แต่กู่อิ่งได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่เพียงแต่ไม่มีการเคลื่อนไหวจากเก้าอารามเท่านั้น แต่กระทั่งอารามหลิงซวีเองก็ยังไม่แสดงท่าทีใดๆแม้แต่น้อย นั่นเป็นเรื่องที่ผิดปกติอย่างมาก
จวินอู๋เสียรู้สึกว่าการที่เก้าอารามไม่มีการตอบสนองเลยนั้นไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ พวกเขาต้องมีเป้าหมายอื่นอยู่แน่
“ว่าไปก็แปลก ช่วงนี้เก้าอารามหงอเกินไปมาก เมื่อก่อนพวกเขาไม่ได้เป็นแบบนี้เลยสักนิด” เย่เม่ยขมวดคิ้ว พวกเขา กองทัพราตรี ได้ติดตามจวินอู๋เหยาไปพิชิตอาณาจักรกลางทั้งหมด และได้เผชิญหน้ากับกลุ่มอำนาจใหญ่ๆของอาณาจักรกลางมาก่อน อิทธิพลของสิบสองวิหารในตอนนั้นไม่ได้ยิ่งใหญ่เท่ากับตอนนี้ เก้าอารามครองอำนาจ สี่ดินแดนไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลกเหมือนในปัจจุบันนี้ อาจกล่าวได้ว่า แม้ว่าวิธีของเก้าอารามไม่ได้เย่อหยิ่งจองหองอย่างที่สิบสองวิหารทำในตอนนี้ แต่พวกเขาก็กุมตำแหน่งสูงสุดของอาณาจักรกลางเอาไว้มั่น
ไม่ต้องพูดถึงการปล่อยให้สิบสองวิหารขยายอำนาจออกไปเลย แค่สิบสองวิหารเล่นไม่ซื่อเพียงเล็กน้อย เก้าอารามก็จะทุบเรียกสติทันที
แต่ช่วงนี้ เก้าอารามเงียบเกินไป เป็นความเงียบสงบที่ไม่เพียงไม่สามารถทำให้คนอื่นสบายใจได้เท่านั้น แต่ยังทำให้กังวลใจอีกด้วย
จวินอู๋เสียหรี่ตา นางไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเก้าอารามเลย เท่าที่รู้ก็มีแค่ที่ได้ยินจากปากของพวกเย่เม่ยเท่านั้น จวินอู๋เหยาก็ไม่ได้สนใจเรื่องเก้าอารามสิบสองวิหารเลยสักนิด
“จับตาดูต่อไป อย่าประมาท” จวินอู๋เสียพูด
“ขอรับ” เย่เม่ยพยักหน้า
ขณะที่พวกจวินอู๋เสียกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เย่ฉาเดินไปเปิดทันที
เมื่อเปิดประตูออก เย่ฉาก็ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ด้านนอก
“ข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย ข้าแค่อยากพบนางเท่านั้น” เสียงอ่อนโยนของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น
เมื่อได้ยินเสียงนั้น จวินอู๋เสียก็เงยหน้าขึ้น ร่างสูงใหญ่ของเย่ฉาบังคนที่อยู่นอกประตูจนมิด แต่เสียงนั้นเป็นเสียงที่นางคุ้นเคยอย่างมาก novel-lucky
“เย่ฉา ให้นางเข้ามา” จวินอู๋เสียพูด
เย่ฉาลังเลเล็กน้อย แต่แล้วก็รีบหลีกทางให้คนผู้นั้นเข้ามา
หญิงสาวใบหน้างดงามคนหนึ่งที่สวมชุดสีขาวยืนอยู่นอกประตู ผมสีดำยาวเคลียไหล่ ใบหน้าของนางงดงามโดดเด่น แต่สีหน้าสงบนิ่งนั้นไม่ควรปรากฏกับคนอายุน้อยเช่นนาง
จวินอู๋เสียมองหญิงสาวตรงหน้า ในใจรู้สึกสงบอย่างประหลาด
“เจ้ากลับมาแล้ว” หญิงสาวพูดขึ้นช้าๆ สายตาที่มองจวินอู๋เสียดูขัดแย้งกันอย่างมาก มันแฝงด้วยความประหลาดใจและมีความขมขื่นอยู่เล็กน้อย แต่ส่วนใหญ่แล้วเป็นความสงบนิ่ง
“อืม” จวินอู๋เสียพยักหน้า
ทั้งสองมองกันและกันโดยไม่พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง เกิดความเงียบที่น่าอึดอัดขึ้นในห้อง
หญิงสาวก้มหน้าลงเล็กน้อย สายตามองลงต่ำ
จวินอู๋เสียเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่เกลียดข้าหรือ?”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสีย ก่อนจะฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย
“บางทีข้าควรจะเกลียดเจ้า แต่ข้าก็เกลียดเจ้าไม่ลง”
“กู่ซินเยียน ข้านำคนมาทำลายอำนาจของพ่อเจ้า เจ้าไม่เกลียดข้างั้นหรือ?” จวินอู๋เสียเอ่ยถามอย่างช้าๆ
หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าจวินอู๋เสียไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นอดีตคุณหนูแห่งวิหารมารโลหิต กู่ซินเยียน
ในวันงานประชุมสุดยอดสิบสองวิหาร จวินอู๋เสียได้นำคนไปกวาดล้างสมาชิกของสิบสองวิหาร กู่ซินเยียนโดนจวินอู๋เสียทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บสาหัสขณะพยายามช่วยกู่อี้ ซึ่งนั่นทำให้กู่อิ่งโกรธจนเลือดขึ้นหน้า สุดท้ายจวินอู๋เสียช่วยชีวิตกู่ซินเยียนไว้ได้ แต่ตอนนั้นกู่ซินเยียนบาดเจ็บหนักมาก จวินอู๋เสียไม่มีทางเลือกนอกจากมอบนางให้อยู่ในการดูแลของท่านยายเยว่จากวิหารหยกวิญญาณ นางได้ทิ้งยารักษาแผลเอาไว้ให้ก่อนจะออกเดินทางไปยังโลกวิญญาณ