มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1009
จากนั้นเจอรัลด์ก็โทรหามิสตี้เพื่อยกเลิกแผนทานมื้อเที่ยงของพวกเขา ท้ายที่สุดแล้ว การจะได้ข้อมูลเพิ่มเติมจากเคเลปนั้นก็เป็นสิ่งสำคัญอย่างแรกของเขาอย่างแน่นอน
“หืม? เขาจะมาด้วยไหม?” ลิเดียถามอย่างประหม่าทันทีที่มิสตี้วางสายโทรศัพท์
“เขาอาจไม่เต็มใจที่จะมาร่วมกับพวกเรา เพราะเธอทำให้เขากลัวมากก็ได้…” มืสตี้ตอบกลับด้วยโทนเสียงผิดหวังเล็กน้อย
“นั่นก็เยี่ยมไปเลยที่ได้ยินแบบนี้! ยังไงซะ ตอนนี้เขาก็ไปให้พ้น ๆ ซะที เจมี่บอกว่าพวกเราจะทานมื้อเที่ยงกันที่โรงแรมโลแกน แกรนด์! แบบนั้นพวกเราก็จะได้ชมดูรอบ ๆ โรงแรมที่ดีที่สุดในจังหวัดโลแกนได้ในเวลาเดียวกันไง!” ลิเดียส่งเสียงเชียร์อย่างตื่นเต้น ขณะที่มิสตี้พยักหน้ากลับอย่างขมขื่น
อย่างไรก็ตาม เมื่อมาถึง พนักงานเสริฟ์ที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าได้หยุดพวกเขาไว้
“ขออภัยด้วยครับ แต่มีคนจองโรงแรมโลแกน แกรนด์ทั้งหมดไว้ในวันนี้แล้ว พวกเราเกรงว่าคุณจะต้องเลือกร้านอาหารอื่นเพื่อทานมื้อเที่ยงกันแล้วครับ ขออภัยจริง ๆ นะครับ” พนักงานกล่าว
เมื่อได้ยินแบบนั้น ลิเดีย ที่ก่อนหน้านี้ค่อนข้างกระตือรือร้นที่จะทานอาหารที่นั่น ก็กลายเป็นผิดหวังในทันที เนื่องจากความตื่นเต้นก่อนหน้านี้ของเธอ เธอจึงเตรียมที่จะถ่ายรูปของการตกแต่งภายในของโรงแรมผ่านโทรศัพท์มือถือของเธออีกด้วยซ้ำ! แต่เมื่อคิดว่าพวกเธอจะลงเอยด้วยการถูกห้ามไม่ให้เข้าไปนั่นล่ะก็!
“สำหรับคนที่จองทั้งโรงแรมไว้…จะมีผู้เข้าร่วมกี่คนกัน? ด้วยโรงแรมที่กว้างใหญ่เช่นนี้ จะมีที่นั่งสำรองอย่างแน่นอน ใช่ไหม?” ลิเดียถาม
อย่างไรก็ตาม พนักงานเสริฟ์ตอบสนองโดยการส่ายหัว
เมื่อเห็นแบบนั้น เธอจึงถอนหายใจก่อนจะกระทืบเท้าด้วยความโกรธ ขณะที่เธอพูดขึ้น “ช่างน่ารำคาญจริง!”
“ไปที่อื่นกันเถอะ…มื้อเที่ยงก็คือมื้อเที่ยง ไม่ว่าพวกเราจะทานมันที่ไหนก็ตาม” มิสตี้แนะนำ
เมื่อเห็นพ้องต้องกัน จากนั้นกลุ่มก็เริ่มออกไปจากสถานที่ แม้กระนั้น ลิเดียเองก็เอาแต่หันกลับไปมองที่โรงแรม โดยไม่เต็มใจที่จะยอมรับว่าใครบางคนได้จองทั้งสถานที่ไว้แล้ว
ไม่นานหลังจากนั้น รถหรูหลายคันก็เห็นได้ว่ามาหยุดอยู่ตรงทางเข้าของโรงแรม
เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด ลิเดียจำบุคคลร่ำรวยและมีเกียรติทั้งหมดจากจังหวัดโลแกนได้ในทันทีขณะที่พวกเขาก้าวออกมาจากรถ เมื่อทำให้แน่ใจว่าไม่มีรอยยับบนสูทของพวกเขา กลุ่มผู้มีเกียรตินั้นก็ดูเหมือนว่ากำลังรอใครบางคนอยู่
“ฮ เฮ้! ดูนั่นสิ! นั่นคือคุณแซนเดอร์ เลิฟเวลล์ ไม่ใช่เหรอ? ประธานของตระกูลเลิฟเวลล์ใช่ไหม?” ลิเดียกระซิบด้วยความประหลาดใจ
เมื่อมองไปยังทิศทางที่ลิเดียเพ่งมอง ไม่นานมิสตี้ก็พยักหน้าก่อนจะตอบกลับ “แน่นอนว่าเป็นเขา เช่นนั้นก็เป็นปะธานเลิฟเวลล์ที่จองทั้งโรงแรมไว้สินะ! นั่นก็อธิบายทุกอย่างแล้ว! ถึงอย่างนั้นประธานเลิฟเวลล์ไม่เคยจัดมื้ออาหารใหญ่เช่นนี้มาก่อนเลยในช่วงสิ้นสุดของงานแลกเปลี่ยนสมบัติก่อนหน้านี้…นี่หมายความว่ามีความเป็นไปได้ที่แขกคนสำคัญมากจะมาที่นี่!”
