จวินอู๋เสียดึงสายบังเหียนหยุดม้า ม้ายกขาหน้าขึ้นและหยุดลงที่ด้านหน้าห่างจากพวกเย่ฉาประมาณห้าก้าว
“แบะ แบะ แบะ~!!!” ทันใดนั้น ก้อนกลมๆสีขาวก็พุ่งออกจากแขนของเย่ฉาและซุกหน้าลงในอ้อมกอดของจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียก้มหน้าลงมองท่านแบะแบะที่ทำตัวเป็นเจ้าก้อนขนปุกปุยแสนน่ารัก แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นในแววตาของนาง
“แบะ แบะ……” ท่านแบะแบะยกเท้าเล็กๆของมันขึ้นถูไถตัวของจวินอู๋เสีย มันหงายท้องเผยให้เห็นพุงกลมๆนุ่มนิ่มไร้การป้องกัน เสียงหงุงหงิงที่แสดงความคิดถึงและน้อยใจของมันทำให้คนที่ได้ยินใจละลาย
เวลาหนึ่งปี สำหรับจวินอู๋เสียก็แค่ชั่วพริบตา แต่สำหรับท่านแบะแบะและกระต่ายโลหิตที่มีแต่ความโหยหาแล้ว ทุกๆวันที่ผ่านไปรู้สึกเหมือนหนึ่งปี พวกมันคุ้นเคยกับการอยู่เคียงข้างจวินอู๋เสียและได้กลิ่นสดชื่นจากตัวนาง คุ้นเคยกับการได้เคี้ยวหญ้าเขียวขจีแสนอร่อยรอบๆเท้าของจวินอู๋เสีย การแยกจากกันตลอดหนึ่งปีเต็มทำให้สัตว์อสูรที่โง่เขลาและน่ารักสองตัวนี้คิดถึงจวินอู๋เสียมากขึ้นเรื่อยๆ
จวินอู๋เสียยกมือขึ้นลูบท้องท่านแบะแบะ เย่เม่ยลุกขึ้นยืนพร้อมอุ้มกระต่ายโลหิตที่ตัวสั่นอย่างหนักด้วยความตื่นเต้นส่งให้กับจวินอู๋เสีย
กระต่ายโลหิตตัวสั่นเทิ้มจนไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคง มันเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของจวินอู๋เสียพร้อมเอาหัวเล็กๆที่มีขนปุกปุยถูไถที่หน้าอกของจวินอู๋เสีย
เจ้าแมวดำยืนอยู่บนไหล่ของจวินอู๋เสีย มันมองดูเจ้าโง่สองตัวที่มีน้ำตาคลอแล้วส่งเสียงร้องเบาๆ ดูเหมือนหยิ่ง แต่หางที่แกว่งไปมาบ่งบอกถึงความสุขของมันในตอนนี้
จวินอู๋เหยามองจวินอู๋เสียที่ถูกสัตว์อสูรรุมล้อมด้วยรอยยิ้มที่แทบมองไม่เห็น เมื่อเห็นความอ่อนโยนในแววตาของนางตอนที่ก้มหน้าลง หัวใจของเขาก็อ่อนลงอย่างประหลาด เขาปรารถนาให้นางปราศจากความกังวลใดๆไปตลอดชีวิต
“นายท่านเจว๋” เย่ฉากล่าวกับจวินอู๋เหยาอย่างเคารพ
จวินอู๋เหยาพยักหน้า
“ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว นายท่านเจว๋กับคุณหนูจะไปพักผ่อนก่อนไหมขอรับ?” เย่เม่ยถาม
ท่านแบะแบะกับกระต่ายโลหิตตื่นเต้นจนไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ มีสัตว์อสูรน่ารักๆสองตัวทำตัวออดอ้อนอยู่ในอ้อมแขน ทำให้จวินอู๋เสียไม่สามารถขี่ม้าได้ จวินอู๋เหยาจึงอุ้มนางขึ้นนั่งบนอานม้าด้านหน้าเขา แล้วขี่ม้าไปด้วยกันกับนาง เย่ฉาจูงม้าของจวินอู๋เสียตามไปโดยมีเย่เม่ยและเย่กูเดินตามอยู่ด้านหลัง novel-lucky
พวกเขาขี่ม้าไปที่หน้าประตูเมือง เสวี่ยเอ๋อร์และหญิงสาวสวมหน้ากากที่ยืนอยู่บนเนินลาดรีบวิ่งลงมาคุกเข่าลงตรงหน้าม้าที่จวินอู๋เหยาและจวินอู๋เสียนั่งอยู่
“ศิษย์ของวิหารหยกวิญญาณมาต้อนรับท่านทั้งสองตามคำสั่งของท่านประมุข” เสียงใสชัดเจนของเสวี่ยเอ๋อร์ดังขึ้น ขณะที่หญิงสาวสวมหน้ากากก้มหน้าคุกเข่าอย่างเงียบๆอยู่ข้างๆนาง
จวินอู๋เสียชำเลืองมองไปที่จวินอู๋เหยา นางรู้ว่าจวินอู๋เหยาเป็นคนส่งข่าวการกลับมาของพวกเขาให้แก่พวกเย่เม่ยล่วงหน้าด้วยวิธีการพิเศษบางอย่าง ข่าวนั้นคงไปถึงหูของประมุขวิหารหยกวิญญาณ
“ท่านประมุขได้เตรียมที่พักให้ท่านทั้งสองแล้ว เชิญท่านทั้งสองไปยังที่พักได้เลยเจ้าค่ะ” เสวี่ยเอ๋อร์กล่าวอย่างน่ารัก
จวินอู๋เสียพยักหน้าเล็กน้อย
“ขอบคุณ”
เสวี่ยเอ๋อร์รีบส่ายหน้าด้วยความตกใจที่จู่ๆก็ถูกขอบคุณอย่างไม่คาดฝัน
“คุณหนูจวินคือผู้มีพระคุณของวิหารหยกวิญญาณเรา ไม่จำเป็นต้องขอบคุณเลย นี่เป็นสิ่งที่พวกเราควรทำอยู่แล้ว” เสวี่ยเอ๋อร์เคยเห็นแค่ตอนจวินอู๋เสียปลอมตัวเป็นผู้ชาย ไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของจวินอู๋เสีย พอได้เห็นในวันนี้ ก็ตื่นตะลึงในความงามทันที นางไม่เคยรู้เลยว่าโลกนี้มีหญิงสาวที่งดงามเช่นนี้อยู่ด้วย คิ้วและดวงตานั่นราวกับผลงานที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่สวรรค์ได้สรรค์สร้างมา ไม่มีที่ติให้ได้เห็นแม้แต่น้อย ขนาดนางเป็นผู้หญิง เมื่อได้เห็นใบหน้านั่นก็ยังอดหลงใหลไม่ได้