จวินอู๋เสียรู้ว่าสิ่งที่จวินอู๋เหยาพูดเป็นความจริง เมื่อก่อนจวินอู๋เหยาหายตัวไปบ่อยมาก และตอนที่เขากลับมาก็มักมีกลิ่นเลือดติดตัวมาด้วย ตอนแรกนางไม่ได้สนใจมากนัก แต่เมื่อเวลาผ่านไป นางก็เริ่มเดาว่าทุกครั้งที่เขาหายไป เขากำลังจัดการกับศัตรูที่ตามไล่ล่าเขา กลิ่นคาวเลือดมาจากคนพวกนั้น
คนพวกนั้นเล็งเป้ามาที่จวินอู๋เหยานานแล้ว
เพื่อให้การบูชายัญเลือกสามอาณาจักรประสบความสำเร็จ ทลายขอบเขตและไปถึงพลังของเทพเจ้าที่แท้จริง พวกเขาจะไม่มีวันปล่อยจวินอู๋เหยาไป
“วิญญาณต่างโลก ก็หมายความว่าท่านไม่ได้มาจากโลกนี้งั้นหรือ? แล้วท่านเป็นใคร?” จวินอู๋เสียถามเบาๆ
จวินอู๋เหยามองนางและพูดว่า “ข้าไม่รู้” novel-lucky
“ท่านไม่รู้?” “ตอนที่ข้ามาถึงโลกนี้ ข้าไม่มีความทรงจำอยู่เลย สิ่งเดียวที่ข้ารู้ก็คือข้าไม่ใช่คนที่นี่ ในตอนแรกข้ามาที่อาณาจักรบน จนกระทั่งพวกเขาพบว่าข้าคือวิญญาณต่างโลก ข้าจึงลงมาที่อาณาจักรกลาง ปีนั้นที่ข้าถูกขังไว้ในถ้ำ ข้าเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่นั่นมันก่อนที่ข้าจะได้พบเจ้า หลังจากได้พบเจ้า ข้าก็ได้รู้ว่านี่คือของขวัญที่ดีที่สุดที่โลกนี้มอบให้ข้า” จวินอู๋เหยาเชยคางจวินอู๋เสียขึ้น ดวงตายิ้มของเขามองไล้ไปทั่วทุกตารางนิ้วบนใบหน้าของนาง
“ได้พบกับเจ้า ต่อให้วิญญาณข้าต้องแตกสลาย ข้าก็มีความสุข
จวินอู๋เหยาไม่มีความรู้สึกดีๆต่อโลกใบนี้ ไม่ว่าคนหรือเรื่องอะไรก็เป็นเหมือนเกมสำหรับเขา ถ้าเขาชอบเขาก็สามารถรวมอาณาจักรกลางและปราบปรามกองกำลังทั้งหมดได้ พอเบื่อเขาก็ไปกำจัดพวกอาณาจักรบนที่มาล้อมจับเขา มีเพียงนางที่ปรากฏตัวขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจที่นำแสงสว่างมาสู่โลกที่มืดมนของเขา
เขาเคยคิดจะให้คนพวกนั้นชดใช้ด้วยเลือดให้สาสมกับความเกลียดชังของเขา
แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการก็คือการได้อยู่กับจวินอู๋เสียไปนานๆ ใช้ชีวิตแบบธรรมดาทั่วไป สร้างกระท่อมเล็กๆกลางป่าเขา อยู่ร่วมกันไปตลอดชีวิต
เขาเคยสู้เพราะความเกลียด ตอนนี้เขาสู้เพื่อความรัก
หนึ่งคำที่แตกต่างกัน ทำให้เขารู้สึกเหมือนได้ชีวิตใหม่
อดีตผ่านพ้นไป สลายหายไปราวกลุ่มควัน สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนมีเพียงนาง
“ข้าไม่อยากให้ท่านเสี่ยง” จวินอู๋เสียกล่าวอย่างข่มกลั้น
จวินอู๋เหยายิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นความกังวลในแววตาของจวินอู๋เสียอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน และความกังวลนี้เนื่องมาจากเขา จึงทำให้เขารู้สึกเบิกบานใจ นี่เป็นความรู้สึกที่มีให้กับเขาเท่านั้น และทำให้เขารู้สึกเหมือนมีดอกไม้นับร้อยผลิบานและดวงอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้า “เห็นเจ้าเป็นแบบนี้ ข้ามีความสุขมาก มีความสุขมากซะจน……อดใจไม่ไหวอยากจูบเจ้าจะแย่แล้ว แบบนี้ทำยังไงดีล่ะ?” จวินอู๋เหยาแสร้งทำเป็นกลุ้มใจ
เมื่อสิ้นเสียงของเขา จวินอู๋เสียก็เงยหน้าขึ้นทันที และโน้มตัวไปข้างหน้า กดริมฝีปากอุ่นๆของนางลงบนริมฝีปากของเขา
จวินอู๋เหยาตะลึงงันอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเขาก็กระชับอ้อมแขนแน่นเข้า ความหวานจากริมฝีปากของนางทำให้ทุกอย่างที่อยู่ในใจเขาหายวับไปทันที
เขาหลับตาลงช้าๆ โอบกอดความอบอุ่นและความรักที่นางมอบให้ แขนของเขากระชับแน่นขึ้นทีละนิดราวกับว่าจะไม่มีวันปล่อยนางออกจากอ้อมกอดของเขา
มีเรื่องหนึ่งที่เขาจะไม่มีวันพูดออกมาเด็ดขาด
วิญญาณต่างโลกของสามอาณาจักรไม่ใช่แค่เขาคนเดียวอีกแล้ว แต่ยังมีอีกคนหนึ่งที่เขายอมสละชีวิตเพื่อปกป้อง! แม้ว่าเขาจะตกอยู่ในอันตราย แต่เขาก็เต็มใจที่จะแบกรับมันไว้คนเดียว
เพียงเพื่อปกป้องนาง ให้โลกของนางมีแต่ดอกไม้ ชั่วชีวิตมีแต่ความสุขความเจริญ
ภายใต้แสงจันทร์นวล คนทั้งสองโอบกอดและจูบกันตรงหน้าต่าง ช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนหวานและสวยงาม