ตอนกลางคืนเฉินเยี่ยนบอกเรื่องนี้กับซินห้าว ซินห้าวรู้สึกคาดไม่ถึง ถึงแม้ซินเหลยจะเปลี่ยนไปแล้ว แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและซินเหลยไม่นับว่าสนิทสนมกัน เขาเป็นคนพูดน้อย ส่วนซินเหลย ก็ไม่รู้ว่าจะเข้ามาพูดคุยกับเขายังไง ดังนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาถือว่าห่างเหินกันถ้าเทียบกับพี่น้องคนอื่นทั่วไป
คิดไม่ถึงว่าซินเหลยมีอะไรก็จะบอกเฉินเยี่ยน ดูเหมือนเขาจะเห็นเฉินเยี่ยนเป็นพี่สะใภ้จริงๆ
“ฉันรู้ว่าซินเหลยไม่มีประสบการณ์อะไรเลย ฉันก็ไม่ได้หวังจะให้เขาหาเงินได้มากมาย ฉันเห็นตอนนี้เขาไม่มีทิศทาง ดูสับสน ไม่รู้ว่าจะทำอะไร ดังนั้นฉันเลยคิดให้เขากับคุณไปดูด้วยกัน ถ้าเขาหาโอกาสได้ก็นับเป็นเรื่องดี ถ้าทำธุรกิจเล็กๆ แล้วขาดทุน เขาคิดว่าไม่เหมาะกับเขา ก็ถือว่าเป็นการลองผิดลองถูกไป ให้เขาได้รู้ว่าเขาสามารถทำอะไรได้ หาเส้นทางชีวิตตัวเองได้ พวกคุณเป็นพี่น้องกัน ถึงแม้ตอนแรกฉันจะไม่ชอบเขา แต่สายเลือดนั้นไม่เหมือนกัน เขาเป็นน้องชายแท้ๆ ของคุณคนเดียว ช่วยเหลือได้ก็ช่วยเถอะ แน่นอน ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปแล้ว ถ้าเขายังทำตัวเหมือนเมื่อก่อน ฉันจะไม่ยอมทำแบบนี้แน่นอน เด็กคนนี้นิสัยไม่แย่ เดินทางไปครั้งนี้มีพวกคุณสองคน ไม่มีอะไรคุณก็คุยกับเขามากหน่อย อันที่จริงเขาอยากจะสนิทใกล้ชิดมาก”
เฉินเยี่ยนโน้มน้าวซินห้าว หลังท้องเฉินเยี่ยนสงบนิ่งขึ้นเยอะ อีกทั้งซินเหลยเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ดังนั้นเธอก็หวังให้ความสัมพันธ์ของสองพี่น้องเปลี่ยนแปลงเหมือนกัน
“ได้ ผมเชื่อคุณ”
ซินห้าวเอามือวางบนท้องเฉินเยี่ยน เขาก็อยากจะแก้ไข ที่เฉินเยี่ยนพูดก็ตรงกับที่เขาคิด
“ผมจะรีบกลับมา ไม่อย่างนั้นคุณแบบนี้ผมไม่วางใจ”
เดิมทีซินห้าวไม่อยากเดินทาง แต่สัญญาโรงงานเขาครบกำหมดแล้ว เขาไม่ต่อสัญญาแล้ว มีหลายคนดีใจที่เขาไม่ต่อสัญญา โรงงานนั้นกำไรดี มีหลายคนอยากจะเป็นหัวหน้าโรงงาน ซินห้าวตัดสินใจไม่ทำเอง พวกเขาภาวนาให้เป็นอย่างนั้น
ซินห้าวทำงานที่โรงงานก็มีหลายคนอยากจะติดตามเขา โดยเฉพาะเจ้าอ้วย แต่ซินห้าวไม่เห็นด้วย บอกให้พวกเขาทำไปก่อน เขาไปสำรวจ รอสำรวจที่ทางดีแล้ว ถึงตอนนั้นค่อยให้พวกเขาตามมา