“แขกคนสำคัญมากงั้นเหรอ?” ลิเดียกล่าว ขณะที่เธอและสมาชิกคนอื่นของกลุ่มคอยรอดูกันอย่างอยากรู้อยากเห็นว่าใครอาจเป็นแขกผู้มีเกียรติคนนั้น
พวกเขาไม่ต้องรอนานมากเกินไป เมื่อประตูรถที่จอดอยู่ตรงกลางเปิดออก ที่ก้าวออกมาเป็นชายชราคนหนึ่ง ก่อนที่จะเชิญคนที่ดูเหมือนจะเป็นคนหนุ่มคนหนึ่งออกมาจากรถอย่างเคารพ
ประธานเลิฟเวลล์เองก็ก้าวไปข้างหน้า และจับมือกับคนหนุ่มคนนั้นอย่างเคารพ
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ลิเดียดูมึนงงอย่างมาก ขณะที่เธอพูดขึ้น “…น นั่นคือเจอรัลด์ไม่ใช่เหรอ?”
มิสตี้ก็พบว่าตัวเองกำลังยกมือปิดปากด้วยความช็อกขณะที่เธอตอบกลับ “ช ใช่เป็นเขา! เขาบอกฉันว่าเขายุ่งอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถมาทานมื้อเที่ยงกับพวกเราได้! แต่เมื่อคิดว่ามันเป็นเพราะเขาจะมาที่โรงแรมโลแกน แกรนด์นี้แล้วล่ะก็!”
“ใครจะไปสนเรื่องนั้นกัน? ดูสิ! ทำไมประธานเลิฟเวลล์และคนอื่น ๆ ถึงปฏิบัติต่อเขาอย่างเคารพมากขนาดนี้ล่ะ? เขาเป็นแค่คนไม่เอาไหนคนหนึ่งไม่ใช่หรือไง?” ลิเดียถาม โดยรู้สึกแปลกใจและตกใจอย่างมาก เนื่องจากเธอถูกทำให้ขายหน้า
ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ไม่ชอบเขามาก เมื่อคิดว่าจริง ๆ แล้วเขามีเส้นสายที่ทรงอำนาจเช่นนี้ล่ะก็! ชั่วขณะหนึ่ง เธอยังสงสัยว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงภาพหลอนหรือไม่ น่าเศร้า ความคิดนั้นเกิดขึ้นชั่วครู่หนึ่งเท่านั้น ขณะที่ความเป็นจริงลากเธอกลับมายังโลก
ตอนนี้ที่เธอเห็นเขามีอิทธิพลมากขนาดนี้ ลิเดียจึงกัดริมฝีปากล่างของเธอ เนื่องจากเธอเสียใจที่ปฏิบัติกับเขาแบบนั้นก่อนหน้านี้
แน่นอน เสื้อผ้าของเขายังคงต่ำกว่ามาตรฐานของเธอ แต่เมื่อมองดูเขาตอนนี้ เขาก็ดูค่อนข้างหล่อเหล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขายืนอยู่ด้วยกันกับนักธุรกิจที่ร่ำรวยเหล่านั้น
เจอรัลด์เองตอนนี้ก็เข้ามาในโรงแรมโลแกน แกรนด์ กับแซนเดอร์และเคเลป ซึ่งไม่ทันได้นึกถึงความจริงเลยว่า มิสตี้และกลุ่มเพื่อนของเธอจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้
เขาคิดว่าเขาจะทานอาหารง่าย ๆ กับเคเลปเท่านั้น แต่เมื่อคิดว่าแซนเดอร์จะได้รับเชิญเช่นเดียวกันแล้วล่ะก็
“คุณมั่นใจนะว่าคน ๆ นี้แข็งแกร่งมาก…? ไม่ว่าผมจะมองดูเขามากแค่ไหนก็ตาม เขาก็ดูเหมือนจะเป็นเพียงคนหนุ่มธรรมดาทั่วไปเอง!” แซนเดอร์กระซิบกับเคเลป หลังจากดึงเขาไปด้านหลังชั่วครู่หนึ่ง
“แล้วทำไมผมจะต้องโกหกคุณด้วยล่ะ แซนเดอร์? โปรดระมัดระวังอย่าดูถูกคุณคลอฟอร์ดเด็ดขาด พละกำลังของเขาเหนือกว่าการจินตนาการได้ของพวกเราด้วยซ้ำ เข้าใจไหม?” เคเลปตอบกลับ
“เอาล่ะ ถ้าเขาแข็งแกร่งอย่างที่คุณอ้างจริง งั้นบางทีในท้ายที่สุดเลิฟเวลล์ก็จะสามารถแก้ปัญหาวิกฤติในปัจจุบันของเราได้อย่างสันติเสียที หากนั่นเกิดขึ้น งั้นก็จงรู้ไว้ว่าครอบครัวของเราจะให้เกียรติคุณด้วยความเคารพสูงสุดไปตลอดชีวิตที่เหลือของพวกเรา!”
“ฮึ่ม! ถ้าคุณเต็มใจที่จะเผชิญกับปัญหามากมายขนาดนั้นเพียงเพื่อจะมอบความเคารพให้ผมล่ะก็ งั้นคุณควรอ้อนวอนขอความช่วยเหลือของคุณคลอฟอร์ดดีกว่า หากเขาเต็มใจที่จะยืนอยู่ฝ่ายเรา ปัญหาทั้งหมดของพวกเราก็จะสิ้นสุดลงเสียที!”
เมื่อกล่าวไปเช่นนั้น พวกเขาทั้งคู่ก็กลับไปรวมกันกับเจอรัลด์ก่อนจะเข้าไปในโรงแรมต่อไป
ตรงกันข้ามกับมื้อเที่ยงธรรมดาทั่วไป งานเลี้ยงได้ถูกจัดขึ้นมา และหลังจากการกล่าวทักทายกันตามมารยาทแล้ว ทุกคนก็ดื่มไวน์กันสามรอบ