ตอนที่ 555 ค่าตัวหลานสาวตระกูลจ้าว + ตอนที่ 556 เหล่าพี่ชายที่แสนอบอุ่น โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 555 ค่าตัวหลานสาวตระกูลจ้าว
บริเวณหน้าประตูบ้านตระกูลจ้าวเสียงดังไม่น้อยจนได้ยินไปถึงบ้านอื่นๆ ภายในชุมชน โดยเฉพาะเหล่าเพื่อนบ้านตระกูลจ้าว ก็ล้วนเป็นเพื่อนที่ร่วมสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับท่านผู้เฒ่าจ้าวมาด้วยกัน ต่างเดินมาร่วมวงด้วยกัน
“เหล่าจ้าว บ้านแกมีเรื่องดีอะไรเหรอ?” มีคนตะโกนเสียงดังถาม
ท่านผู้เฒ่าจ้าวตะโกนกลับอย่างดีใจ “หลานสาวฉันกลับมาแล้ว พรุ่งนี้เชิญชวนมาดื่มฉลองนะ”
“แกมีหลานสาวโผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่? เหล่าจ้าวแกคิดจะโกหกใครกัน?”
เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครเชื่อ ใครในนี้ไม่รู้บ้างว่าสามรุ่นครอบครัวตระกูลจ้าวเป็นเพศชายกันหมด
สงสารฮูหยินผู้เฒ่าจ้าวที่คิดถึงหลานสาวแทบบ้าเลยเลี้ยงหลานชายดุจเด็กสาว เจ้าเด็กนั่นหน้าตานับว่าได้รูป ทำเอาพวกเขาหลงเชื่อไปเกือบครึ่งปี มีครั้งหนึ่งที่เห็นเจ้าเด็กนั่นยืนฉี่ถึงรู้ว่าเป็นผู้ชาย!
ท่านผู้เฒ่าจ้าวชี้ไปที่เหมยเหมยแล้วพูดอย่างได้ใจ “ดูสิ เบิกตาดูให้ดีล่ะ หลานสาวแท้ๆ ของฉัน เหมือนฉันจริงๆ!”
เหมยเหมยเงยหน้ามองร่างบึกแข็งแรงและทรงหน้าเหลี่ยมของคุณปู่ตัวเองแวบหนึ่งก็ปากกระตุกอย่างอดไม่ได้ หากเธอหน้าตาคล้ายคุณปู่จริงๆ ชีวิตนี้คงไม่ได้แต่งงาน
ชายสูงวัยผมหงอกขาวเช่นกันหลายคนวิ่งมา กวาดตาประเมินเหมยเหมยตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้วพูดอย่างน่าทึ่ง
“โอ้ ยายหนูนี่หน้าตาน่ารักจริงๆ เป็นลูกสาวของเจ้าสามของแกสินะ หน้าตาพิมพ์เดียวกับลูกสะใภ้แกเลย”
หน้าตาเหมยเหมยมีจุดเด่นชัดเจนที่ใครอื่นเห็นก็ดูออกทันทีว่าเธอเป็นลูกสาวใคร โดยเฉพาะเวลายืนอยู่กับเหยียนซินหย่า
จ้าวอิงหัวตอบกลับอย่างนอบน้อม “ลุงโจวตาดีจริงๆ เหมยเหมยลูกสาวผมเอง ตอนนั้นเกิดเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย ครั้งนี้ได้โอกาสจึงไปรับลูกกลับมาโดยเฉพาะ”
แม้เขาจะพูดก้ำกึ่งไม่ชัดเจนแต่คนเหล่านี้ใครบ้างที่ไม่ฉลาดพอ แค่ฟังก็รู้แล้วว่าเรื่องเป็นอย่างไร!
ทุกคนพร้อมใจกันไม่คุยเรื่องนี้ต่อ ในเมื่อไม่ใช่เรื่องดีเท่าไร พวกเขาต่างพูดแสดงความยินดี “รับเด็กกลับมาก็ดีแล้ว เหล่าจ้าว ครั้งนี้แกต้องตั้งโต๊ะเลี้ยงฉลองนะ!”
ท่านผู้เฒ่าจ้าวหัวเราะเสียงดัง “เลี้ยงแน่นอน ถึงตอนนั้นพวกแกต้องมาร่วมด้วยล่ะ!”
“แน่นอนอยู่แล้ว!”
ทุกคนพูดร่ำลาอีกนิดก็แยกย้ายกันกลับไปโดยที่ต่างฝ่ายต่างคิดแผนการในใจ
รุ่นสามตระกูลจ้าวมีลูกสาวหน้าตาดุจนางฟ้าตัวน้อย นี่เป็นเรื่องใหญ่เชียว ต้องกลับไปวางแผนดีๆ
ในเมื่อการผูกญาติเป็นวิธีที่ได้ผลที่สุดในการช่วยเสริมสร้างความมั่นคงแก่สถานะของตระกูลนี่นา!
เรื่องหลานสาวแสนงามของตระกูลจ้าวคนนี้คงมีเรื่องให้พูดถึงกันเยอะเชียวล่ะ!
