มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1008
หลังจากพูดไปแบบนั้น ผู้ชายที่ดูอายุประมาณเก้าสิบปีได้ก็โค้งคำนับต่อหน้าเจอรัลด์จริง ๆ! แม้หลังจากเขาได้เห็นทุกอย่างแล้ว มันจึงไม่แปลกที่ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น
เจอรัลด์เองก็อนุมานได้ว่าพละกำลังปัจจุบันของเคเลปนั้นก็คล้ายกับของตัวเขาเมื่อครึ่งปีก่อน เขายังบอกได้เช่นกันว่าเคเลปบรรลุถึงกำลังภายในของเขาแล้ว
แม้เขายังคงขาดทักษะกว่าเจอรัลด์อย่างชัดเจน แต่ด้วยความสามารถในปัจจุบันของเคเลป ชายชราคนนี้ก็อาจถือได้ว่าเป็นหนึ่งในนักต่อสู้คนหนึ่ง
ด้วยเหตุนั้น ความกระหายเลือดในตาของเจอรัลด์จึงค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ ท่าทางที่น่าเกรงขามของเขาก็ค่อย ๆ ลดลงเช่นกัน ทำให้เคเลปถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกได้ในที่สุด
“ผมบอกได้เลยว่าคุณใช้เวลาหลายปีในการฝึกฝน เพียงเพื่อจะได้บรรลุกำลังภายในของคุณ มันคงต้องไม่ง่ายแน่ ดังนั้นผมจะไม่ฆ่าคุณ แค่ไปเตือนคนอื่น ๆ ว่าอย่าแม้แต่จะมาลองดีกับผมอีก!” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่อารมณ์ของเขากลับมาเป็นปกติอย่างสมบูรณ์
“ขอบคุณครับที่ไว้ชีวิตผม และใช่ ผมจะทำตามคำสั่งของคุณแน่นอน คุณผู้ชาย! อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่ผมยังคงไม่ค่อยเข้าใจ” เคเลปตอบกลับด้วยประกายทั้งความตื่นเต้น และความคาดหวังในสายตาของเขา
“พูดมา”
“คืออย่างนี้ครับ หลังจากการอุทิศตัวทั้งชีวิตของผมเพื่อศิลปะการต่อสู้ ในที่สุดผมก็ได้กลายมาเป็นหนึ่งในนักต่อสู้ประมาณเจ็ดปีก่อน ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังคงหวังว่าวันหนึ่งจะได้มีชื่อของผมถูกเขียนไว้บนทะเบียนอันทรงเกียรติเวสตัน เพื่อจะได้สร้างชื่อให้ศิลปะการต่อสู้โบราณของตระกูลของผมได้ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องยากมากที่จะเข้าไปอยู่ในทะเบียนอันทรงเกียรติได้ ผมจึงใคร่อยากรู้ว่าคุณอยู่ในทะเบียนอันทรงเกียรติตำแหน่งอะไรกันครับ!”
“ทะเบียนอันทรงเกียรติเวสตันงั้นเหรอ? ผมไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้เลย…” เจอรัลด์ตอบกลับอย่างค่อนข้างนิ่งเฉย
“อืม ตราบใดที่บุคคลหนึ่งเป็นนักต่อสู้แล้ว เขาหรือเธอก็จะมีชื่อของพวกเขาถูกเพิ่มในทะเบียนอันทรงเกียรติเวสตัน มันเป็นประเภทรายการการจัดลำดับที่ควบคุมโดยสมาคมลับใหญ่ทั้งสี่ในเวสตัน ถึงแม้มันชัดเจนว่าคุณได้ฝึกฝนมามาก แต่ผมก็พบว่ามันแปลกที่คุณไม่ทราบถึงทะเบียนอันทรงเกียรตินี้! อาจเป็นเพราะว่าคุณไม่ได้เป็นสมาชิกของสมาคมลับใหญ่ทั้งสี่ใด ๆ หรือเปล่าครับ?” เคเลปถาม โดยรู้สึกแปลกใจ
“มีสมาคมลับใหญ่ทั้งสี่ด้วยงั้นเหรอ?”
