ระหว่างงานชุมนุมเทพยุทธ์ครั้งล่าสุด ซูจิ่งเหยียนไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆเลย เขาทำตัวเป็นผู้ชมคอยเฝ้าดูอยู่ข้างๆเท่านั้น เขามองดูสิบสองวิหารแย่งชิงเหล่าผู้เยาว์ที่เข้าร่วมงานชุมนุม และในระหว่างการต่อสู้อันดุเดือดนั้น คนเดียวที่ดึงดูดความสนใจเขาได้ก็คือจวินอู๋เสีย
การที่เป็นคนของเผ่าจ้าววิญญาณในอาณาจักรกลางเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้เขาจำเด็กหนุ่มคนนี้ได้ ตอนนั้นจวินอู๋เสียเลือกวิหารหยกวิญญาณที่ตกต่ำลงแล้วและยืนกรานที่จะเข้าสำนักธาราเมฆในฐานะศิษย์ของวิหารหยกวิญญาณ และนั่นก็ได้สร้างความปั่นป่วนขึ้นไม่น้อย ดังนั้น ความอยากรู้ของซูจิ่งเหยียนเกี่ยวกับเด็กหนุ่มที่แปลกประหลาดคนนี้จึงถูกกระตุ้นขึ้นมา นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาประทับใจจวินอู๋เสียจนจำเขาได้
ตอนแรกเขาคิดว่าการที่จวินอู๋เสียเป็นคนจากเผ่าจ้าววิญญาณเพียงคนเดียวจะสร้างพายุลูกใหญ่ขึ้นในสิบสองวิหาร แต่เขาไม่คิดว่าหลังจากเด็กหนุ่มคนนี้ออกจากสำนักธาราเมฆ เขาจะหายตัวไปเลย เมื่อเวลาผ่านไป ความทรงจำเกี่ยวกับเด็กหนุ่มคนนี้ก็เริ่มเลือนรางลง
จู่ๆก็ได้เจอกับจวินอู๋เสียอย่างกะทันหัน แถมยังเป็นในสถานการณ์แบบนี้อีก เว้นแต่ซูจิ่งเหยียนจะเป็นคนโง่เท่านั้น เขาถึงจะมองไม่ออกว่าสาเหตุที่จวินอู๋เสียมาปรากฏตัวที่นี่ก็คือซูหย่า
“ถูกต้อง” จวินอู๋เสียไม่ได้หลบเลี่ยงเลยแม้แต่น้อย นางตอบคำถามของซูจิ่งเหยียนไปตรงๆ
ซูจิ่งเหยียนมีสีหน้าตกตะลึง นางยอมรับง่ายๆแบบนี้เลย?
“ในเมื่อเจ้ารู้ว่าซูหย่าถูกเก้าอารามจับตัวไว้ ทำไมยังกล้ามาที่นี่อีก? อยากตายหรือไง?” ซูจิ่งเหยียนขมวดคิ้ว
“ซูหย่าเป็นอาจารย์ของข้า” จวินอู๋เสียตอบห้วนๆ
ซูจิ่งเหยียนอึ้งไปชั่วครู่ อาจารย์?
แค่เพราะซูหย่าเป็นอาจารย์ของนาง นางถึงกับบุกเข้ามาในภูเขาฝูเหยาโดยไม่สนอะไรเลยงั้นหรือ? นางไม่รู้หรือว่าคนแบบไหนที่นางกำลังจะเป็นศัตรูด้วย?
“แล้วยังไงล่ะ? ถึงซูหย่าจะเป็นอาจารย์ของเจ้า แต่นางก็เป็นนักโทษของเก้าอาราม การที่พวกเราได้รู้จักกันก็ถือเป็นโชคชะตา งั้นข้าจะบอกเจ้า ต่อให้เจ้ามีความสามารถต้านสวรรค์ยังไงและทุ่มสุดตัวแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะพานางออกไปจากภูเขาฝูเหยา ข้าแนะนำให้เจ้าไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เรื่องในวันนี้ ข้าจะทำเป็นว่าไม่เคยเกิดขึ้น” ซูจิ่งเหยียนกล่าวเสียงต่ำ แม้ว่าคำพูดของเขาจะฟังดูหยิ่งผยอง แต่แปลกที่คำพูดของเขาเป็นความจริงทั้งหมด และยังมีความกังวลปะปนอยู่ด้วย
จวินอู๋เสียได้พบกับคนทุกประเภทที่เจ้าเล่ห์ราวจิ้งจอกและมีพิษราวกับงู พวกเขาจงใจหลอกลวงผู้คนด้วยคำพูดที่น่าฟัง แต่นางบอกได้ว่าซูจิ่งเหยียนพูดความจริง เขาไม่ได้พยายามปกป้องตัวเองและหลอกลวงนาง แต่กลับพยายามเกลี้ยกล่อมนางอย่างจริงใจให้นางไปจากที่นี่เพื่อความปลอดภัยของตัวนางเอง ไอลีนโนเวล
ทำไมเป็นเช่นนั้น?
“ซูหย่าเป็นอาจารย์ของข้า ข้าจะไม่ทอดทิ้งนาง” จวินอู๋เสียกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว
ซูจิ่งเหยียนยิ่งขมวดคิ้วหนักขึ้น เขามีความประทับใจที่ดีต่อจวินอู๋เสีย และค่อนข้างชอบเด็กหนุ่มที่น่าสนใจคนนี้ แต่เพราะสถานการณ์ของอารามหมาป่าสวรรค์ทำให้เขาไม่สามารถชวนเด็กหนุ่มคนนี้เข้าร่วมด้วยได้ ไม่งั้นเขาคงไม่ปล่อยให้เด็กที่มีพรสวรรค์เช่นนี้ไปเข้าวิหารหยกวิญญาณ
“จวินเสีย ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นใคร แต่เรื่องที่เกิดขึ้นบนภูเขาฝูเหยาไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะเข้ามาแทรกแซงได้ ในเมื่อเจ้าเป็นศิษย์ของซูหย่า เจ้าก็น่าจะรู้ถึงความแข็งแกร่งของนาง แต่ขนาดซูหย่ายังไม่สามารถพลิกสถานการณ์ได้ ถึงเจ้าจะยอมเสี่ยงด้วยทุกอย่างที่มีและมาที่นี่ด้วยความตั้งใจที่จะตาย ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนผลลัพธ์ได้หรอก เจ้าไม่สามารถช่วยซูหย่าได้และยังจะเอาชีวิตตัวเองมาทิ้งซะเปล่าๆ! ในเมื่อมันเป็นความพยายามที่เปล่าประโยชน์ แล้วเจ้าจะยังรนหาที่ตายไปทำไม?”
“รนหาที่ตาย?” จวินอู๋เสียหลุบตาลงมองเงาของตัวเองที่เกิดจากแสงจันทร์ แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงกดต่ำ “งั้นท่านอยากให้ข้ามองดูอาจารย์ของตัวเองตายไปโดยไม่ทำอะไรเลยงั้นหรือ?”
เสียงของนางเบามาก แต่เต็มไปด้วยความอดกลั้นอย่างมากมาย กระนั้นซูจิ่งเหยียนก็ยังสัมผัสได้ถึงเจตนาสังหาร