คนพวกนั้นตกลง
ซินห้าวอยากจะรอเฉินเยี่ยนคลอดแล้วเขาค่อยไป แต่เฉินเยี่ยนคิดว่ากว่าเธอจะคลอดอีกตั้งสามเดือน เธอคลอดแล้วยังต้องอยู่เดือน ลูกยังเล็ก ดูแลไม่ง่ายเลย เดี๋ยวก็มีเรื่อง เดี๋ยวก็มีข้ออ้าง จะยิ่งไปไม่ได้ สู้ไปตอนนี้ดีกว่า ไม่แน่ตอนเธอคลอด ซินห้าวจัดการเรียบร้อย มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนเธอแล้ว
ซินห้าวโดนเฉินเยี่ยนโน้มน้าวอยู่ เลยเปลี่ยนเป็นไปตอนนี้แทน ถือโอกาสตอนก่อนเฉินเยี่ยนคลอดหาธุรกิจที่พอทำได้
ภายใต้การรับรองของซินชานและจัดการเรื่องซินเหลยที่สถานีตำรวจเรียบร้อย ซินห้าวและซินเหลยบอกลาทุกคน เดินทางไปภาคใต้
ซินห้าวถือกระเป๋าหนึ่งใบ ในกระเป๋ามีแต่เงิน เป็นกระเป๋าเงินที่มีมูลค่าสูงมาก โทษพวกเขาไม่ได้ ยุคนี้ยังไม่สะดวกสบาย ไปที่ไหนก็ต้องพกเงินไปเอง ไม่เหมือนยุคหลัง คุณไปธนาคาร โอนเงินได้สะดวกสบาย
อีกอย่างซินห้าวพกมีดสั้นไปด้วย ไม่ได้เอาไว้ทำร้ายคน เพียงแต่เอาไว้ป้องกันตัว ถึงแม้เขาจะมีวรยุทธ์ แต่ไปต่างถิ่น เฉินเยี่ยนให้ความรู้เขามากมาย ดังนั้นเขาเลยต้องป้องกันตัว
แน่นอนเฉินเยี่ยนบอกซินห้าวว่า ถ้าฝ่ายตรงข้ามเก่งกาจมากจริงๆ ยอมทิ้งเงินไปไม่ต้องเอาชีวิตไปแลก ยังไงเงินก็หาใหม่ได้ แต่ชีวิตทีแค่ชีวิตเดียว หลุมอวกาศเธอไม่สามารถช่วยชีวิตคนได้อีกแล้ว
ซินห้าวพยักหน้ารับปากทุกข้อ เขารู้ความกังวลของเฉินเยี่ยนดี ออกไปต่างถิ่น ข้างตัวเขายังมีซินเหลยอีกคน เขาจะระมัดระวังตัว
ซินเหลยก็หิ้วกระเป๋าหนึ่งใบ ในกระเป๋าเป็นของใช้ติดตัวและเสื้อผ้าของพวกเขา
สีหน้าซินเหลยดูตื่นเต้นดีใจ เขาตั้งปณิธานไว้ หวังว่าไปครั้งนี้จะสามารถเดินตามเส้นทางชีวิตของเขาเอง
ซุนหม่านเซียงกลับไม่เห็นด้วย เธอบ่นมาหลายรอบแล้ว ที่บ้านก็ไม่ขาดเงิน และก็ไม่ใช่ว่าหางานไม่ได้ด้วย ทำไมจะต้องลงใต้ไปที่ไกลขนาดนั้นด้วย? ถ้าจะไปก็ให้ซินห้าวไปคนเดียวก็พอ ทำไมต้องให้ซินเหลยตามไปลำบากด้วย? ถ้าซินเหลยเกิดปัญหาอะไรขึ้นมาเพียงนิดเดียว เธอจะทำยังไง
ซินห้าวสีหน้านิ่ง ทำเหมือนว่าไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น
