Ch.28 – จุดจบของการแก้แค้น
Translator : Reheikichi / Author
มันต้องไม่ใช่ความจริง
เอลิเซียวิ่งผ่านตรอกซอยด้านหลังขณะที่คลื่นไส้อยากอาเจียน
――แต่กลับทำไม่ได้
เอลิเซียคิดว่า ‘มันไม่น่าเชื่อ’ เมื่อเห็นทรูเอทเลือดท่วมตัวและล้มลง
เอลิเซียที่กวัดแกว่งดาบมาตั้งแต่เด็กมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง ถึงอย่างนั้นเมื่อเห็นฝีมือของทรูเอทในการสอบเข้า ฉันก็คิดว่าคงชนะทรูเอทไม่ได้แน่ ทรูเอทอยู่คนละระดับกับฉันเลย
ทรูเอทคนนั้นล้มลง
ผู้ชายที่แข็งแกร่งจนฉันทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ก็เป็นคนที่น่าเชื่อถืออย่างน่าประหลาด ตอนนี้ทรูเอทคนนั้นล้มลง
――มันไม่ถูกต้อง
ที่จริงไม่ใช่แค่ล้มลง
ไม่มีทางที่เขาจะ ‘รอด’ ได้จากบาดแผลขนาดนั้น ฉันไม่อยากยอมรับความจริง
ยอมรับความจริง
ไม่มีทรูเอทคอยช่วยฉันอีกแล้ว
ไม่มีทรูเอทคอยวิ่งตามหลังอีกแล้ว
ทรูเอท…
ทรูเอทตายแล้ว
[ คิดจะไปไหน? ]
ได้ยินเสียง จากทางด้านหน้าที่เอลิเซียจะวิ่งไป
ชายสวมเสื้อคลุมสีดำปรากฏขึ้นตรงหน้าฉัน
――ผู้โจมตีคนที่สอง
มีผู้โจมตีอีกคนปรากฏตัวขึ้น
เอลิเซียตกใจและหยุดเท้า
ขณะเดียวกัน ผู้โจมตีคนแรกที่แทงทรูเอทก็ตามหลังมาทัน
[ ช้าไปแล้ว ]
ผู้โจมตีคนแรกบอกกับผู้โจมตีคนที่สอง
[ อา เจ้าสองคนนั้นมันน่ารำคาญไปหน่อย เลยเสียเวลาไปมาก ]
ผู้โจมตีคนที่สองพูดออกมา จากนั้นก็นำมือไปจับสิ่งที่อยู่ข้างหลัง
จากนั้นก็กลิ้งมาข้างหน้า
สองสิ่งที่ดูเหมือนลูกบอลกลิ้งไปที่เท้าของเอลิเซีย
มันคือ―― หัวคน
อันหนึ่งเป็นของเด็กผู้หญิง
อีกหนึ่งเป็นของเด็กผู้ชาย
[ ยัยหนู เจ้าพอจำสองคนนี้ได้บ้างไหม? ]
ผู้โจมตีกล่าว
หัวคนนั้นเป็นใบหน้าของคนที่เอลิเซียรู้จักดี
กุเร็นกับมิเซ่
[ อ๊、อ๊าา、อ๊าาาาาาาาาาาาาา…………า！？]
[ เป็นคนรู้จักรึ อืมๆ เจ้าพวกนี้ทำข้าลำบากทีเดียว แม้จะไม่ได้แข็งแกร่งนัก แต่ก็พอใช้ได้ทีเดียว ]
ผู้โจมตีพูดกับเอลิเซียที่กำลังก้มหน้า
[ ทำไม ทำไม ทำ…. ไม ถึงไม่เป็นฉัน มีเป้าหมายที่ฉันไม่ใช่รึไงกัน? ทำไมถึงได้ทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้ได… ]
เอลิเซียถามขณะที่ร้องไห้
[ เฮ้ มาถามว่าทำไมเอาป่านนี้แล้ว? ]
ชายผู้โจมตีแสดงความไม่พอใจ
จากนัั้นชายคนนั้นก็แลบลิ้นและเปิดผ้าที่คลุมอยู่ทางด้านอกฝั่งซ้ายและฝั่งขวา
ภายใต้ผ้าคลุมมีชุดเกราะที่คุ้นเคยดี
[ เกราะของอัศวินแห่งเซย์ริน… ]
[ ใช่ เราคืออัศวินแห่งเซย์ริน … ]
ชายคนนั้นตอบกลับมา
