มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1010
ในท้ายที่สุด เคเลปก็เคาะแก้วไวน์ของเขาเบา ๆ โดยบ่งบอกให้แซนเดอร์คุยกับเจอรัลด์
อย่างไรก็ตาม แซนเดอร์ก็ค่อนข้างไม่เต็มใจที่จะทำแบบนั้น ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าเขาจะมองเจอรัลด์มากแค่ไหนก็ตาม คนหนุ่มคนนั้นก็ยังคงดูเหมือนเป็นคนธรรมดาทั่วไป เมื่อรู้ว่าเขาจะต้องขอร้องคนธรรมดาสำหรับความช่วยเหลือ แน่นอนว่ามันทำให้แซนเดอร์ค่อนข้างลำบากใจ
ขณะที่เขาครุ่นคิดว่าจะทำอะไรต่อ ก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาขณะที่ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ซึ่งนั่งอยู่ข้างแซนเดอร์ กระแทกแก้วไวน์ของเขาลงบนโต๊ะ
จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็พูดขึ้น “ผมไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าอะไรคือแรงจูงใจเบื้องหลังมื้ออาหารของวันนี้ ประธานเลิฟเวลล์ คุณกำลังพยายามที่จะให้ความบันเทิงใครกันแน่?”
มันชัดเจนว่าคำถามของชายวัยกลางคนคนนั้นหมายถึงเจอรัลด์โดยตรง ซึ่งนั่งอยู่ตรงที่นั่งอันทรงเกียรติตลอดเวลามานี้
แม้คน ๆ นั้นรู้สึกรำคาญกับข้อเท็จจริงนั้น แต่ความรำคาญใจของเขาก็เพิ่มเป็นสองเท่าตั้งแต่ที่เขารู้ว่าแซนเดอร์กำลังพยายามที่จะทำให้เจอรัลด์พอใจเช่นกัน
“ฮึ่ม! งานเลี้ยงวันนี้ถูกจัดขึ้นเพราะพวกเราเชิญคุณคลอฟอร์ดมาที่นี่ได้สำเร็จไงล่ะ!” เคเลปตอบกลับด้วยรอยยิ้มจาง ๆ
“ยกโทษให้ความหยั่งรู้ของผมด้วย แต่แม้หลังจากอยู่มานานแล้ว ผมก็ไม่เคยได้ยินชื่อของ ‘คุณคลอฟอร์ด’ มาก่อนเลย! ฮึ่ม! โปรดเข้าใจไว้ด้วยว่าพวกเราทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ในวันนี้ตกลงที่จะให้ความช่วยเหลือเลิฟเวลล์ในการต่อสู้ของพวกเขา! พวกเราก็มีคุณอยู่แล้ว นายท่านเมอร์ริตต์ ปรมาจารย์ในหมู่ปรมาจารย์! ราวกับว่านั่นยังไม่พอ ผม ธีโอ ซาบินสกี้ ก็ยังเป็นส่วนหนึ่งในเรื่องนี้เช่นกัน เพราะเช่นนั้น ผมไม่สามารถเข้าใจได้เลยจริง ๆ ว่าทำไมเลิฟเวลล์ถึงยังเชิญคนหนุ่มคนนี้มาตั้งแต่แรกด้วย!” ธีโอพูดเยาะเย้ย
