Ch.3 – Prologue 3
Translator : O-Minus / Author
“ทำไมไม่ลองเป็นโปรเกมเมอร์ดูล่ะ?”
“…ห๊ะ?”
เพราะข้อเสนอของรินจัง ฉันเผลอส่งเสียงร้องแปลกๆออกมา
ปฏิกิริยาของฉันมันดูตลกขนาดนั้นเลยเหรอ? รินจังขำคิกคักก่อนจะยิ้มและพูดต่อ
“ทีมที่ฉันอยู่คือ[HEROES] แต่เดิมมีแค่เกมแนวFPS TPS และแนวต่อสู้ แต่เดิมฉันอยู่ในสาขาFPS แต่ตอนนี้ทีมค่อยๆหันมาสนใจทางด้านVRน่ะ”
จากที่รินจังเล่าให้ฟัง
ในช่วงยุคแรกของแนวVRจุดด้อยที่สุดคือตลาดที่น้อยจนไม่สามารถตั้งทีมโดยเฉพาะขึ้นมาได้
“แต่ช่วงปีที่ผ่านมาข้อเสียนี้เริ่มลดลงไป โดยเฉพาะเกมต่อสู้ที่เด่นท่ามกลางเกมอื่นในเรื่องเงินรางวัลที่สูงที่สุดในวงการ พวกเราที่ไม่มีสาขาVRโดยเฉพาะจึงตัดสินใจตั้งสาขาVRขึ้นมาพร้อมกับการเปิดตัวของเกม[Worldlive – ONLINE] หัวข้อนี้เป็นที่พูดคุยกันมาได้3เดือนแล้วน่ะ”
“ก็คืออยากจะให้ฉันเข้าไปอยู่ในสาขาVRนั่นสินะ?”
“ก็ถ้าจะให้พูดตรงๆเลยก็ใช่”
พร้อมกับการเปิดตัวของเกม[Worldlive – ONLINE]แสดงว่าไม่ใช่เพียงเพราะว่าเกมนี้ไลฟ์สตรีมได้ แต่เพราะคุณภาพของเกมที่เป็นสาเหตุหลักล่ะนะ
หรือก็คือจุดเริ่มต้นของเทคโนโลยีวงการVRได้กลายเป็นเหมือนกับการเปลี่ยนจากยุคหินเป็นยุคเอโดะแล้ว
หลังจากนี้มีความเป็นไปได้สูงที่จะมีเกมคุณภาพสูงออกมาอีกและขยายตลสดเพิ่มขึ้น พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขยายสาขามาทางด้านVR
“แต่ไม่ใช่ว่าจะต้องมีอะไรอย่างผลงานความสำเร็จหรอกเหรอ?ฉันเข้าได้เลยเพียงเพราะเส้นสายงั้นเหรอ?”
