บทที่ 1449 บนสนามรบไม่นับพ่อลูก
พอเห็นทั้งสองทำท่าจะไป เยี่ยหวันหวั่นรีบเดินไปขวางหน้านักพรตใจบริสุทธิ์กับหนุ่มกรรมกรต่างชาติทันที นี่เธอเสียเงินจ้างพวกเขามานะ งานยังไม่เสร็จก็คิดจะหนีแล้ว?!
“จะไปไหน!” เยี่ยหวันหวั่นหันไปมองนักพรตใจบริสุทธิ์กับเสี่ยวเถียนเถียน แล้วถาม
“กลับบ้านไปกินขี้” หนุ่มกรรมกรต่างชาติบอก
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก ถือว่านายแกร่งกว่า…
“อย่าลืมสิว่าครั้งนี้พวกนายมาทำอะไร ฉันควักเงินมหาศาลให้เจ้าเลวเนี่ยอู๋หมิงเพื่อจ้างพวกนายสองคนมาเชียวนะ งานยังไม่ได้ทำก็คิดจะหนีแล้วงั้นเหรอ? คอยดูเถอะฉันจะให้คะแนนพวกนายแค่ดาวเดียว!” เยี่ยหวันหวั่นขู่
พอเยี่ยหวันหวั่นพูดอย่างนี้ นักพรตใจบริสุทธิ์กับเสี่ยวเถียนเถียนก็อึ้งงัน หน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย
ได้คะแนนแย่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ…หัวหน้าเคยบอกว่าถ้าใครถูกลูกค้าให้คะแนนแย่ จะต้องโดนลดขั้นหนึ่งขั้นเชียวนะ…
นักพรตใจบริสุทธิ์หันไปมองเยี่ยหวันหวั่น แล้วตบหน้าอกตัวเอง “เถ้าแก่โหย่วหมิง รับของคนอื่นมือไม้อ่อน…เอ้ย ไม่ใช่สิ รับเงินคนอื่นมาแล้วก็ต้องทำงานให้เขา พวกผมเป็นทหารรับจ้าง ยึดมั่นในหลักการ เรื่องการถูกว่าจ้าง พวกเรานี่แหละมืออาชีพ!”
“ใช่แล้วๆ เขาพูดถูก พวกเรานี่แหละมืออาชีพ!” เสี่ยวเถียนเถียนพูดเสริม เขาหันไปมองอี้จือฮวากับหนุ่มภูเขาน้ำแข็ง ใบหน้าเหี้ยมเกรียม ตะโกนเสียงดัง “ภูเขาลูกนี้ข้าเป็นคนบุกเบิก ต้นไม้ต้นนี้ข้าเป็นคนบุกเบิก หากจะผ่านเส้นทางนี้ จงเด็ดหัวของเจ้าซะ!”
หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…?”
อี้จือฮวาเอ่ยว่า “หมายความว่าไงน่ะ?”
ขนาดเยี่ยหวันหวั่นที่ยืนอยู่ข้างเขายังทำหน้างง เสี่ยวเถียนเถียนเป็นอะไรไป เป็นลมชักเหรอ?! พวกเขามาจับตัวคน ไม่ได้มาเป็นโจรภูเขา สวรรค์ ส่งพระพุทธมาช่วยเธอสักองค์เถอะ…
“เอ่อ…” นักพรตใจบริสุทธิ์ยิ้มแหย เขาหันไปอธิบายให้เยี่ยหวันหวั่น “เมื่อก่อนตอนอยู่จีน…เสี่ยวเถียนเถียนดูละครย้อนยุคมากไปหน่อย…เขาคิดว่าคำพูดแบบนี้ข่มขวัญได้ดีกว่า…เขาถนัดพูดจาข่มขวัญคู่ต่อสู้น่ะ…”
เยี่ยหวันหวั่นปากกระตุก เจ้าพวกนี้ทำไมถึงได้พึ่งพาไม่ได้ยิ่งกว่าทีมทหารรับจ้างจูซิงอีกนะ…ถ้ารู้อย่างนี้แต่แรกเธอจ้างทีมของเจวี้ยนเหมาดีกว่า…
“เหอะ!” เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันพูดอะไร ผู้นำตระกูลหยวนแค่นเสียงขึ้นจมูก เขาจ้องหน้าเยี่ยหวันหวั่น “แม่หนู ดูเหมือนเธอจะจ้างทหารรับจ้างสองคนนั้นมาสู้กับฉัน…เธอฝึกวิทยายุทธ์สายไหนล่ะ?”
เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองผู้นำตระกูลหยวน “สายเทควันโด สายเจี่ยฉวนเต้า สายคาราเต้ สายอุโมงค์ดวงดาว”
ผู้นำตระกูลหยวนเดือดดาล “นังเด็กเมื่อวานซืน กวนประสาทฉันเหรอ?!”
เอ่ยจบ ผู้นำตระกูลหยวนพุ่งตัวเข้ามาทำท่าจะคว้าร่างเยี่ยหวันหวั่น
“ไสหัวไป!” นักพรตใจบริสุทธิ์ที่ยืนอยู่ข้างเยี่ยหวันหวั่นยกนิ้วตวัดกลางอากาศ เขาแค่ออกแรงดีดนิ้วก็ทำให้ผู้นำตระกูลหยวนถอยหลังได้แล้ว
“คิดจะทำร้ายนายจ้างฉัน ถามฉันรึยัง?!” นักพรตใจบริสุทธิ์แค่นยิ้มเย็นชา
“ฮึ ไอ้นักพรตเลว นายมีนายจ้างคนเดียวรึไง?!” อี้จือฮวาดึงผู้นำตระกูลหยวนมายืนข้างหลัง จากนั้นก็ชี้หน้าด่านักพรตใจบริสุทธิ์
“ถุยเหอะ ไอ้กะเทยหน้าตาย บนสนามรบไม่นับพ่อลูก เข้ามาเลยเซ่!” นักพรตใจบริสุทธิ์แค่นยิ้ม
“บนสนามรบไม่นับพ่อลูก?” อี้จือฮวาทำหน้างง “หมายความว่ายังไง?”
“ไอ้กระเทยหน้าตาย เขาหมายความว่าเขาเป็นพ่อนายไงเล่า!” หนุ่มกรรมกรต่างชาติบอก
อี้จือฮวาปรี๊ดขึ้นมาทันที เขาหันไปมองหนุ่มภูเขาน้ำแข็งที่ยืนอยู่ข้างหนึ่ง “ที่รัก…ไอ้นัพรตเลวนั่นมันบอกว่ามันเป็นพ่อพวกเรา! ปล่อยแมลงพิษฆ่าพวกมันเลย!”
แต่หนุ่มภูเขาน้ำแข็งกลับอ้าปากหาว จากนั้นก็นั่งลงบนพื้นอย่างเกียจคร้าน ผ่านไปไม่กี่อึดใจ จากนั่งก็กลายเป็นนอน อย่างกับว่าได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับพื้นไปแล้ว ท่าทางเขาดูไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจเลยซักนิด
————————————————————————————-
บทที่ 1450 แม่ทำไม่ได้จริงๆ
“หลีกไป พวกฉันถูกเจ้านายโหย่วหมิงจ้างมา คืนนี้ต้องจับไอ้หมาเฒ่าผู้นำตระกูลหยวนให้ได้!” นักพรตใจบริสุทธิ์พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
จนถึงตอนนี้ เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งพยักหน้าอย่างพอใจเป็นครั้งแรก ค่อยรู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย มันต้องอย่างงี้สิ…
“ถุย ไอ้นักพรตเลว ถ้าอย่างงั้นพวกเราก็มีเจ้านายคนละคน มาสู้กันด้วยความสามารถจริงๆ เลย!” อี้จือฮวาบอก
ขณะพูด อี้จื้อฮวาฟาดฝ่ามือไปที่หน้าอกนักพรตใจบริสุทธิ์
“ไอ้กะเทยหน้าตาย กล้าลูบหน้าอกฉันเหรอ?!” ขณะพูด นักพรตใจบริสุทธิ์เหวี่ยงฝ่ามือใส่หน้าอี้จือฮวา
อี้จือฮวาหวีดร้องเสียงแหลม “ฉันแค่ล้อเล่นกับนาย แต่นายดันเอาจริง…ตบเครื่องสำอางที่ฉันอุตส่าห์บรรจงแต่งตั้งหลายชั่วโมงจนเลอะไปหมด…แม่จะเอาแกตายแน่!”
ชั่วพริบตานั้น เยี่ยหวันหวั่นเห็นเพียงนักพรตใจบริสุทธิ์กับอี้จือฮวาเริ่มตะลุมบอนกันอยู่ด้านหนึ่ง ทั้งโต๊ะเก้าอี้และม้านั่งในห้องหนังสือแทบจะปลิวว่อนไปทั่ว
พอเห็นอี้จือฮวากับนักพรตใจบริสุทธิ์เริ่มสู้กัน หนุ่มกรรมกรต่างชาติก็ชี้หน้าหนุ่มภูเขาน้ำแข็งที่นอนอยู่บนพื้น แล้วตะโกนเสียงดังว่า “มาเซ่ มาสู้กัน นายเข้ามาเซ่!”
