Ch.27 – จุดเริ่มต้นของหายนะ
Translator : Reheikichi / Author
ผมรีบดึงมือเอลิเซียหลบการโจมตีทีเผลอ
[ ก กะ เกิดอะไรขึ้น? ]
[ หนีเร็ว! ]
ผมตะโกนบอก
กุเร็นและมิเซ่ตกใจ แต่ก็รีบหนีตามผมและเอลิเซียมาทันที
ดาบเปื้อนเลือดที่ผู้โจมตีหยิบออกมา เหมือนกับดาบที่เอลิเซียใช้ตอนสอบเข้าไม่มีผิด
เอลิเซียคงใช้ดาบเล่มนั้นฆ่าโรเบิร์ต
อย่างไรก็ตาม เอลิเซียที่คิดว่าตัวเองคงหนีมาไม่รอด จึงทิ้งดาบไว้ในที่เกิดเหตุ
จะพูดว่าโง่ก็โง่
แต่มันเลี่ยงไม่ได้
เพราะเอลิเซียไม่ได้คิดเรื่องหลังจากการแก้แค้นตั้งแต่แรกแล้ว
[ ไม่ปล่อยให้หนีไปหรอก ]
ผู้โจมตีกระโดดมาดักหน้าทางที่พวกเราจะหนีไปอีกครั้ง
เขาใช้ 《เรจ》ขั้นสูง เตะพื้นและกระโดด
กุเร็นจึงกำหมัดแน่นและพุ่งเข้าหาผู้โจมตี
[ หยุดนะกุเร็น! ]
[ โอ่ร๊าาาาาา!!! ]
เขาลากเสียงตะโกนและออกแรงเต็มที่
ไม่คิดว่าเป็นเทคนิคกายภาพอะไรหรอก ――แต่เสียงคำรามเหมือนปืนใหญ่ที่ยิงออกไปของกุเร็นมีพลังขนาดนั้น
แต่ทว่าผู้โจมตีสามารถรับการโจมตีของเขาด้วยเพียงมือเดียว
[ อะไรกัน!? ]
[ ขอพูดอีกครั้ง ฉันต้องการตัวผู้หญิงคนนั้นคนเดียว ]
ผู้โจมตีพูดโดยไม่สนใจกุเร็นที่กำลังสับสน
กุเร็นมีเหงื่อเย็นๆ ไหลผ่านหน้าผาก
[ กุเร็นรีบพามิเซ่หนีไปที่ไหนสักแห่งเร็ว ]
ผมแอบๆ บอกเขา
[ …คิดจะทำอะไรกันล่ะ ]
[ รีบหนีไปเร็วทั้งสองคน … ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรา ]
ผู้โจมตีออกปากว่าจะไม่ทำร้ายคนอื่นนอกจากเอลิเซีย ――ซึ่งโดยปกติแล้วไม่ควรไปเชื่อคำพูดของศัตรู
แต่ก็เป็นไปได้ว่าศัตรูจะให้ลำดับความสำคัญกับแต่ละคนต่างกันและตามจับเป็นลำดับก็เป็นได้
กุเร็นที่เคยผ่านการต่อสู้มาก่อน ในช่วงเวลานั้นเขารู้ว่าไม่ควรขัดและเริ่มเคลื่อนไหวทันที
[ แม้ฉันจะไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไร แต่ฉันเชื่อใจนายนะเพื่อน ฝากด้วยทรูเอท!! ]
กุเร็นหนีไปพร้อมกับมิเซ่
ผู้โจมตีจ้องมองทั้งสองคนหนีไปอย่างเงียบๆ พลันหันหน้าจ้องมาทางผม
[ เจ้าเองจะหนีไปด้วยก็ได้นะ ข้าสัญญาว่าจะไม่ไปยุ่งกับคนอื่นนอกจากผู้หญิงคนนั้น ]
[ …ถ้าไม่ยอม ก็จะลงมือสินะ ]
[ ถูกต้อง ――――ถูกแล้ว ]