“ผมขอร้องคุณว่าอย่าอวดดีขนาดนี้เลย ธีโอ!” เคเลปที่ตอนนี้รู้สึกประหม่าเล็กน้อยทำหน้าบึ้งตึงใส่ เมื่อรู้ว่าเจอรัลด์ได้ยินทั้งหมดนั้นแล้ว
ในขณะที่แซนเดอร์ไม่ได้พูดอะไร แต่มันก็ชัดเจนว่าเขาเห็นด้วยเล็กน้อยกับคำกล่าวของธีโอเช่นกัน
หลังจากได้ยินทั้งหมดนั้นแล้ว เจอรัลด์เองตอนนี้ก็กำลังมองไปที่เคเลป อย่างที่คาดไว้ ไม่มีมื้อเที่ยงฟรี ๆ เช่นนั้นหรอก
เมื่อสังเกตเห็นแบบนี้ เคเลปจึงเพียงก้มหน้าลงด้วยท่าทางขอโทษก่อนจะพูดขึ้นมา “…คือ สถานการณ์เป็นแบบนี้ครับ คุณผู้ชาย…ผมพบกับแซนเดอร์เมื่อสองสามปีก่อน และในตอนนั้น ผมสัญญากับเขาว่าผมจะให้ความช่วยเหลือเลิฟเวลล์ ถ้าพวกเขาตกอยู่ในอันตราย อันที่จริง เหตุผลเดียวที่ผมอยู่ที่นี่ในตอนนี้ ก็เพราะผมอยากจะรักษาสัญญานั้นเท่านั้น! น่าเศร้าผมต้องยอมรับว่าศัตรูพวกนั้นแข็งแกร่งมากเกินไปสำหรับผม ผมเกรงว่าด้วยกำลังในปัจจุบันของพวกเรา พวกเราจะไม่มีโอกาสสู้เลยด้วยซ้ำ! พูดตรง ๆ นะครับ คุณเต็มใจที่จะช่วยเหลือพวกเราหรือไม่ครับ?”
หลังจากได้ยินคำขอของเคเลป เจอรัลด์ก็เพียงตอบกลับด้วยโทนเสียงที่ค่อนข้างเย็นชา “ขอโทษด้วย แต่ผมไม่อยากก้าวก่ายในการวิวาทของคุณจริง ๆ”
เมื่อได้ยินแบบนั้น แซนเดอร์เองก็พบว่าตัวเองกำลังขมวดคิ้ว ขณะที่เขาลดแก้วไวน์ลง
ในทางกลับกัน ธีโอพูดขึ้นมา “แม้คุณพูดว่าคุณไม่อยากก้าวก่าย แต่ความจริงก็คือคุณแค่ไม่กล้าพอที่จะช่วยเหลือพวกเรา ใช่ไหม? มาสิ แสดงให้พวกเราดูหน่อยว่าคุณมีกลยุทธ์และทักษะอะไรซ่อนอยู่! แต่ให้ดีกว่านั้น สู้กับผมเดี๋ยวนี้เลยดีกว่า เพื่อที่ประธานเลิฟเวลล์จะได้เห็นว่าคุณทักษะที่แท้จริงยังไงเช่นกัน!”
“ไม่สนใจในการต่อสู้เหมือนกัน” เจอรัลด์ตอบกลับอย่างค่อนข้างขวานผ่าซาก
ถึงตอนนั้น แซนเดอร์ก็นั่งไขว่ห้างแล้ว เมื่อคิดว่าเขายังพิจารณาข้อเท็จจริงว่าจริง ๆ แล้วเจอรัลด์อาจจะเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ทรงพลังบางคนก่อนหน้านี้ก็ได้!