หนุ่มภูเขาน้ำแข็งแค่พลิกตัวปรับท่านอน ไม่มีท่าทีบ่งบอกว่าจะลุกขึ้นมาเลย หนุ่มกรรมกรต่างชาติตะโกนท้าทายต่อ “นายกลัวฉันใช่ไหม แน่จริงก็อย่าแกล้งทำเป็นคนตาย แน่จริงก็ลุกขึ้นมาเซ่!”
หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…”
ทันใดนั้น หนุ่มภูเขาน้ำแข็งค่อยๆ ลุกขึ้นมา
แต่หนุ่มกรรมกรต่างชาติยังไม่ทันได้ทำอะไร จู่ๆ หนุ่มภูเขาน้ำแข็งก็เปิดฝาโลงศพออก จากนั้นท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน เขาก็เดินเข้าไปในโลงศพเงียบๆ
วินาทีต่อมา เสียง “ปัง” ดังขึ้น ฝาโลงศพถูกเลื่อนปิดอีกครั้ง…
เยี่ยหวันหวั่นอึ้งค้าง
หนุ่มกรรมกรต่างชาติก็พูดไม่ออก
“เถ้าแก่โหย่วหมิง โทษผมไม่ได้แล้วนะ ถึงเวลาจะมาให้หนึ่งดาวกับผมไม่ได้นะ!” หนุ่มกรรมกรต่างชาติรีบหันไปฉีกยิ้มให้เยี่ยหวันหวั่น…
เยี่ยหวันหวั่นทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็พูดไม่ออก
อีกด้าน ดูเหมือนอี้จือฮวาจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนักพรตใจบริสุทธิ์ ตอนนี้เขากำลังเสียเปรียบเล็กน้อย
อี้จือฮวาถอยหลังกลับมา เปิดฝาโลงศพของหนุ่มภูเขาน้ำแข็งแล้วมองหนุ่มภูเขาน้ำแข็งที่กำลังนอนสบายใจเฉิบอย่างโมโห “ที่รัก ช่วยฉันสู้กับเขาหน่อย เขาเอาจริง!”
หนุ่มภูเขาน้ำแข็งอ้าปากหาว มองอี้จือฮวาเหมือนรำคาญ จากนั้นก็ส่ายหน้า
เยี่ยหวันหวั่นที่กำลังดูเหตุการณ์อยู่อดปวดหัวไม่ได้ ถ้าสู้กันอย่างงี้ต่อไปแล้วเมื่อไหร่จะได้เรื่อง?! อีกไม่นานฟ้าก็จะสว่างแล้วนะ!
“อี้จือฮวา เจ้าคนตาย ผู้นำตระกูลหยวนให้เงินพวกนายเท่าไหร่ ฉันเพิ่มให้เท่าหนึ่ง พวกนายมาช่วยฉัน!” เยี่ยหวันหวั่นหันไปพูดกับสองคนนั้น
พอเยี่ยหวันหวั่นพูดจบ สองคนนั้นที่ตอนแรกคนหนึ่งโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงคนหนึ่งทำหน้าเหมือนไม่สนโลกก็ตาลุกวาวขึ้นมาทันที
“แหม…น้องสาวโหย่วหมิง ดูพูดเข้าสิ…เราคนกันเองจะมาพูดเรื่องเงินเรื่องทองทำไม ฉันกับที่รักต้องช่วยเธออยู่แล้ว ใช่ไหมที่รัก?” อี้จือฮวาหันไปพูดกับหนุ่มภูเขาน้ำแข็งที่ในที่สุดก็ยอมลุกขึ้นนั่ง
หนุ่มภูเขาน้ำแข็งพยักหน้ารัวๆ
ผู้นำตระกูลหยวนตกใจ สองคนนี้จะย้ายพวกงั้นเหรอ ไม่ได้เด็ดขาด!
“ผู้หญิงคนนี้ให้เท่าไหร่ ฉันเพิ่มให้อีกสามเท่า!!” ผู้นำตระกูลหยวนรีบบอก
“น้องสาวโหย่วหมิง ถึงเราจะสนิทกันก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่พวกฉันเป็นทหารรับจ้าง เป็นมืออาชีพ ต้องยึดมั่นในหลักการ ในเมื่อถูกผู้นำตระกูลหยวนว่าจ้างแล้ว ก็ต้องทำหน้าที่อย่างซื่อสัตย์ อยู่ๆ จะมาเปลี่ยนข้างได้ยังไง…ไม่ได้ ผิดกฎของทหารรับจ้างอย่างร้ายแรง ขอโทษด้วย แม่ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก!” อี้จือฮวาพูดเหมือนปวดใจมาก