แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1058
“นาย นายฆ่าคน！” เซินกงหมิงสมกับที่เป็นคุณชายของตระกูลใหญ่ ซึ่งเคยเห็นอะไรมาเยอะ แม้ในใจจะกลัว แต่ยังคงไม่สูญเสียอาการ
เฉินโม่ไม่ได้สนใจเขา แต่กลับมองไปทางหานทง
หานทงรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับถูกสัตว์ที่ดุร้ายจ้องมอง ขนลุกซู่ไปทั้งตัว
“นาย นายคิดจะทำอะไร?” หานทงถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
เฉินโม่ที่ใบหน้าไร้ความรู้สึก กล่าวอย่างเย็นชา “ตอนนั้นที่โครงการแลกเปลี่ยนที่ยานจิง ฉันปล่อยแกไปแล้วครั้งหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าแกไม่เพียงแต่ไม่สำนึก ยังจะมาแก้แค้นฉัน สิ่งที่น่าโกรธกว่านั้นก็คือ นายกล้าทำร้ายเพื่อนของฉัน！”
“วันนี้ ฉันจะตีขานายให้หัก เพื่อเอาไว้เตือนคนอื่น！”
หานทงสีหน้าแย่มาก ตะโกนอย่างหวาดกลัว “ไม่！”
“ฉันรู้ตัวว่าผิดแล้ว ฉันขอโทษ นายปล่อยฉันไปเถอะ ขอร้องล่ะ！”
หานทงโขกหัวให้กับเฉินโม่ไม่หยุด เฉินโม่ฆ่าคุณฮู่โดยตรง มันได้ทำให้ลูกเศรษฐีคนนี้กลัวจนขวัญหนีดีฝ่อไปแล้ว เวลานี้ เขาไม่กล้าสงสัยคำพูดของเฉินโม่เลย อย่าบอกว่าตีให้ขาหักเลย ต่อให้เฉินโม่จะเอาชีวิตของเขา เขาก็ไม่สงสัยเลย
“มาขอร้องในเวลานี้ มันสายไปแล้ว！”
พูดจบ เฉินโม่ก็ยื่นมือชี้ออกไป กระแสพลังทิพย์สองสายพุ่งออกมา และรูเล็กๆ สองรูก็ปรากฏขึ้นที่หัวเข่าของหานทง เลือดไหลออกมาอย่างไม่หยุด
“อ้า！”
หานทงกรีดร้องอย่างโหยหวน ทรุดตัวลงกับพื้น กอดขาและกลิ้งไปกับพื้น ดูน่าสังเวชยิ่งนัก
นักศึกษาในห้องโถงดูหวาดกลัว เซินกงหมิงนั้นถึงกับกลืนน้ำลาย เผยให้เห็นถึงความสยอดสยองในแววตา
เฉินโม่ที่สีหน้าเรียบเฉย ไม่ยินดียินร้าย สายตามองไปทางเซินกงหมิง “อาศัยที่ฉันไม่อยู่ มารังแกเพื่อนของฉันถึงที่ วันนี้จะทำให้ขาของนายหักหนึ่งข้าง เพื่อให้นายจำไว้เป็นบทเรียน”
เซินกงหมิงที่ตกใจถอยหลังอย่างต่อเนื่อง มองเฉินโม่อย่างหวาดกลัว พูดด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาด “นายกล้าแตะต้องฉันแม้แต่ขนเส้นเดียว พ่อฉันไม่มีทางปล่อยแกอย่างแน่นอน！”
“งั้นก็ให้เขาลองดู เฉินโม่พูดจบ” ก็ชี้นิ้วออกไป เข่าด้านขวาของเซินกงหมิงก็แหลกละเอียดทันที
“อ้า เฉินโม่ แกไม่ได้ตายดีแน่！” เซินกงหมิงร้องอย่างเจ็บปวด ก็ทำเหมือนกับหานทง ล้มลงไปบนพื้น กอดขาแล้วร้องอย่างน่าสังเวช
“ตบปาก！” เฉินโม่พูดคำนี้ออกมาอย่างเย็นชา ฝ่ามือได้ลอยไปตบที่ใบหน้าของเซินกงหมิง ตบจนหน้าครึ่งหนึ่งของเซินกงหมิงมีอาการบวม
“แก…..” เซินกงหมิงยังอยากจะด่า เห็นสายตาที่เย็นชาของเฉินโม่ คำพูดที่เหลือถูกกลืนลงไปในท้องทันที
แต่ว่า เซินกงหมิงเคยได้รับความอับอายแบบนี้ที่ไหนกันละ? โดยเฉพาะต่อหน้านักศึกษามากมายขนาดนี้ หากไม่กู้ศักดิ์ศรีคืนมา เขาไม่มีทางยอมอย่างแน่นอน
“เฉินโม่ นายโหดมาก！ หากแน่ใจก็รอตรงนี้ ฉันจะโทรหาพ่อฉันตอนนี้！”
ต่อให้เซินกงหมิงไม่เรียกคนมาช่วย เฉินโม่ก็จะรอคนที่จะมาช่วยเขา ในเมื่อสู้แล้ว ก็ต้องสู้จนศัตรูยอมจำนน ไม่เช่นนั้นมันจะทำให้ตระกูลเซินกงกลับมาแก้แค้น
เฉินโม่เอามือกอดอก กล่าวอย่างราบเรียบ “โทรสิ ฉันจะรออยู่ตรงนี้แหละ！”
“ได้！” เซินกงหมิงดีใจ เขากลัวที่สุดก็คือเฉินโม่จะไม่ให้โอกาสเขาเรียกคนมาช่วย
เซินกงหมิงทนความเจ็บปวดแสนสาหัสที่ส่งมาจากขา และเริ่มโทรศัพท์ ตะโกนด่าในใจ “ไอ้หนุ่ม แกกล้าให้ฉันโทร แกก็รอให้พ่อฉันมา ฉันจะดูว่าแกจะตายยังไง！”
ตระกูลเซินกงเป็นตระกูลอันดับหนึ่งของมณฑลไห่ซี ตั้งแต่ที่เฉินโม่ทำให้ตระกูลเสิ่นยอมสยบในงานพันธมิตรสี่ฝ่าย ตระกูลเสิ่นก็ไม่มีใจที่ต่อสู้เพื่อความเป็นใหญ่อีก ตระกูลเซินกงอาศัยโอกาสนี้เป็นใหญ่
อีกประเด็นหนึ่ง ตระกูลเซินกงและตระกูลเสิ่น เป็นญาติที่ดองกัน ดังนั้นการที่ตระกูลเซินกง โผล่ขึ้นมาอย่างฉับพลัน ตระกูลเสิ่นจึงทำเป็นหลับหูหลับตาข้างหนึ่ง
เซินกงหมิงที่เป็นผู้สืบทอดคนต่อไปของตระกูล จากที่ตระกูลเซินกงเหนือขึ้นมาอย่างฉับพลัน ก็ทำเขาให้ยิ่งอยู่ยิ่งเหิมเกริม
แต่ว่าไม่ต้องสงสัยเลย ครั้งนี้เขาเตะโดนแผ่นเหล็กแล้ว เพียงแต่ตัวเขาไม่รู้เท่านั้นเอง?