“แน่นอนว่ามีครับ! ตระกูลทั้งหลายที่ปกครองสมาคมลับใหญ่ทั้งสี่คือ ยาเลตัน, แนปล็อค, โมลเดล และเฟอร์กูสัน! และในที่นี้ผมคิดว่าคุณคือปรมาจารย์จากหนึ่งในสมาคมลับใหญ่ทั้งสี่เสียอีก!”
“ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับโมลเดลเท่านั้น!” เจอรัลด์ตอบกลับขณะที่เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
จากสิ่งที่เจอรัลด์รู้มา สมาคมลับนั้นน่าจะลึกลับมากอย่างแน่นอน ก็ตามชื่อแนะนำของพวกเขา พวกเขาแทบจะไม่ติดต่อบุคคลธรรมดาทั่วไป เนื่องจากข้อตกลงทั่วไปที่ว่าสายเลือดของพวกเขานั้นแตกต่างจากกลุ่มคนปกติทั่วไป เป็นผลให้พวกเขาดูถูกกลุ่มคนธรรมดากันโดยสิ้นเชิง
แม้พวกเขาแทบจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าคนอื่น ๆ เลย แต่สมาคมลับก็มีอยู่ทั่วโลก และประกอบด้วยสมาชิกจากทุกชนชั้นทางสังคม พวกเขาก็มักจะมีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานเป็นพันปีเช่นกัน
การแนะนำตัวของเจอรัลด์ต่อตระกูลโมลเดล จึงทำให้เขาเข้าใจว่าสมาคมลับนั้นมีอำนาจและแข็งแกร่งเพียงใด
“เข้าใจแล้วครับ…ยังไงซะ ผู้คนทั้งหมดในทะเบียนอันทรงเกียรติก็มีสมรรถภาพสูงกันเป็นอย่างมาก และคนเหล่านั้นจากสมาคมลับใหญ่ทั้งสี่ก็ครอบครองแปดสิบเปอร์เซ็นต์ของสมาชิกในรายชื่อนั้น โดยส่วนตัวแล้วผมมาจากตระกูลเมอร์ริตต์ และแม้ว่าผมอยากจะทำชื่อเสียงให้ศิลปะการต่อสู้โบราณของตระกูลของผมต่อไป แต่ผมก็ค่อนข้างรู้สึกละอายใจที่ต้องยอมรับว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างที่ผมคิดว่ามันจะเป็น น่าเศร้า ที่ไม่มีนักต่อสู้คนอื่นใด ๆ ภายในตระกูลเมอร์ริตต์ เพื่อชิงตำแหน่งภายในทะเบียนอันทรงเกียรติมาได้เลย นับตั้งแต่บรรพบุรุษของผมจนกระทั่งรุ่นของผมเองต่างก็เสียชีวิตกันไปหมดแล้ว” เคเลปตอบกลับด้วยรอยยิ้มแห้ง ๆ
“เข้าใจแล้ว เกี่ยวกับสมาคมลับใหญ่ทั้งสี่ คนที่แข็งแกร่งมากที่สุดนั้นแข็งแกร่งเพียงใดกัน?” เจอรัลด์ถาม
“ผมก็ไม่มั่นใจนักเกี่ยวกับเรื่องนั้น…แต่ตามข่าวลือแล้ว มีปรมาจารย์เก่ง ๆ ในสมาคมลับใหญ่ทั้งสี่ที่รับผิดชอบดูแลตระกูลของพวกเขาแต่ละตระกูลอยู่ ก็อย่างที่ผมพูดไป สิ่งที่ผมได้ยินมาก็เป็นเพียงข่าวลือ เพราะแม้แต่คนเหล่านั้นจากสมาคมลับใหญ่ทั้งสี่ก็ไม่สามารถแยกแยะความจริงของการกล่าวอ้างนั้นได้เลยด้วยซ้ำ!”
