“มือฉันทะเลาะกับคนที่บ้านมา แม่ฉันไม่ทันระวังข่วนฉัน แต่ไม่ใช่คุณ ฉัน บนขาฉัน ฉันเจ็บเอง เลยอดไม่ได้กัดเข้าไป ไม่ใช่คุณกัด”
เสี่ยวหลี่ดูลนลาน เธอทำเรื่องแบบนั้น คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญเจอคนที่รู้จักเยว่เยว่ และคิดไม่ถึงว่าคนนั้นต่อสู้กับเธอสุดชีวิต
หลังจากนั้นถึงแม้เธอจะโกรธ และรู้สึกกลัว แต่เธอรู้ว่าคนนั้นไม่รู้จักเธอ เยว่เยว่เด็กขนาดนั้น และไม่รู้จักเธอด้วย ในเมื่อไม่มีใครรู้จักเธอ แล้วใครจะนึกถึงเธอได้?
ดังนั้นถึงแม้เธอจะกลัวบ้าง แต่ก็ไม่ได้กลัวมาก เธอคิดไม่ถึงว่าตำรวจจะมาหาเธอถึงบ้านเร็วขนาดนี้
ถึงแม้เธอจะไม่ยอมแต่ก็โดนพาตัวมาอยู่ดี บอกว่าเป็นการช่วยการตรวจสอบ
เธอกระวนกระวายใจมาก เผชิญหน้ากับตำรวจ สมองเธอตื้อไปหมด
ตอนนี้โดนชี้จุดที่เป็นแผลแล้ว เลยหาข้ออ้างไปเรื่อยเปื่อยท่ามกลางความตื่นตกใจ เธอก็รู้ว่าข้ออ้างเธอดูน่าขัน แต่ขอแค่เธอไม่ยอมรับ อีกฝ่ายก็ทำอะไรเธอไม่ได้
“เธอเป็นหมาเหรอ ถึงกัดตัวเองได้ สู้บอกว่าหมากัดไปเลยดีกว่า”
พี่สะใภ้เฉียวเฟิ่งโมโห พูดมาถึงตรงนี้ อยู่ๆ ก็ถุยน้ำลายออกมา “ถุย ฉันไม่ใช่หมา ข้อเท้าเธอนั่นฉันเป็นคนกัด เธอไม่ได้กัดตัวเอง และไม่ใช่หมากัด”
ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องเยว่เยว่ เฉินเยี่ยนเกือบจะโดนพี่สะใภ้เฉียวเฟิ่งทำให้ขำแล้ว
“ใครกัดก็เทียบรอยฟันดู ฟันของทุกคนไม่เหมือนกัน อีกอย่างเธอกัดข้อเท้าตัวเองได้ด้วยหรือ? คุณให้เธอกัดให้ดูตอนนี้เลย”
เฉินเยี่ยนไม่กลัวเสี่ยวหลี่หาข้ออ้าง เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวหลี่คิดไม่ถึงว่าจะโดนจับเร็วขนาดนี้ ดังนั้นเลยยังไม่ได้คิดข้ออ้าง ข้ออ้างแบบนี้มีรอยรั่ว ยิ่งพูดก็ยิ่งผิด
“พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาดูข้อเท้าฉัน? ยังไงฉันก็ไม่ได้เป็นคนอุ้มเด็กไป ฉันไม่รู้จักพวกเธอด้วย ฉันจะกลับ พวกคุณให้ฉันไปได้แล้ว”
เสี่ยวหลี่จะยอมให้ตรวจสอบได้ยังไง รอยกัดนั้นเป็นรอยกัดของคนอื่น ตรวจดูก็พบพิรุธแล้ว อีกอย่าง อย่างที่เฉินเยี่ยนพูด ตัวเธอเองก็กัดข้อเท้าตัวเองไม่ถึง
ตำรวจไม่โง่ แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเสี่ยวหลี่โกหก ในใจก็รู้ชัดเจนแล้ว ดูเหมือนพวกเขาจับคนมาไม่ผิด
“คุณออกไปไม่ได้ ตอนนี้มีพยานบุคคล เรื่องนี้ต้องตรวจสอบให้ชัดเจนคุณถึงไปได้”
ตำรวจพูด ไม่ให้เสี่ยวหลี่ไป
แต่เสี่ยวหลี่ไม่ยอม
“พวกคุณกลับไปก่อนเถอะ เรื่องนี้พวกเราจะตรวจสอบเอง ได้ผลแล้วจะแจ้งพวกคุณ”
ตำรวจเห็นเฉินเยี่ยนและพี่สะใภ้เฉียวเฟิ่งมาสักพักแล้ว เลยให้พวกเธอกลับไปก่อน
