Ch.26 – จากนี้ไป
Translator : Reheikichi / Author
หลังวันฝึกร่วมกัน
หลังทำกิจวัตรประจำวันเสร็จ ผมจึงเดินไปโรงเรียนผ่านโถงทางเดิน ทันใดนั้นก็ไปเจอเข้ากับเอลิเซียและจู่ๆ ก็ถูกเธอลากมายังลานสนามหญ้า
[ ทรูเอท … ฉันทำสำเร็จแล้วล่ะ ]
ด้วยคำพูดประโยคเดียว ผมก็คาดเดาได้ทุกอย่าง
เอลิเซียฆ่าโรเบิร์ตแล้วเมื่อวาน
แม้เธอจะไม่ต้องบอกก็ตาม
[ ก็คงงั้นล่ะนะ มองที่ขอบตานั้นก็พอรู้แล้ว ]
เมื่อตอบออกไป เอลิเซียจึงขยี้ตาครู่หนึ่งและหันมายิ้มในทันที แต่ใบหน้าของเธอดูแย่มาก
วงกลมสีดำรอบขอบตาชัดเจน ไม่เพียงแค่เอลิเซียอดนอนถึงได้ดูแย่ขนาดนี้ แต่เพราะภาวะทางจิตใจด้วย
[ รู้สึกยังไงล่ะหลังจากแก้แค้นสำเร็จ? ]
[ …มีความสุข เหมือนจะบินได้ทุกเมื่อตอนที่แก้แค้นสำเร็จเลยล่ะ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่างเปล่าแปลกๆ …ไม่รู้เลยว่าจะทำอะไรต่อไป ]
[ ไม่แปลกใจเลย อย่างที่ผมบอกไปเมื่อสองวันก่อน ในตอนนั้นฉันคิดว่าเอลิเซียคงไม่มีชีวิตอยู่อีกแล้ว… บางทีนี่อาจเป็นโชคดีก็ได้ หรือจะจังหวะ เอลิเซียถึงได้รอดมาได้ ]
[ คิดเหมือนกัน นี่ฉันโชคดีสินะ… ที่รอดมาได้ ]
[ โชคเองก็เป็นทักษะอย่างหนึ่ง การที่เธอรอดมาได้คงต้องยอมรับความจริงข้อนั้น ]
ไม่สามารถขอสิ่งที่ตนไม่มีและกลับกัน
หากยังมีชีวิตอยู่ ก็จงคิดถึงการมีชีวิตอยู่ต่อไป
[ นี่ ทรูเอท ]
[ อะไร? ]
[ ต่อจากนี้ฉันควรทำยังไงต่อไปดี? ]
ผมครุ่นคิดถึงคำถามของเอลิเซียครู่หนึ่ง
[ ในตอนนี้คิดว่าเธอไปที่ห้องพยาบาลดีกว่า ใบหน้าแบบนั้นมันเด่นมากเลยนะ ]
[ …อา ]
เอลิเซียทำสีหน้าผิดหวัง
คงเป็นคำตอบที่ต่างจากที่เธอคาดหวังไว้
เรื่องนั้นผมรู้ดี
[ เรื่องอนาคตเอาไว้ค่อยคิดทีหลัง ]
เอลิเซียที่กำลังจะไปห้องพยาบาลจึงมองย้อนกลับมา
[ เรื่องหลังจากนี้ ค่อยมาคุยกันอีกทีก็ได้นี่นะ? ]
[ …ขอบคุณนะทรูเอท ]
เอลิเซียขอบคุณผมและเดินต่อไปยังห้องพยาบาล
◆
เมื่อจบพักกลางวัน เอลิเซียก็กลับมายังห้องเรียน
แม้ว่าขอบตาจะยังไม่หายดำไปซะทีเดียว แต่ก็สงบใจได้บ้างแล้วและกลับมาสภาพเดิมก่อนการฝึกร่วม อาจารย์เองก็รู้สึกสบายใจที่เอลิเซียกลับมาตั้งใจเรียนอย่างจริงจัง
หลังเลิกเรียน
ขณะที่กำลังจะเดินกลับหอพักด้วยกัน
[ พักนี้ดูคุณจะแปลกๆ ไป แต่ดูเหมือนจะกลับมาเป็นปกติแล้วสินะคะ ]
[ อย่าหักโหมล่ะ ถ้ามีอะไรที่ฉันพอช่วยได้ก็บอกมาได้ทุกเมื่อเลย ]
