เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 945
“ไอ้หนุ่ม นายไม่กังวลสักนิดเลยเหรอ เทียนตู้ไม่ใช่คนที่รับมือง่ายนะ ระวังอย่าโดนเขาทำจนพิการล่ะ”
หานอู๋ซวงวางหมากลง แล้วพูดช้าๆ
ลู่ฝานตอบว่า “ลุงหาน เชื่อผมเถอะ ผมก็ไม่ใช่คนที่รับมือง่ายเหมือนกัน”
พูดพลาง ลู่ฝานก็วางหมากลง คิ้วของหานอู๋ซวงกระตุกตามไปด้วยเล็กน้อย
“เจ้าหนุ่ม มีความมั่นใจเป็นเรื่องดี แต่อวดดีเกินไปไม่ดี ฉันพูดแบบนี้กับนายแล้วกัน เทียนตู้เป็นผู้สืบทอดตระกูลเทียน แม้ไม่ใช่ลูกชายคนโต ไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุด แต่แค่มาจากตระกูลเทียน ล้วนเป็นเด็กที่มีความสามารถด้านวิถีบู๊ แย่กว่าตระกูลหานของเราเล็กน้อยเท่านั้น”
หานอู๋ซวงพูดยกยอตระกูลหานอย่างหน้าไม่อาย ลู่ฝานทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดด้านหลัง
แต่ตระกูลเทียน กลับทำให้ลู่ฝานคิดถึงอย่างอื่นขึ้นมาได้ เหมือนท่านผอ.เป็นคนตระกูลเทียน ดูเหมือนเขาต้องหาเวลาไปตระกูลเทียนสักรอบแล้ว
ลู่ฝานครุ่นคิดเงียบๆ หานอู๋ซวงรีบวางหมากลงอีกครั้ง
ทันใดนั้น ลู่ฝานพูดว่า “ตระกูลเทียนเหรอ งั้นผมคงต้องไว้หน้าเขาสักหน่อย”
หานอู๋ซวงหัวเราะร่าแล้วพูดว่า “ไอ้เด็กบ้า ความหน้าไม่อายของนาย เหมือนสไตล์ของฉันตอนนั้นเลย โอเค ฉันไม่ขู่นายแล้ว นายสู้ให้เต็มที่ เห็นแก่หน้าตระกูลหาน ถึงเขาชนะนายก็คงไม่กล้าทำอะไรนายหรอก”
ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดอีก สีหน้าหานอู๋ซวงตกใจทันที
ลู่ฝานพูดว่า “ลุงหาน ผมมีเรื่องหนึ่งที่อยากถาม ที่คุณพูดตอนกลางวันหมายความว่าอะไรกันแน่ อธิบายให้ฟังหน่อยได้ไหมครับ”
หานอู๋ซวงส่ายหัวไปมาแล้วพูดว่า “โอ้ เรื่องนี้เหรอ พูดยาก!”
ลู่ฝานกลอกตาไปมาช้าๆ จู่ๆ เขาเอายาเม็ดเป็นกำออกมาจากในอก ยัดเข้าไปในมือหานอู๋ซวง
“ลุงครับ ผมไม่ได้มีความคิดอื่นเลย แค่รุ่นน้องแสดงความเคารพคุณเท่านั้น ถือว่ากินลูกอมละกันครับ!”
หานอู๋ซวงมองแวบหนึ่ง เลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า “ดูไม่ออกเลยว่านายรวยมาก พอได้แล้วๆ ยาแค่นี้ของนายคิดว่าฉันขาดแคลนเหรอ เอาคืนไปเถอะ ในเมื่อนายอยากฟัง ฉันจะเล่าให้ฟัง นายจะได้ไม่ตายอย่างไม่เข้าใจ”
ลู่ฝานทำท่าตั้งใจฟังอย่างเคารพนับถือ หานอู๋ซวงชี้หน้าลู่ฝานแล้วพูดว่า “อย่างแรกเลย เรื่องนี้ต้องพูดตั้งแต่หลังจากที่นายฟันมารทั้งสี่ด้วยกระบี่เดียว นายอาจไม่รู้ เดิมทีนายไม่ได้โควตารายชื่อคัดเลือกหรอก”
“หมายความว่ายังไงครับ”
ลู่ฝานถาม
หานอู๋ซวงหัวเราะแล้วพูดว่า “ง่ายมาก เพราะองค์รัชทายาทไม่เห็นด้วย นายอาจไม่รู้ โควตารายชื่อคัดเลือกการแข่งนานาประเทศทั้งประเทศอู่อาน ดูแลโดยองค์รัชทายาท”
ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “แล้วจะให้ผมเข้ามาเมืองหลวงทำไม”
หานอู๋ซวงพูดว่า “น่าแปลกก็ตรงนี่แหละ เพราะนายได้รับการอนุมัติจากฝ่าบาทเป็นพิเศษ ฝ่าบาทบอกให้นายมา ใครกล้าพูดว่าไม่ได้ล่ะ แต่ฝ่าบาทไม่ได้พูดว่าจะเอาโควตารายชื่อให้นาย แค่พูดว่าให้นายมาเมืองหลวง”
ลู่ฝานพูดว่า “นี่มันอะไรกัน ให้ผมมาแล้วจะไม่ให้โควตารายชื่อผมเหรอ จะให้ผมกลับไปอีกรอบเหรอ”
หานอู๋ซวงพูดว่า “ถ้านายกลับไปได้อย่างปลอดภัยก็ดี แต่เรื่องไม่ได้ง่ายอย่างที่นายคิด ฉันพูดกับนายแบบนี้แล้วกัน ในเมื่อโควตารายชื่อคัดเลือกดูแลโดยองค์รัชทายาท งั้นนายลองคิดดูสิ ทำไมองค์รัชทายาทถึงไม่ยอมให้โควตารายชื่อกับนาย”
ลู่ฝานคิดพลางพูดว่า “ไม่เข้าใจ ผมไม่เคยล่วงเกินเขา ไม่เคยต่อว่าอะไรเขา แม้แต่หน้าตาเขาผมก็ยังไม่รู้ว่าเป็นยังไง”
ทันใดนั้น แววตาลู่ฝานเป็นประกาย “อย่าบอกนะว่าเพราะผมฆ่าผู้เฝ้าเมืองไปคนหนึ่ง”