เสียงของจวินอู๋เสียนุ่มนวล แต่ทำให้กู่ซินเยียนสั่นสะท้านเล็กน้อย มุมปากของนางปรากฏรอยยิ้มขมขื่นขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
ช่างใจร้ายเลือดเย็นเหลือเกิน
หัวใจของกู่ซินเยียนปวดร้าวเมื่อได้ฟังคำพูดของจวินอู๋เสีย ความรู้สึกที่ถูกเก็บกดไว้ในใจนั้นไม่อาจเข้าใจได้ ความเศร้าเสียใจอัดแน่นอยู่ในหัวใจนาง
แก้แค้นหรือ?
นางจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร? ไม่ต้องพูดถึงว่าจวินอู๋เสียได้ช่วยชีวิตนางไว้ ต่อให้นางไม่สนใจหนี้บุญคุณนั่น แต่นางจะโจมตีเจ้าของดวงตาคู่นั้นได้อย่างไร?
กู่ซินเยียนยิ้มอย่างขมขื่น นางรู้ว่าไม่ว่านางจะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ จวินอู๋เสียไม่กลัวว่านางจะแก้แค้น หรืออาจกล่าวได้ว่าจวินอู๋เสียไม่สนใจสักนิดว่านางจะเกลียดตนหรือไม่ สิ่งนี้สร้างความเจ็บปวดให้กับหัวใจของนาง ความรู้สึกที่นางเก็บซ่อนไว้ในก้นบึ้งของหัวใจก็ถูกกดไว้ไม่ให้โงหัวขึ้นมาเห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลย
“ข้าไม่มีวันทำร้ายเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม” กู่ซินเยียนกล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่น นางเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เต็มไปด้วยความคะนึงหามองไปยังใบหน้าที่งดงามที่สุดในแผ่นดินของจวินอู๋เสีย ในอดีต คนของสิบสองวิหารมักจะพูดว่ากู่ซินเยียนคือสาวงามอันดับต้นๆของสิบสองวิหาร ไม่ได้รู้เลยว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าจวินอู๋เสีย ความงามของนางจะนับเป็นอะไรได้ แม้แต่มารดาผู้ให้กำเนิดของกู่อิ่ง ท่านหญิงที่ได้ชื่อว่างดงามที่สุดของเก้าอาราม เมื่อเทียบกับใบหน้าของจวินอู๋เสีย ความงามของท่านหญิงก็จืดจางลงเช่นกัน
หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านางงดงามและเย็นชา แต่มีดวงตาที่สงบนิ่งใสกระจ่าง ถ้านางไม่ได้ตกหลุมรักดวงตาคู่นี้ บางที……นางคงไม่ต้องประสบกับความเจ็บปวดและสิ้นหวังอย่างที่รู้สึกในวันนี้
ร้องขอไม่ได้ ไม่มีวันได้…… novel-lucky
กู่ซินเยียนไม่พูดอะไรอีก แค่พยักหน้าเล็กน้อยให้จวินอู๋เสีย
นางอยู่ที่วิหารหยกวิญญาณเพียงเพื่อจะได้เจอกับจวินอู๋เสียอีกครั้ง ตอนนี้นางสมหวังแล้ว ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อไปอีก เงาที่ประทับลงในจิตวิญญาณของนางไม่สามารถลบออกไปได้ และนางไม่สามารถอยู่เคียงข้างจวินอู๋เสียได้เช่นกัน อยู่ต่อไปก็มีแต่จะทำให้เศร้าโศกมากขึ้น
กู่ซินเยียนจากไปโดยไม่ได้นำอะไรติดตัวไปด้วย สวมเพียงเสื้อผ้าที่นางใส่ในตอนที่ถูกช่วยไว้เท่านั้น นางออกจากสาขาของวิหารหยกวิญญาณไปอย่างเงียบๆ ไม่มีใครรู้ว่านางไปที่ไหน และไม่รู้ว่าทำไมนางถึงจากไปอย่างเงียบๆ
หลังจากที่จวินอู๋เสียรู้เรื่องนี้ นางก็ถอนหายใจยาว ภายใต้ท้องฟ้ายามราตรี จวินอู๋เสียยืนอยู่บนหอกำแพงเมือง สายตามองออกไปยังดินแดนที่ไร้ขอบเขต ในใจคิดไปสารพัด
นางคิดถึงครอบครัว คิดถึงวังอ๋องหลินคิดถึงท่านปู่ ท่านอา คิดถึงเสี่ยวเจว๋ที่นางมองว่าเป็นน้องชาย คิดถึงช่วงเวลาที่อบอุ่นและสงบสุข
นางคิดว่าหลังออกจากโลกวิญญาณ นางจะสามารถกลับไปยังอาณาจักรล่างและได้พบกับครอบครัวนางอีกครั้ง ไม่คิดเลยว่าจะได้รู้เรื่องบูชายัญสามอาณาจักรเข้าโดยบังเอิญ
นี่เป็นหายนะสำหรับสามอาณาจักร จวินอู๋เสียจำต้องไปหยุดยั้งมัน ไม่เช่นนั้น นางจะสูญเสียทุกอย่างที่มีในตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางไม่เคยมีในชาติที่แล้ว……
สิ่งเล็กๆน้อยๆทุกอย่างล้วนมีค่ามากสำหรับนาง
จวินอู๋เหยาก้าวขึ้นไปบนหอกำแพงเมือง เมื่อเห็นจวินอู๋เสียยืนตากลมกลางคืนอยู่ เขาก็โอบร่างเล็กๆของนางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอย่างเงียบๆ
กู่ซินเยียนที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดนอกประตูเมืองยืนมองคนทั้งสองที่กอดกันแน่นอยู่บนหอกำแพงเมือง ในใจนางรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่เย็นยะเยือก นางไม่ได้รีบร้อนจากไปและเดินกลับไปกลับมาอยู่ที่นอกเมือง แต่เมื่อเห็นภาพนี้ทำให้นางตัดสินใจที่จะจากไปได้อย่างเด็ดเดี่ยวมากขึ้น
กู่ซินเยียนจากไปอย่างเงียบๆ โดยไม่รู้ว่าใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากนางมากนัก หญิงสาวสวมหน้ากากก็เหมือนนาง เงยหน้าขึ้นมองคนทั้งสองบนหอกำแพงเมือง ดวงตาที่มองผ่านหน้ากากเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้