กุเร็นและมิเซ่ต่างบอกกับเอลิเซีย
[ จ๊ะ … ขอบคุณมากนะทั้งสองคน ]
เอลิเซียรู้ดีว่าทั้งสองคนเป็นห่วง
อย่างไรก็ตาม การขอโทษของเอลิเซียก็ชัดเจนสดใส ราวกับเรื่องหนักๆ ภายในใจของเธอถูกยกหายไป
[ เอ่อ ขอโทษด้วยนะวันนี้ฉันมีธุระข้างนอกนะคะ ]
มิเซ่พูดขึ้นขณะที่กำลังเดินกลับไปยังหอพัก
เมื่อเห็นมิเซ่กำลังจะเดินออกไป กุเร็นเอียงหัว
[ ธุระอะไรงั้นเหรอ? ]
[ ฉันจะไปลงทะเบียนที่กิลด์นักผจญภัยน่ะค่ะ แม้จะรู้ตัวดีว่ายังแข็งแกร่งไม่พอ … แต่อยากเข้าใกล้เป้าหมายมากกว่านี้ค่ะ ]
มิเซ่ทำท่าเขินอายนิดหน่อย แต่กุเร็นและผมคิดว่ามันน่าชื่นชมมาก
แต่เดิมมิเซ่เข้าเรียนที่นี่ก็เพราะอยากเป็นนักผจญภัย นี่ก็ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วตั้งแต่เธอเข้าเรียน ในช่วงเวลานี้การเรียนก็ยุ่งอยู่แล้ว แต่เธอก็ยังมีเป้าหมายแน่วแน่ในการเป็นนักผจญภัยให้ได้
[ ไม่ใช่ว่าความฝันของมิเซ่คือเดินทางไปทั่วโลกในฐานะนักผจญภัยหรอกเหรอ? ]
เอลิเซียถามเธอ
[ ค่ะ ฉันคิดว่านักผจญภัยเป็นอาชีพที่มีอิสระมากที่สุดแล้ว แน่นอนว่าหากเป็นคนนอกมองก็อาจคิดว่าเป็นอาชีพที่ไม่มั่นคงนัก ]
[ มันก็จริง มีอิสระก็ดีเหมือนกันนะ ]
กุเร็นพยักหน้าให้มิเซ่
[ อิสระเหรอ… ]
เอลิเซียบ่นพึมพำกับท่าทางของทั้งสอง
[ ฉันเองก็เป็นนักผจญภัยด้วยดีไหมนะ ]
[ จริงเหรอคะ!? ]
มิเซ่ตอบเสียงดังต่อการบ่นพึมพำของเอลิเซีย
[ ชะ ใช่แล้ว! ไปกิลด์นักผจญภัยด้วยกันเลยค่ะ! จริงสิ! การลงทะเบียนไม่เสียค่าใช้จ่ายนี่คะ? ส่วนเรื่องพื้นฐานถามฉันมาได้เลยนะคะ ]
มิเซ่พูดด้วยท่าทางตื่นเต้นมากกว่าเดิม
เอลิเซียจึงพยักหน้าตอบเพราะประหลาดใจ
[ งั้นรบกวนทีนะ ]
[ ค่ะ!! ]
มิเซ่ยิ้มกว้างอย่างพอใจ
[ ทรูเอท ทำไมเราไม่ไปด้วยล่ะ? ]
[ อา ไปด้วยกันเถอะ ]
เมื่อกุเร็นชวน ผมจึงตอบรับไป
เราติดตามมิเซ่ที่ท่าทางอารมณ์ไป จากนั้นจึงเดินออกจากโรงเรียนกัน
[ ทรูเอท ฉันรู้สึกดีใจจังที่ยังมีชีวิตอยู่ ]
เอลิเซียมองด้วยมิเซ่ด้วยท่าทางมีความสุข
[ ดีแล้วล่ะ ที่เธอคิดถึงเรื่องในอนาคตได้ ]
[ … งั้นเหรอ นายสังเกตด้วยเหรอ ]
พลางถอนหายใจ
ดูเหมือนเอลิเซียจะตระหนักถึงความสำคัญของอนาคตแล้ว
ดูท่าทางด้านจิตใจจะไม่ต้องกังวลแล้ว
เอลิเซีย ชีวิตน่ะไม่ควรทิ้งขว้างไปอย่างไร้ค่าหรอกนะ
[ ――เจอตัวแล้ว เอลิเซีย มิลิชตัน ]