“ตอนนี้ที่คุณรู้เกี่ยวกับทะเบียนอันทรงเกียรติเวสตันเพิ่มเติม ผมจึงสงสัยว่าชื่อของคุณอยู่ในนั้นแล้วหรือไม่ครับ…เมื่อพิจารณาจากกำลังของคุณแล้ว คุณก็น่าจะอยู่ในทะเบียนอันทรงเกียรติห้าสิบอันดับแรกได้ง่าย ๆ เลยนะครับ!” เคเลปพูดอย่างเคารพ ขณะที่เขาหยิบม้วนคัมภีร์เก่าซึ่งซ่อนไว้ภายใต้แขนเสื้อของเขาออกมาอย่างระมัดระวัง
เมื่อคลี่เปิดมันให้เจอรัลด์ดู มันก็ดูเหมือนว่ามีเพียงสองร้อยอันดับแรกเท่านั้นที่จะมีชื่อของพวกเขาถูกบันทึกไว้ในนั้น
“ผมไม่แม้แต่จะเคยได้ยินเกี่ยวกับทะเบียนอันทรงเกียรติเวสตันมาก่อนที่คุณเล่าให้ผมฟังเลยด้วยซ้ำ… ไม่มีโอกาสที่ชื่อของผมจะอยู่ในนั้นหรอก…”
ขณะที่เจอรัลด์หันไปมองแผ่นม้วนนั้นอย่างรวดเร็ว เขาก็ชี้ไปยังอันดับแรกก่อนจะถาม “…เดี๋ยว ทำไมอันดับแรกถึงว่างเปล่าล่ะ? มันแทบจะดูเหมือนว่าใครบางคนลบชื่ออกอย่างจงใจนะ”
“อ่า คือ เอาเป็นว่าบุคคลในอันกับแรกนั้นน่าลึกลับมาก ตามสิ่งที่พ่อของผมเล่าให้ผมฟัง ผู้ที่ได้รับตำแหน่งแรกนั้นแทบจะไม่สามารถเอาชนะได้เลย แม้ตั้งแต่อายุน้อย ๆ แล้ว เมื่อเขาอายุมากขึ้น เขาก็ยังจัดการกับปรมาจารย์หลาย ๆ คนจากสมาคมลับใหญ่ทั้งสี่ได้ด้วยตัวเองอีกด้วยซ้ำ! ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครใกล้เคียงที่จะเอาชนะเขาได้เลย!”
“แม้หลายคนพยายามที่จะตรวจสอบภูมิหลังของเขา แต่ความพยายามของพวกเขาก็ล้มเหลว เพราะไม่มีใครสามารถค้นหาได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน! ตามที่พ่อของผมพูดในตอนนั้น ตราบใดที่บุคคลนั้นยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่มีใครถือว่าจะแข็งแกร่งไปมากกว่าเขาได้ เห็นได้ชัดว่าทุกคนก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ดังนั้นมันจึงกลายมาเป็นธรรมเนียมที่อันดับแรกมักจะยังคงถูกว่างไว้อยู่เสมอ” เคเลปที่เห็นได้ชัดว่าเขาสนใจในเรื่องต่าง ๆ เกี่ยวกับทะเบียนอันทรงเกียรติอธิบายให้ฟัง
“ขอบคุณที่อธิบายให้ฟังนะครับ” เจอรัลด์ตอบกลับพร้อมกับพยักหน้า
“เมื่อพูดแล้วก็ เนื่องจากคุณไว้ชีวิตผมและมันก็เกือบจะเป็นเวลาเที่ยงแล้ว ผมสงสัยว่าผมมีสิทธิ์ที่จะเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่ให้คุณได้หรือไม่ครับ” เคเลปเสนอขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าพยายามจะผูกมิตรกับเจอรัลด์
เนื่องจากเคเลปรู้ค่อนข้างมาก เจอรัลด์จึงรู้สึกว่าเขาจะสามารถรวบรวมข้อมูลเพิ่มเติมในเรื่องบางอย่างได้ ถ้าเขาให้ชายชราคนนี้เลี้ยงมื้อเที่ยงเขา เป็นผลให้เขาพยักหน้าก่อนจะพูดขึ้นมา “แน่นอน ผมจะโทรหาเพื่อนของผมก่อน เพื่ออัปเดตสถานการณ์ให้เธอ ขอเวลาสักครู่แล้วกันครับ”