[ ณ ตอนนี้เราเป็นอัศวิน… แต่ครั้งหนึ่งก็เคยเป็นเด็กกำพร้าที่ท่านโรเบิร์ตรับมาเลี้ยง ]
เอลิเซียลืมตาโพล่งขึ้น
อย่างไรก็ตาม มันไม่น่าแปลกใจเลยหากคิดอย่างใจเย็น ไม่เหมือนกับภาคีอัศวิน อัศวินแห่งเซย์รินจะใช้ความสามารถและฝีมือในการปกครอง
[ แปดปีก่อน เมื่อสงครามเริ่มขึ้น เราถูกพวกปีศาจพรากครอบครัวไปทั้งยังบ้านเกิด ในตอนนั้นอัศวินแห่งเซย์รินก็ช่วยพวกเราไว้ โดยท่านโรเบิร์ตเป็นผู้สั่งการ พวกเราพยายามอย่างหนักเพื่อจะตอบแทนท่านโรเบิร์ตให้ได้ในฐานะอัศวิน ]
ชายคนนั้นยังพูดต่อด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด
[ แต่พวกเราก็แค่ระดับปลายแถว จึงไม่ได้เข้าร่วมการฝึกร่วมสองอัศวินเมื่อวันก่อน แต่ตั้งแต่นี้ไปทั้งที่ข้าคิดว่าจะตอบแทนบุญคุณที่ท่านโรเบิร์ตช่วยชีวิต… แต่ท่านโรเบิร์ตกลับโดนเจ้าฆ่าตาย ]
ชายคนนั้นพูดขณะที่แผ่รังสีฆ่าฟัน
[ เข้าใจแล้วใช่มั้ย? ――เลือดต้องล้างด้วยเลือด แม้จะเป็นเรื่องโหดร้ายเราก็ยินดีจะทำเพื่อฆ่าเจ้าให้ได้ ]
ชายคนนั้นปิดผ้าคลุม
และในดวงตาใต้ผ้าคลุมยังแฝงไปด้วยความเกลียดชังล่องลอยมา
[ อ อาา… ]
เหมือนกันเลย
เอลิเซียตัวสั่น ขณะเดียวกันกลับเข้าใจความรู้สึกของชายคนนี้
――เขาเหมือนกับฉัน
ชายตรงหน้าเหมือนกับเอลิเซียเมื่อก่อน
ถูกความเกลียดชังครอบงำและในใจเห็นแต่เพียงการฆ่า
คิดได้แค่ว่าจะต้องฆ่าศัตรูที่ตนเกลียด
ซึ่งจะต้องทำเรื่องโหดร้ายขนาดไหน ตนก็ยอม
[ จ !? ]
เอลิเซียกลับเท้าแล้วรีบวิ่งหนี
[ เดี๋ยว ]
ชายคนนั้นเร่งฝีเท้าไล่ตามเอลิเซีย
แม้ว่าความหวาดกลัวจะทำให้ร่างของเอลิเซียหนักเหมือนตะกั่ว แต่เธอก็ควรจะลืมตาไว้ ไม่งั้นจะมองไม่เห็นทางข้างหน้า รู้สึกเหมือนกับหลงอยู่ในเส้นทางมืดมิดที่ไม่มีจุดสิ้นสุดเลย
[ ไม่นะ!? ]
เอลิเซียสะดุดล้มลงกับพื้น
ชายคนนั้นจับเธอได้และขูดใบหน้าเธอลงกับพื้นอย่างรุนแรง
[ จะวิ่งหนีไปไหน ]
ต่อคำถามของชายคนนั้น สิ่งที่เอลิเซียนึกออกนั้นขาวโพลน
[ เจ้ารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น คงเตรียมใจทิ้งอนาคตไปแล้วไม่ใช่รึ แล้วทำไมป่านนี้ถึงจะยังหนีอีก ]
ตามที่ชายคนนั้นพูดไว้
ฉันที่ฆ่าโรเบิร์ตไป เตรียมใจที่จะทิ้งอนาคตไว้แล้ว
ทำไมป่านนี้ถึงยังหนีล่ะ
[ เตรียมใจที่จะตายไว้แล้วรึยัง ]
[ ――ก ]
ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น เอลิเซียก็เหมือนหมดแรง
ภาพความฝัน
ถึงความตั้งใจของตัวเอง
หลังจบการแก้แค้น
