“เจ้าตัวปลอมกับเจ้าเทียบความแข็งแกร่งกันแล้วเป็นยังไง?” จวินอู๋เสียถามต่อ
“…………” เขาไม่อยากตอบเลย……
“พลังวิญญาณของข้าตอนนั้นอ่อนแอลงมากแล้ว ถ้าเทียบกับข้าก่อนที่จะอ่อนแอลง เขายังด้อยกว่าข้าเล็กน้อย” จ้าววิญญาณตอบทั้งๆที่ปวดใจ เขาพยายามวางท่าสงบนิ่งอย่างเต็มที่
จวินอู๋เสียพยักหน้าอย่างพอใจ
“งั้นก็ไม่มีปัญหา”
“ไม่มีปัญหา?” จ้าววิญญาณยิ่งไม่เข้าใจมากขึ้น จวินอู๋เสียจะมาไม้ไหนกันแน่
จวินอู๋เสียไม่พูดอะไรอีก แค่นั่งอยู่ในห้องขังเฉยๆ เมื่อครู่จ้าววิญญาณพูดไว้เยอะ นอกจากแผนการของอาณาจักรบนที่จะบูชายัญเลือดสามอาณาจักร ยังมีอีกจุดหนึ่งที่จวินอู๋เสียให้ความสนใจ นั่นก็คือต้นไม้วิญญาณ!
จวินอู๋เหยาเคยฝังเมล็ดจากต้นไม้วิญญาณเข้าไปในร่างของนาง จ้าววิญญาณบอกว่าวิญญาณของเขาเกิดจากต้นไม้วิญญาณ นั่นก็หมายความว่า…..ต้นไม้วิญญาณอยู่ในอาณาจักรบนงั้นหรือ?
แต่เมล็ดของต้นไม้วิญญาณมาอยู่ในมือของจวินอู๋เหยาได้อย่างไร?
ข้อสงสัยเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในตอนนี้จวินอู๋เสียไม่สามารถเข้าใจได้อย่างชัดเจน
อูจิ่วอารมณ์ดีมากที่จับพวกจวินอู๋เสียได้ หลังจากเขาไปดูพวกเฉียวฉู่ที่ถูกขังอยู่ทีละคนแล้ว เขาก็เดินออกจากคุกใต้ดินและไปเข้าพบ “จ้าววิญญาณ”
แต่พอเท้าของอูจิ่วก้าวออกจากคุกใต้ดิน เงาสีดำก็เล็ดลอดเข้ามาข้างใน ก่อนที่ยามสองคนซึ่งยืนเฝ้าอยู่ทั้งสองข้างของทางเข้าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็พบว่าตัวเองถูกหมอกสีดำกลืนเข้าไปจนหมดและล้มลงหมดสติบนพื้น
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์คิดถึงข้าอยู่รึเปล่า?”
เสียงที่แฝงแววยิ้มแย้มอารมณ์ดีลอยมาจากนอกคุกใต้ดิน จวินอู๋เสียที่หลับตาพักผ่อนอยู่ก็ลืมตาขึ้นทันที ดวงตาฉายแววประหลาดใจปนยินดีอย่างที่ตัวนางเองก็ยังไม่รู้ตัว!
นางเห็นร่างสูงโปร่งยืนเงียบๆอยู่นอกคุกใต้ดิน แสงไฟสลัวส่องลงบนใบหน้าที่หล่อเหลาโดดเด่นและสะท้อนอยู่ในดวงตาของจวินอู๋เสีย
“เจ้านี่จริงๆเลย เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือว่าข้าจะรอเจ้าอยู่ที่บ้าน? ทำไมเจ้าถึงวิ่งมาอยู่ในที่แบบนี้แทน? คนที่ผิดสัญญาต้องโดนลงโทษรู้ไหม?” รอยยิ้มเรื่อยเฉื่อยปรากฏบนริมฝีปากของจวินอู๋เหยา เขายืนเอนตัวพิงอยู่นอกห้องขัง ดวงตาสีม่วงปีศาจของเขาฉายแววยิ้มแย้ม
“อู๋เหยา” จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เหยา รอยยิ้มปรากฏขึ้นในแววตาของนาง
จวินอู๋เหยาแตะซี่ลูกกรงเหล็กตรงหน้าเบาๆสองครั้ง แล้วแท่งโลหะหนาสามนิ้วก็หักออกทันที!
จวินอู๋เหยาก้าวเดินอย่างสง่างามเข้ามาในห้องขัง และลงนั่งยองๆตรงหน้าจวินอู๋เสีย จากนั้นก็จับมือนางอย่างเป็นธรรมชาติ เมื่อเห็นโซ่ตรึงวิญญาณที่รอบข้อมือของนาง ดวงตาของเขาก็ส่องประกายสังหารที่แทบจะมองไม่เห็น.novel-lucky.
“ไอ้ของพวกนี้……ช่างขัดหูขัดตาจริงๆ” จวินอู๋เหยาหรี่ตาลงเล็กน้อย มือที่จับมือเล็กๆของจวินอู๋เสียพลันยกนิ้วขึ้นลากเป็นเส้นเบาๆเหนือโซ่ตรึงวิญญาณ……
เกิดเสียงดังขึ้นพร้อมกับโซ่ตรึงวิญญาณที่พันรอบข้อมือจวินอู๋เสียแยกออกเป็นชิ้นๆและตกลงบนพื้น
ทันทีที่โซ่ตรึงวิญญาณหลุดออก จวินอู๋เสียก็รู้สึกว่าแขนของนางได้พลังวิญญาณฟื้นกลับมา
จวินอู๋เหยายกมือขึ้นวาดผ่านเหนือแขนขาของจวินอู๋เสีย แล้วโซ่ตรึงวิญญาณทั้งหมดก็หักหลุดออก
เมื่อได้อิสรภาพคืนมา จวินอู๋เสียก็ลุกขึ้นทันที
จวินอู๋เหยาก็ลุกขึ้นด้วย
“ท่านจะทำโทษข้าที่ผิดสัญญาหรือ?” จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เหยาอย่างครุ่นคิด นางไม่ลืมสิ่งที่จวินอู๋เหยาพูดเมื่อครู่
จวินอู๋เหยาหัวเราะเบาๆ และก้มหน้าลง เขายกปอยผมที่ตกลงมาตรงใบหน้าด้านข้างของจวินอู๋เสียขึ้นมาจรดที่จมูก ดวงตาทรงเสน่ห์ของเขาหรี่ลงเล็กน้อย