“ฉันก็แค่เป็นแมวมองหาคนเพิ่มน่ะ การมีผลงานก็ต้องมีอยู่แล้วแต่ก็เพราะพวกเราเข้าวงการVRช้าพวกคนมีฝีมือเลยโดนแย่งไปหมดแล้วน่ะ…”
“อ่า…”
แน่นอนอยู่แล้วที่ว่ามันผ่านมานานแล้วหลังจากที่มีเกมVRออกมา
ฉันไม่แน่ใจนักว่าเมื่อไหร่กันแน่ที่VRเข้าสู่อีสปอร์ต แต่ในโลกที่ใครไวกว่าได้ไปก่อน ผู้เล่นที่มีฝีมือถูกซื้อตัวไปเหมือนกับนักกีฬา
เหมือนว่าจะไม่ใช่แค่นั้น “แล้วก็นะ” รินจังเสริม
“นานะ ในโลกของ[Worldlive – ONLINE]น่ะ เธอจะได้เป็นอิสระ เธอไม่ต้องคอยอดทนในโลกที่ผูกมัดเธอเอาไว้นะ”
รินจังพูดออกมาพร้อมกับแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยในดวงตา
สรุปแล้วฉันตัดสินใจตกลงรับข้อเสนอของรินจัง
นอกเหนือจากนั้นแล้ว ผลประโยชน์จากการร่วมทีมของรินจังมากไปกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก
อย่างแรกเลย เงินเดือนที่ได้เท่ากับตอนที่ฉันทำพาร์ทไทม์
เงื่อนไขการทำงานคือการสตรีมเกม[Worldlive – ONLINE] โดยขั้นต่ำคือ5วันต่อสัปดาห์ วันละอย่างน้อย2ชั่วโมง
นอกจากไลฟ์สตรีมแล้ว จะต้องตั้งเป้าเป็นผู้เล่นระดับสูงด้วย รินจังเอ่ย
เพราะว่ามีวันว่าง2วัน เธอบอกว่าฉันจะทำอะไรก็ได้แต่ฉันก็คงจะเล่นเกมอยู่ดี
และอีกอย่างที่เป็นความต้องการของรินจัง…ฉันจะต้องอาศัยในห้องหนึ่งในอพาร์ทเมนต์นี้
สำหรับรินจังที่เป็นเจ้าของทั้งชั้น40แล้ว ห้องเหล่านั้นเธอไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรเลย
ถึงจะบอกว่าจะให้ห้องในอพาร์ทเมนต์นี้มาอย่างไม่คิดอะไร ฉันก็ตอบกลับไปได้แค่รอยยิ้มเกรงๆ
ฉันพยายามปฏิเสธอย่างเต็มกำลัง แต่ฉันก็ถูกกอดและถูกขอ “เถอะนะ?” ด้วยเสียงหวานๆข้างหู ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงฉันก็พ่ายแพ้เสียแล้ว
ตรงข้ามกับฉันที่ยอมแพ้และถอนหายใจ รินจังดูมีความสุขอย่างมาก ฉันถึงได้นึกได้ว่าทำไมถึงลงเอยแบบนี้
ก็เพราะว่าตัวฉันเองที่ยุ่งอยู่แต่กับงาน เพิกเฉยความสัมพันธ์ พอติดได้ว่าฉันถูกรักมาถึงขนาดนี้แล้ว
ฉันก็ไม่อยากทำร้ายเจตนาดีนี้
จะว่าไปแล้วห้องที่ฉันได้รับมาอยู่ติดกับห้องของเธอ มันเป็นห้องโล่งที่ถูกทำความสะอาดพอที่จะไม่มีฝุ่นตกค้าง
ในคืนนั้นสุดท้ายฉันก็นอนกับรินจังบนเตียงของเธอ
ก็นะเหมือนกับที่เคยทำอยู่เป็นประจำ
☆
วันต่อมา
สิ่งที่รินจังโชว์ให้ฉันดูคือเครื่องฟูลไดฟ์VRรุ่นล่าสุด
เครื่องฟูลไดฟ์VRเคยเป็นเครื่องตู้ใหญ่ที่ใช้เฉพาะในเกมเซนเตอร์ แต่ด้วยนวัตกรรมใหม่ของเทคโนโลยี มันถูกลดขนาดมาจนเหลือเพียงขนาดสวมหัวเพื่อใช้งานทั่วไป
แต่ว่าสำหรับมนุษย์ที่คาดหวังถึงประสิทธิภาพขั้นสูงสุดแล้ว เครื่องเบื้องหน้าฉันคือรุ่นใหม่สุดที่ขนาดใหญ่กว่าเตียง
เครื่องใหญ่และคุณภาพสูง ด้วยความตกใจจากขนาดฉันชี้ไปที่[หมายเลข2]แล้วถามรินจัง
“อันนี้-อันนี้ของฉันเหรอ?”
“ก็ต้องใช่น่ะสิ”
“ทำไมมันถึงมาอยู่ในห้องของรินจังล่ะ?”
“ทำไมถึงต้องยกไว้ไปที่ห้องพักของนานะด้วยล่ะ?”
