“อืม” จวินอู๋เหยายอมรับง่ายๆ
แม้ว่าเขาจะยอมรับด้วยท่าทีสบายๆ แต่ในแววตาของจวินอู๋เสียกลับสั่นไหวราวมีคลื่นยักษ์ก่อตัวขึ้นนับไม่ถ้วน
“ท่านไปเถอะ” จวินอู๋เสียพูดขึ้น
มือของจวินอู๋เหยาพลันหยุดชะงัก ดวงตาสีม่วงคู่นั้นเลื่อนขึ้นมองร่างที่อาบด้วยแสงจันทร์ของนาง
“ข้าไปไม่ได้”
“ข้าไม่ต้องการท่านที่นี่ ท่านต้องไปเดี๋ยวนี้” เป็นครั้งแรกที่เสียงของจวินอู๋เสียตึงเครียดและแฝงความวิตกกังวล
การบูชายัญเลือดสามอาณาจักรเป็นเป้าหมายสูงสุดของอาณาจักรบน สิ่งที่สำคัญที่สุดที่พวกเขาต้องการเพื่อให้บรรลุเป้าหมายก็คือวิญญาณต่างโลก นั่นก็คือจวินอู๋เหยา! ในสำนักธาราเมฆมีผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีทองหนึ่งพันคน! แม้ว่านางจะเชื่อในความสามารถของเขา แต่กับศัตรูที่มีแข็งแกร่งจำนวนมากเช่นนี้ ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าจะไม่เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้น ยังไงซะนี่ก็เป็นกับดักที่วางไว้จับชายชราตัวเล็กที่มีพลังใกล้เคียงกัน
จวินอู๋เสียมั่นใจว่า หากมีคนของอาณาจักรบนอยู่แถวนี้ พวกเขาจะเลิกไล่ตามชายชราตัวเล็กและยอมเสี่ยงทุกอย่างเพื่อจับจวินอู๋เหยา!
“เจ้าเป็นห่วงข้าหรือ?” จวินอู๋เหยาหัวเราะเบาๆ ดวงตาที่มีเสน่ห์ของเขามองไปที่ดวงตาใสกระจ่างของจวินอู๋เสีย มีรอยยิ้มสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา
“ที่ท่านถูกขังอยู่ในอาณาจักรล่าง พวกเขาเป็นคนทำงั้นหรือ?” จวินอู๋เสียเมินคำถามของจวินอู๋เหยาและเป็นฝ่ายถามเขาแทน
“ใช่ ก็อย่างนั้นแหละ” จวินอู๋เหยายักไหล่ ในสายตาเขา การถูกขังนับพันปีดูจะไร้ความหมายจนไม่อยากพูดถึง
แต่ยิ่งเขาเป็นเช่นนี้ จวินอู๋เสียก็ยิ่งขจัดเมฆดำในใจออกไปไม่ได้ แม้ว่าจวินอู๋เหยาจะพูดแบบสบายๆ แต่มันก็ลบความจริงที่เขาเคยพ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของอาณาจักรบนไม่ได้ จริงอยู่ว่าจวินอู๋เสียต้องการช่วยซูหย่า แต่นางไม่อยากแลกจวินอู๋เหยากับซูหย่า นางไม่อยากเสียทั้งคู่
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์ เจ้าในตอนนี้ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอาณาจักรบน ถ้าข้าไปและเจ้ายังยืนกรานที่จะช่วยอาจารย์ของเจ้า เจ้าจะไม่สามารถช่วยนางได้” นี่เป็นครั้งแรกที่จวินอู๋เหยาพูดถ้อยคำที่ใจร้ายกับจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียแข็งแกร่งมาก สำหรับอายุของนางและสภาพแวดล้อมที่นางเติบโตมา สามารถพัฒนามาถึงขั้นนี้ได้ก็ฉีกกฎสวรรค์แล้ว
แต่ศัตรูที่นางกำลังจะเผชิญหน้านั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ธรรมดาทั่วไป แต่เป็นอาณาจักรบนที่ใกล้เคียงกับเทพเจ้า นางยังเด็กเกินไปและมีประสบการณ์ไม่มากพอ นางจะสู้กับอาณาจักรบนได้อย่างไร? ไอลีนโนเวล
ความรู้สึกเกลียดแวบผ่านเข้ามาในแววตาของนาง นางไม่ได้เกลียดจวินอู๋เหยา แต่เกลียดตัวเองที่ไร้ความสามารถ นางเคยสาบานว่าจะแข็งแกร่งขึ้น แข็งแกร่งมากพอที่จะยืนเคียงข้างจวินอู๋เหยา เวลานั้นนางจะไม่ต้องกังวลอีกต่อไปว่าจะไม่สามารถต่อสู้กับศัตรูของเขาได้ แต่เวลาก็มาถึงเร็วเกินไป กะทันหันเกินไป
จวินอู๋เหยาพูดไม่ผิด แม้ว่าจวินอู๋เสียจะมีความสามารถทุกด้าน แต่ผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองหนึ่งพันคน ต่อให้นางใช้พลังทั้งหมดที่มี ก็ยังสู้ไม่ได้อยู่ดี แถมคนพวกนั้นก็ไม่ออกจากอาคารนั้นเลย ทำให้จวินอู๋เสียคิดแผนการใดๆได้ยากขึ้น
ถ้าอยากช่วยซูหย่า จวินอู๋เหยาก็ต้องลงมือด้วย แต่ถ้าไม่อยากให้จวินอู๋เหยาเปิดเผยตัว ซูหย่าก็จะเหลือหนทางตายเพียงอย่างเดียวเท่านั้น!
จวินอู๋เสียไม่เคยเจอสถานการณ์ที่บีบคั้นให้เลือกเช่นนี้
และการเลือกคือสิ่งที่นางไม่อยากทำมากที่สุด
จวินอู๋เหยายื่นมือออกมาดึงจวินอู๋เสียที่กำลังขมวดคิ้วด้วยความกังวลเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด แล้วกระซิบปลอบเบาๆว่า “อย่าห่วงเลย ตั้งแต่ข้าออกจากถ้ำ พวกเขาก็รู้แล้วว่าข้าหนีออกมา หลายปีมานี้พวกเขาไม่เคยเลิกตามล่าข้า ต่อให้ข้าไม่ปรากฏตัวในวันนี้ พวกเขาก็ไม่หยุดตามล่าข้าหรอก”