เอลิเซียที่รอดชีวิตมา ได้คุยกับทรูเอท กุเร็น และมิเซ่ได้เพียงไม่นาน
ในขณะที่มองไปที่รอยยิ้มของพวกเขา เอลิเซียก็เหมือนกับเห็นอนาคตขึ้นมาอีกครั้ง ――แต่อนาคตนั้นกลับไม่มีทางเป็นจริง
วันนี้ ชั่วเวลาหนึ่งที่เอลิเซียมีความหวังถึงเรื่องในอนาคต
เช่นไปลงทะเบียนเป็นนักผจญภัยและเป็นนักผจญภัยชั้นแนวหน้ากับมิเซ่ จากนั้นก็เดินทางไปรอบโลกด้วยกัน อาจจะได้พบกับเพื่อนใหม่ เมื่อขึ้นปีสองก็อาจจะได้พบกับเพื่อนที่โรงเรียนมากขึ้นและมีความสุขกับชีวิตในโรงเรียน
ได้มีความสุขความชีวิตโดยไม่มีอุปสรรคใดๆ อีก
นั่นคืออนาคตที่เอลิเซียเห็น
[ เมื่อฆ่าโรเบิร์ต มันจะไม่เหลืออะไร เหมือนกับหยิบโยนอนาคตทิ้งไป… และตายลงอย่างไร้ค่า ]
[ ฮื๊..อ ]
[ นี่มันก็เพราะผลของการแก้แค้นของเจ้าเอง เจ้าคิดรึ ว่าการแลกอนาคตเพื่อความปรารถนาไปแล้วจะไม่มีความเสี่ยงกลับคืนมา จะยังอยากมีชีวิตอยู่อีกรึ… หากเจ้าคิดถึงอนาคตแต่แรก คงคิดออกตั้งแต่แล้วใช่มั้ย? ]
ทุกอย่างเป็นไปตามที่ชายคนนั้นพูด
มันเป็นความผิดของฉัน ทรูเอท กุเร็น และมิเซ่ถึงได้ตาย
เป็นผลจากการคิดจะทิ้งอนาคตโดยไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา
เพราะเอลิเซียทิ้งอนาคตไปกับการแก้แค้น
เมื่อเห็นโรเบิร์ตถูกฆ่าจึงรู้สึกดีใจจนเนื้อเต้น
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้กลับจดจำความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้
หลังจากผ่านไปหนึ่งคืน สิ่งที่หลงเหลืออยู่ในใจของเอลิเซียมีเพียงความว่างเปล่าที่ไร้รสชาติและกลิ่น
ฉันหวนนึกถึงคำพูดของทรูเอท
การแก้แค้นคือการนำสิ่งสำคัญที่สูญเสียกลับคืนมา ไม่ใช่เพื่อให้ได้สิ่งใหม่ๆ
ฉันไม่ได้อะไรกลับคืนมาเลย ความรู้สึกในตอนนี้เป็นข้อพิสูจน์ได้
และกำลังจะจบชีวิตอย่างน่าสมเพซ
ฉันกำลังจะตาย ทั้งที่เพื่อนสามคนถูกฆ่าตายและว่างเปล่าแบบนี้น่ะเหรอ?
[ ถ้า… ถ้าเป็นไปได้… ]
เมื่อเห็นใบดาบที่ชี้มา เอลิเซียก็อ่อนแรง
ไม่คิดจะต่อต้านอีกแล้ว
เอลิเซียกุมหัวและเค้นเสียงออกมา
[ ฉันก็ไม่อยากแก้แค้น… ]
[ ――เข้าใจแล้ว อย่าลืมคำพูดนั้นล่ะ ]
เอลิเซียลืมตามองและเห็นชายคนนั้นพูดเช่นนั้นออกมา
เธอไม่เข้าใจความหมาย แต่เสียงของชายคนนั้นกลับเป็นเสียงของคนที่เธอคุ้นเคยดี
ชายคนนั้นถอดผ้าคลุมออก
ทันทีที่เห็นใบหน้าของเขา เอลิเซียก็ตะลึง
[ ทรูเอท… ]
คนที่ถูกแทงและอาเจียนเป็นเลือด
ไม่รู้เพราะเหตุใด ถึงมายืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยสีหน้าดูสงบ