“เดี๋ยวสิ เหมือนจะคุยกันไม่ตรงเรื่องนะ”
ไม่ได้หมายถึงห้องพักเก่าๆที่ฉันเคยอยู่แต่หมายถึงพวกเราก็อยู่ห้องติดกันแล้วทำไมถึงไม่ไปไว้ในห้องนั้นแทนล่ะ
ด้วยคำถามของฉัน ดูเหมือนว่ารินจังก็ยังไม่เข้าใจ
“ยังไงพวกเราก็เล่นด้วยกันอยู่แล้วทำไมไม่เล่นในห้องเดียวกันเลยล่ะ? แล้วอีกอย่าง ยังไงซะนานะก็จะมาอาศัยอยู่ในห้องนี้อยู่ดีล่ะ”
“เอ๋? ทำไมล่ะ?”
“มันจะดีกว่าใช่ไหมล่ะถ้าพวกเราทำอะไรอย่างทานมื้อค่ำด้วยกันน่ะ? แถมถ้านอนคนเดียวแล้วจะเหงาอีกด้วยนะ”
“ก็คงอย่างนั้น”
อาจจะเข้าใจผิดกันได้ง่ายๆด้วยรูปลักษณ์ที่ดูเป็นผู้ใหญ่แต่รินจังจริงๆแล้วก็คือเด็กที่ถูกตามใจมาตลอด
เพราะเป็นเด็กเล็กสุดในครอบครัวจึงโดนตามใจ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเรายังอยู่ด้วยกันตลอดเวลาในตอนเด็กอีกด้วย
ถึงจะโตขึ้นมาบ้างแล้วแต่เธอก็ยังคงมีส่วนที่ดื้อรั้นอยู่ พออยู่ต่อหน้าฉันก็จะเป็นแบบนี้ตลอด
“แล้วจะให้ห้องฉันมาทำไมกันล่ะ?”
“เมื่อกี้ได้พูดอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่าเลย ยิ่งไปกว่านั้นฉันควรจะเข้าเล่น[Worldlive – ONLINE]เลยไหม?”
“อ๊ะ ลืมไปเลย นั่นน่ะจะต้องรอวันมะรืนนะ”
10,000คนรวมถึงรินจัง พวกเขาเป็นผู้เล่นกลุ่มแรกของเกม[Worldlive – ONLINE]
วันเริ่มสำหรับกลุ่มที่สองคืออีกสองวันหลังจากนี้ ซึ่งจะเป็นวันที่กลุ่มที่สองจะได้เข้าร่วมเกม
เพราะข้อจำกัดทางด้านจำนวนคนบนเซิฟเวอร์ การจะเข้าเกมจะต้องซื้อซอฟท์แวร์
แน่นอนอยู่แล้วว่ารินจังจัดการให้เรียบร้อย
“นี่นานะ เธอน่ะไม่ค่อยมีประสบการณ์กับเกมแบบนี้ใช่ไหม? ในสองวันนี้ฉันคิดว่าจะให้เธอได้เรียนรู้ถึงกฎและมารยาทและข้อมูลต่างๆในเรื่องนี้นะ”
“นั่นสินะ มันสำคัญจริงๆนี่นา”
“ฉันเองก็มีไลฟ์สตรีมเลยจะไม่ได้คอยดูแลอยู่ตลอดแต่ถ้ามีปัญหาหรือไม่เข้าใจอะไรฉันจะตอบให้นะ”
“โอเคเลย ตอนนี้มาลองฟูลไดฟ์กันก่อนดีกว่า ผ่านมาหลายปีแล้วฉันก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง”
“ถ้างั้นเดี๋ยวฉันจะสอนวิธีให้นะ”
แบบนั้นล่ะ ขณะที่ถูกสอนเรื่องต่างๆโดยรินจัง ฉันก็ได้ก้าวเข้าสู่การเตรียมพร้อมเป็นเกมเมอร์