ผู้โจมตีหันหน้าไปด้านข้างและใช้แฟลชตรงหน้า
ดาบสั้นที่ถูกสร้างจาก 《ฟิคเซชั่น(สร้างสิ่งของ)》ตัดเฉือนเข้ามาในเนื้อ
ฝีมือของศัตรูสูงมาก การต่อสู้จากด้านหน้ามันเสียเปรียบอย่างชัดเจน
ผมใช้เวท 《ร่างแกร่ง》ทันทีเพื่อป้องกันการโจมตีครั้งที่สองของผู้โจมตี ขณะเดียวกันก็หันหาเอลิเซีย
[ เอลิเซีย! ]
[ ….! ]
ผมเรียกให้เอลิเซียยืนขึ้นเพื่อวิ่งหนี
ต้องหาจังหวะและไปที่ถนนข้างๆ สุดท้ายคือระวังการติดตามมาเจอของผู้โจมตี
[ ก็บอกแล้วไงล่ะ ว่าข้าไม่ปล่อยให้หนี ]
ขณะเดียวกัน ก็มีการฟันรูปแบบเสี้ยวพระจันทร์มาจากข้างหลัง
ป้องกันไว้ ――ไม่ทัน
ผมรีบเอาตัวปกป้องเอลิเซีย โดยรับการโจมตีนั้นแทน
[ อึก!? ]
[ ทรูเอท!? ]
เอลิเซียที่กำลังวิ่งหนีพลันตะโกนและหยุดกระทันหัน
และผยุงร่างของผมที่กำลังทรุดลงและกำลังจะล้มลง
ไม่ใช่บาดแผลร้ายแรงอะไร
อย่างไรก็ตาม ขาก็หยุดลง
ผู้โจมตีใช้โอกาสนั้นมุ่งเป้ามายังผม
[ เคลื่อนไหวได้ดี ――แต่สุดท้ายก็ยังเป็นนักเรียน ]
วินาทีต่อมา หลังผู้โจมตีประกาศออกมา
ใบมีดก็ทะลุที่ท้องของผม
[ ――ค คั๊กกก ]
เพราะโดนแทงท้องจนทะลุ ทำให้ผมตะโกนเสียงเจ็บปวดออกมา
ผู้โจมตีดึงดาบออกจากท้องผมอย่างรวดเร็ว
ขณะเดียวกัน ดาบที่ถูกดึงออกมาก็มีเลือดสีแดงจำนวนมากล้นทะลักออกมาจากช่องท้องที่ถูกแทงและทางปาก
แต่เพราะ 《ร่างแกร่ง》ที่เสริมพลังร่างกายทั้งร่างก็ไม่อาจห้ามเลือดได้
จากนั้นผมก็ทรุดตัวลงไปและนอนลงบนพื้นถนนเย็นๆ อย่างช้าๆ
[ โกหก… ทรูเอท… ? ]
เอลิเซียมองมาที่ผมราวกับมองสิ่งที่ไม่อยากเชื่อสายตา
ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงอะไร นี่มันเป็นสิ่งที่ผมอยากทำเอง แต่ผมกลับขยับริมฝีปากเพื่อบอกเธอไม่ได้
[ เอลิเซีย … รีบหนีไป … ]
ผมเอ่ยคำพูดนั้นขณะที่บ้วนเลือดสีแดงสดออกมาจากปาก
ไม่สำคัญว่านี่จะเป็นคำพูดสุดท้ายหรือไม่ แต่นั้นคือความรู้สึกที่ผมอยากบอกออกไป
ในที่สุดเธอก็ตระหนักแล้วว่า อนาคตนั้นสำคัญแค่ไหน
ผมไม่อยากให้เธอมาโดนฆ่าตายตรงนี้
แม้ว่าผมจะต้องตายที่นี่ก็ตาม
[ หนี… ไปให้เร็วที่สุด… !! ]
[ ――เอท！！]
ไม่ว่าจะเพราะคำพูดที่สิ้นหวังทำให้ดูมีพลังหรือยังไงก็ช่าง จากนั้นเอลิเซียก็วิ่งต่อไปโดยไม่หันกลับมามอง