“เรารีบเข้าไปกัน ข้างนอกหนาวขนาดนี้เดี๋ยวจะทำหลานสาวฉันเป็นหวัด!” ฮูหยินผู้เฒ่าพูดเร้า มือกลับดึงเหมยเหมยไม่ปล่อยทั้งก้มอมยิ้มให้เธอเป็นระยะๆ
“เรากลับบ้านของเรากัน คุณย่ากับคุณป้าของหนูทำกับข้าวไว้เยอะแยะเลย มีเนื้อมีปลา มีไก่ มีเป็ด ชอบทานอะไรก็ทานอันนั้นเลยนะ”
ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มอย่างใจดีและดวงตาฉายแววปวดใจ เด็กน่าสงสารที่ลำบากมาตั้งหลายปี เป็นความผิดของผู้ใหญ่อย่างพวกเขาเอง!
“หนูชอบทานหมดเลย ไม่เลือกกินเหมือนสยงมู่มู่หรอกค่ะ”
เหมยเหมยรู้สึกว่าฮูหยินผู้เฒ่าเข้าหาง่ายตั้งแต่แวบแรกโดยไม่รู้สึกห่างเหินสักนิด แหงนหน้ายิ้มหวานแถมไม่ลืมพูดค่อนแคะถึงลูกพี่ลูกน้องสักหน่อย
ฮูหยินผู้เฒ่าเองก็เสริมทัพ “ลูกพี่ลูกน้องของหนูเลือกกินมาแต่เด็ก ไม่เป็นเด็กดีเลย เหมยเหมยของเราต้องเป็นเด็กดีนะ!”
สยงมู่มู่เบ้ปากน้อยๆ พอหลานสาวกลับมาอดีตหลานชายสุดที่รักอย่างเขาก็ต้องยืนหลบอยู่ข้างๆ เสียแล้ว
ช่างเถอะ ลูกชายอย่างเขาไม่ถือสายายนี่แล้วกัน จะว่าไปยายนี่เมื่อก่อนใช้ชีวิตน่าสงสารมามากพอแล้ว ต้องให้คุณยายเอ็นดูเธอสักหน่อย!
……………………..
ตอนที่ 556 เหล่าพี่ชายที่แสนอบอุ่น
คนทั้งกลุ่มเดินกลับห้องโถงกันอย่างยิ่งใหญ่จนโถงกลางแทบยัดไม่ไหว ตระกูลจ้าวไม่เคยพร้อมหน้าพร้อมตากันขนาดนี้มาก่อน มาครบไม่ขาดแม้แต่คนเดียว
พอได้ยินว่าตามหาลูกสาวจ้าวอิงหัวพบเจอแล้ว ต่างก็เร่งฝีเท้ากลับมาเพื่อพบหน้าเจ้าหญิงองค์น้อยที่บ้าน ไม่อย่างนั้นคนเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่งานยุ่งกันจนไม่อาจกลับมาฉลองปีใหม่ด้วยซ้ำ
ฮูหยินผู้เฒ่าแนะนำแต่ละคนให้เหมยเหมยรู้จัก ไล่ตั้งแต่ผู้ใหญ่ถึงเด็กจนครบทุกคน
ลุงสองจ้าวอิงสยง ลุงสามจ้าวอิงหย่ง แทบจะเป็นตัวท่านผู้เฒ่าในอีกร่างที่หน้าเรียบตึงไม่ถนัดพูดไม่ถนัดยิ้ม นานทีจะเค้นรอยยิ้มให้เหมยเหมยได้สักที
คุณลุงทั้งสองเป็นเป็นทหารประจำค่ายทหาร แต่ถูกแยกไปอยู่ค่ายทหารที่แตกต่างกันไป ลุงสองอยู่ประจำค่ายทหารใกล้เมืองหลวง ลุงสามกลับอยู่ไกลไปหน่อยขับรถต้องใช้เวลาถึงเจ็ดแปดชั่วโมง
ป้าสะใภ้สองหานซู่ฉิน รูปร่างตัวเล็กอวบอ้วนให้ความรู้สึกอุดมสมบูรณ์มีกินมีใช้ ใบหน้ามักแต้มด้วยรอยยิ้มใจดีเสมอ แค่ดูก็รู้สึกได้ว่าเป็นคนที่เข้าหาได้ง่ายคนหนึ่ง เธอเองก็ทำงานอยู่ค่ายหทารแต่อยู่ในฝ่ายวางแผนนโยบาย
ป้าสะใภ้สามอันหย่าฟาง รูปร่างผอมสูงผิวพรรณขาวผ่อง แม้หน้าตาจะไม่ได้สวยเป็นที่โดดเด่นแต่กลับมีบุคลิกที่ดี เพียงแต่อาจดูเย็นชาไปสักน้อยไม่ได้สนิทกับคนง่ายเหมือนหานซู่ฉิน
ลูกพี่ลูกน้องคนโตจ้าวเสวียเฟิง พี่คนรองจ้าวเสวียเฉิง คนที่สามจ้าวเสวียเอ๋อร์ คนที่สี่จ้าวเสวียไห่ คนที่ห้าจ้าวเสวียกง แต่ละคนรูปร่างสูงใหญ่บึกบึนเหมือนจ้าวเสวียหลินไม่มีผิดเพี้ยน
“น้องเล็ก พี่คือพี่ห้าของน้องนะ!”