ก่อนหน้านี้เฉินเยี่ยนเห็นเสี่ยวหลี่เฉไฉมาตลอด หาเหตุผลและข้ออ้างมากมาย ยิ่งพูดเรื่องก็ยิ่งไม่เกี่ยวเนื่องกัน ตอนแรกเฉินเยี่ยนไม่อยากไป แต่เห็นเสี่ยวหลี่อยากไปมาก เธอเลยอุ้มเยว่เยว่ลุกขึ้นยืน
“เธอไปไม่ได้ กลับมา เธอมีสิทธิ์อะไรกลับไป! เฉินเยี่ยน กลับมา เป็นเพราะเธอ เพราะเธอทำร้ายฉัน เธอยังคิดจะไปอีก? คุณตำรวจ พวกคุณจับเธอไว้ เพราะเธอเป็นคนไม่ดี”
เสี่ยวหลี่เห็นเฉินเยี่ยนจะไปแล้ว เธอใจร้อนตามคาด ลุกขึ้นมาพุ่งไปทางเฉินเยี่ยน
เยว่เยว่โอบเฉินเยี่ยนด้วยความกลัว สองมือเฉินเยี่ยนอุ้มลูกไว้ สายตาเย็นชา เสี่ยวหลี่นี่บ้าไปแล้ว
ถึงแม้เฉินเยี่ยนอุ้มลูกอยู่ แต่ปฏิกิริยาตอบโต้ของเฉินเยี่ยนเร็วมาก เห็นเสี่ยวหลี่พุ่งเข้ามา เธอยกเท้าขึ้น ถีบไปบนขาเสี่ยวหลี่ เสี่ยวหลี่แรงไม่พอ โดนเฉินเยี่ยนถีบเข้าไป ก็ล้มลงไปที่พื้น
ล้มครั้งนี้ เธอไม่เพียงแค่ล้มลงไปที่พื้น คางเธอกระแทกอย่างแรงบนพื้น กระแทกครั้งนี้ ไม่รู้ว่าฟันไปกัดโดนลิ้นหรือไม่ มีเลือดไหลออกมาตามมุมปาก
เสี่ยวหลี่ส่งเสียงร้องโอดครวญเหมือนหมู
เดิมทีพี่สะใภ้เฉียวเฟิ่งเห็นเสี่ยวหลี่พุ่งมาที่เฉินเยี่ยน กลัวว่าเฉินเยี่ยนอุ้มลูกอยู่จะตอบโต้กลับไม่ได้และพลาดพลั้ง และกลัวว่าเสี่ยวหลี่จะทำร้ายเด็ก เธอเข้าไปคิดจะลงมือ ปรากฏว่าเสี่ยวหลี่โดนถีบจนล้มไปแล้ว
ได้ยินเสียงร้องน่าสมเพชนั้นแล้ว พี่สะใภ้เฉียวเฟิ่งตัวสั่นขึ้นมา เฉินเยี่ยนโหดเหลือเกิน
แต่ก็ถูกแล้ว ถ้าใครมาทำร้ายลูกตัวเอง คิดถึงตอนที่ตัวเองไม่มีลูกแล้ว ความแค้นในใจเธอ เธอเข้าใจเฉินเยี่ยน
ตำรวจคิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ เสี่ยวหลี่จะพุ่งตรงไปที่เฉินเยี่ยน ดูท่าจะตีเธอ พวกเขารู้สึกตัว ตอนที่คิดจะเข้าไปดึง เสี่ยวหลี่ก็ล้มลงไปแล้ว พวกเขาก็ตกใจ
“เธอ เธอทำร้ายคน พวกคุณจับเธอไว้เลย ฉันเจ็บจะแย่”
เสี่ยวหลี่กลิ้งไป ปากก็ร้องพูดไม่ชัด ให้ตำรวจจับเฉินเยี่ยน
“พวกคุณก็เห็นแล้ว เธอพุ่งเข้ามาก่อน ฉันอุ้มลูกอยู่ เธอจะทำร้ายลูก ฉันทำอะไรไม่ได้ เลยต้องถีบเธอ แล้วเธอก็ล้มกระแทกเอง ไม่เกี่ยวกับฉัน”
เฉินเยี่ยนพูดกับตำรวจ ครั้งนี้เสี่ยวหลี่หาเรื่องโดนถีบเอง โทษเธอไม่ได้
ตำรวจสองคนมองหน้ากันไปมา สุดท้ายเลยพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เป็นเสี่ยวหลี่ที่พุ่งเข้าไปก่อนจริงๆ
“พวกคุณรับผลประโยชน์อะไรจากเธอมา? ทำไมไม่จับเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอทำร้ายฉัน ฉันจะทำแบบนี้เหรอ? ฉันอุ้มลูกเธอไปก็เพราะอยากจะให้เธอรู้ว่าเธอทำเรื่องร้ายกาจอะไรไว้บ้าง”
เวลานี้ความเจ็บปวดและความโกรธทำให้เสี่ยวหลี่ลืมตัว ยอมรับเรื่องอุ้มเด็กแล้ว
“ฉันทำเรื่องร้ายกาจอะไร?”
