แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1091
หัวหน้าหลิวอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นโมโหมาก “ลุกขึ้นมา สวะอย่างพวกนาย! ลุกขึ้นมาให้หมด ไม่งั้นฉันจะไล่พวกนายออกทั้งหมด!”
แม้งานจะดี แต่ถ้าเทียบกับชีวิตแล้ว สามารถทิ้งได้อย่างไม่มีความลังเล
ตอนที่ชีวิตกำลังโดนคุกคาม ถ้ามีคนที่สามารถเลือกทางอื่นได้ นั่นคือผู้กล้า!
เห็นได้ชัดว่าบอดี้การ์ดพวกนี้ไม่ใช่ผู้กล้า
เห็นพวกลูกน้องที่ปกติจะเชื่อฟังเมื่ออยู่ต่อหน้าตัวเอง ตอนนี้กลับไม่มีใครฟังคำพูดของตัวเองสักคน หัวหน้าหลิวโกรธจนหน้าดำหน้าแดง
“ดี ดี พวกนายไม่ต้องทำแล้ว!”
ทุกคนที่มุงดูอยู่รอบๆ พากันแตกตื่น
“นี่มันอะไรกัน ทำไมคนพวกนี้ถึงเหมือนกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนก่อนหน้านี้เลย จู่ๆ ก็คุกเข่าคำนับอ้อนวอนเด็กนั่น!”
“ใช่ ฉันก็สงสัยมาก อย่าบอกนะว่าเด็กนั่นมีวิชามารอะไร”
“ไม่รู้ แต่ฉันคิดว่าเด็กนั่นมีอะไรแปลกๆ แน่นอน!”
แววตาที่พวกลูกคนรวยมองไปยังเฉินโม่ แฝงไปด้วยความตกใจและสงสัย
หัวหน้าหลิวจ้องเฉินโม่ พูดอย่างดุดันว่า “ไอ้หนุ่ม นายใช้วิธีอะไรกันแน่!”
เฉินโม่หน้านิ่ง พูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมยว่า “นายไม่มีสิทธิ์รู้ เรียกคนที่อยู่เบื้องหลังนายออกมา!”
“นายกล้าสบประมาทฉัน!” หัวหน้าหลิวกัดฟันกรอด “ฉันไม่เชื่อสิ่งชั่วร้ายนี้หรอก ฉันจะลงมือเอง!”
พูดจบ หัวหน้าหลิวพุ่งเข้ามาเอง
เฉินโม่ส่งเสียงหึอย่างเย็นชา “ไม่รู้จักที่เป็นที่ตาย!”
พลานุภาพกดดันที่แข็งแกร่งยิ่งกว่า ปกคลุมหัวหน้าหลิวเอาไว้
หัวหน้าหลิวร้องโอดครวญออกมาทันที เขาคุกเข่าลงบนพื้น เอาสองมือกุมหัว ร้องโหยหวนไม่หยุด
เทียบกับบอดี้การ์ดพวกนั้น สภาพหัวหน้าหลิวน่าเวทนาเกินกว่าที่จะทนดูได้ยิ่งกว่า แน่นอนว่านี่เป็นสิ่งที่เฉินโม่ตั้งใจ
“พอแล้ว!”
เสียงเย็นชาดังขึ้น ในที่สุดอานหลิงหัวที่หลบอยู่ก็โผล่หน้าออกมา
คนที่ตามหลังเขาไม่ใช่ลูกน้องใส่หยั่นจิ้งอีกแล้ว ไม่รู้เปลี่ยนเป็นชายวัยกลางคนสวมชุดกีฬาสีดำตั้งแต่ตอนไหน
เมื่อเห็นอานหลิงหัวปรากฏตัวออกมา เหมือนหัวหน้าหลิวเจอผู้ช่วยชีวิต เขาพูดขอความช่วยเหลือเสียงดัง “คุณชายอาน ช่วย……ด้วย!”
เฉินโม่ไม่ได้เก็บพลานุภาพกดดัน แม้แต่พูด หัวหน้าหลิวยังทำอย่างยากลำบาก
อานหลิงหัวไม่สนใจเขา มองเฉินโม่อย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “ไอ้หนุ่ม นายกล้ามากนะ คิดไม่ถึงว่าจะกล้าลงมือที่นี่!”
เจี่ยงหยาวเห็นอานหลิงหัวปรากฏตัวออกมา เธอที่กำลังสะกดกลั้นความโกรธ เปลี่ยนจากนิสัยที่ชอบกลัวเรื่องเล็กน้อยมาก เธอแผดเสียงออกมาอย่างโมโหว่า “อานหลิงหัว ทำไมนายเอาแต่เล่นงานพี่เฉินโม่!”
อานหลิงหัวมองเจี่ยงหยาว นัยน์ตาฉายแววลุกโชน เขาพูดในใจว่า “ทำไมงั้นเหรอ ก็เพราะเธอนั่นแหละ!”
แต่อานหลิงหัวไม่พูดออกมาอยู่แล้ว
เขามองเจี่ยงหยาว แล้วพูดเสียงอ่อนโยนว่า “นี่เป็นเรื่องระหว่างผู้ชายอย่างเรา เธอไม่ต้องเข้ามาก้าวก่าย!”
พูดจบ อานหลิงหัวมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าอึมครึม “ไอ้หนุ่ม ถ้าเป็นผู้ชายก็อย่าหลบหลังผู้หญิง ออกมาสิ ให้ฉันเห็นหน่อยว่านายมีความสามารถแค่ไหน!”
เจี่ยงหยาวกำลังจะพูดอะไร แต่โดนเฉินโม่ห้ามไว้
เฉินโม่มองอานหลิงหัวด้วยสีหน้าเฉยเมย “อยากเห็นความสามารถฉัน กลัวว่านายยังมีคุณสมบัติไม่พอน่ะสิ”
อานหลิงหัวยิ้มเยาะ “งั้นเหรอ”
มองชายวัยกลางคนข้างๆ แวบหนึ่ง อานหลิงหัวเริ่มมีความมั่นใจขึ้นมาหน่อย เขามองเฉินโม่แล้วยิ้มเยาะอย่างประหลาด “นายคิดว่าการที่นายเป็นนักบู๊ แล้วจะไม่เห็นใครอยู่ในสายตาก็ได้เหรอ วันนี้ฉันจะทำให้นายรู้ว่าอะไรที่เรียกว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน!”
“เชิญลงมือเลยครับคุณหลิน!” อานหลิงหัวคารวะชายวัยกลางคนข้างหลัง แล้วเอ่ยขึ้น
“ได้เลย!” ชายวัยกลางคนคนนั้นพยักหน้า ท่าทีที่มีต่ออานหลิงหัวก็สุภาพมากเหมือนกัน
บทที่ 1090
บทที่ 1092