“น้องเล็ก พี่คือพี่รองของน้อง”
“ฉันคือพี่สามของน้อง”
……
เหมยเหมยกวาดตามองเหล่าพี่ชายที่นั่งล้อมตัวเองอยู่ไม่ยื่นถ้วยน้ำชามาให้ก็แกะเม็ดทานตะวัน ปอกลูกวอลนัท ปอกไพน์นัทไม่ปล่อยให้ว่างแม้แต่คนเดียว ต่างฝ่ายต่างชิงส่งอาหารในมือพวกเขาให้เธอทานกันอย่างขะมักเขม้น
ทำไมภาพนี้มันช่างคุ้นเคย?
เหมยเหมยกะพริบตา ความฝันเมื่อหลายวันก่อนซ้อนทับกับงานนี้แล้ว สิ่งที่ต่างไปเพียงอย่างเดียวคือเหยียนหมิงซุ่นไม่อยู่
“เหมยเหมยทานลูกไพน์นัทสิ อันนี้หอมดีนะ” จ้าวเสวียกงปอกลูกไพน์นัทลูกหนึ่งแล้วยื่นมา
คนอื่นไม่ยอมแพ้รีบยื่นลูกวอลนัท เม็ดทานตะวัน ลูกเฮเซลนัทที่พวกเขาปอกเสร็จมาให้เหมยเหมยทาน แต่ละคนยิ้มกว้างมองน้องสาวหมาดๆ ของพวกเขาอย่างรักใคร่
ในที่สุดพวกเขาก็มีน้องสาวสักที!
อีกทั้งยังเป็นน้องสาวที่งดงามยิ่งกว่านางฟ้า ทั้งเขตชุมชนนี้น้องสาวของพวกเขาสวยที่สุด พาออกไปต้องเป็นหน้าค่าตาให้พวกเขาอย่างทวีคูณ
“เหมยเหมย พรุ่งนี้พี่พาไปเล่นสเก็ตน้ำแข็งนะ สนุกมากเลยล่ะ” พี่ห้าจ้าวเสวียกงเชื้อเชิญอย่างกระตือรือร้น
พรุ่งนี้เขานัดกับเพื่อนไปเล่นสเก็ตน้ำแข็ง หากพาเหมยเหมยไปต้องเป็นที่ตะลึงกันถ้วนหน้าแน่ๆ
เจ้าบ้าพวกนั้นอวดน้องสาวให้เขาเห็นทุกวัน!
แต่ไม่มีคนไหนสวยเท่าปลายนิ้วเท้าน้องสาวของเขาเลย!
พี่สี่จ้าวเสวียไห่กับจ้าวเสวียกงนอกจากจะอยู่โรงเรียนเดียวกันแล้วยังเรียนห้องเดียวกันแถมยังเรียนมัธยมปลายปีสอง สองพี่น้องรักกันมาก หน้าตาก็คล้ายกันมากที่สุดราวกับพี่น้องท้องไส้เดียวกัน
“ใช่ พรุ่งนี้ไปเล่นสเก็ตน้ำแข็งกัน เหมยเหมยน่าจะไม่เคยเล่นสเก็ตน้ำแข็งสินะ พี่ได้ยินว่าทางใต้ไม่มีลานสเก็ตน้ำแข็ง” จ้าวเสวียไห่ถามอย่างขยันขันแข็ง
เหมยเหมยส่ายหน้า เวลานี้ยังไม่มีลานน้ำแข็งสำหรับเขตร้อน ลานน้ำแข็งของทางเหนือเป็นน้ำแข็งของแท้ รองเท้าสำหรับเล่นสเก็ตเป็นประเภทมีมีดอยู่ด้านใต้ ชาติก่อนเธอเคยเล่นแต่สเก็ตล้อ ไม่เคยเล่นสเก็ตน้ำแข็งมาก่อน
“พี่สี่จะสอนเธอเอง สเก็ตน้ำแข็งสนุกมากเลยล่ะ เหมยเหมยฉลาดขนาดนี้ต้องเรียนรู้ได้เร็วแน่ๆ”
จ้าวเสวียไห่ชมไม่หยุดปาก เหมยเหมยก้มหน้างุดอย่างเขินอาย เธอไม่ฉลาดจริงๆ ด้วยสิ!
“พี่ห้าก็สอนเธอได้นะ!” จ้าวเสวียกงแค่นึกภาพที่พาน้องสาวไปสร้างความตะลึงในวันพรุ่งนี้ก็อดใจไม่ให้หลุดเสียงหัวเราะออกมา
ในที่สุด วันที่ได้เอาคืนก็มาถึงสักที!
……………………..