เฉินเยี่ยนมองเสี่ยวหลี่ แววตาไม่มีความเห็นใจเลยสักนิด ถ้าบุญคุณความแค้นนั้นสามารถตัดสินกันเป็นการส่วนตัว เสี่ยวหลี่จะไม่ได้รับความเจ็บปวดแค่นี้แน่
“เธอแย่งร้านฉันไป”
เสี่ยวหลี่สบตาเฉินเยี่ยน เธอไม่กลัวเฉินเยี่ยน เพราะเธอแค้น
“ร้านของเธอ? น่าขำ ร้านนั้นฉันกับซินห้าวเป็นคนเปิด เกี่ยวอะไรกับเธอ?”
เฉินเยี่ยนคิดว่าคำพูดของเสี่ยวหลี่ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย
“ร้านนั้นเป็นของซินห้าว และก็เป็นของฉัน ฉันอยู่ตอนแรก ควรจะพูดว่าฉันอยู่มาตลอด! เธอมาทำไม? ถ้าเธอไม่มา ร้านนั้นก็เป็นของฉัน ซินห้าวเขาซาบซึ้งฉัน และรู้ว่าฉันดี ฉันดูแลร้านให้เขาเป็นอย่างดี เขาก็ดีกับฉัน แล้วเขาก็จะเป็นของฉัน เธออยู่ที่หมู่บ้านเกษตรกรเลี้ยงลูกไปก็ดีแล้ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่ให้เงินเธอ ทำไมเธอต้องมาที่ร้าน ทำไมต้องมาแย่งกับฉัน!”
“ฉันแค้นเธอ เธอไล่ฉันออก แย่งร้านฉันไป แล้วยังให้ซินห้าวไม่สนใจฉันอีก เห็นๆ อยู่ว่าซินห้าวดีกับฉัน ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ เขาถึงทำแบบนั้นกับฉัน! ฉันเลยจะอุ้มเยว่เยว่ไป ตอนแรกฉันคิดจะอุ้มซินเช่อ เขาเป็นลูกชาย ก็เท่ากับเธอทำร้ายลูกของซินห้าวไม่ใช่หรือ? ฉันจะทำให้ซินเช่อตาย แบบนี้เธอก็ไม่มีลูกชายแล้ว เธอคลอดอีกไม่ได้ ซินห้าวก็จะไม่ต้องการเธอ ฉันจะมีลูกชายให้ซินห้าว แบบนั้นซินห้าวก็จะต้องการฉัน”
“น่าเสียดายแม่ซินห้าวเอาแต่ดูซินเช่อ สุดท้ายฉันทำอะไรไม่ได้เลยอุ้มเยว่เยว่ไป แต่ฉันไม่ได้คิดจะทำให้เธอตาย ฉันจะหาคนมาเลี้ยงเธอจนโต จากนั้นเอาเธอไปขายให้ชายแก่ ฉันต้องการให้เธอลำบากไปตลอดชีวิต ถึงตอนนั้นฉันจะบอกเธอ ฉันจะให้เธอเห็นลูกตัวเองลำบาก ฉันจะให้เธอเป็นทุกข์ไปทั้งชีวิต”
“เฉินเยี่ยน เธอทำร้ายฉัน ฉันจะไม่ปล่อยเธอไป! ฉันเคยบอกว่าจะทำให้เธอเสียใจ!”
แต่ละประโยคที่พูดออกมาจากปากเสี่ยวหลี่ เฉินเยี่ยนฟังชัดเจนมาก คิดไม่ถึงว่าเสี่ยวหลี่จะโหดเ**้ยมเพียงนี้
เฉินเยี่ยนทนไม่ไหวอีกต่อไป ส่งเยว่เยว่ให้พี่สะใภ้เฉียวเฟิ่งที่อยู่ข้างๆ เธอถีบไปยังเสี่ยวหลี่ที่อยู่บนพื้น
เสี่ยวหลี่ร้องโอ้ยด้วยความเจ็บปวด โดนเฉินเยี่ยนถีบเจ็บมาก แต่กลับหนีไม่พ้น
ตำรวจสองนายต่างอึ้งจนนิ่งไป กว่าพวกเขาจะรู้สึกตัวเข้าไปดึงเฉินเยี่ยนออกมา เฉินเยี่ยนก็ถีบเสี่ยวหลี่ไปหลายครั้งแล้ว