีมากเกินไปก็ไร้ประโยชน์ ขี้หนูสองสามเม็ด เหม็นไปทั้งหม้อ และทำให้ทุกคนล้วนไม่ดี”
“ทำไมคนในที่นั่นของเจ้าไม่หาวิธีจัดการ？”
“ทำไมคนในที่นั่นจะไม่หาวิธีจัดการ เพียงแต่ไม่สามารถจัดการได้ ที่นี่มีผู้คนไม่มาก แต่ที่นั่นมีผู้คนมาก หม่อมฉันนึกถึงคนชราที่มีลูกหลายคน และดูแลไม่ทั่วถึง จึงค่อยเป็นค่อยไป”
“เช่นนั้นก็ดี”
“ใช่เพคะ แต่เมื่อหม่อมฉันมาที่นี่แล้ว หม่อมฉันก็มีคนที่ชอบและชอบที่นี่ด้วย”
“เช่นนั้นก็อย่ากลับไปเลย สถานที่แห่งนั้นไม่ดี อยู่เป็นเพื่อนข้าที่นี่ เฝ้ามองข้า ข้าจะปฏิบัติต่ออวิ๋นอวิ๋นเป็นอย่างดีจนกว่าจะตาย”
ฉีเฟยอวิ๋นนิ่งไปชั่วขณะ และกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า：“ราวกับว่ามีความแค้นฝังลึก ท่านอ๋องทรงตรัสได้ไม่น่าฟังเอาเสียเลย”
“ข้าจะไม่ยอมตายก่อนอวิ๋นอวิ๋น แต่หากข้าไม่ไหวจริง ๆ ข้าจะฆ่าอวิ๋นอวิ๋นก่อน แล้วค่อยตาย！”
ฉีเฟยอวิ๋นเคลิบเคลิ้ม ช่างเป็นคำหวานที่แปลกใหม่เสียจริง