สีหน้าซินเหลยเต็มไปด้วยความอึดอัด อยากจะดึงมือที่โดนซุนหม่านเซียงจูงไว้ไม่ยอมปล่อยกลับ แต่เห็นน้ำตาของซุนหม่านเซียง ในใจเขาก็รู้สึกแย่ นี่คงเป็นดั่งคำพูดที่ว่าลูกเดินทางจากไปไกลแม่มักจะเป็นห่วง ถึงแม้แม่เขาจะไม่ทำให้คนอื่นชอบ แต่ความรักที่มีให้เขานั้นเป็นเรื่องจริง
เฉินเยี่ยนหันหน้าไป เธอไม่อยากจะมอง เป็นลูกชายเหมือนกัน แต่ซุนหม่านเซียงไม่อาลัยอาวรณ์ซินห้าวเลยสักนิด ซินห้าวถูกส่งตัวไปตั้งแต่สิบขวบ ก็ไม่เห็นเธอเป็นแบบนี้เลย
“แม่ อย่าทำอย่างนี้ เดี๋ยวไม่กี่วันพวกเราก็กลับมาแล้ว ถึงตอนนั้นเห็นลูกชายหาเงินก้อนใหญ่มาให้แม่ รอผมเลี้ยงดูแม่”
ซินเหลยปลอบซุนหม่านเซียง
“ได้ ได้ แม่จะรอ ลูกชายแม่เก่ง แม่จะรอลูกทำให้แม่มีความสุข”
ซุนหม่านเซียงเช็ดน้ำตา พอใจกับคำพูดซินเหลยมาก
รอพวกเขาไปแล้ว หลายคนต่างกลับไป เถี่ยจู้พาเฉินเยี่ยนกลับหมู่บ้าน
อารมณ์ของซินต้าฉุยและคุณย่าไม่ค่อยดี หลานสองคนต่างไปกันหมด พวกเขารู้สึกใจโหวงๆ
จนตอนกลางคืน เฉินเยี่ยนมองดูเตียงที่ว่างเปล่า เธอรู้สึกหนาว
อากาศยิ่งอบอุ่นขึ้น แต่เธอกลับรู้สึกหนาว เฉินเยี่ยนยิ้มอย่างขมขื่น เธอรู้ เพราะซินห้าวไม่อยู่ข้างกาย
เดิมทีไป๋ซิ่วเหมยบอกว่าจะมานอนเป็นเพื่อนเฉินเยี่ยน แต่เฉินเยี่ยนไม่ยอม ตอนนี้เธอท้องยังไม่ถึงเจ็ดเดือน ขยับตัวสะดวกอยู่ ดังนั้นเธออยู่คนเดียวได้ไม่เป็นไร
ลูบคลำหมอน เดิมทีชินกับการที่มีอีกคนอยู่ข้างกาย เขาไม่อยู่กลับทรมานถึงเพียงนี้
ตอนกลางคืนเฉินเยี่ยนพลิกตัวไปมา จนกระทั่งเที่ยงคืนถึงค่อยผล็อยหลับไป
วันรุ่งขึ้นตอนกินข้าวเช้า เห็นใต้ตาเฉินเยี่ยนคล้ำ คนบ้านซินต่างรู้ว่าเป็นเพราะอะไร ได้แต่ทอดถอนใจ พวกเขายังเสียใจเลย ไม่ต้องพูดถึงเฉินเยี่ยน
“เยี่ยนจื่อ ไม่อย่างนั้นเธอกลับไปอยู่ที่บ้านเธอหลายวันไหม ที่นั่นมีคนอยู่เป็นเพื่อนเธอ พวกเราจะได้สบายใจ”
ไป๋ซิ่วเหมยเสนอ เธอเป็นห่วงเฉินเยี่ยน
เฉินเยี่ยนอึ้งไป เธอคิดไม่ถึงว่าป้ารองจะพูดแบบนี้
“ใช่แล้ว กลับไปอยู่สักสองวัน ยังไงก็อยู่ใกล้ที่นี่ เธออยากกลับมา ก็ให้เฉินกุ้ยมาส่งเธอ หรือให้ลุงสองไปรับเธอมาก็ได้”
คุณย่าก็พยักหน้า
ซินต้าฉุยไม่ได้คัดค้าน
“ได้ค่ะ งั้นหนูกลับไปอยู่สักหลายวัน รอซินห้าวถึงแล้วโทรมาบอกหนูค่อยให้คนกลับมาส่งข่าวนะคะ”
เฉินเยี่ยนซึ้งใจที่ครอบครัวคิดเพื่อเธอ เธอก็อยากกลับไป มีฉือหลิว มีเฉินเฟย มีหวางนิวอยู่ เธอก็ไม่เหงาขนาดนั้นแล้ว