จะซูหย่าหรือจวินอู๋เหยา นางไม่อยากเลือกใครทั้งนั้น
เจ้าแมวดำถอนหายใจเบาๆ ขณะเฝ้ามองจวินอู๋เสียจมอยู่กับตัวเองอย่างเงียบๆจากด้านหลัง กลิ่นที่อบอวลอยู่ในห้องเป็นพิษอย่างมาก มันมองดูนางยุ่งกับการปรุงยาพิษและเอายาแก้พิษใส่ปากตัวเองอย่างต่อเนื่อง นี่เป็นพิษที่ร้ายแรงขนาดที่สัตว์อสูรที่แข็งแกร่งอย่างท่านแบะแบะยังทนไม่ไหว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนเลย
จวินอู๋เสียอยู่ใกล้กับพิษพวกนี้มากที่สุด นางไม่เพียงถูกปกคลุมด้วยกลิ่นอยู่ตลอดเวลา แต่ยังสัมผัสกับสมุนไพรที่มีพิษร้ายเหล่านั้นโดยตรง ถ้าไม่ใช่เพราะกินยาแก้พิษเข้าไป ตัวนางเองก็คงติดพิษไปแล้ว
ที่ด้านนอกห้อง จวินอู๋เหยามองดูเจ้าก้อนขนสองตัวถูกเจ้าแมวดำโยนออกมา เขาหรี่ตาลง แต่ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดแสดงให้เห็นในดวงตาสีม่วงคู่นั้น “นายท่านเจว๋” เย่เม่ยปรากฏตัวขึ้นข้างๆเขาอย่างไร้เสียง
“หืม?” จวินอู๋เหยาเลื่อนสายตาขึ้นมอง
“เย่กูส่งข่าวมาว่าเรื่องที่นายท่านเจว๋สั่งจัดการเรียบร้อยแล้วขอรับ” เย่เม่ยตอบ
จวินอู๋เหยาพยักหน้าเล็กน้อย ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดออกมา
เย่เม่ยยังคงเงียบ แต่แววตาเต็มไปด้วยความขัดแย้ง
“นายท่านเจว๋ ท่านอยากทำเช่นนี้จริงๆหรือขอรับ? ข้ารู้ว่าท่านทำทั้งหมดนี้เพื่อคุณหนู แต่ถ้าท่านเปิดเผยที่อยู่ของตัวเองเร็วเช่นนี้ ข้าเกรงว่าพวกอาณาจักรบนจะได้เปรียบ และจะไม่เป็นการดีสำหรับท่านขอรับ” เย่เม่ยทนต่อไปไม่ไหวและพูดออกมาในที่สุด สิ่งที่จวินอู๋เหยาคิดจะทำนั้นทำให้เขาเป็นกังวล ไอลีนโนเวล
“งั้นเจ้าว่า ถ้าข้าไม่ทำอะไร พวกเขาจะไม่ทำร้ายข้าใช่ไหม?” จวินอู๋เหยาเลิกคิ้วและพูดเยาะหยัน เย่เม่ยตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยิน ใช่แล้ว ไม่ว่าจะทำอะไร คนพวกนั้นก็จ้องจะเล่นงานจวินอู๋เหยาอยู่แล้ว ไม่มีวันที่จะปล่อยเขาไป
“ในเมื่อข้ากล้าจัดการเช่นนี้ ก็หมายความว่าข้ารับผลที่ตามมาได้ เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก” จวินอู๋เหยาไม่ยอมให้ใครตั้งคำถามกับคำสั่งของเขา
จากแววตาของเย่เม่ย เห็นได้ชัดว่าเขากำลังข่มกลั้นบางอย่างอยู่
จวินอู๋เหยามองประตูที่ปิดสนิทอย่างครุ่นคิด แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร
ถ้าไม่ใช่เขา ก็จะเป็นจวินอู๋เสีย ถ้าอาณาจักรบนรู้ว่ามีวิญญาณต่างโลกอีกคนนอกจากเขา และรู้ว่าจวินอู๋เสียคือคนนั้น พวกเขาจะไม่มีวันปล่อยนางไป
เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาดกับการบูชายัญสามอาณาจักร พวกเขาจะยิ่งกว่ายินดีที่มีวิญญาณต่างโลกเพิ่ม นี่เป็นสิ่งที่จวินอู๋เหยาไม่ยอมเด็ดขาด “เย่เม่ย มานี่” จู่ๆ จวินอู๋เหยาก็เรียกเขา
เย่เม่ยยืนขึ้นและเดินเข้าไปใกล้
จวินอู๋เหยากระซิบบางอย่างที่ข้างหูของเย่เม่ย หลังจากได้ฟัง ดวงตาของเย่เม่ยก็เบิกกว้าง ใบหน้าซีดขาวทันที เขาทิ้งตัวลง เข่าทั้งสองกระแทกกับพื้น และมองจวินอู๋เหยาอย่างวิงวอน
“นายท่านเจว๋ โปรดทบทวนอีกครั้งเถอะขอรับ!!! ได้โปรดทบทวนอีกครั้ง! เรื่องนี้……ไม่ได้เด็ดขาด! ถึงนายท่านจะเต็มใจ แต่ถ้าคุณหนูรู้เข้า นางคง……”
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์เข้มแข็งกว่าที่เจ้าคิดมาก” จวินอู๋เหยายิ้ม ดวงตาฉายแววรักใคร่เอ็นดู
ใบหน้าของเย่เม่ยซีดขาวราวกระดาษ ไหล่ของเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เขาไม่เคยรู้สึกกลัวเช่นนี้มาก่อน และไม่อาจพูดอะไรออกมาได้
“เย่เม่ย เจ้าต้องจำสิ่งที่เราพูดกันในวันนี้ให้ดี ห้ามลืมเด็ดขาด” แม้ว่าสายตาของจวินอู๋เหยาจะไม่ได้มองมาที่เขา แต่คำพูดของเขาชัดเจนว่าตั้งใจพูดกับเขา เหงื่อไหลลงมาจากหน้าผากของเย่เม่ย เขาขมวดคิ้ว แววตาเจ็บปวด เขาทำได้เพียงตอบรับด้วยเสียงสะอื้นว่า “ข้าน้อย……รับคำสั่งขอรับ……”
คำพูดนี้ พูดออกมาด้วยความข่มกลั้นอารมณ์อย่างที่สุด