“รู้ไหม ผมคิดว่ามันไร้ความหมายที่ผมจะยังคงทานอาหารที่นี่ต่อไป นายท่านเมอร์ริตต์ ผมจะขอตัวก่อนล่ะ ขอบคุณที่เลี้ยงมื้อเที่ยงผมแล้วกัน” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องก่อนจะยิ้มให้เคเลป
“ช่วยหยุดสักครู่ก่อนครับ คุณผู้ชาย!” เคเลปตอบกลับขณะที่เขาจับเจอรัลด์ไว้ซึ่งเพิ่งจะลุกจากที่นั่งของเขา
“ผมอภัยด้วยที่ไม่ได้บอกคุณเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้ล่วงหน้า…เพื่อแสดงการขอโทษอย่างเหมาะสม ผมได้สั่งคนให้เตรียมบางอย่างที่คุณต้องการแล้ว เนื่องจากคุณพูดก่อนหน้านี้ว่า คุณมาถึงที่นี่ก็เพียงเพื่อจะตามหาจิ้งจอกศักดิ์สิทธ์…”
ก่อนที่จะพูดต่อ เคเลปก็ปรบมือของมือ เป็นการส่งสัญญาณให้ลูกน้องคนหนึ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับแผนที่ในมือ
“สิ่งนี้คือแผนที่เส้นทางในป่าเอเวอร์แดร์ ตั้งแต่สมัยโบราณมา ผู้คนแทบจะไม่เคยผ่านพ้นป่าดึกดำบรรพ์แห่งนี้ไปได้เลย อย่างไรก็ตา บรรพบุรุษของตระกูลเมอร์ริตต์ครั้งหนึ่งเคยฝึกฝนอยู่ในป่านั้นมาก่อน เพื่อความสะดวกในการฝึกฝน พวกเขาจึงทำแผนที่ของพื้นที่นั้นขึ้นมา แม้มันอาจไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก แต่ผมเชื่อว่ามันอาจจะยังคงใช้ประโยชน์ได้ในการค้นหาจิ้งจอกศักดิ์สิทธ์นะครับ โปรดรับมันไว้ด้วยครับ คุณผู้ชาย…”
“…เคเลป นั่นคือแผนที่ที่ครอบครัวของคุณเคยมองหาไม่ใช่เหรอ”
แม้ตอนนี้แซนเดอร์ที่เบิกตากว้างขึ้นได้พยายามที่จะถามบางอย่าง แต่เคเลปก็เพียงยกมือของเขาขึ้น เป็นการขัดจังหวะเขา มันชัดเจนว่าเคเลปไม่ต้องการให้แซนเดอร์ถามคำถามของเขาต่อ
ด้วยเหตุผนั้น จากนั้นเคเลปก็หันไปมองเจอรัลด์อีกครั้งก่อนจะกล่าวซ้ำขึ้นมา “โปรดรับมันไว้เถอะครับ คุณผู้ชาย!”
เนื่องจากแผนที่นี้ถูกเสนอมาให้เขา เจอรัลด์จึงเดินไปหาเพื่อจะรับมันมา ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็จะไม่ปฏิเสธสิ่งของที่จะช่วยให้เขาพ้นจากปัญหาได้ครึ่งหนึ่งหรอก เมื่อเขาเดินข้ามป่าแห่งนั้นจริง ๆ
ก่อนที่เขาจะทันได้รับมันมา อย่างไรก็ตาม ธีโอก็จะโกนขึ้นมาฉับพลัน “เอานั่นมาให้ฉัน!”
จากนั้นเขาก็เหยียดแขนของเขาออกมา จากที่นั่งของเขา และฉกชิงแผนที่ไปจากลูกน้องคนนั้น ก่อนจะหันไปมองเจอรัลด์และพูดขึ้น “เช่นนั้น คุณต้องการแผนที่นี้สินะ ใช่ไหม คุณคลอฟอร์ด? ตอนนี้มันเป็นของผมแล้ว! ถ้าคุณต้องการมัน ก็มาชิงมันกลับไปจากผมสิ!”
เขาเฝ้ามองในขณะที่ธีโอกำลังยิ้มเยาะ เจอรัลด์เพียงโบกมือใส่เขา ก่อนจะหลับไปยังที่นั่งของเขา
“…นั่นหมายความว่ายังไง?” ธีโอถามอย่างเย็นชา
โดยไม่ได้ตอบอะไร เจอรัลด์เพียงใช้ส้อมจิ้มผักใบหนึ่งออกมาจากจานของเขา เมื่อจับกลีบผักนั้นไว้ เขาก็มองมันครู่หนึ่ง ก่อนจะสะบัดข้อมือของเขาอย่างรวดเร็วมาก
เป็นผลให้ ผักใบนั้นปลิวตรงไปยังประตูไม้ที่ดูแข็งแรงของห้องส่วนตัว…
และส่งผลให้ประตูทั้งบานนั้นพังทลายลงทันทีที่ผักใบนั้นปะทะโดนมัน!